Γυάλινη Ανατολή … :)

Καθισμένη στον καναπέ γύρω στις  πέντε και μισή το πρωί έπινα καφεδάκι και έβλεπα από το παράθυρο τη μέρα να ξυπνά… όμορφη φωτογραφία που με έκανε να σηκωθώ και να πάρω την φωτογραφική

Η ανατολή του ήλιου πίσω μου και όμως καθρεφτίζονταν εκπληκτικά στα τζάμια της απέναντι πολυκατοικίας…

Μνήμες ξύπνησαν …

Στο παιδικό μου δωμάτιο  να με ξυπνά από το παράθυρο ο ήλιος  … κάπως έβρισκε διαδρομή μέσα από τις πολυκατοικίες και τσουπ χάιδευε το μάγουλο μου, τα βλέφαρα … πολύ μου άρεσε αυτό το ξύπνημα…

Στα άλλα υπνοδωμάτια της ζωής μου είχα την ανατολή πίσω μου. το ξυπνητήρι, ή την μυρωδιά του καφέ και τον ήχο της κούπας στο κομοδίνο μμμμ ζεστός από τα χεράκια του παλιού μου παλτού…

και τώρα… τώρα έχω το χάδι του, με ξυπνά τρυφερά και με ρωτά… «αγάπη μου είναι ώρα να σηκωθείς να μου φτιάξεις καφεδάκι» … μπορείς ή να σηκωθώ εγώ…?

Όμορφα τα πρωινά μου, να του δώσω δύναμη  … να φτιάξω τρία καφεδάκια, ένα για μένα ένα για εκείνον και έναν να τον πιει στην δουλειά…

Φιλί … «να προσέχεις τα αυτοκίνητα και τις δασκάλες» ατάκα που την έλεγα από μικρό παιδί σε όποιον έφευγε από το σπίτι ..

και μετά στον καναπέ με το καφεδάκι μου να βλέπω μια ανατολή πίσω μου και να ονειρεύομαι ..

Αυτά ήθελα να γράψω στη χαρτόκουτα του μυαλού μου (?) … και τα γράφω βράδυ με το παλιό μου παλτό να λείπει και να μου λείπει … ωχ ένα αεροπλάνο περνάει …

καληνύχτα μορεάλη μου 🙂