Πεζοι ρυθμοι

Δύση (σελ. 116)

«Ακόμα λίγο – τελευταίοι στοχασμοί του ήλιου… Μη φεύγετε, χρώματα, χρώματα!

Η στέγες σας χάνουν, απ τον κάμπο φτερουγίσατε – η γαλανή βραδύνη σκιά σας ακολουθεί…

Σταθήτε λίγο ψηλά. Ας ιδούμε λίγο ακόμα την ψυχή μας ιστοριμένη απάνω στα χιόνια των βουνών από σας – χρώματα!

Είστε σεις η ιστορία των κρυφών μας και των ανείπωτων καϋμών. Σε σας διαβάζομε το εσωτερικό μας παραμύθι – εσείς μας δίνετε τη γιγάντια ζωγραφιά της ψυχής μας στο άπειρο, τελευταία χρώματα του ήλιου!…

Τελευταία σύννεφα που ανάψατε! Τίνος είστε οι λογισμοί – τίνος η χαρά κι η λύπη; Ποιός ονειρεύεται σ εκείνο το βουνό; Ποιός λυπάται σε εκείνη την πεδιάδα;

Ορατόρια που σβύσατε απάνω στην άρπα των ορθών κυπαρισσίων – και τώρα μόλις θυμούνται την τελευταία συγχορδία σας οι μακρυνές ράχες… Λαμπάδες αναμμένες απ’ την αγωνία του απείρου στο Υπερούσιο – χρώματα που είστε σα ν’ αγγίξαμε το χέρι αυτών που λείπουν –

ω! δεν πρόφτασα να σας κυττάξω  κι είστε πια ενθύμηση.»

Το άρρωστο Αλογο (σελ. 67)

Στην αγορά του Σαββάτου τ άλογα που ήταν για πούλημα μιλούσαν κάτου απ τη λεύκα για την ζωή τους. Κι ένα κόκκινο άλογο, κουρασμένο, με το κεφάλι χαμηλά, τους διηγώταν τα θαυμάσια των ταξειδιών του.

Κάμπους απέραντους στο λιοπύρι εδιάβηκε, δασωμένες ρεματιές με κελαϊδιστό νερό το ξεκούρασαν. Σε παρθένια χιόνια βυθίστηκαν τα πέταλά του – από θύελες μαστιγώθηκε – σε λαμπρές φωτιές εστέγνωσε – στη ζέστη παχιών αρχοντικών κοιμήθηκεν ύπνο βαθύ. Για τον καβαλάρη του μιλούσεν ώρα πολλή και για της πολιτείες που τον χαιρετούσαν από μακρυά με τους θόλους των και τα καμπαναριά των…

– Παράξενο! του είπαν. Ετσι άρρωστο και κοκκαλιάρικο δοκίμασες τέτοιες δόξες;

– Είναι αλήθεια, είπε τ άλογο πως σ όλη μου τη ζωή με δεμένα τα μάτια γύριζα μαγγανοπήγαδο. Μα ο Θεός ήξερε να τιμωρήση τον άνθρωπο που με σκλάβωσε – χαριζοντάς μου τη φαντασία»

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

αυτάααα απλά πραγματάκια

από τη βιβλιοθήκη του πατρικού μου

(κρίμα που δεν μπορώ να το μεταφέρω με τις ψηλές και τις δασείες με την περισπωμένη)

φαντασία 🙂