Το Πέταλο του Πήγασου…:)

Πααρα πολλές φωτογραφίες .. να διαλέξω τι ? να περιγράψω τι? Φαντάζεσαι μικρή μου θεά … τόσα πράγματα, τόσο πλούτος που δεν υπάρχει λόγος να ανιχνεύσεις το καλό, το όμορφο για να πιαστείς…

Ταξίδι στον Νιαγάρα .

[embedyt]http://www.youtube.com/watch?v=ae1RqLvO4a8[/embedyt]

Είναι από τα ταξίδια που ονειρεύεσαι. Πιστεύεις ότι δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Βλέπεις φωτογραφίες και δεν μπορείς να συλλάβεις. Διαβάζεις και δεν μπορείς να κατανοήσεις. Καταρράκτες του Νιαγάρα – Βικιπαίδεια Φτάσαμε στο πόλη των καταρρακτών του Νιαγάρα. Από την πλευρά του Καναδά. Κτισμένα ξενοδοχεία πανάκριβα, ένας παραμυθένιος κόσμος για τα παιδιά. Μεγάλα και μικρά κτίρια. Ολα μα όλα … όλα μα όλα υμνούν τους καταρράκτες στο βωμό του τουρισμού …Niagara Falls Tourism Official Website Niagara Falls Ontario Canada

Όσο και αν ξυπνούσαν μέσα μας το παιδί  δεν σταθήκαμε στα ανθρώπινα κατασκευάσματα. Θέλαμε να δούμε τους καταρράκτες!

Μας κόπηκε η ανάσα. Δύναμη, νερό …τι να γράψω, τι να περιγράψω..

Μόνο με φτωχές λέξεις να σημειώσω πως ένιωσα χωρίς ανάσα.

Οι νότες του καταρράκτη ήταν τόσο δυνατές!.

Πέρασαν από τα αυτιά αιχμαλώτισαν την ψυχή

Στα μάτια  απλώς μετά κάθισε το σύννεφο Το μόνιμο σύννεφο που αγκάλιαζε τον καταρράκτη.

Εκεί έμεινα.

Το σώμα στα κάγκελα κουφάρι κρεμασμένο

η ψυχή στο σύννεφο του καταρράκτη ελεύθερη.

Ο ήχος έδινε πριν ρωτήσω όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις της ψυχής μου!

αχ.. αν ο Πήγασος είχε πέταλα στις οπλές του ένα του έπεσε στη γη, έφτιαξε καταρράκτη τον Νιαγάρα, καλπασμός της φαντασίας το νερό… Ένα μικρό κορίτσι κάθισε στο σύννεφο και παραμύθια στο κόσμο άρχισε να σκαρώνει… ωχ παγανίτσα μου κράτα με τα παραμύθια μην αρχίσω χαχαχαχα

Ανεβήκαμε ψηλά την άλλη μέρα για συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος αυτού που μας τραβούσε σα μαγνήτης … Κλικ, φωτογραφίες, φαγητό, λόγια

 

 

Πονούσε τόσο πολύ το πόδι μου…

Θα ξαναπάω, δεν το ευχαριστήθηκα …

 

Δυο πράγματα.

Ο άνθρωπος είναι γελοίος όταν κτίζει γύρω από αριστούργημα της φύσης για να το υμνήσει …

Ο άνθρωπος είναι θεός όταν μπορεί να νιώσει τόση ομορφιά και να την κλειδώσει στην ψυχή του …

Επι προσωπικού.. δεν υπήρχε φωτιά πόθου μέσα μου που να μην έσβησε από την δύναμη του..

και κάπου κρυμμένη σε μια λιμνούλα … η φύση διασκέδαζε…

Δεν γράφω αλλά … φοβάμαι μην μαγαρίσω την ανάμνηση…

Καληνύχτα Μορεάλη μου είσαι τόσο μα τόσο μακριά πια από το gr που με φοβίζεις… 🙂