Πρώτη φορά αποφάσισα να πάρω ένα τόσο φωτεινό μαγιουδάκι. Θα έλεγα πως είναι και η πρώτη φορά που με κάνει τόσο χαρούμενη, αν δεν θυμόμουν ξαφνικά ένα γαλάζιο που είχα μικρή και που είχε λίγο τούλι γύρω γύρω και λίγο πιο κάτω από τη μέση μου. Με έκανε να νιώθω μπαλαρίνα της θάλασσας. Κάπου υπάρχει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που μόνο εγώ θυμάμαι το χρώμα της. Εγώ γύρω στα 4 σκαρφαλωμένη σε ένα βραχάκι, με κάτι λευκά λαστιχένια παπουτσάκια γύρω γύρω θάλασσα και εγώ μια υπερηφάνεια ζωγραφιστή, αδυνατούλα μια σταλιά… και με αυτό το γαλάζιο μαγιό εξ Λονδίνου από τη θεία μου. Και ενώ όλα δείχνουν εμένα, η πραγματική ομορφιά αυτής της φωτογραφίας, είναι η μητέρα μου, κρυμμένη πίσω από το βραχάκι να μου κρατά τα πόδια να μην πέσω και τσακιστώ, ο μπαμπάς μου φωτογράφος.
Κράτα τα λαστιχένια παπουτσάκια θα σου χρειαστούν.
Κυριακή πρωί, ένιωθα τόσο όμορφα, ξαπλωμένοι οι δυο μας στο κρεββάτι, τη σχεδία, τη φωλιά μας, να ψάχνουμε μέρος που να προσφέρει καλοκαιρινή παραλία…. η στιγμή της οργάνωσης…. εκεί που βάζουμε την πυξίδα με προορισμό τη χαρά… και φτιάχνουμε ένα σακίδιο σαν και αυτό της Ντόρας της εξερευνήτριας… Αν με ρωτάς, όλα τα λεφτά της Κυριακής αυτή η φωτογραφία…
Ραδιόφωνο τραγούδια μέσα στο αυτοκίνητο, το δεύτερο ιδιαίτερο μέρος της ζωής μας. Εκείνος οδηγός εγώ συνοδηγός … μετά από περίπου μία ώρα ήμασταν σε μια περιοχή με οργανωμένη όχθη ποταμού. Ένα σημείο τεχνητά διαμορφωμένο, σε παραλία. Δώδεκα δολάρια το άτομο, είσοδος και παρκινγκ. Παρκάραμε, διασχίσαμε ένα πάρκο γεμάτο με ψηλά δέντρα και ξύλινα τραπέζια. Λαοθάλασσα κόσμου που έψηναν, άκουγαν μουσική, οικογένειες διαφόρων εθνικοτήτων…
Αμέσως μετά, μια τεράστια αμμουδιά, με όμορφες ξύλινες ομπρέλες, και κατασκευές για ναυαγοσώστες. Δυο σφυρίγματα προειδοποίηση πως ξεφεύγεις από το όριο κολύμβησης (?), τρία σφυρίγματα εντολή εκκένωσης…
Όμορφα…ναι ήταν όμορφα, περάσαμε όμορφα, με τα μαγιό μας καθισμένοι στις αναπαυτικές μας πολυθρόνες, λιαζόμασταν, μιλούσαμε, κάναμε διαγωνισμούς ομορφότερου κώλου, (δεν φταίμε εμείς οι πορδοκόφτες φταίνε) γελάσαμε, βγάλαμε αμέτρητες φωτογραφίες, μαζεύαμε ήλιο… να σκεφτείς ήμουν τόσο χαρούμενη για το μαγιό μου που βρήκα τις ολόσωμες φωτογραφίες που με έβγαλε το παλιό μου παλτό, αρκετά καλές!!!! Σήμερα τις ξανακοίταξα, λες και φορούσα στα πόδια στα μπούτια και στα μπράτσα διάφορα σωσίβια χαχαχαχα Πως μπορεί να σου αλλάξει τη διάθεση ένα φωτεινό μαγιό… στα μάτια ενός παλιού παλτού.
και φυσικά δεν κολυμπήσαμε, δεν δεν … … … λασπόνερο, μια σούπα όπου σε κάθε σου βήμα ένιωθες την πυκνότητα του χυλού, όπου σε κάθε βήμα ήθελες όχι λαστιχένια παπουτσάκια ( τα θυμάσαι στα έγραψα στην αρχή) αλλά γαλότσες… Όσοι έμπαιναν φορούσαν αθλητικά παπούτσια, πράγμα φυσικά που δεν είχαμε προβλέψει…. Το παλιό παλτό δήλωσε «Δεν μπαίνω» και στάθηκε στην όχθη, με περίμενε… ήξερε πως εγώ θα προσπαθούσα… Προσπάθησα, 20 βήματα έκανα και σταμάτησα, από τους πόνους αλλά πιο πολύ από τη μικρή απογοήτευση που βίωνα. Μέχρι το όριο που επιτρέπονταν να κολυμπήσουμε (?) το νερό (?) έφτανε μέχρι το πολύ τη μέση…..
Κατάλαβα πως όταν οι Καναδοί λένε θα πάμε σε παραλία, εννοούν πως θα βαλούν το μαγιό τους θα απλώσουν αντιηλιακό, θα απολαύσουν την άμμο στα πόδια τους και κάτω από καταπληκτικές ομπρέλες θα φάνε κάτι θα πιούν κάτι, απολαμβάνοντας τον καταγάλανο ουρανό να καθρεφτίζεται στο νερό. Θα κάνουν τζετ σκι, θαλάσσιο ποδήλατο, θα μαζέψουν ήλιο, θα δροσιστούν μέχρι τη μέση, άντε το στήθος, αλλά ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΟΥΝ.
Περάσαμε όμορφα, αλήθεια, μάλιστα κάποια στιγμή στο κέντρο του ποταμού είδαμε να περνά και ένα τάνκερ τεράστιο…..
Ακόμα δεν έχω νέα από την ανανέωση, έχω όμως από την Πέμπτη και μέχρι το τέλος Ιουλίου, νέο πρότζεκτ στη Κλειδόλεξη ή Λεξόκλειδη ή αλλιώς την καραγκιοζούπολη όπως τη λέει το παλιό μου παλτό. Το θέμα μου είναι, πως πίστευα πως την Τρίτη θα μπορούσα να πάω μαζί του σε μια μικροεπέμβαση για βιοψία. Μάλλον τώρα, θα βρει ευκαιρία να πάει μόνος του. Βέβαια, καραγκιοζούπολη είναι αυτή, μπορεί και να μη ισχύει τελικά. Σήμερα το είδα, αύριο μπορεί να μην υπάρχει.
Αυτάαααα και ότι κατάλαβες, κατάλαβες.
Καληνύχτα 