Έχω αυτή τη χαρτόκουτα και γράφω γράφω από το 2007. Ημερολόγιο, ένα ακόμη, καθώς από μικρή κάπου κάτι έγραφα, σε τετράδια σε μπλοκάκια…όπως όλοι όσοι κρατούν ημερολόγιο… μια ακόμη …
Ποια ανάγκη με σπρώχνει ακόμη να καταγράφω .. τι ψάχνω … και ας το πάω λίγο πιο κάτω, γιατί έβαλα αυτή τη λέξη ως τίτλο σε αυτή την καταγραφή που κάθε άλλο παρά κρυφή είναι … και ας το πάω πιο πιο κάτω ή μάλλον όχι … δεν γράφω άλλο πιο κάτω… η ουσία είναι πως κατάλαβα … είναι τόσο αστείο …ο τίτλος του μπλογκ ήρθε αυθόρμητα μια νύχτα κάνονας βόλτα σε μπλογκ … θυμάμαι ακόμη την πρώτη εγγραφή …
Το τραγούδι το γνωρίζω από παλιά, όμως σήμερα ήρθε τυχαία και μου χτύπησε την πόρτα… ήταν η στιγμή … έκανα επαφή
Καληνύχτα των Σταμάτη Κραουνάκη- Λίνας Νικολακοπούλου. Άλμπουμ: «Χάνομαι γιατί ρεμβάζω» (1985)
μου έδωσε απαντήσεις για την ύπαρξη αυτής της Καληνύχτας …
αυτής της μικρής ξανθιάς θεάς…
πάμε να φέρουμε και τους στίχους και ότι κατάλαβες κατάλαβες … και ότι κατάλαβες φύλαξε το κρυφά μέσα στην καρδιά σου καθώς θα ψαχουλεύεις την καληνύχτα μου
Όσο κρατούσε η νύχτα μια νύχτα σαν κι αυτή
σε κάποιας μάγισσας τα δίχτυα είχαμε όλοι ξεχαστεί
Λιμάνι της Καλκούτας που φέγγει από μακριά
η μοίρα κάθε Σταχτοπούτας να φεύγει δώδεκα παρά
Καληνύχτα μη φοβάσαι δε σε ξέχασε κανείς
πάντα εσύ στο τέλος θα ‘σαι η μεγάλη της σκηνής
Καληνύχτα μη φοβάσαι έχει αστέρια ο ουρανός
πάντα εσύ στο τέλος θα ‘σαι ο από μηχανής θεός
Όσο κρατούσε η νύχτα μια νύχτα σαν κι αυτή
μια θεατρίνα καληνύχτα γύρευε χρόνο να βαφτεί
ρωτούσε ποια τραγούδια μ’ αρέσουν πιο πολύ
κι αν θα της δίνανε λουλούδια για το φινάλε της να βγει
Καληνύχτα 