Το στόλισμα των Χρωμάτων :)

Διαφορετικός ήχος με ξύπνησε σήμερα. Ξυπνούσαν οι αισθήσεις μου και μαζί η αίσθηση πως ο κεντρικός δρόμος είχε διαφορετικούς φιλοξενούμενους.Η μικρή ξανθιά έδωσε το πρώτο χαμόγελο στη Κυριακή.

Ποδηλατικός αγώνας στη πόλη με χιλιάδες ποδηλατιστές να συμμετέχουν. Έσυρα το παράθυρο, κουβέντες κυρίως στα γαλλικά le mi mpoukalione. Η άσφαλτος ανασαίνει, η ατμόσφαιρα ξεκουράζεται από το κουβάλημα ρύπων, οι αχτίνες του ήλιου μεταφέρουν τη χαρά της συμμετοχής, άντρες γυναίκες, παιδιά ακόμη και μωράκια. Διάσπαρτος ο ήχος των ποδηλάτων, οι άκτινες γράφουν χιλιόμετρα, η αλυσίδα  κελαϊδάει, το πετάλι αναστενάζει γλυκά. 

Τρέχω στο μπαλκόνι να βγάλω φωτογραφίες. Φέτος το μπαλκόνι μου έχει την φροντίδα του καπετάνιου μου.

 Φιλοξενούμενος που φεύγει για την Ελλάδα την Πέμπτη. 

Η μικρή ξανθιά αναρωτιέται πώς ένας καπετάνιος των θαλασσών γνωρίζει από λουλούδια. Δεν είναι η γνώση, είναι η αγάπη προς κάθε χρωματιστό μπουμπούκι. Κάπου άκουσα, αν θες να με βρεις πρέπει την ψυχή με χρώματα να στολίσεις. Το μπαλκόνι μου τρίτου ορόφου δεν απέχει πολύ από το χορτάρι. 

Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να πεθάνει κάποιος πέφτοντας. Βαριά ανάσα και τεράστια αγκαλιά που με τραβά στην πραγματικότητα των χρωμάτων που στολίζουν την ψυχή.  

Καλό καλοκαίρι Μορεάλη μου 🙂