Φορτισμένη Συναισθηματικά…

Τις τελευταίες μέρες είμαι αρκετά φορτισμένη συναισθηματικά….

Ένας πατέρας μιας κόρης μόλις 13 μηνών με μια γυναίκα έγκυο στον τέταρτο μήνα προσπαθεί και αγωνίζεται για να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στην οικογένεια του…

Πολεμάει, πονάει, δακρύζει…

μα είναι τόσο δυνατός και θετικός ! Θέλει όσο πιο γρήγορα γίνεται να φέρει την γυναίκα του και τα παιδιά του εδώ…και δεν διστάζει να φιλήσει και κατουρημένες ποδιές που λέει ο λόγος !!!

Ενα πιάτο σπιτικό φαγητό του είναι αρκετό για να πάρει την σωματική δύναμη, να συνεχίσει….

και νιώθω πολύ μα πάρα πολύ περήφανη και όμορφα που μπορούμε με το παλιό μου παλτό να του προσφέρουμε…Το να μαγειρέψω γίνεται γιορτή και το τραπέζι φωτίζεται με μια δύναμη που δεν μπορώ να την περιγράψω… !!!!

και εδώ το γράφω όχι για το μπράβο ή για να σχολιαστεί η «καλή μου πράξη» … Αλλά για να θυμάμαι τη ματιά του. Αυτή τη ματιά του πατέρα που δεν την είδα ποτέ στα μάτια του πατέρα μου… Δεν είδα ποτέ, δεν ένιωσα πότε το πατέρα μου..

Και πραγματικά αν είναι κάτι που θέλω να γράψω εδώ είναι ένα ευχαριστώ σε αυτό τον άνθρωπο γιατί … γιατί στα μάτια του είδα τι σημαίνει πατέρας ! Εκείνος τρώει το φαγητό μας και εγώ του κλέβω όλες του τις όμορφες εικόνες που μου περιγράφει για την μικρή του. Τρεις μέρες λείπει από το σπίτι άφησε τη μικρή να περπατάει δειλά δειλά και σήμερα την είδε στο σκαϊπ να τρέχει… σπαράζει … το παιδί μου μεγάλωνει… λες να μην με γνωρίσει όταν θα το δω? … και εγώ

εγώ από μέσα μου… «φάε φάε να δυναμώσεις να γίνεις δυνατός» … Ψάχνω τις παιδικές μου μνήμες.. ματώνουν τα νύχια μου! Πρέπει να πήγαινα πρώτη δημοτικού. Στην Χαλκιδική σε ένα χωρίο στο Στρατόνι, ακόμη οι γονείς μου δεν είχαν χωρίσει. Η μητέρα μου αναστατώθηκε το πρωϊ! Ενα χελιδόνι είχε μπει στο σπίτι και η γιαγιά μπαμπο της αυλής της είπε να ετοιμάζεται για να φύγουμε ταξίδι. Καλοκαίρι ήταν νομίζω αρχή καλοκαιριού. (Να ρωτήσω τη μαμά μου αύριο). Μετά θυμάμαι τον πατέρα μου να έρχεται πιο νωρίς στο σπίτι από ότι συνήθως. Να τρέχει στο υπνοδωμάτιο. Η μάνα μου να τον ακολουθεί. Πρόλαβα να τον δω. Καθισμένος στο κρεββάτι κρατούσε το κεφάλι του. Τότε δεν μου πέρασε καν από το μυαλό ότι θα μπορούσε ο πατέρας μου να κλαίει. Θυμάμαι τη μαμά μου να με οδηγεί απαλά στο παιδικό μου δωμάτιο. Να προσέχω την αδελφή μου ήταν η οδηγία της. Ήξερα πως όταν μου έλεγε κάτι τέτοιο έπρεπε για λίγη ώρα να την απαλλάξω από τα καθήκοντα της μητέρας.. να την φωνάξω μόνο για κάτι πολύ σοβαρό. Λίγες μέρες αργότερα φύγαμε…

ουπς ξέφυγα …στο μυαλό μου η τελευταία οδηγία που μου έδωσε ο πατέρας μου «να μην δένομαι με τους ανθρώπους συναισθηματικά» πως γίνεται ? πως?

ένα τραγούδι όμορφο άσχετο με το θέμα … ακούγεται και μου αρέσει.

[embedyt]http://www.youtube.com/watch?v=jYOeuxkr0r0[/embedyt]..