Στην Ελλάδα φιλεύτηκα

Στην Ελλάδα με κέρασαν, με φίλεψαν φίλοι, κάποιοι σταθερές αξίες, κάποιοι παλιοί και κάποιοι καινούριοι.

Και αυτό είναι στα αλήθεια μεγάλη ευλογία, να σου δίνεται απλόχερα αυτός ο χάρτης κερασμάτων που περιέχει πολλές διαφορετικές και μοναδικές διαδρομές σε γαλαξίες. Να κοιτάς, να παρατηρείς, να αποκρυπτογραφείς, να νιώθεις ζεστές ανθρώπινες παρουσίες, που κινήθηκαν σε άλλη τροχιά από σένα και που τελικά ξαναενώθηκαν έστω και για λίγο. Σε ρωτούν μετά, γιατί άραγε μπορούν στα μάτια σου να δουν τόσους πολλούς γαλαξίες… και εσύ τους απαντάς με το βλέμμα σου να τους φωτίζει: είσαι εσύ, εσύ, δεν το βλέπεις είσαι εσύ που μπορείς να τους αντιλαμβάνεσαι στο βλέμμα μου, βαθειά μέσα στον καθρέφτη μου. Είσαι εσύ, είναι η επιθυμία σου να με βάλεις ως εξαίρεση, ως μοναδική κατηγορία της ζωής σου. Να φιλέψεις το κορμί μου με φιλιά, αγκαλιές, τσάι, γάλα, δροσερό νερό, γέψεις που δεν άλλαξαν ποτέ. Να φτιάξεις το χώρο της καθημερινότητάς σου όπως βολεύει εμένα, για να με χαρείς να σε χαρώ στη μια στιγμή που το σύμπαν μάς φέρνει στο ίδιο σημείο, ένα τσιγάρο δρόμος από τον Καναδά στην Ελλάδα.

Σε αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα, επιζητούσαμε να σμίξουμε με φίλους ξεκλέβοντας κάποιες ώρες από τις πανέμορφες υποχρεώσεις του γάμου. Κρυφά ονειρευόμαστε ίσως και να χαθούμε για λίγο στη θάλασσα και στην αύρα της.

Αυτοκολλητάκια η Ρούλα και ο Αλέξανδρος, μπήκαμε στο σπίτι και μας φίλεψαν αυτό το εξαιρετικό κρασί με την ετικέτα «είσαι σπίτι σου». Νιώσαμε πως είναι το δικό μας σπίτι, από την αγκαλιά, τον καφέ, την μπιρίμπα, την ίδια γλώσσα στα σοβαρά και αστεία, τον γλυκό ύπνο στον καναπέ, μέχρι τον πικρόγλυκο πόνο «μου έλειψες μα είμαι πάντα εδώ για σένα».

Ο εφηβικός μου φίλος Γιάννης, σε ετοιμότητα να με κεράσει τσίπουρο, να με κεράσει χρόνο για να μοιραστούμε τα της ζωής του και ζωής μου δίχως ταμπού και ντροπές. Απλή αποδοχή και ανοιγμα αγκαλιάς.

Ο γνωστός άγνωστος Ποσειδώνας, έτσι για να νιώσουμε πόσο σε αλλάζει η εξέλιξη, το σίγουρο είναι πως τα μικρά παγωτάκια του ζαχαροπλαστείου στον Χολαργό, έχουν κρατήσει τη γέψη Χολαργός, σε όποια γεύση…

Ο Βαγγέλης και η Τούλα, από την πρώτη στιγμή μας κέρασαν την ελπίδα πως ίσως ξεκλέβαμε δύο τρεις μέρες κοντά στη θάλασσα. Δεν έχει σημασία που δεν τα καταφέραμε τελικά. Σημασία έχει πως ήρθαν στο γάμο. Ο καλύτερος προσωπικός φίλος του Παλιού Παλτού, τι λένε οι δύο τους … πιφ άντρες.

Έπειτα είναι και αυτός ο Δημήτρης Vertigo … η προσωποποίηση της αντίδρασης που πάντα με κερνά το «ναι» σε ό,τι του ζητώ, έτσι γιατί είμαι ρούσα, σαν εξαίρεση στον κανόνα του. Πίναμε καφέ στη Μεσολογγίου, και ήταν ίσως και η πρώτη φορά που είδα το πρόσωπό του να λάμπει για ένα νέο σποράκι ανιψακι που είναι στο δρόμο…. Ετσι τον εκμεταλεύτηκα χεχεχε θα έρθεις μεθαύριο Κυριακή από κει που μένεις στην άλλη άκρη της Αθήνας, να με πάρεις από το Παγκράτι να πάμε στο πάρκο Τρίτση και να με γυρίσεις στο Παγκράτι; ΝΑΙ ρε ….

Κεφάλαιο μπλόγκερς….

Ο παλιός είναι αλλιώς!

Σε αυτή τη συνάντηση Σάββατο βράδυ βρεθήκαμε με τους παλιούς. Ότι είχε φύγει το παλιό μου παλτό, είχα μια εβδομάδα να ξεσαλώσω. Οι παλιοί είναι η κληρονομιά μου από το παθ. Αυτή τη φορά συναντηθήκαμε με τους εξής τρελούς: Βιβή, Έλενα, Πέτρο, Βασίλη. Τους άλλους μέσα στην τρέλα των προηγούμενων ημερών δεν κατάφερα να τους ειδοποιήσω για την ώρα και μέρα που εγώ ΕΓΩ επέλεξα, έτσι γιατί ΕΜΕΝΑ εμένα με βόλευε, τόσος εγωκεντρισμός δεν είναι εύκολο να τον καταπιεί κάποιος. Αυτά τα 4 ρεμάλια λοιπόν με κέρασαν το ΝΑΙ ότι πεις και με ΧΑΜΟΓΕΛΟ.

Χτυπούσε δυνατά η καρδιά μου, καθώς τους περίμενα στο Σύνταγμα, ένιωθα χαρά ναι χαρά. Οφείλω να προειδοποιήσω πως όσο αναφέρομαι σε αυτή τη συνάντηση τέσσερα άτομα θα καταλάβουν όταν και αν διαβάσουν χαχαχαχα Χτυπούσε η καρδιά μου λοιπόν χαρούμενα. Η ζουμερή αγκαλιά της Βιβής, η ζεστή αγκαλιά της Έλενας, η ντροπαλή αγκαλιά του Πέτρου, η ωωω άντε καλά αγκαλιά του Βασίλη. Τους έσφιξα όλους για να καταλάβουν πόσο πολύ τους αγαπώ χωρίς να τους ξέρω σχεδόν.

Το ξέρω όταν συναντιέμαι με αυτά τα ρεμάλια κατορθώνουν, με έναν ακατόρθωτο τρόπο, να μην είμαι ποτέ εγώ το θέμα της συνάντησης. Χάρηκα που δεν χαθήκαμε, ειδικά που δεν μας έχασε αυτός που δεν ξέραμε αν θα πρέπει να τον περιμένουμε. Εξάλλου ο κρυμμένος δεν φοβάται μη χαθεί καθώς έχει το προνόμιο να παρακολουθεί, ένα μικρό παιδί, που σκέφτεται αν θα μπεί στην παρέα ή αν θα του σπάσουν ως συνήθως τα νεύρα. Να το πω όμως ένα άγχος το είχα, όσο περπατούσαμε, για να πάμε κάπου (;) που αυτοί ήξεραν (;). Πέντε άτομα, σκόρπια διαδήλωση χαράς. Δεν ήταν η κουρασή μου μόνο, κατήφορος ήταν, ήταν που ήθελα να χαζέψω, ήταν που είχα να πατήσω το πόδι μου σε αυτό το δρόμο πολλά πολλά χρόνια….

«Παιδιά μη με χάσετε που πάτε;» ήμουν σίγουρη δεν ήξεραν που πήγαιναν, αν τους έχανα, κανένα πρόβλημα, θα συνέχιζαν χαμένα ρεμάλια στο πλήθος, για να πάνε να βρουν ένα όμορφο μπαρ κάπου στη Βουλής(;) Ααα δεν έχω παράπονο, κατά καιρούς μου έριχναν μια αστραφτερή ματιά χαράς που επιτέλους με έβλεπαν μετά από τόσα χρόνια. Με έβλεπαν, γιατί όλα αυτά τα χρόνια ο καθένας με τον τρόπο του δήλωναν το παρών τους και με ένιωθαν κοντά τους τόσο όσο για να μην ξεχάσουν το λόγο της συνάντησης. Ξέρετε είμαι και η ξανθιά θέα τους ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Αυτό το γωνιακό είχε μια χλιδή, έναν αέρα ρε παιδί μου ανωτέρου επιπέδου, βροντοφώναζε «αν θες να νιώσεις έλα κάτσε» «Είμαι διαφορετικό, είμαι ψαγμένο, είμαι … αυτό που θέλεις να είσαι,» Η πρώτη που τσίμπησα, και ίσως και ο μοναδική ήμουν ΕΓΩ η ξανθιά θεά φυσικά. Και αυτά τα ρεμάλια που κατά τα άλλα δεν με πρόσεχαν και δεν ήμουν το θέμα τους, με ακολούθησαν με τελετουργικό τρόπο θυσίας, φυσικά δίχως να το καταλάβω καθότι και ξανθιά. Δήθεν σατέν το πράσινο φορεματάκι της καλλίγραμμης σερβιτόρας. Όλα δήθεν σε αυτή την κοπέλα. Το θέμα είναι πως όταν έχεις ένα εγώ σαν το δικό μου θεικό εγώ, δίνεις ευκαιρίες στα άλλα εγώ τελικά να σου δείξουν τη γνησιότητα τους και η γεννεαιοδωρία είναι σφραγίδα γνησιότητας ΕΓΩ.

Μα η κοπελίτσα με το νάιλον σατέν ήταν ηλίθια παρόλο που χαζοχαρούμενα της έδειξα τον δρόμο… δεν έχω προβλημα κορίτσι μου να τσαλακωθώ αλλά πρόσεξε μη κάνεις το λάθος να με δεις τσαλακωμένη ηλίθια ε ηλίθια. Η δήθεν λύση που μας έδωσε δεν μου άρεσε και τόσο. Μαζί με τη δική μου δυσφορία άρχισα να ακούω επιτέλους και τα μουρμουρητά των ρεμαλιών, που ναι με ακολουθούσαν πρόθυμα ως κριάρια προς σφαγή, αλλά άρχισαν και να δηλώνουν «αφού εδώ θέλει»…. χαχαχαχα ποιος θέλει? εγώ θέλω να χαρώ εσάς…

Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα έζησα όσα θα ζούσαμε αν καθόμασταν μέσα και γινόμασταν μέρος του Δήθεν. Οφείλω να ομολογήσω πως ο πειρασμός ήταν τεράστιος να καθίσουμε όλοι σε αυτό το δήθεν τραπέζι. Είχα πολύ καιρό να ζήσω τον μοναδικό σατυρικό, χιουμοριστικό, ευρηματικό τρόπο των αγαπημένων μου ρεμαλιών. Έτσι και αλλιώς το κάθε ένα το θαυμάζω για τον δείκτη ευφυΐας του. Συναρπαστικός. Και μόνο αυτά που θα έγραφε ο Βασίλης μού έφταναν…. είχε ήδη αρχίσει να στροφάρει οργασμικά η διαστροφική του φαντασία, άκουγα από το στόμα του τις πρώτες λέξεις να πέφτουν, νωπό αίμα αιμοσταγούς και αιμόφυρτου θλίθερ σε ένα ταγκό για ηλίθιους δήθεν… Όμως στον Πέτρο δεν άρεσε, όσο και προσπαθούσε να ακολουθήσει, την Έλενα δεν την ένοιαζε και έμεινε η Βιβή που πάντα προειδοποιεί, «πάντως εδώ δεν θα μπορούμε να καπνίσουμε….» και εκεί που προσπαθούσαμε να ορίσουμε τις θέσεις μας… σε έναν δήθεν άνετο καναπέ .. ένιωσα πως βρίσκομαστε σε μαυσωλείο και …

Στροφή και φύγαμε, δύο βήματα πιο κάτω πήγαμε και βρήκαμε κάτι άσχετο … αχ δεν θα τους χορτάσω σκεφτόμουν, έναν έναν τους έπινα γουλιά γουλιά, άνοιξε η καρδιά μας με την αυθεντική ευγένεια του σερβιτόρου, τόσο που δεν είχε καμιά απολύτως σημασία που ήταν τόσο μα τόσο τσιγκούνης στο αλκοολ των ποτών που μας ετοίμαζε

.

Πόσο ξένη αισθάνθηκα με τις ζωές τους, τυπικά, ουσιαστικά, στην πραγματικότητα έπινα το ποτό μου με 4 άγνωστους γαλαξίες, και όμως ένιωθα τόσο μα τόσο τυχερή γιατί γιατί γιατί μ αγαπούσαν χωρίς λόγο. Ο Βασίλης μας έπρεπε να φύγει νωρίς… ξέχασα να τον ρωτήσω αν είχε μαζί το παπάκι του να μου το έβγαζε εκεί στη μέση του δρόμου να φιλούσα….

Να γράψετε ρε παιδιά, κάντε μια εγραφή για αυτή τη συνάντηση… έτσι όπως γράφαμε παλιά… ουφ δεν έγραψαν …. ήμουν, ένιωθα ερωτευμένη με τη βραδιά. Νομίζω αποτυπώθηκε στις φωτογραφίες. Για να καταλάβουμε τι λέω με αυτά τα παιδιά, έχουμε παίξει επιτραπέζια στο σπίτι μου, σε καφετέρια, έχουμε ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη, έχουμε παίξει μπόουλινγκ, έχουμε … και τι δεν έχουμε εξομολογηθεί… Το μεγάλο σοκ της βραδιάς ήταν όταν με μάλωσε η Βιβή για το πως δεν τα κανόνισα σωστά… Με μάλωσε με αγάπη όπως όταν με είχε μαλώσει και ο Πέτρος στην προηγούμενη συνάντηση που πάλι δεν τα είχα κανονίσει σωστά… τέλος πάντων… ένα θα πω…

Τέλος δεν θα ξεχάσω την εικόνα τρείς φίλοι να σε αγκαλιάζουν να σε περιμένουν να μπεις στο ταξί, να σε βγάζουν φωτογραφίες την ώρα που μπαίνεις στο ταξί … να σε καλομαθαίνουν !!!! Ναι ρε παιδιά σας παρακαλώ να με καλομάθετε και άλλο και άλλο…. Συμβουλή άμα μπαίνει το μπουστο μου στις φωτογραφίες των ποτών μεθάει ο φωτογράφος και για να είναι σωστή μια φωτογραφία πρέπει να φαίνεται η μπρατέλα ή έστω ένας ώμος με τατουάζ… και το πιο βασικό είναι μυστικό για το πόσες σέλφοπαρεα φωτογραφίες βγάλαμε μέχρι να βγάλουμε αυτή που όλα τα θηλυκά είμαστε όμορφα χαχαχαχαχα

Έμεινε μια φωτογραφία στο φέις… που μάλλον έκαψε ζηλιάρες καρδιές και είχαμε πυρκαγίες …

και τώρα η γλυκιά μου εκδίκηση Δεν έγραψαν? θα τους φέρω με το ζόρι εδώ να γράψουν να γράψουν σχόλιο χοχοχοχοχ θεά είμαι ξανθιά είμαι … ναι θα μου πουν λέμε τώρα… όχι τίποτε άλλο άλλα με κέρασαν το πιο ποτό ποτό

Κεφάλαιο μπλογκερ

Ο νέος είναι ωραίος.

που είχαμε μείνει… θα έρθεις να με πάρεις? ναι ρε…

και ήρθε πρωί πρωί, μόνο που δεν ήταν διαθέσιμος να περιμένει ούτε ένα λεπτό, και άργησα τρία λεπτά, και θα έφευγε μου είπε αγριεμένα γιατί ποτέ δεν περιμένει γυναίκα να βάλει το κραγιόν της, πόσο μάλλον όταν κατουριέται. Αλλά κύριος. πριν πάμε στη συνάντηση περάσαμε από το γραφείο του για να πάει εκεί που και ο βασιλιάς πάει μόνος του. Η συζήτηση που ακολουθεί είναι συζήτητη βλαμμένων, για να ξέρουμε τι λέμε : και δηλαδή που σου είπε ακριβώς ο Γιάννης πως θα συναντηθούμε.-Εγώ του ειπα στο πάρκο.Δεν μου είπες να του πω στο πάρκο για να τον βολεύει? -Ε το πάρκο είναι εδώ, -αααα δεν είναι αυτό που έχει τα παιχνίδια λουνα παρκ? – όχι από δω είναι … και που θα ξέρει τελικά ο Γιάννης που θα είμαστε΅… το πάρκο είναι εδώ σκιά δεν βλέπω σκιά (ήμουν σίγουρη δεν εψαχνε σκιά, μέρος όσο πιο κοντά στην είσοδο έψαχνε αλλά και σκία). Εχει καφετέρια εδώ μέσα. Δεν ξέρω – Γιατί είπαμε να συναντήθουμε εδώ? Εσύ το είπες γιατι θα άρεσει στο Γιάννη …και εγώ το πρότεινα… Ζέστη έχει ζέστη Πάντως είναι κοινό μας γνώρισμα πως δεν μας αρέσει η ζέστη.

Δεν ξέρω γιατί τη γνώρισα αμέσως από μακριά. Μάλλον, η αύρα της, μπορεί και η φωνή της. Άσχετο, δεν την είχα ακούσει ποτέ μου. Κάθε φορά όμως που διάβαζα σχόλιο ή κείμενο της αυτό το ύφος είχα στα αυτιά μου. Με κέρασε δίχως να με ξέρει, με φίλεψε το «πες εσύ και θα προσπαθήσω να τα καταφέρω να έρθω». Κάτι της είπα καθώς την πλησίαζα, ούτε που θυμάμαι, θυμάμαι την αγκαλιά της όμως, τοξοτέικη τόσο όσο χαχαχα όπως και η αυθόρμητη εξομολόγησή της για ακριβώς εκείνο που εκείνη τη στιγμή την μπλόκαρε. Έτσι ένιωσα μια πολύ οικία τοξοτίνα. Μου δώρησε το πρώτο της βιβλίο. Ασχετο, διάβασα λίγο στο αεροπλάνο .. θα σου πω θα σου πω…

Από πλευράς συμμετοχής. Η Μαρία Γ δεν μπορούσε, η Μαρίνα δεν μπορούσε, η Στεφανία δεν μπορούσε, η Κατερίνα δεν μπορούσε…

Έμεινε, ο Γιάννης που τον ήξερα από την παλιά γειτονιά, χροοονια φιλαράκια, ο Δημήτρης επίσης από την παλιά γειτονιά που ήξερε εμένα και τον Γιάννη, εγώ ήξερα το Γιάννη και τον Δημητρη, και ο Γιαννης ήξερε τη Μαρία. Συμπέρασμα, ο νέος για μένα ήταν η ωραία Μαρία χαχαχαχα Για την Μαρία θα πω μόνο πως είναι μια εξαιρετική ασπίδα προστασίας για ότι, όποιον νιώσει πως έχει πραγματική ανάγκη. Εξαιρετική ασπίδα με δική της ασπίδα αυτοπροστασίας στο βλέμμα της. Και όλα τα άλλα τα αφήνω στο κόκκινο σωλήνα παντελόνι που φορούσε με το χαρακτηριστικό σκίσιμο στο γόνατο, σημείο υπογραφής της, θα σε γονατίσω αν…

Παιδιά έχει ζέστη μη περπατήσουμε πολύ, όχι όχι εδώ είναι η καφετέρια… εγώ φταίω που δεν σκέφτηκα πως ο Γιάννης με τον Άρη έχουν δικό τους μέτρο περπατήματος του κοντά και μακριά χαχαχαχα Μια ζαλάδα την έχουμε όλοι στη φωτογραφία Ζαλισμένη γενικά από τη ζέστη δεν θυμάμαι τι λέγαμε, μόνο πως πολυλογούσα και προσπαθούσα να συγκρατηθώ για να μιλήσουν και οι άλλοι. Τώρα που το σκέφτομαι είναι ωραίο να μιλάς ελληνικά σε έναν τόπο που μιλούν ελληνικά ακόμα και οι γύρω σου στα τραπεζάκια. Δεν ήθελα να φύγουμε … με κερνούσαν, με φίλευαν, δεν ήθελα να φύγουμε… όμως όλους τους είχα βγάλει από την καθημερινότητά τους, τις υποχρεώσεις τους που είχαν αρχίσει να τους σκουντούν απαλά. Απαλά, όχι σαν τον Άρη που ήταν ο μόνος που χάρηκε που θα φύγουμε και τα έκανε και γυαλιά καρφιά μέσα στη χαρά του.

…. και το βλαμμένο με επέστρεψε στο Παγκράτι… και ήταν ωραίο που στην επιστροφή με κάποιον είχα να μουρμουράω… εγώ στο «εσύ φως μου να είσαι ο φάρος» και εκείνος ναι ναι χάρος σωστά!

μου το μαγάρισε το τραγούδι αντι για φάρος, χάρος ακούω από τότε !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Είναι ωραίο στην επιστροφή να έχεις παρέα. Να μη φεύγεις μόνη σου…. να μην αποχαιρετάς μόνη σου… να μην φεύγεις… να μένεις για πάντα εκεί στα φιλέματα

Καληνύχτα.

Στο πιλοτήριο των βαλβίδων :)

Σα να έφτασαν στα όρια τους οι βαλβίβες και πρέπει να τις ανοίξω τέρμα να φύγει η πίεση … ελπίζω να τα καταφέρω γιατί να … πάλι μαζεύτηκαν πολλά πιλοτήρια !!!

Πιλοτήριο 4 Σεπτεμβρίου 

Στην πόρτα του γραφείου μου μια πριγκίπισσα μου έριχνε κρυφές ματιές. Στα γρήγορα, έβγαλα από το συρτάρι τους μικρούς χρωματιστούς εργάτες μαρκαδόρους και ζωγράφισα μια πριγκίπισσα. Λίγα λεπτά αργότερα η μικρή Ηλιάνα φώτιζε με το χαμόγελό της όλο το χώρο. Φυσικά και αναγνώρισε στη ζωγραφιά τον εαυτό της και έτσι γράψαμε το όνομά της δίπλα στην πριγκίπισσα! Η εποχή των «σπορακίων» μου έφτασε. ​Με το που μπαίνει ο Σεπτέμβριος ξεκινώ να ψάχνω ιδέες που θα διακοσμήσουν και θα ζεστάνουν τη φωλιά μας, την τάξη του νηπιαγωγείου του «σαββατιανου σχολείου», ενώ παράλληλα θα αποτελέσουν και αφορμή για διδασκαλία! ​Χρώματα, αυτοί οι ακούραστοι εργάτες που έχουν την δύναμη να χώνονται παντού για να μας φτιάξουν την διάθεση. ​Προσοχή, τα χρώματα θέλουν καθαρές επιφάνειες για να λάμψουν !

Πιλοτήριο 5 Σεπτεμβρίου

Χωρίς καμιά αμφιβολία πάντα χρειάζονται δύο, έστω να γελούν στο ίδιο αστείο, πόσο μάλλον να κάνουν μια αγκαλιά. Σήμερα είναι η μέρα της αγκαλιάς, «θα την ανοίξω και θα σε κλείσω στο στήθος μου χωρις ντρόπη και ο κόσμος ότι θέλει ας πει» Τραγούδι παλιο του Αττικ με την Δανάη Στρατηγοπούλόυ και αργότερα την Μαρία Κανελλοπούλου Πολλές πολλές αγκαλιες και φυγαμε 

Πιλοτήριο 7 Σεπτεμβρίου 

Υπήρχε ένα ραδιοφωνικό σποτ στην εκπομπή του Μιχάλη Τσαουσόπουλου, στο οποίο μια κοπέλα έλεγε «μμμ μισό λεπτό να βγάλω την τσιιιχλα… ακούτε τον 2-67»! Τώρα για να λέω και την αλήθεια δεν ξέρω πως μου ήρθε να γράψω για αυτό. Από την άλλη εμείς οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί «δεν μασάμε» όταν ήμαστε σε ζωντανή εκπομπή ότι βασανιστήρια και αν μας κάνουν την ώρα που έχουμε ανοιχτό μικρόφωνο, έχουμε την δύναμη να μείνουμε ψυχροί και συγκεντρωμένη στη φωνή μας και σε αυτό που λέμε! Εχω δει σε στούντιο κοπέλα (Ελένη Μανουσάκη) να λέει το δελτίο και ραδιοφωνικός παραγωγός να την απειλεί πως θα της βάλει φωτιά στο χαρτί που διάβαζε!!! Αν αρχίσω να θυμάμαι θα αργήσω να ξεκινήσω εκπομπή !!! Η ουσία είναι μια «οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί Δεν Μασούν» 

Πιλοτήριο 10 Σεπτεμβρίου 

​Οι μικροί, οι μεγάλοι και οι απομακρυσμένοι φάροι της ζωής μου! Ο πιο μικρός η εκπομπή με τραγουδια πολλά πολλά τραγουδια. Ο μεγάλος ε καλά το παλιο παλτό … και πάμε στους πιο δύσκολους, τους απομακρυσμένους, η μαμά μου είναι ο πιο μακρινός αλλά λάμπει πιο πολύ! Σε άλλα νέα θα ήθελα να πάω μια φορά διακοπές σε ένα φάρο και από κει να κάνω εκπομπές Καλή εβδομάδα 
Πιλοτήριο 13 Σεπτεμβρίου
Διάβασε, δεν έχω να σου γράψω πολλα σήμερα! Κοίτα σήμερα δεν συνεργάζεται και πολύ το μυαλό ( μου, μικρό παιδί είμαι που να τα προλάβω όλα! Άκουσε, αααα εδώ είμαστε! Διαλέγω τραγούδια και φύγαμε! 
Πιλοτήριο 14 Σεπτεμβρίου
Βάζουν στο αυτί τους ένα μικρό ακουστικό που το καλώδιο του ενώνεται με το κινητό τους Επιλέγουν greekMusicRadio. Φορούν το κράνος και έφυγαν. Πολύ μου αρέσει αυτή η εικόνα και την αφιερώνω σε όλους τους φίλους μου οδηγούς μηχανών. Ακολουθώ την πινακίδα προς Σαββατοκύριακο και φύγαμε 
Πιλοτήριο 19 Σεπτεμβρίου
Φοράω το καπελάκι μου και… έτοιμη για απογείωση . Ποσό πολύ μου αρέσουν αυτά τα μουσικά ταξίδια ! Δυο ώρες στη ζωή μου υπέροχες 
Πιλοτήριο 20 Σεπτεμβρίου
……. άσχετο …να ‘χα μια μηλόπιτα τώρα! … Πριν λίγες ημέρες έφαγα στηθος κοτόπουλου με βούτυρο μήλου! Γενικά τον τελευταίο καιρό, βάζω μήλα σε σαλάτες αλλά και σε ψητά φούρνου. Αφού έχω την εντύπωση,πως οι γιατροί έχουν πάψει να με κάνουν παρέα !!! τι λέω? Λέω πως πρέπει να σταματήσω τις πολυλογίες και να ξεκινήσω εκπομπή, έτσι κι αλλιώς ακούγομαι παντού χαχαχαχα !!!!
Πιλοτήριο 24 Σεπτεμβρίου
Τολμώ να πω πως αυτή η μετάφραση της ελληνικής φράσης στα αγγλικά μας έφτιαξε την διάθεση. Το να ξεκινάς την εβδομάδα με ξεκαρδιστιικό γέλιο είναι μοναδική αξία! Ετσι «της Πρέπει» της Δευτέρας, γιατί το έχει ανάγκη, ειδικά σήμερα που το πρωι το θερμόμετρο έδειχνε 4! βαθμούς Κελσίου! Πραγματικά όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να βγάλει έστω και το βασικό νόημα δεν θα τα καταφέρει εκτός… εκτός αν έχει το γονίδιο! Πάντως, από μικρή έχω την απάντηση σε όποιον μου πει αυτή τη φράση. «Αν τα ακους βερεσέ, πρόσεξε κάποια στιγμή μπορει να χρεοκοπήσεις 1»
Πιλοτήριο 25 Σεπτεμβρίου
Βαλβίδες! Αλλάζουν τις βαλβίδες! Και όσο αλλάζουν βαλβίδες στα σώματα δεν έχουμε θέρμανση. Ϊσως να είναι και η πρώτη φορά που σε διαμέρισμα στο Μόντρεαλ κρυώνω. Σε άλλα νέα οι μισοί στο γραφείο είναι κρυωμένοι! Οι άλλοι μισοί ακόμη αντέχουμε ! Περαστικά σε όσους πέφτουν σα μαραμένα μαρούλια από τις ιώσεις που χορεύουν πάντα το φθινόπωρο. Ταξιδιάρικη διάθεση για να καταφέρω και να ζεσταθώ!!! Φύγαμε :)​
Πιλοτήριο 26 Σεπτεμβρίου
Άλλαξαν την βαλβίδα, άφησαν το παράθυρο όμως του υπνοδωματίου ανοιχτό! Μια μικρή τόση δα βάρκα την θέλω σήμερα στο υπνοδωμάτιο καθώς βροχερός ο καιρός στο Montreal. Μικρή όμως, τόση δα! Οσο να το πεις μια μικρή βάρκα, μια τόσο δα ελπίδα την χρειαζόμαστε για να βρίσκουμε και την δύναμη να προσπαθούμε για το καλλίτερο. Βάζω την βάρκα, βάζεις το πανί και φυγαμε σε άλλη γη σε άλλα μέρη, ευτυχως ακουγόμαστε παντού !!!
Πιλοτήριο 28 Σεπτεμβρίου
Πατουσάκια! Θέλω αυτό το Σαββατοκύριακο να το αφιερώσω στα πατουσάκια. Αυτά που ακούραστα αφήνουν τα ίχνη μας στο βάδισμα μας στη ζωή, αυτά που μας ενώνουν σταθερά με τη Γη , άλλα και αυτά που ακούν χιλιάδες παράπονα γιατί δεν μπορούν να πετάξουν. Θέλω αυτό το Σαββατοκύριακο να τα κάνω να νιώσουν ξεχωριστά, να ξεκουραστούν και να πάρουν μια βαθιά ανάσα πριν τα ξαναχώσω σε κάλτσες και παπούτσια. Άσχετο, όταν ήμουν μικρή ξαπλώναμε με την αδελφή μου στο κρεββάτι και παίζαμε με τα πατουσάκια μας Παίζαμε σκιές στον τοίχο, παίζαμε κουκλοθέατρο, τα ενώναμε και κάναμε με τις ώρες ποδήλατο. Καλό Σαββατοκύριακο λοιπόν 
Πιλοτήριο 1 Οκτωβρίου
Τα περισσότερα καλούδια του Φθινοπώρου νομίζω τα κουβάλα ο Οκτώβριος. Το Φθινόπωρο έχω την αίσθηση πως έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να λέει «Ευχαριστώ» στην Φύση! Μια βόλτα στα πάρκα είναι αρκετή για να χωθώ στα ζεστά χρυσαφένια χρώματα μιας γης που έδωσε ότι καλύτερο μπορούσε για να θρέψει, να προετοιμαστεί . Τώρα σιγά σιγά αποκαμωμένη, ετοιμάζεται για ύπνο δίνοντας μου την σκυτάλη της γνώσης για τροφή. Το «ευχαριστώ» είναι γνώση. Προετοιμαζόμαστε για το Χειμώνα! Α ναι, και για την Ημέρα των Ευχαριστιών που είναι σε μια εβδομάδα δηλαδή στις 8 Οκτωβρίου. Καλό μήνα 
Πιλοτήριο 2 Οκτωβρίου
​Κάτι με περιτριγυρίζει !!! Πιέζει τον λαιμό μου, κάνει τα πνευμόνια μου να γουργουρίζουν και η φωνή σαν να αποκτά αχμμμ αυτό το κάτι που με περιτριγυρίζει !!! Σε απλά Ελληνικά «κορίτσι μου πας ντουγρού για κρύωμα» Να καταθέσω επίσης πως κρυώνω, όπως κρύωνα και στην Ελλάδα !!! Ένα πολύ ύπουλο κρύο που τρυπά την επιδερμίδα μου !!! Από την άλλη η παρέα μεγάλωσε πολύ για να μην απολαύσω «ραδιοφωνικό καφεδάκι» …αντε καλά φέρτε μου μια ζεστή σοκολάτα παρακαλώ
Πιλοτήριο 9 Οκτωβρίου 
​Ε τώρα αυτό είναι υπερβολή! Μπορεί να είναι κριτήριο εμπιστοσύνης ,αν σε κάποιον αρέσει ή όχι η σοκολάτα; Από την άλλη και το να βάζει κάποιος σοκολάτα παντού, είναι και αυτό κριτήριο; αχμμ πως μπορώ να εμπιστευτώ κάποιον που στο ιερό γαλακτομπούρεκο βάζει και μια κουταλιά σοκολάτα; Τέλος πάντων, δεν ξέρω ,δεν με ενδιαφέρει, αλλά αν κάποιος μου προσφέρει σοκολάτα δεν θα την αρνηθώ όπως ακριβώς το ίδιο θα κάνω αν κάποιος μου προσφέρει γαλακτομπούρεκο… και αυτό το λέω μη και κανένας δεν με εμπιστευτεί και δεν μου προσφέρει!!!
Πιλοτήριο 10 Οκτωβρίου 
Λατρεύω το κολύμπι πόσο μάλλον να βουτάω σε μουσικές βιβλιοθήκες … Σας περιμένω εκεί … στην ηρεμία και στην ψυχαγωγία που προφέρει η δύωρη πτήση Σήμερα πάμε βόλτα με υποβρύχιο … ε καλά αν έχει και κάποιος υποβρύχιο μαστίχα δεν θα πω όχι !!!
Πιλοτήριο 11 Οκτωβρίου
Φαντάζομαι έναν κόσμο που πράττει σύμφωνα με τις προσταγές της καρδιάς του. Ακόμη και αν αυτή κάποια στιγμή κάνει λάθος, αναλαμβάνει την ευθύνη και το πιο βασικό έχει την δύναμη να διορθώσει τα λάθη της. Δεν είναι εύκολο, με τον καιρό όμως και την εμπειρία που καταγράφεται στο νου όλα γίνονται παιχνιδάκι.

Φτερουγίσματα Φίλων :)

Οι παλιοί, οι πιο παλιοί, οι πιο πιο παλιοί και οι παλιόφιλοι  φίλοι.

Οι παλαιότητα των φίλων μετριέται με το φτερούγισμα της καρδιάς μου. Βασικά είναι καταστάσεις που όλοι γνωρίζουν με την λογική. Ο παλιόφιλος από την γειτονιά που έπαιζες, ερωτευόσουν, μεγάλωνες … ε ναι,,,, αυτόν άμα τον συναντήσεις μετά από χρόνια είναι λογικό……!!!!  όμως όταν φτάσει η στιγμή της επανένωσης τότε το συναισθήματα είναι τόσο μεγάλα, παιδικά, αγνά … που ποιος την συνουσιάζει την λογική για να κάτσει να εξηγήσει.

Έπεσα πάνω σε ένα παλιόφιλο και ξαφνικά βρέθηκα σε ταυτόχρονη παράλληλη διαδρομή του τότε – τώρα! Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω, τι να θυμηθώ, τι να προλάβω να πω από όσα έζησα. Πόσο ίδιος είσαι, πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα ….Ναι κάτι δεν άλλαξε… ακόμη με το παλιό μου παλτό είμαι αλλά στην άλλη άκρη σχεδόν της Γης 🙂

Είμαι το ξενιτεμένο, με τους παλιούς, πιο παλιούς, πιο πιο παλιούς και τους παλιόφιλους φίλους να μένουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά. Μου λείπει η αγκαλιά, τα φιλιά τους, η μπιρίμπα, οι καυγάδες.

Φθινόπωρο λοιπόν, στο Μόντρεαλ εννέα χρόνια διαμονής κλεισμένα, οι γνωστοί, οι πιο νέοι φίλοι, οι νέοι φίλοι είναι γύρω μου, έτσι να απλώσω το χέρι μπορώ να τους αγκαλιάσω να τους φιλήσω να τους καλέσω στο σπίτι για μπιρίμπα … μόνο που νιώθω πως πρέπει να προσπαθώ….να φοράω τα καλά μου και όχι το παλιό χιλιοτρυπημένο αγαπημένο μου νυχτικό…

Αυτή τη στιγμή που ο κέρσορας γουργουρίζει, είμαι λίγο αρρωστούλα, κρύωμα. Κυριακή πρωί στο κρεββάτι. Έχω τόσα πολλά να γράψω που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Ας ξεκινήσω από το» εδώ και λίγες μέρες έχω ένα κρύωμα που με νευριάζει» … όλο κάτι θέλω να τρώω … αυτή η κούπα είναι φίλη μου όταν είμαι αρρωστούλα… προχθές έβαλα σουπίτσα και είπα να την φωτογραφίσω για να την έχω έτσι ομορφούλα και ντροπαλή

Χθες μετά το σχολείο (ωωω έχω να γράψω τόσα για το σχολείο) πήγαμε στην Κρέμα Καραμελέ μου. Επέστρεψε η Κεφαλονίτισσα  και μας φίλεψε. Με γέμισε καλούδια και λογάκια …

Φυσικά τα λογάκια είναι γραμμένα στο στρόγγυλο μεγαααλο σκέπασμα της μεγααααλης κρέμας καραμελέ 🙂

Δεν μπορώ να πω από χθες μεχρι σήμερα έχει μείνει λίγη ακόμη να την Μοιραστούμε με το παλιό παλτό

Με την Κρέμα Καραμελέ μου δώσαμε ραντεβού χειμωνιάτικο ….

Καληνύχτα Μορεάλη μου

 

Ο λόγος του μεταξιού «Ακου τι μου λέει»

Έχουμε έκτακτη συνέλευση. Η πρόσκληση χορού απλή και λιτή. Φοράμε όλες μας μεταξωτό μακρύ νυχτικό με ένα μεγάλο σκίσιμο στο πλάι , σε μια απόχρωση του μπλε, ένα ποτήρι πικροδάφνη τόσο γλυκιά όσο δεν πάει και λικνιζόμαστε στις αισθήσεις μας/////όλες … μα όλες ακόμη και εσύ κοπελιά που πιστεύεις πως δεν ταιριάζει στο παχουλό κορμί σου αυτό το νυχτικό … τι έλεγα… α ναι ..  Η ατζέντα των θεμάτων που ζητούν ένα χορό πλούσια, μα με κοινό παρανομαστή την υπέρβαση.
Η υπέρβαση μεταξένιες μου υπάρξεις,  έχει όλα τα καλά του κόσμου αρκεί να φοράς αόρατα γάντια ειδικά για τα γκέμια της. Αλλιώς, υπάρχει μεγάλη περίπτωση να σε ακρωτηριάσει.
Φίνο μετάξι λοιπόν η αόρατη κλωστή που δένει τις ψυχές μεταξύ τους, και καλό θα είναι στις υπερβάσεις να προσέχουμε να μην σπάσουμε ποτέ αυτές τις κλωστές. Είναι το αίτιο … αλλά ας μην το φιλοσοφήσουμε γιατί ακριβώς επειδή είναι αόρατες, είναι αποδεδειγμένο  πως είναι και παραπάνω από μια, ενώ σιγουράκι,  πως στην ζωή μας υπάρχει τουλάχιστον μια …
Σε μία εβδομάδα αρχίζουν τα σχολεία, σε μια εβδομάδα θα συναντήσω την νεράιδα των αδένων … σήμερα έδωσα αίμα για εξετάσεις και μάλιστα ένα από τα μπουκαλάκια το έβαλαν αμέσως στον πάγο …
Βρέχω τα χείλη μου με πικροδάφνη
«άκου τι μου λέει» στην υγεία μας
Λογάκια
There goes my heart beating
‘Cause you are the reason
I’m losing my sleep
Please come back now
There goes my mind racing
And you are the reason
That I’m still breathing
I’m hopeless now
I’d climb every mountain
And swim every ocean
Just to be with you
And fix what I’ve broken
Oh, ’cause I need you to see
That you are the reason
There goes my hand shaking
And you are the reason
My heart keeps bleeding
I need you now
If I could turn back the clock
I’d make sure the light defeated the dark
I’d spend every hour, of every day
Keeping you safe
And I’d climb every mountain
And swim every ocean
Just to be with you
And fix what I’ve broken
Oh, ’cause I need you to see
That you are the reason, oh
(I don’t wanna fight no more)
(I don’t
Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂