Μια μεγαλοσαλάτα

Ε καλά τώρα, το έχεις κάνει συνήθεια τον τελευταίο καιρό να μου φέρνεις μόνο τις σαλάτες του μυαλού σου. Σταμάτα να με πιάνεις από τα μούτρα γιατί γενικά, έχει αλλάξει λίγο η ψυχολογία μου. Τώρα είναι πιο ευδιάκριτο, ξέρεις καθώς γερνάμε γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κρυβόμαστε. Κάτι όπως οι ρυτίδες στο πρόσωπο, έτσι και οι διάφορες γρατζουνιές της ψυχής με τα χρόνια μάλλον γίνονται πιο βαθιές.

Η μαλούμα θα είχε τα γενέθλιά της, τη σκέφτομαι έντονα και πριν από λίγο καιρό μου έλεγε η Αγγελική πως με τα χρόνια έχει κληρονομήσει το υπερβολικό άγχος της. Δεν πάω πίσω τελικά, θυμάμαι που μου είχε πει πως όταν κάποιο γεγονός της χτυπά την πόρτα, η πρώτη της σκέψη έχει δείγματα πανικού, οπισθοχώρησης… ε λοιπόν όσο περνούν τα χρόνια νομίζω πως της μοιάζω σε αυτό. Μπορεί πάλι και όχι. Ας μην ξεχνάμε είμαι και τεμπέλα εκτός από ξανθιά και θεά.

Το θέμα είναι, πως αυτή η σαλάτα, αυτό αχ δεν είμαι καλά, αχ γιατί όλα στο μυαλό μου γυρνούν με οριακή ταχύτητα πανικού, με πιάνει όταν ακριβώς δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος πανικού. χαχαχαχαχα μόλις θυμήθηκα αυτό που έλεγε η μαλούμα…. της Μάνιας να της βάζετε δύσκολα, μόνο τότε δεν την πιάνει η τεμπελιά της… Ίσως λοιπόν να έχω κάποια αλλεργία, φοβία, τεμπελιά στη χαρά.

Να χαίρομαι μόνο όταν υπάρχει η ανάγκη να με βλέπουν οι άλλοι χαρούμενη, πσσσσ τι είπα τώρα? Αντε να ψάξει τώρα κάποιος να ψυχαναλύσει χαχαχαχαχα

Την Παρασκευή που δεν δούλευα πήγα και κράτησα συντροφιά για πρώτη φορά στη Σοφία την κόρη της Μαίρης. Πολλά προβλήματα υγείας αυτό το παιδί, τρεις εβδομάδες στην εντατική μέχρι να την ηρεμήσουν από τις επιληψίες. Έτρεχε και δεν έφτανε η Μαίρη… και την μια μέρα βγήκε η κόρη της από το νοσοκομείο και την επόμενη έπρεπε να πάει στην κηδεία του αδελφού της που έφυγε ξαφνικά από καρδιά την Τετάρτη. Μου έδωσε ευκαιρία να κάνω μια όμορφη πράξη για την ψυχή του αδελφού της και έτσι τη μοναδική μέρα της αργίας μου της πρότεινα να κρατήσω τη Σοφία για να πάει όλη η οικογένεια στην κηδεία. Ευτυχώς ήταν ήρεμη η Σοφία, αγγελούδι που κοιμόνταν. Αυτά είναι ζοριλίκια.

Τέλος πάντων, όλα πάνε καλά στα δικά μου. Δεν ξέρω πότε θα σκάσει δουλειά στην καθημερινή μου εργάσια και θα τρέχω με ρυθμούς πανικού, ίσως μεγαλοδευτέρα, ή ακόμη χειρότερα μεγαλοπαρασκευή… Σπάσιμο οι πασχαλινές αργίες στο Μόντρεαλ. Επίσημη αργία από το κράτος η καθολική Μεγάλη Παρασκευή. Την Παρασκευή καθόμουν, το Σάββατο όμως είχα σχολείο. Ερχεται Μεγάλη Εβδομάδα, την όποια θα δουλεύω κανονικά. Το παλιό παλτό όμως δεν θα δουλεύει Μ. Παρασκευή και Δευτέρα του Πάσχα. Έκανε όνειρα να μου κάνει έκπληξη να πάμε στον ξάδελφό μου σκεπτόμενος πως το Μ. Σάββατο δεν έχω σχολείο. Και σωστά το σκέφτηκε, μόνο που σε αντίθεση με εκείνον δουλεύω στις δικές του αργίες… Καθολικοί, Ορθόδοξοι, σαλάτα.

… αν με ρωτάς για αυγά θα βάψω, μαγειρίτσα θα φτιάξω αυτή τη μούφα με τα μανιτάρια… Με τα χεράκια μου θα αγοράσω τσουρέκι και κουλουράκια… και θα στολίσω και το σοκολατένιο κουνελάκι που μου έδωσε ο μικρός μου Θωμάς.

Μη με κοιτάς, έχω διαβάσει για να διορθώσω τόσα κείμενα από τον παπά, που Εκκλησία δεν θέλω να πάω… έχω και κάτι μικρό αμαρτίες που πρέπει να επικοινωνήσω με τον Θεό…. και να πω και την αλήθεια αυτό το καθολικοι, ορθόδοξοι, ευαγγελιστές, μάρτυρες, προτεστάντες … τον σταυρώνουμε συνέχεια…

Τέλος πάντων σαλάτα είπαμε ,,,, και ως σαλάτα έχουμε κλείσει εισιτήρια τη Μεγάλη Πέμπτη γι αυτή την παράσταση.

Μια μικρή ανάταση ψυχής….

Αμα είναι να γίνουν σαλάτα όλα ας γίνουν με μαγικό τρόπο..και πολυπολιτισμικά

Καληνύχτα Μορεάλη μου