Νόστος, δρόμος, καρδιά! (blogame)

Όσο και αν ψάχνω κάτι που να με ανάγκασε να τραπώ σε άτακτη φυγή δεν έχω βρει.

μπα… τίποτε. Σεισμούς. αχμμμ τσου… το σπίτι μας δεν είχε πάθει καταστροφές.

 Όχι αντιλόπη δεν ένοιωσα ποτέ. 

lala

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=hMo9vNVkPOs[/embedyt]

Θυμάμαι όμως στους σεισμούς του 1999 στην Αθήνα. Καταστράφηκε το διαμέρισμα συγγενών μας. Ξαφνικά δύο πλασματάκια θηλυκό και σερνικό με έναν τσεστερίνο συγκάτοικο στην τρέλα τους, εγώ το παλιό μου παλτό και ο σκύλος μας, έπρεπε να φιλοξενήσουμε επ αόριστο, έναν άντρα μια γυναίκα, ένα κοριτσάκι πέντε νομίζω χρονών τότε και ένα μωράκι. Η καρδιά μας όχι μόνο τους χωρούσε αλλά, έλαμπε με την λαχτάρα μικρού παιδιού. Το σπίτι μας χωρούσε, εκείνο όμως που δεν χωρούσε με τίποτε ήταν οι διαφορετικές μας συνήθειες.

 Τις πρώτες ημέρες ο κοινός φόβος του σεισμού μας είχε φέρει όλους κοντά. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας για να περισώσουμε τις ζωές μας, δόξα στο Θεό, στο φιλότιμο, στην φιλοξενία. Γρήγορα μπήκαμε στη καθημερινότητα. Τότε εγώ και το παλιό μου παλτό ανακαλύψαμε πόσο ισχυρή μπορεί να γίνει μια εισβολή. 

Ο πρώτος που ένιωσε τον εξοστρακισμό ήταν ο Τσεστερίνος. Οι τρίχες που ενοχλούσαν, ο φόβος. Ο Τσέστερ μας φόβιζε! Αποφασίσαμε να μένει στο κήπο, στο μπαλκόνι, ή περιορισμένος στο δωμάτιο μας. Ο Τσέστερ, αποδέχονταν τα παιδιά, το ίδιο και τους νέους συγκάτοικους, ποτέ δεν αγρίεψε, δεν έγινε έστω άγαρμπος, ήταν πάντα υπάκουος σε όλους όμως… όμως ήταν ο φόβος μας. Τα βράδια στο υπνοδωμάτιο μας, αντί να κοιμάται όπως συνήθως στο πλάι του κρεβατιού μας …κοιμόνταν στην είσοδο του υπνοδωματίου..μάλιστα μια φορά σηκώθηκα  για τσισάκια, νύχτα…μέσα στον ύπνο του μου γράπωσε το πόδι, δεν με πόνεσε, με τρόμαξε…. Αυτός ήταν ο Τσέστερ …ξεκάθαρος με το ένστικτο του…ένστικτο που εμάς δεν μας καθησύχαζε, είχαμε επίγνωση, στο σπίτι υπήρχαν παιδιά. Έτσι περιορίσαμε  το φόβο για να μην γεννήσει φοβίες. 

Στους δύο μήνες που ακολούθησαν, η κοινόβια ζωή, ο ξαφνικός νέος κοινός δρόμος, μας έφερνε τακτικά στα όρια γκρεμού, με πολλή  πολλή ομίχλη, Χολομώντας ένα πράμα !!! Δεν ήταν οι διατροφικές συνήθειες, το ξεβόλεμα, η αναδιοργάνωση της κουζίνας με δύο νοικοκυρές (μπουχαχα πεδίο μάχης εμφύλιου πολέμου), η καθαριότητα, η οικονομική καταστροφή, οι ξένοι αντίλαλοι μέσα στο σπίτι, ο διαφορετικός τρόπος διασκέδασης ή χαλάρωσης. Πάνω από όλα ήταν οι γραφικοί συγγενείς βλέπε πεθερές, και άλλους θεσμοφύλακες που ξαφνικά απέκτησαν λόγο στις μεταξύ μας συμπεριφορές …οι καλοθελητάδες δηλαδίς…. που με ευκολία χωρίς να βιώνουν ουσιαστικά τα ζοριλίκια, μας τσίτωναν στο κοντό και το μακρύ, περί αξιών, σεβασμού, δικαίου, τα κόμπλεξ, οι φοβίες, οι μαλακίες δηλαδίςςς

Όταν η καρδιά σφιγγόταν απίστευτα από το ψυχικό άλγος, ανοίγαμε μονοπάτια,  της υπομονής και της σκληρής εργασίας για την επισκευή. Γνωρίζαμε πως ήταν ο μόνος δρόμος επιστροφής. Ζούσαμε την μικρή μας Οδύσσεια, καθένας στο δικό του ταξίδι, μικρογραφία, είχαμε εμπιστοσύνη πως υπ ακούγαμε την καρδιά μας, μόνο αυτή ήξερε την διαδρομή. 

Ένα Σάββατο ξαφνικά ήρθε ο αποχαιρετισμός! Κλείσαμε την πόρτα, ο Τσέστερ επιτέλους ξάπλωσε φαρδιά πλατειά στο χαλί του σαλονιού, ροχάλιζε παραδομένος στην ασφάλεια. Το παλιό παλτό και εγώ λιώσαμε στους καναπέδες, έναν ο καθένας μας γιούπιιιιι…. δύο ώρες μιλούσαμε απολαμβάνοντας τον αυθεντικό αντίλαλο των φωνών μας στο άδειο σπίτι… στο άδειο σπίτι… μπήκαμε στο αυτοκίνητο, αφήσαμε τον Τσέστερ να χαρεί οοοολο το σπίτι δικό του, να κοιμηθεί σε χαλιά, καναπέδες, κρεβάτια… βράδυ βράδυ… πήγαμε Ασπρόπυργο …ήρθαμε επί-σκεψη, μας έλειψε η βαβούρα σας… 

Δεν ξέρω πως ερμηνεύεται ο νόστος .. σε μια άλλη χώρα βρίσκομαι αυτή τη στιγμή…ανακάλυψα τα πάντα από την αρχή…

Όσοι αντέχουν ακόμη …ώρα για Μπλογκοπαιχνιδο … 

Οροι του παιχνιδιού που τους αντιγράφουμε στην αρχή της ανάρτησης μας :

Τίτλος Κοινός: «Νόστος, δρόμος, καρδιά» 

Τρεις λέξεις, ελεύθερο θέμα με αυτές ως άξονα…

Προσκαλώ όλους όσους διαβάσουν.. αλλά και τους…

 Δημήτρης, Ελένη, Πάνος Σεφ, Λευτέρης Π. Ορέστης Βούλα, Νίκος, Αντάρτισσα, Βιργινία, Γιάννης, Άννες, Μαρίες,

Γιώτα, Ελένη, Ρε Μου και εσύ και ο Γιώργος, και η Ροδούλα, η Μαίρη, Το πειρατικό όλο, Στέβια, Πέτρο,Βασίλη …που είστε μου λείπετε…