ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ…:)

για πες μου μαμά… καλοκαίρι ήταν όταν απολύθηκε ο μπαμπάς στο Στρατόνι..?

Γιατί ρωτάς…?

Για τις μνήμες μου μαμά! Να μην ξεχάσω τα παιδικά μου χρόνια. Οσο περνούν τα χρόνια ξεχνάω και θέλω να μου τα θυμίζεις!!!

Και εγώ όσο ζούσε η γιαγιά σου τα θυμόμουν. Τώρα τα ξέχασα.

Ε δεν  μπορεί κάτι θα σου έχει μείνει έντονο.

Θυμάμαι που έγραφα στα παντζούρια ότι γράμματα μάθαινα από την κυρία Μάρθα.

Ποια είναι η κυρία Μάρθα?

Μια κυρία που μάθαινε στην αδελφή μου γράμματα Πήγαινε τα απογεύματα στον επάνω όροφο. Τότε μέναμε Θεσσαλονίκη. Πήγαινα και εγώ ως πορδή από πίσω. Τα παντζούρια ήταν ξύλινα και με το μολύβι έγραφα όποιο γράμμα μάθαινα. Θυμάμαι πως σε μια μεγάλη καμηλό κουβέρτα έγραψα με μολύβι ένα τεράστιο Α

Σε έδειρε η γιαγιά?

Όχι, μόνο με μάλωσε θυμάμαι. Θυμάμαι και πως έμαθα το λ Η κυρία Μάρθα είχε μια μαύρη μεγάλη ομπρέλα. Στήριξε την ομπρέλα σε ένα καδρόνι μικρότερο και έτσι μας έδειξε το σχήμα του λ Σαν τώρα το θυμάμαι….αυτό και το τεράστιο Α στην κουβέρτα .. σα τώρα τα θυμάμαι

Πόσο χρονών ήσουν ?

Τριών μάλλον αφού η αδελφή μου ήταν 6 Τότε πηγαίναμε 6 και χρονών σχολείο. Θυμάμαι και ένα πανέμορφο παλικάρι που ζούσε με την μαμά του την Αρμένισα στο διπλανό διαμέρισμα. Τότε τα βρακάκια μας η γιαγιά σου μας τα έραβε με πανί στο χέρι. Έφτιαχνε και μια δαντέλα λεπτή και τόσο δα μικρή με την βελόνα του ραψίματος γύρω γύρω. Αν τα βρακιά μου δεν είχαν αυτήν την μπιμπιλιτσα δεν τα φορούσα. Πήγαινα λοιπόν στον Τζόνι της διπλανής πόρτας και του έλεγα. «Τζόνι άμα θέλεις να μάθεις τι βρακί φοράω?»

Ήσουν τριών και έχεις μνήμες από τότε όμως ε?

Ε ορισμένα πράγματα δεν τα ξεχνάς Μα τα θυμήθηκα τώρα που με ρώτησες. Βέβαιααα…. στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Είχαμε μια τεράστια μαρμάρινη σκάλα. Η θεία σου ποτέ δεν την κατέβαινε Πάντα στην κουπαστή έκανε τσουλήθρα. Όμως έχω μνήμη και από τα πιο παλιά…

…..

Από την Κατερίνη. Μας βρήκε η κατοχή εκεί. Ένα βράδυ θυμάμαι η γιαγιά σου δεν είχε κάνει σωστά τη συσκότιση που έπρεπε. Κρεμούσαν στα παράθυρα αυτό το σκούρο μπλε που έφτιαχναν σχολικές ποδιές. Από κάπου άφεγγε. Δεν είχε τραβηχτεί σωστά. Μας χτύπησε ένας Γερμανός. Η γιαγιά σου δεν μάσαγε και του άνοιξε και τον εμπασε μέσα. Ήξερε λίγα γερμανικά η γιαγιά σου. Αυτός κάθισε βαθύ κάθισμα. Μας φώναζε μα φοβόμασταν και δεν πλησιάσαμε. Είχε και αυτός μια κόρη με στραβισμό όπως η θεία σου! Η θεια σου όταν ήταν μικρή είχε στραβισμό.

Τον θυμάσαι πως ήταν?

Οχι μόνο τη φιγούρα του θυμάμαι .. και την μπότα του … Την μπότα του τη θυμάμαι καλά. Τέλος κατοχής ήταν .. Μετά θυμάμαι τη γιαγιά σου μια φορά να μας κρατά αγκαλιά και να έχει πάρει το βουνό… για βομβαρδισμό έλεγαν…. Είχαν μπει στο χωριό. Εψαχναν τους άντρες…. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι το βρήκαμε ανακατεμένο ένα χάλι Σπασμένα πράγματα. Μα τη μηχανή που γάζωνε η γιαγιά σου και την είχε αφήσει ανοιχτή….. κλειστή τη βρήκε Με το καπάκι της προφυλαγμένη. Την είχαν σκεπάσει Ήταν βλέπεις σιγκερ ή κάποια γερμανική … έτσι μου είπε η μαμά μου…

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=4-L6rEm0rnY%5B/embedyt%5D

κλασικό όταν οι γάτες θυμούνται.. το έχω ξαναφέρει εδώ ….:)

Άνοιξε το σεντούκι της η μαμά μου με τα προικιά της σήμερα. Και μπερδεύτηκαν κουβάρι τα κεντίδια της ζωής… τα δικά μου, τα δικά της , της γιαγιάς μου…

Προίκα μοναδική, ξεχασμένη και κάπου εκεί ανάμεσα ένα μπουκάλι σαν το καλό κρασί σε κάποιο κελάρι του μυαλού…με κέρασε….

Ωραία ήταν … μέθυσα σήμερα ανάμεσα σε άλλα 🙂