Στην Ελλάδα κουράστηκα

Μια εβδομάδα μόνη στην Ελλάδα. Στο σπίτι της θείας μου στο Παγκράτι. Η Θεία μου ήταν χαρούμενη. Είχε στη διάθεση της μια εβδομάδα για να μου κάνει κάθε τυραννία. Η μεγαλύτερη καταπίεση ήταν το φαγητό *ένα μόνιμο φάε και φάε μα δεν έφαγες… και η πιο γλυκιά το νυχτικό μου, το κρεβάτι τακτοποιημένο να με περιμένει να επιστρέψω στο σπίτι, μαζί με το φως στο κομοδίνο της και τη φράση «επέστρεψες, διάβαζα και πέρασε η ώρα, πώς τα πέρασες, θα τα πούμε το πρωί καληνύχτα, σου έχω βάλει το νερό σου στο τραπεζάκι».

Δεν μου άρεσε που έμεινα πίσω και έφυγε το παλιό μου παλτό. Ένα κομμάτι μέσα μου, αρκετά μεγάλο, ήθελε να φύγω μαζί του. Είχα μια μικρή αντζέντα με πράγματα που ήθελα να κάνω, όμως περισσότερο απ όλα ήθελα να γυρίσω στο… σπίτι μου, μαζί του. Σε αυτό το ταξίδι η κούραση και η ένταση από τον γάμο, μου δημιούργησαν ορισμένες υποψίες. Ένιωσα μεγαλύτερο το κενό μεταξύ της καθημερινότητας μου στο Μοντρεάλ και της καθημερινότητας των φίλων και συγγενών στην Αθήνα. Ένα κενό μεταξύ του δεξιού και αριστερού μου αφτιού, εκεί στην επεξεργασία συμπεριφορών… Ίσως πάλι να φταίει το γεγονός πως μου έλειπε από το πλάνο το οικείο πρόσωπο της αδελφής μου… Υποψίες, όχι κάτι ξεκαθαρισμένο, και έτσι τις φέρνω εδώ, ως υποψίες. Μικρές προνύμφες που δεν ξέρω ακόμα τι είδους ζουζούνια είναι ..

Από τη μια η κούραση, σωματική και ψυχική, από την άλλη η λαχτάρα μου να δω φίλους, να διασκεδάσω έτσι όπως γνωρίζει μια ξανθιά θεά να διασκεδάζει, και από την άλλη άλλη η πίεση και ο έλεγχος για το πού, πότε, ποιος, γιατί… τσακ έγινε το βραχυκύκλωμα στο κενό επεξεργασίας.

Πάρτην κάτω τη δικιά σου. Από τη Δευτέρα το βράδυ, με το που επέστρεψα στο τακτοποιημένο κρεββάτι, άρχισε ένας ίλιγγος, άλλο πράμα… Σε κάθε αλλαγή πλευρού, θέσης γυρνούσε ο κόσμος όλος τροχός της τύχης καιιιι έλα να αράξουμε παλικάρια μου. Για λίγα δευτερόλεπτα τίποτε δεν ήταν σε μια θέση, μετά ηρεμία, αρκεί να μην αλλάξω θέση. Ο γλυκός και πάντα πρόθυμος Πέτρος, είπε: «Ίλιγγος θέσης» αυτά τα χάπια να πάρεις….

Μέχρι την Πέμπτη την έβγαλα κούτσα κούτσα, έπρεπε να ξεκουραστώ για το ταξίδι, έτσι η θεία ήταν αυτή που με χάρηκε για τα καλά…:) Παρασκευή το ταξίδι επιστροφής, Σάββατο τα σποράκια μου πρώτη μέρα στο σχολείο, 21 σποράκια, 4 προνήπιο και 17 νηπιαγωγείο.

Την Παρασκευή πρωί πρωί μπήκα στο ταξί για το αεροδρόμιο. Μοναξιά και λαχτάρα να δω το παλιό μου παλτό. Δεν με πείραζε καθόλου που έφευγα, ίσα ίσα, το ταξίδι της επιστροφής μου έδινε χαρά.

Σωστά τα έκανα όλα, κουλουριάστηκε η σκέψη μου στο κάθισμα του αεροπλάνου και απλά περίμενα …

Κράτησα την υποψία, την έβαλα σε λίγο πιο μικρό καλάθι, μήπως και …

Εκεί στο υψόμετρο όπου τίποτε δεν πατάει στη Γη, ένιωσα ένα τίποτε που περιμένει να γίνει κάτι στα μάτια του, στα χέρια του …

Στην έξοδο με περίμενε όπως τότε την πρώτη φορά, αυτή τη φορά με ένα λουλούδι τεράστιο και αλλιώτικο απ τα άλλα.

Βέβαια, χωρίς να το καταλάβω είχα χτυπήσει το μάτι μου και είχε ένα αιμάτωμα, καλό καλό λεκέ στο λευκό…

Επίσης, μετά από μια εβδομάδα και τις επόμενες δύο εβδομάδες σερνόμουν από ισχιαλγία, κάποιο νεύρο τραβήχτηκε, δεν βολευόμουν πουθενά. Ίσως, κάποιες στιγμές στην αγκαλιά του… μέχρι που… Ξεθάρρεψα και πήγαμε και φθινοπωρινή βόλτα όχι μία, δύο φορές… έτσι κόντρα στον πόνο

Το φθινόπωρο, κατά γενική ομολογία των κατοίκων του Μοντρεάλ, φέτος μας έδωσε ακόμα πιο έντονα χρώματα. Ένας όμορφος χορός των διαθέσεων του καιρό και της ευδιάθετης φύσης… Σίγουρα στο κινητό μου υπάρχουν πολλές πολλές η μια καλύτερη από την άλλη… μια πολύ γρήγορη επιλογή αυτών των δύο…

ωραία ε? ναι για λίγο γιατί μετά κόλλησα και κοβιντ. Τίποτε το επικίνδυνο, μια μέρα πυρετό και λίγο μπούκωμα στη μύτη, όμως τα τεστ για 7 μέρες έβγαιναν θετικά, ο εκνευρισμός μου μεγάλωνε, έχασα τη γιορτή της 28ης που έκαναν τα σποράκια μου… το πιο σημαντικό όμως να μην κολλήσει το παλιό μου παλτό … μάλλον τα καταφέραμε και δεν κόλλησε …

Τώρα τώρα που σου γράφω, σήμερα, μετά από 10 μέρες, θα κουρνιάσω στην αγκαλιά του… Δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέρνει και είναι τόσο δυνατός εκείνος… Μια περίεργη ψυχολογική κούραση με έχει σχεδόν καταβάλει, αύριο με καλούν στη λεξόκλειδη για δουλειά από το σπίτι… πίεση … που είναι η βαλβίδα;