Το call girl της επέμβασης :)

Μόνη στο σπίτι… με σένα στη γραμμή…

Το προηγούμενο Σάββατο πήγαμε στην αγαπημένη μας λίμνη να συναντήσουμε την νεραίδα Απλώθηκε το βλέμμα σα λαδιά μέσα στη λίμνη και να γίνει ένα με το πράσινο των δέντρων…

.

Γεμίσαμε καλοκαιρινές ευωδιές, τσαχπίνα μπύρα, ψάρια σε ψησταριά, δυνατή σκορδαλιά, φρέσκα χόρτα από τον κήπο, απολαυστικός καφές … και τέλος πάντων,  όπως έγραψε και το παλιό μου παλτό,

«OK, μπορεί φέτος να μην πήγαμε στην Ελλάδα, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να χαρούμε το καλοκαίρι… locally! Με αγαπημένους φίλους και πολλές θαλασσινές και ελληνικές γεύσεις, τσιπούρες, σολομό, γαρίδες, σκορδαλιά, χόρτα… κουβεντούλα, ηρεμία και αγάπη. Η ομορφιά και η χαρά της ζωής ζωγραφισμένη σε τέσσερα χαμόγελα. Ευχαριστώ γι αυτό το πολύτιμο δώρο»

Στην εβδομάδα που πέρασε οι φίλες μου έπιασαν η κάθε μία τα πόστα μάχης του μονομάχου. Με αρχηγό τη Στελθ που τώρα τελευταία έχει αποκτήσει μια λοχαγό που δεν μας αρέσει και θα την ξηλώσουμε σιγά σιγά … τι έλεγα .. α ναι,με αρχηγό την Στέλθ που να το πω λίγα παραπάνω νεύρα τα είχε… τι έλεγα όμως … α ναι οι φίλες μου έκαναν διάφορες δουλειές σπιτιού. Όλα να μας περιμένουν μετά την επέμβαση, καθαρά και περιποιημένα.

Η εξέταση για τον covid ήταν μια ήρεμη εμπειρία. Αρκετά οργανωμένοι στο εξεταστικό κέντρο, το παλιό μου παλτό είχε ραντεβού την Τετάρτη, δίπλα του και η μικρή θεά σαν την πορδή, χωρίς να έχει λόγο να κάνει την εξέταση απλά μήπως και χρειαστεί το αποδεικτικό. Τυπική διαδικασία το τέστ, με όλα τα μέσα προφύλαξης. Η μικρή ξανθιά το διασκέδαζε. Όπως στο σχολείο, να περπατά σε γραμμές-ράγες σαν τραινάκι, να υπακούει στα στοπ και σε όλες τις οδηγίες και φυσικά να μένει χαλαρή ακούγοντας την ομορφιά της ήρεμης αναπνοής της… σχεδόν δεν κατάλαβε την λεπτή μπατονέτα σιλικόνης που πέρασε από το ρουθούνι της μέσα στο λαιμό…

Το πιο διασκεδαστικό σε μια ξένη χώρα είναι όταν συναντάς σε διάφορα γραφεία, υπηρεσίες νοσοκομεία, Έλληνες στο προσωπικό. Εκεί αρχίζει να πλέκεται μια όμορφη πάντα σχέση έξτρα στοργής. Κάπως έτσι η μικρή θεά ένιωσε ακόμη πιο άνετα όταν δεν χρειάστηκε να δώσει εξηγήσεις για το «φρεσκούλης» στη διεύθυνση του μέιλ της….

όλα καλά λοιπόν και για το τυπικό του θέματος, αρνητικοί και οι δύο. Άρα και το οριστικό πράσινο φως για την ημέρα και ώρα της χειρουργικής επέμβασης…. μόνο που….κάπου το ξέραμε… σωματικά αυτή τη φορά υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην είμαστε…

και δεν είμαστε …. φτάσαμε μαζί μέχρι το χώρο της προετοιμασίας… μιλήσαμε με την νοσοκόμα, γελάσαμε, και έβαλε αυτή την ρόμπα των ασθενών.Λίγη ώρα μετά,με φιλί και λογάκια, δίναμε ραντεβού για αργότερα  …

Μόνη στο σαλονάκι και πάλι, χωρίς αριθμό αυτή τη φορά χωρίς την χαζή οθόνη που δείχνει και καλά την πορεία…. Η Ρουμάνα γκόμενα του παλιού παλτού,  με πλησίασε περίπου 2 ώρες αργότερα.. Ο μονομάχος μου πήγε καλά… περιμένουμε να ξυπνήσει, δεν μπορείτε να το δείτε … ούτε στο δωμάτιο … πολιτική του νοσοκομείου για τις κλινικές που έχουν ασθενείς με χημειοθεραπείες, «απαγορεύονται οι επισκέπτες και συνοδοί»…

Πως να της εξηγήσω … Πρώτη φορά η Στέλθ αποφασίζει ήρεμα να υπακούσει στην προτροπή «Πήγαινε σπίτι να ξεκουραστείς, θα τον φροντίσουμε εμείς » Το δάκρυ που δεν κύλισε ψιθύρισε «αν ήξερες… » Αλλά και πάλι δεν κύλισε, γιατί πια η δύναμη που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα μας έχει αρχίσει να ξεπερνά τα σώματα, ακόμα και αν αυτά έχουν ανάγκη το άγγιγμα ως ποιοτικό εκλεκτό παυσίπονο…

Μόνη στο σπίτι, έκλεισε η πόρτα … έκανα σωστά που έφυγα? Μίση ώρα αργότερα τον άκουσα στο τηλέφωνο. Με ζήτησε με το που αχνοξύπνησε  Με πήραν τηλέφωνο, ..τον άκουσα με άκουσε… συγχρονίσαμε τις ανάσες μας!  Από την ανάνηψη, στο δωμάτιο…φωνή και εικόνα … καλά είναι … διασκεδάζουμε την διαφορετικότητα, με βίντεο κλήσεις με μηνύματα, συγχρονίσαμε τις αισθήσεις μας  … είμαι το κολ γκερλ του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Οι νοσοκόμες της μονάδας ίδιες … τις ξέρουμε,από τον Νοέμβριο, μια από αυτές Ελληνίδα, η μικρή Στεφανία …

κάπως έτσι πέρασε η Παρασκευή 24 Ιουλίου, λίγος ύπνος λίγο κουτσομπολιό… βράδιασε και η φωτογραφία που μου έστειλε από την θέα του δωματίου …πανέμορφη…

παυσίπονα, διάφορα φάρμακα, και η ομορφιά του δωματίου μαγικός σύμμαχος …

και ήρθε το Σάββατο … και μέχρι τώρα που γράφω ακόμη δεν έχουμε την ποθητή κάθαρση …

Σωματικά νιώθω ξεκούραστη, μόνο που ο ύπνος, αν και έχει άπλα, απλά,  δεν έχει την ίδια ποιότητα. Στα ανεπαίσθητα ξυπνήματα χρειάζονται λίγο χρόνο  οι αισθήσεις για να συντονιστούν με τις δικές του…