Δύση (σελ. 116)
«Ακόμα λίγο – τελευταίοι στοχασμοί του ήλιου… Μη φεύγετε, χρώματα, χρώματα!
Η στέγες σας χάνουν, απ τον κάμπο φτερουγίσατε – η γαλανή βραδύνη σκιά σας ακολουθεί…
Σταθήτε λίγο ψηλά. Ας ιδούμε λίγο ακόμα την ψυχή μας ιστοριμένη απάνω στα χιόνια των βουνών από σας – χρώματα!
Είστε σεις η ιστορία των κρυφών μας και των ανείπωτων καϋμών. Σε σας διαβάζομε το εσωτερικό μας παραμύθι – εσείς μας δίνετε τη γιγάντια ζωγραφιά της ψυχής μας στο άπειρο, τελευταία χρώματα του ήλιου!…
Τελευταία σύννεφα που ανάψατε! Τίνος είστε οι λογισμοί – τίνος η χαρά κι η λύπη; Ποιός ονειρεύεται σ εκείνο το βουνό; Ποιός λυπάται σε εκείνη την πεδιάδα;
Ορατόρια που σβύσατε απάνω στην άρπα των ορθών κυπαρισσίων – και τώρα μόλις θυμούνται την τελευταία συγχορδία σας οι μακρυνές ράχες… Λαμπάδες αναμμένες απ’ την αγωνία του απείρου στο Υπερούσιο – χρώματα που είστε σα ν’ αγγίξαμε το χέρι αυτών που λείπουν –
ω! δεν πρόφτασα να σας κυττάξω κι είστε πια ενθύμηση.»
Το άρρωστο Αλογο (σελ. 67)
Στην αγορά του Σαββάτου τ άλογα που ήταν για πούλημα μιλούσαν κάτου απ τη λεύκα για την ζωή τους. Κι ένα κόκκινο άλογο, κουρασμένο, με το κεφάλι χαμηλά, τους διηγώταν τα θαυμάσια των ταξειδιών του.
Κάμπους απέραντους στο λιοπύρι εδιάβηκε, δασωμένες ρεματιές με κελαϊδιστό νερό το ξεκούρασαν. Σε παρθένια χιόνια βυθίστηκαν τα πέταλά του – από θύελες μαστιγώθηκε – σε λαμπρές φωτιές εστέγνωσε – στη ζέστη παχιών αρχοντικών κοιμήθηκεν ύπνο βαθύ. Για τον καβαλάρη του μιλούσεν ώρα πολλή και για της πολιτείες που τον χαιρετούσαν από μακρυά με τους θόλους των και τα καμπαναριά των…
– Παράξενο! του είπαν. Ετσι άρρωστο και κοκκαλιάρικο δοκίμασες τέτοιες δόξες;
– Είναι αλήθεια, είπε τ άλογο πως σ όλη μου τη ζωή με δεμένα τα μάτια γύριζα μαγγανοπήγαδο. Μα ο Θεός ήξερε να τιμωρήση τον άνθρωπο που με σκλάβωσε – χαριζοντάς μου τη φαντασία»
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
αυτάααα απλά πραγματάκια
από τη βιβλιοθήκη του πατρικού μου
(κρίμα που δεν μπορώ να το μεταφέρω με τις ψηλές και τις δασείες με την περισπωμένη)
φαντασία 🙂
🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μάνιααααα……! Τι φωνάζω θα μου πείς! Μόλις συνδέθηκα στο
pathfinder!
Τη μέρα της ποίησης γράφεις πεζό λόγο…. ανήσυχο πνεύμα!
Πώς πάνε οι ιώσεις σας;; 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Υπέροχος Παπαντωνίου.. Καλό βραδάκι Μάνια μου, με φαντασία και
χρώματα.. 🙂 (χε, για κάτι τέτοιες δασείες και περισπωμένες κάθομαι
και σκανάρω ώρες-ώρες!)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
απλά πράγματα … καλό βραδάκι..Μάνια:)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλησπέρα!Μάνια
Όμορφα τ’αποσπάσματα του Παπαντωνίου
Καλό βράδυ!
Μαρία
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μα είναι… ρυθμός χιχιχιχι
Μοναδική και εγώ είχα προβλήματα με τον κυρ παθ…
Καλά πάει η μαμά, καλύτερα εγώ 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ναι Πηλιόλγα το σκάνερ είναι μια λύση (αν έχεις) μα είναι και η
μυρωδιά του βιβλίου που μου αρέσει !
Καλό σου βράδυ 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καληνύχτα Πάνο 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Για να λέω και του στραβού το δίκιο Μαρία όλο ήθελα να το
αντιγράψω στη χαρτόκουτα μου!!!!
Καληνύχτα 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
τι μαλακιες λετε ολοι σας…………………..
ειμαι η ιζαμπελα κορομηλα και μολις
τελειωσα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
οι δασειες και οι περισπωμενες ρε γερο ειναι στην ηλικια
σου(χα,χα,χα,χα,χα,χα)
δεν συμφωνειτε ρε παιδια??????????????????????????????
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
σιγα ρε μαλακα που θα πεις και τον ζαχαρια παπαντωνιου
γερο………………..
αν ειναι αυτος γερος εσυ τι εισαι?????????????
για να σε δουμε τι θα απαντησεις τωρα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!