Πέρασε το Σάββατο, πως πέρασε ? Με εσένα στο κρεββάτι, με εμένα στο κρεββάτι…και με την αγωνία… να επαναλειτουργήσουν όλα φυσιολογικά και πάλι … Πως πέρασε το Σάββατο… δεν ξέρω… κάπου χαμένη στην φωνή σου …
Ξημέρωσε Κυριακή 26 Ιουλίου
6. 33 το πρωί και ένα μικρό κομματάκι μέσα σου που τόσο καιρό δεν το έπαιζαν τα άλλα όργανα, άρχισε πάλι χαρούμενο να παίζει στην ¨παιδική χαρά» !
Φοβάμαι να πω «όλα καλά»… ίσως μου λείπει η σωματική επαφή, να σε αγγίξω να σε μυρίσω, να ευχαριστηθούν όλες μου οι αισθήσεις … να δώσουν σήμα στον εγκέφαλο..
Σήμερα είναι η γιορτή σου … φέρνω εδώ στη χαρτόκουτα του μυαλού μου όσα λογάκια σου έγραψα δημόσια από την χαρά μου… Ξέρεις πως αν πας πίσω σε αυτό το ημερολόγιο είναι όλα καταγεγραμμένα. Κάτσε να τα φέρω, κάνουν τόση χαρά οι φίλες μου όλες, φάγαμε και ένα παγωτάκι … δεν είχε καλή γέψη όμως … του έλειπε ένα συστατικό…
«Το φεις μου προτείνει φωτογραφία από πέρσι τέτοια μέρα, μαζί να τραγουδάμε στη γιορτή σου στην Ελλάδα. Θυμάμαι και προηγούμενες χρονιές. Πάρτυ σε παραλίες, στο σπίτι, σε κλαμπ, ή οι δυο μας κρυμμένοι σε μαγικούς καλοκαιρινούς παραδείσους ή στον παράδεισο των Τεμπών στην ιδιαίτερα στοργική εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, εκεί να αφήνουμε μια τεράστια λαμπάδα σαν το μπόι σου μαζί με ένα ταπεινό Ευχαριστώ 🙂
Καληνύχτα 