Φλουπ τα πήρε η Θάλασσα …:)

Κάπου εκεί στα 3.000 χιλιόμετρα μακρυά από την Ελλάδα ο κέρσορας άρχισε στο μυαλό μου να αναβοσβήνει. Ένα μικρό ταξίδι πίσω έκανε στις τελευταίους αποχαιρετισμούς.

Τελευταία εικόνα, από το σπίτι της μαμάς μου που μας φιλοξένησε, δύο φωτεινά χαμογελάκια χωμένα στο στομάχι μου… ανιψάκια που αγκαλιάζουν τους γοφούς μου… Η μαμά τελευταία αγκαλιά. Μα η βραδινή μας συζήτηση… «γιατί να στενοχωριέμαι που φεύγεις? Δεν πας ούτε για εγχείρηση ούτε για πόνους! Είμαι ευχαριστημένη! Ακούσατε τη συμβουλή μου! Έφυγε εκείνος… και μετά εσύ… πας στο σπίτι που έφτιαξε για σας «

Στο αεροδρόμιο φίλοι, φιλιούνται αγκαλιάζονται δωράκια φιλίας δωράκι πίστης δωράκια σε μηνύματα και λίγο πιο εκεί ένας πατέρας να κοιτάζει να διαπιστώνει πως οι φίλοι μου με αγαπούν και να καταλαβαίνει επιτέλους πως μάλλον γλιστρησε από τα χέρια του κάτι….

Μαμότο πολύ περπάτημα η πύλη Α32 ουπς πάει και το ένα νύχι  έσπασε …πολλά κουβαλάω….

Τελευταία φωνή στο κινητό η αδελφή μου … να της γκρινιάζω για το νύχι μου και να μιλάμε για τα άσχετα… με φωνή που πρόδιδε όλα τα σχετικά…

Το μαξιλαράκι στο σβέρκο μου με αρκετό κρύο μέσα στο αεροπλάνο εκεί στα 3.000 χιλιόμετρα μακρυά από την Ελλάδα …. Να κλάψω τώρα…

Τα δάκρυα θέλουν τόσο πολύ να κυλήσουν μα…. θα γίνουν διαμάντια με την θαλασσα δεν θα ενωθούν και ασχετα βλέματα γύρω θα απορούν… Να τα μαζέψουν? Πια η αξία τους?

Ο ουρανός του Μοντρεαλ γεμάτος σύννεφα και καταιγίδα και βροντές δεν αφήνουν τα αεροπλάνα να προσγειωθούν . Συνωστίζονται και περιμένουν … Μα καθώς πλησιάζουμε ο ουρανός καθαρίζει… Όλες οι προσγειώσεις με δύο ώρες καθυστέρηση εκτός από την δική μου

20 λεπτά… μα αλίμονο στο έλεγχο διαβατηρίων αδιαχώρητο. Μας βάζουν σε μια αίθουσα τεράστια να περπατάμε σε τεχνητούς διαδρόμους Τεχνητός διάδρομος λαβύρινθος και εμεις μέσα μια ατελείωτη ουρά… Να κλάψω τώρα…. Οχι θα μπερδευτεί με τον ιδρώτα της προσπάθειας….

1 χιλιόμετρο λαβύρινθος, θέλει μόνο ιδρώτα προσπάθειας και όχι δάκρυα … τα υγρά του σώματος πολύτιμα..

Ερώτηση καθώς μπαίνει η σφραγίδα στο διαβατήριο…. «σας περιμένει κάποιος έξω να σας παραλάβει.?» «Ναι»…. με το πιο αστραφτερό μου χαμόγελο. «Έχετε να δηλώσετε κάτι αξιας που μεταφέρετε …»  Τι να σου εξηγώ κοπέλα μου Ένα κουβά διαμάντια… «ΟΧΙ»

Να τη η στιγμή Νάτος ο τόπος… η αγκαλιά του Στο ένα χέρι δύο τριαντάφυλλα στο άλλο ένα αρκουδάκι καφέ με μια κόκκινη μπλούζα που γραφει canada!

Δυο κορμιά σφιχτά αγκαλιασμένα να τρέμουν στον μεγαλύτερο οργασμό! μέσα στο πλήθος χωμένα…..σε ένα χορό πάθους ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΔΊΝΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΚΑΠΙΛΕΥΕΤΑΙ.

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=hoLuXEs53Qg%5B/embedyt%5D

Δάκρυα χαράς για την επίτευξη του στόχου Δάκρυα που κυλούν σαν ορμητικά ποτάμια ονείρων … Δεν το πιστεύω επιτέλους βρήκαν τη στιγμή να μην γίνουν διαμάντι αλλά χυθούν ελεύθερα και ζευγαρωμένα στη θάλασσα. Ανακατεμένα αλμυρά φιλιά στο πρόσωπο στο λαιμό στα χείλια…..

Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που μια θετική τους κίνηση, ένα dvd, μια θετική τους σκεψη μέσα και έξω από το διαδίκτυο βοήθησαν να πάνε οοοολα καλά Τα δάκρυα μας δάκρυα χαράς των μικρών φραουλοπουλων….

Τα πετάω στο διαδίκτυο χωρίς διορθώσεις …..

Καληνύχτα Ελλάδα 🙂