Να προσέχεις για 2-3 μέρες ακόμη…

Είδες; Σχεδόν πέρασε. Ξέρω πως φοβήθηκες πάλι . Δεν είναι ανάγκη να μου μιλάς και είμαι καμιά ξένη. Εγώ μιλάω στο εγώ. Άρα φοβηθήκαμε λίγο. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο εκτός από το να φοβηθούμε. Μεγάλη η απόσταση…. ένιωσα πάλι σα να είμαι σε μια κρυστάλλινη μπάλα … Πάντως η περίπτωση να πεθάνει η αδελφή μου θαρρείς πως είχε την δύναμη να με αποτελειώσει. Ομως δεν έχει φτάσει ακόμα η στιγμή και καλό θα είναι να πεθάνω πριν από εκείνη. Πάρα πολύ το εύχομαι να χαθώ πριν χάσω κάποιον από τους ανθρώπους που λατρεύω … Η μαμά μου ήταν αρκετή και φυσιολογική απώλεια.

Βεβαία δεν καταλαβαίνω γιατί τα γράφω αυτά στη χαρτόκουτα του μυαλού (?) μου, τη στιγμή που μια χαρά πήγαν όλα. Όπως ήταν φυσιολογικό πατέρας μάνα και κόρη κόλλησαν και πέρασαν τον ιό της πανδημίας. Ήταν φυσιολογικό όταν κάθε σπίτι σχεδόν στο Λονδίνο έχει περιστατικό με κόβιντ. Ευτυχώς οι Κασσάνδρες στην οικογένεια της δικής μου Ατατλής δεν επιβεβαιώθηκαν. Κάθε περίπτωση και διαφορετική γύρω μου. Ο άντρας της πρώτος με πάρα πολύ δυνατούς πόνους σε όλο του το κορμί και στον λαιμό και δέκατα, η Νορίτα μου λίγο πιο άνετα με πονοκέφαλο και δεκατικό πυρετό, η αδελφή μου τώρα με τρεις μέρες πυρετό μέχρι 38,5 που υποχώρησε… και τώρα περιμένει να περάσουν και οι επόμενες ημέρες…..

Ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα εγωισμού. Σε απλό διάλογο της είπα να συνεχίσει να προσέχει γιατί είναι πονηρό κουμάσι. ουφ… μου είπε πως της κάνω πολύ μεγάλο κακό στην ψυχολογία της και πως ξέρει πολύ καλά πως ακόμα κινδυνεύει αλλά δεν πρέπει να της το θυμίζω… Δεν καταλαβαίνω βέβαια γιατί με πιάνει το παράπονο. Με την αδελφή μου έτσι είμασταν πάντα. Μάνια μη με πιέζεις…

Πάντως ως συμπέρασμα είναι ανακούφιση που κόλλησαν τον ιο και τον ξεπερνούν σχεδόν ανώδυνα. Τώρα από την οικογένεια μένει το μεγάλο μου αρσενικό ο Ιωσήφ.

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂