Που είναι η μυρωδιά του ζουμπουλιού?

Οσο και αν προσπαθήσω η ξανθιά θεά την μυρωδιά τους δεν θα σας τη μεταφέρω….

μου λείπουν το λεξικό μου και η εγκυκλοπαίδεια μου, σσσστ ξανθιά μην γκρινιάζεις….

μα είναι το ραβδάκι μου, τα φίλτρα μου νιώθω μια θεά χωρίς δύναμη… σσστ ξανθιά μην γκρινιάζεις…

Να τώρα δεν κατάφερα να βρω πως στο καλό ο Υάκινθος ονομάστηκε ζουμπούλι…

Η προσπάθεια μετράει… τα βρήκα  από το διαδίκτυο αλλά… θα ήθελα τη μυρωδιά του καμένου χαρτιού…

Μυρωδιά χαρακτηριστικών

Το ζουμπούλι ανήκει στην οικογένεια των λειριιδών. Κατάγεται από τον Μεσογειακό χώρο. Έχουν ευωδιαστά άνθη σε όρθιες πυκνές βοτρυοειδείς ταξιανθίες. Πέρνουν όλες τις αποχρώσεις του άσπρου και του κίτρινου ή του κόκκινου και του μπλε. Η ποικιλία Multiflora βγάζει πάνω από ένα ανθικό στέλεχος σε κάθε βολβό. Μπορείτε και μόνοι σας να καλλιεργήσετε υάκινθους φυτεύοντας το φθινόπωρο τους βολβούς σε ελαφρώς υγρό χώμα ή βάζοντας τους σ’ ένα γυάλινο δοχείο με στενό στόμιο έτσι, ώστε να βρίσκονται μόλις 2 χιλιοστά πάνω απ’ το νερό. Χρειάζονται περίπου 8-10 εβδομάδες, ένα μέρος σκοτεινό και θερμοκρασία κάτω από 12 °C, για να βγάλουν ρίζες. Φροντίστε η μετάβαση σε ένα χώρο πιο φωτεινό και ζεστό να γίνει ομαλά.

Μπορείτε να καλλιεργήσετε υάκινθους και σε γλάστρα. Αν θέλετε το Δεκέμβριο να είναι ανθισμένοι, πρέπει ήδη από το Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο να βάλετε τους βολβούς στο χώμα και να τους σκεπάσετε με μία στρώση άμμο. (και χωρίς αμμο μια χαρά τα κατάφερε η μαμά μου )

Μυρωδιά μύθου

Υάκινθος-Υάκινθος Ζουμπούλι

Ο Υάκινθος ήταν ένας όμορφος νέος από τη Σπάρτη. Ο Υάκινθος ήταν σύντροφος του Απόλλωνα, θεού του ήλιου και του Ζέφυρου, θεού του ανέμου. Οι δύο θεοί συναγωνίζονταν ποιος θα κερδίσει την εύνοια του όμορφου νέου. Μια μέρα καθώς ο Απόλλωνας μάθαινε στο Υάκινθο δισκοβολία, του ξέφυγε ο δίσκος και χτύπησε τον άτυχο νέο σκοτώνοντάς τον. Από το αίμα του του νέου ο Απόλλωνας έπλασε ένα λουλούδι που στο άνθισμά του κάθε του πέταλο έμοιαζε να έχει γραφτεί μιά θρηνητική κραυγή («ΑΙ» δηλαδή γοή στην αρχαιοελληνική γλώσσα). Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Ζέφυρος ζηλεύοντας επειδή ο νεαρός προτιμούσε την παρέα του Απόλλωνα φύσηξε πάνω στο δίσκο κατευθύνοντας τον να χτυπήσει τον Υάκινθο.

Η αλήθεια είναι πως ο υάκινθος του μύθου δεν ήταν πιθανά το γνωστό μας σήμερα λουλούδι, γατί το είδος δεν είναι ενδημικό της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα, ο μύθος μπορεί να μην είναι καν η σωστή πηγή της λέξης «υάκινθος». Ίχνη της λέξης συναντιόνται στην βαθιά αρχαιότητα σε μια μη Ελληνική  διάλεκτο που ομιλούνταν πριν από 4000 περίπου χρόνια, την «θρακοπελασγιακή»

Μυρωδιά μουσικής

!!!!!!

Η όπερα Απόλλων και Υάκινθος γράφτηκε το 1767 από τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, όταν αυτός ήταν 11 ετών και αποτελείται από τρεις πράξεις. Το θέμα της όπερας είναι βασισμένο σε έναν αρχαίο ελληνικό μύθο, όπως αυτός παρουσιάστηκε από το λατίνο ποιητή Οβίδιο στο αριστούργημά του Μεταμορφώσεις. Το λιμπρέτο έχει γράψει ο Ρούφινους Βιντλ. Η πρώτη παρουσίαση της όπερας έλαβε χώρα στις 13 Μαΐου 1767, στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου του Σάλτσμπουργκ.

Μυρωδιά θεϊκής «κοινωνικής κριτικής» χιχι

!!!!!

Μυρωδιά λόγου

ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ: » …;ο Αγιος Υάκινθος σαν ιδεολογία λέγεται με τρεις κουβέντες: ο Αγιος των αισθημάτων, της ανάμνησης και της προσδοκίας τους. Γι’ αυτό τους λέω, όταν θα πηγαίνετε στον Αγιο Υάκινθο θα ανάβετε δυο κεριά, ένα στην ανάμνηση και ένα στην προσδοκία. Σ’ έναν τέτοιο χώρο παράκλησης οφείλω, από τη μια, να θυμηθώ μιαν αγάπη μεγάλη που έχασα, αλλά μπορώ από την άλλη, να παρακαλέσω να με επισκεφθεί πάλι το αίσθημα. Επομένως, δεν είναι ο Αγιος του Έρωτος ο Υάκινθος, αλλά ο Αγιος της ανάμνησης των αισθημάτων και της προσδοκίας τους».

Μυρωδιά στιγμών

Πριν από λίγο καιρό στην ζούγκλα μου

                    τώρα ξετσούρδεψε χιχι

και σήμερα:

Μυρωδιά ξανθιάς θέας

Έχωσα απαλά το δάκτυλό μου στο καμπυλωτό του πέταλο.

Χάιδεψα με το βλέμμα χρώμα του

και αισθάνθηκα πως οι βλεφαρίδες μου ήταν ένα πινέλο της φύσης. Χαμογέλασα με το πόσο ονειροπόλα είμαι 🙂

Μετά άρχισα να το φωτογραφίζω ψιθυρίζοντας λόγια μαγικά για να το κάνω να αισθανθεί την ομορφιά του. Γέλασα με το πόσο φαντασιόπληκτη είμαι χαχα

Στο τέλος πλησίασα αργά τη μυτούλα μου στο κέντρο του. Ένας αέρας ηδονικός άρχισε σιγά σιγά να λικνίζει αισθησιακά τριχίδια της. Όσο πλησίαζα η εισπνοή μου γίνονταν πιο δυνατή. Επιτακτική. Απαιτούσα να νιώσω τη μαγεία της μυρωδιάς του Δεν μου το αρνήθηκε. Μου δόθηκε. Διαπέρασε το κορμί μου και σφηνώθηκε στη μνήμη μου… μα… να …. να την μεταφέρω δεν μπορώ…

Το έζησα όμως εκστασιασμένη…

και μετά άκουσα τη μαμά να λέει, «τα μπλε μυρίζουν πιο όμορφα» χαχα

κάπου εκεί λοιπόν στο ροζ στο μπλε είναι η ευωδιά τους..

σε μια μαμά που έχωσε τους σβόλους στο χώμα…

που τους ποτίζει, τους κάνει συντροφιά και αυτοί  την

τιμούν ανθίζοντας κάθε τέτοια εποχή 🙂