Μια βόλτα για να θυμηθώ την Άνοιξη :)

Είναι γεγονός η άνοιξη στη Μορεάλη μου είναι η πιο άσχημη εποχή του χρόνου. Η θερμοκρασία ξεσκίζεται στις διαθέσεις του Χειμώνα. Στην ασφαλτούπολη τα χιόνια δεν λιώνουν. Τα περισσότερα τα μαζεύουν κάτι τεράστια τέρατα, τα χλαπακιάζουν λαίμαργα και τα φτύνουν σε τεράστια φορτηγά. Είναι το τυχερό χιόνι αυτό, που θα ταξιδέψει με αυτό το τρόπο έξω από την πόλη και ομαλά θα ακολουθήσει τον κύκλο του νερού. Ότι χιόνι απομένει στην Μορεάλη μου, μετατρέπεται σε έναν βάλτο καυσαερίων. Σκούρες γκρι άμορφες μάζες πάγου που μάταια αναζητούν το χώμα που θα τις ρουφήξει στους ταμιευτήρες της γης. Γεμίζει φαντάσματα χιονιού η Μορέαλη μου την άνοιξη. 

Οι νεράιδες, τα δέντρα προσπαθούν να δέσουν τα πληγιασμένα σπασμένα κλαδιά τους. Η άνοιξη στο Μοντρεαλ είναι μια πανίσχυρη άσχημη μάγισσα νοσοκόμα που πασχίζει να επαναφέρει στη ζωή τον έρωτα, την γονιμότητα, την ομορφιά… Χάνομαι…τα σποράκια σκέτη απόλαυση στη γιορτή, η κυρά Δέσποινα ζωντανεύει, με αποκαλεί φίλη της και γελά με τα αστεία μου, και σε κάποιο κάστρο της πόλης διαφορετικές γυναίκες υφαίνουν έναν νέο οργανισμό. Όλα αυτά καθώς μπαίνει η άνοιξη αυτή η γαλανομάτα μάγισσα. 

Την ξέρω αυτή τη μάγισσα. Είχε από μικρή  χοντρά μπούτια, απίστευτους αστραγάλους.  Θυμάμαι στα νιάτα της νομίζω πως τριγύριζε στην Αθήνα, στην Αγία Βαρβάρα, στο Κολωνάκι, δροσερή, ίσως και όμορφη, τις άρεσαν οι βόλτες στο θησείο, μεγάλωνε με ερασιτεχνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Με θυμάσαι, σε θυμάμαι έχω μνήμη ελέφαντα! 

Αν με θυμάσαι πήγαινε με πάλι μια βόλτα. Θύμισε μου την άνοιξη, ξέχασα τα άνθη της αχλαδιάς,  ξέχασα πως μυρίζει αυτή την εποχή η άμμος, πως λικνίζεται η θάλασσα, ξέχασα τα χρώματα της…ξέχασα τον ήχο ενός κοχυλιού καθώς σαλπάρει με προορισμό το καλοκαίρι. 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=A3yCcXgbKrE[/embedyt]

ααα έχω άνθη αχλαδιάς … φωτογραφία από το σπίτι στα Μελίσσια 

Καληνύχτα εδώ … καλημέρα εκεί 🙂