Ακριβώς δύο μήνες. Πονάει που πέρασε τόσος καιρός. Πρώτα απ όλα πονά που δεν κατέγραψα όσα ένιωθα τον Σεπτέμβριο. Ευτυχώς θυμάμαι ακόμα τα πρώτα φθινοπωρινά βήματα… Με μια λέξη σχολείο.
Με πολλές λέξεις φέτος μπήκαμε σε αίθουσα μετά την περσυνή χρονιά… Νιώθω την λιονταρίσια μου έπαρση να φουσκώνει καθώς είμαι μια αναγνωρισμένη και επιτυχημένη δασκαλίτσα. Στις εγγραφές οι περισσότεροι γονείς με ήξεραν, μου χαμογελούσαν εγκάρδια … Κυρία Μάνια … αχ σα να έβαζαν μια μάσκα ομορφιάς στη χαίτη μου και μετά να έλαμπε !!
Έτσι μου ήρθε μαλακά η φωλιά των 19 μικρών σπορακίων. Ωωωωω ναι Έξι προνήπια και 13 νηπιαγωγείο! Και η δεύτερη φωλιά ήταν η γλυκιά μου αίθουσα, που φέτος δεν είναι μόνο δικιά μου αλλά χρησιμοποιείται και από το καθημερινό!!! Και το λιονταράκι έπιασε δουλειά. Πρώτα έβαλε στη θέση του τις δασκαλίτσες του καθημερινού, με ευγένεια και ήρεμα αλλά με την γνωστή λιονταρίσια αυτοπεποίθηση (τρομάρα μου χαχα) Χωρίς μεσάζοντες φτάσαμε σε μια άψογη συνεργασία με κατανομή του χώρου… βέβαια λόγω του γνωστού ιού (μη χέσω ευκαιρία έψαχναν) δεν με αφήνουν να αγγίζουμε τα παιχνίδια. Δέκα εννέα σποράκια τα βάζεις σε μια αίθουσα με παιχνίδια και τους λες… αυτά δεν τα αγγίζετε δεν είναι δικά μας, και αυτά είναι… παιχνίδια, παι-χνί-δια… τραγελαφικό … Παρόλα αυτά, κέρδισα χώρο στην αίθουσα να βάζουμε τα δικά μας παιχνίδια, όπως και τοίχο να βάζουμε τις δικές μας ζωγραφιές, όπως και επιπλέον καρέκλες και τραπέζια, που δεν χρειάζεται να τα πηγαινοφέρνω από … δεν ξέρω εγώ που !!!
Το δεύτερο θεματάκι ήταν μια βοηθός μέσα στην τάξη. Μιλάμε για 4 και 5χρονα με αυξημένα μέτρα υγιεινής… τι να λέμε… από το πρώτο Σάββατο των μαθημάτων άρχισα να μετρώ τις δυνάμεις μου… Η ανάγκη για βοηθό ήταν επιτακτική, και μάλιστα όχι για λίγες ώρες αλλά για οοοολη τη μέρα… κάτι με το καλό… κάτι με το άγριο, το κατάλαβαν οι αποπάνω… και τώρα που αύριο έχω ένα ακόμα σποράκι …. 20 σύνολο θα απαιτήσω για μία και μοναδικά δική μου βοηθό…. Το αστείο είναι πως υπάρχει μεγάλη περίπτωση να έχω μόνιμο τον Σωτήρη 18 χρονών παλικαράκι που θέλει να σπουδάσει γιατρός…. ΑΡΑ σε μια σύντομη σουμα 20 μικρά και ένας έφηβος για εκπαίδευση φέτος χαχαχαχα…
Αχ τα σποράκια είναι τέλεια… Ο Λέανδρος (από πέρσι) ο Θωμάς, ο Γιώργος, η Ηλέκτρα, η Έλλα, η Σέτα, η Σταυρούλα, η Αικατερίνη, η Έλενα, η Θάλια, η Αθανασία, ο Απόλλωνας, ο Μιχάλης, ο Κωσταντίνος….και Φέτος έχω τρία δίδυμα! Ιζαμπέλα και Σεσίλια. Φίλιππος και Παύλος. Ζωή και Μαρία. Τις δύο τελευταίες τις είχα και πέρσι για λίγο… ένα θα πω… ούτε οι μαμά τους δεν μπορεί να τις ξεχωρίσει χαχαχαχα. Έδωσε μια μικρή μάχη ο Ιπποπόταμος να μάθει ονόματα , και χαρακτήρες, και φατσούλες, αλλά τα καταφέραμε οι φατσούλες αυτές να χαμογελούν και να με υπακούν… εκτός από τις στιγμές που απλά είναι .. παιδιά … χαχαχαχα
Έφτασε ο Οκτώβριος και μαζί του ένα νέο πρότζεκτ στην Λεξόκλειδη. Ξαφνικά από Παρασκευή σε Δευτέρα άρχισα να δουλεύω σε καθημερινή οκτάωρη βάρδια μπροστά σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή… Ανάθεμα και αν ήξερα τι έκανα… Ποιος ήταν ο ανάπηρος εγώ ή το πρότζεκτ … εμ και οι δύο… τρια τσατ, συν δύο τσατ ενημερώσεων… ένα αρχείο εξέλ με δεδομενα και άσχετα στρινγκς (μη με ρωτάς, μπορείς να φανταστείς και πορδοκόφτες)..ένα πισι και μέσα του ένα ριμοτ πισι.. ένα προβληματικό παιχνίδι … τρεις προϊσταμένους και καμιά τριανταριά 35χρονους συνεργάτες,,,όλλλα μέσα σε μια και μόνο οθόνη …. ζόμπι έγινα…κάΪκε η ψυχή μου… κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι … έτρωγα, κοιμόμουν, ξυπνούσα, δούλευα.. μια οπτική ίνα ένιωθα… έχασα τα πάντα, τον εαυτό μου, τη μνήμη μου, τη ζωή μου… Το παλιό παλτό μου για ένα μήνα έχασε την φλογίτσα του… Ήξερα πως θα τελειώσει, κάθε μέρα παρακαλούσα να με διώξουν, κάθε μέρα σε χιλιοστά του δευτερολέπτου προλάβαινα και με τραβούσα με ορμή για να μην παραιτηθώ, μια κάτασταση για τα λεφτά τα κάνεις όλα ή ο εγωισμός μου σέρνετε για να επιβιώσει…
Τώρα αναρρώνω… ξυπνώ και κοιτώ τα σχεδόν γυμνά δέντρα και αναρωτιέμαι που πήγε ο Οκτώβριος.
Μου έμεινε η γλύκα των σπορακίων μου στη επίσκεψη στην τάξη μας της Ελληνίδας πρέσβεως στον Καναδα μαζί με τον πρόξενο και των ενθυμίων που τους φτιάξαμε, η γλύκα της μικρής μας γιορτής για την 28η χωρίς τους γονείς να μας χειροκροτούν,
η γλύκα της νύχτας του hallowing
Φέτος ήρθαν 5 παιδάκια και με απείλησαν πως θα μου κάνουν κόλπα τρομακτικά αν δεν τους δώσω γλυκά …
αχ και πάνω από όλα μα όλα ο τρόμος του παλιού μου παλτού για το ζόμπι Μάνια…
Πάει πέρασε, γλυτώσαμε την υγεία μας, σωματική και ψυχική …
Τώρα αναρρώνουμε και λέμε αύριο μήπως επιτέλους μπω στον άγριο κόσμο του χόκεϊ χεχεχε
Θα σου γράψω…
Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂
Καληνύχτα 