Στην Ελλάδα κουράστηκα

Μια εβδομάδα μόνη στην Ελλάδα. Στο σπίτι της θείας μου στο Παγκράτι. Η Θεία μου ήταν χαρούμενη. Είχε στη διάθεση της μια εβδομάδα για να μου κάνει κάθε τυραννία. Η μεγαλύτερη καταπίεση ήταν το φαγητό *ένα μόνιμο φάε και φάε μα δεν έφαγες… και η πιο γλυκιά το νυχτικό μου, το κρεβάτι τακτοποιημένο να με περιμένει να επιστρέψω στο σπίτι, μαζί με το φως στο κομοδίνο της και τη φράση «επέστρεψες, διάβαζα και πέρασε η ώρα, πώς τα πέρασες, θα τα πούμε το πρωί καληνύχτα, σου έχω βάλει το νερό σου στο τραπεζάκι».

Δεν μου άρεσε που έμεινα πίσω και έφυγε το παλιό μου παλτό. Ένα κομμάτι μέσα μου, αρκετά μεγάλο, ήθελε να φύγω μαζί του. Είχα μια μικρή αντζέντα με πράγματα που ήθελα να κάνω, όμως περισσότερο απ όλα ήθελα να γυρίσω στο… σπίτι μου, μαζί του. Σε αυτό το ταξίδι η κούραση και η ένταση από τον γάμο, μου δημιούργησαν ορισμένες υποψίες. Ένιωσα μεγαλύτερο το κενό μεταξύ της καθημερινότητας μου στο Μοντρεάλ και της καθημερινότητας των φίλων και συγγενών στην Αθήνα. Ένα κενό μεταξύ του δεξιού και αριστερού μου αφτιού, εκεί στην επεξεργασία συμπεριφορών… Ίσως πάλι να φταίει το γεγονός πως μου έλειπε από το πλάνο το οικείο πρόσωπο της αδελφής μου… Υποψίες, όχι κάτι ξεκαθαρισμένο, και έτσι τις φέρνω εδώ, ως υποψίες. Μικρές προνύμφες που δεν ξέρω ακόμα τι είδους ζουζούνια είναι ..

Από τη μια η κούραση, σωματική και ψυχική, από την άλλη η λαχτάρα μου να δω φίλους, να διασκεδάσω έτσι όπως γνωρίζει μια ξανθιά θεά να διασκεδάζει, και από την άλλη άλλη η πίεση και ο έλεγχος για το πού, πότε, ποιος, γιατί… τσακ έγινε το βραχυκύκλωμα στο κενό επεξεργασίας.

Πάρτην κάτω τη δικιά σου. Από τη Δευτέρα το βράδυ, με το που επέστρεψα στο τακτοποιημένο κρεββάτι, άρχισε ένας ίλιγγος, άλλο πράμα… Σε κάθε αλλαγή πλευρού, θέσης γυρνούσε ο κόσμος όλος τροχός της τύχης καιιιι έλα να αράξουμε παλικάρια μου. Για λίγα δευτερόλεπτα τίποτε δεν ήταν σε μια θέση, μετά ηρεμία, αρκεί να μην αλλάξω θέση. Ο γλυκός και πάντα πρόθυμος Πέτρος, είπε: «Ίλιγγος θέσης» αυτά τα χάπια να πάρεις….

Μέχρι την Πέμπτη την έβγαλα κούτσα κούτσα, έπρεπε να ξεκουραστώ για το ταξίδι, έτσι η θεία ήταν αυτή που με χάρηκε για τα καλά…:) Παρασκευή το ταξίδι επιστροφής, Σάββατο τα σποράκια μου πρώτη μέρα στο σχολείο, 21 σποράκια, 4 προνήπιο και 17 νηπιαγωγείο.

Την Παρασκευή πρωί πρωί μπήκα στο ταξί για το αεροδρόμιο. Μοναξιά και λαχτάρα να δω το παλιό μου παλτό. Δεν με πείραζε καθόλου που έφευγα, ίσα ίσα, το ταξίδι της επιστροφής μου έδινε χαρά.

Σωστά τα έκανα όλα, κουλουριάστηκε η σκέψη μου στο κάθισμα του αεροπλάνου και απλά περίμενα …

Κράτησα την υποψία, την έβαλα σε λίγο πιο μικρό καλάθι, μήπως και …

Εκεί στο υψόμετρο όπου τίποτε δεν πατάει στη Γη, ένιωσα ένα τίποτε που περιμένει να γίνει κάτι στα μάτια του, στα χέρια του …

Στην έξοδο με περίμενε όπως τότε την πρώτη φορά, αυτή τη φορά με ένα λουλούδι τεράστιο και αλλιώτικο απ τα άλλα.

Βέβαια, χωρίς να το καταλάβω είχα χτυπήσει το μάτι μου και είχε ένα αιμάτωμα, καλό καλό λεκέ στο λευκό…

Επίσης, μετά από μια εβδομάδα και τις επόμενες δύο εβδομάδες σερνόμουν από ισχιαλγία, κάποιο νεύρο τραβήχτηκε, δεν βολευόμουν πουθενά. Ίσως, κάποιες στιγμές στην αγκαλιά του… μέχρι που… Ξεθάρρεψα και πήγαμε και φθινοπωρινή βόλτα όχι μία, δύο φορές… έτσι κόντρα στον πόνο

Το φθινόπωρο, κατά γενική ομολογία των κατοίκων του Μοντρεάλ, φέτος μας έδωσε ακόμα πιο έντονα χρώματα. Ένας όμορφος χορός των διαθέσεων του καιρό και της ευδιάθετης φύσης… Σίγουρα στο κινητό μου υπάρχουν πολλές πολλές η μια καλύτερη από την άλλη… μια πολύ γρήγορη επιλογή αυτών των δύο…

ωραία ε? ναι για λίγο γιατί μετά κόλλησα και κοβιντ. Τίποτε το επικίνδυνο, μια μέρα πυρετό και λίγο μπούκωμα στη μύτη, όμως τα τεστ για 7 μέρες έβγαιναν θετικά, ο εκνευρισμός μου μεγάλωνε, έχασα τη γιορτή της 28ης που έκαναν τα σποράκια μου… το πιο σημαντικό όμως να μην κολλήσει το παλιό μου παλτό … μάλλον τα καταφέραμε και δεν κόλλησε …

Τώρα τώρα που σου γράφω, σήμερα, μετά από 10 μέρες, θα κουρνιάσω στην αγκαλιά του… Δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέρνει και είναι τόσο δυνατός εκείνος… Μια περίεργη ψυχολογική κούραση με έχει σχεδόν καταβάλει, αύριο με καλούν στη λεξόκλειδη για δουλειά από το σπίτι… πίεση … που είναι η βαλβίδα;

Ο στόχος Δύο Σεπτεμβρίου :)

Θέλω να συγκεντρωθώ λίγο και να γράψω. Αν αρχίσω τις βόλτες στα μπλόγκς των φίλων μου θα περάσει η ώρα και δεν θα μπορέσω να σου φέρω όπως θέλω τα νέα.

Με τη μικρή μου Σέτα, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μετά το άνοιγμα των Σαββατιανών, τέλος Σεπτεμβρίου. Θα κρατήσουμε μια ώρα την εβδομάδα μαζί τον χειμώνα.

Με την κλειδόλεξη το τερμάτισα στο άγχος. Είναι εντυπωσιακό, τελείως άγνωστη αυτή η Μάνια που μεταμορφώνομαι σε κάθε κάλεσμα αυτής της εταιρείας για εργασία, δυσκολεύομαι να της δώσω όνομα. Πρώτα απ όλα είναι ικανή να βραχυκυκλώνει – μπλοκάρει τη Στελθ. Η μικρή ξανθιά θεά κρατιέται στη ζωή με τεχνητή αναπνοή μέχρι να καταφέρουμε να την ξυπνήσουμε από τον λήθαργο και όλες οι άλλες φίλες μου κρύβονται σε κρυψώνες άγνωστες, στον παλάτι του βυθού μου. Μένω μόνη αβοήθητη από κάθε στοιχείο του χαρακτήρα μου ή έτσι νομίζω. Μένει μόνο ο εγκέφαλος που καίγεται στην κυριολεξία, προσπαθώντας να ικανοποιήσει σε ανεξέλεγκτη ταχύτητα τη βασική εντολή «πρέπει.» Όλα αυτά είχαν μπει σε μερικό έλεγχο με την τελευταία ομάδα εργασίας, με την οποία μειναμε και 4 μήνες μέχρι Μάιο μαζί και μετά διακοπή

Τέλος Ιουλίου με κάλεσαν σε ένα πρότζεκτ 7 ημερών Τη δεύτερη μέρα της εργασίας μου ένιωσα το κεφάλι μου να τρέμει πέρα δώθε χωρίς να μπορώ να το σταματήσω. Καταλαβαίνεις πως ένιωσε το παλιό παλτό. Έτσι αναγκάστηκα να δηλώσω ασθένεια, και μετά να αποχωρήσω από αυτό το πρότζεκτ. Έχασα μιας εβδομάδος χρήματα…. Βίωσα την αποτυχία του εγκεφάλου μου να ξεπεράσει κάθε ανασφάλεια, αδυναμία χαρακτήρα, εγωισμού… παρέδωσα τα όπλα. Με τις λίγες δυνάμεις που μου επέμειναν προσπάθησα να μην παραιτηθώ τελείως από την εταιρεία, μια εταιρεία που αυτό την εποχή των αδειών και των σπουδαστών που έχουν επισκεφτεί τις πατρίδες τους, έχει πέσει στην ανάγκη μου… που να σου εξηγώ, δε θα καταλάβεις… Με κατάλαβε όμως το παλιό μου παλτό, με κατάλαβε και μία Ελληνίδα συνάδελφος που της έτυχε να είναι μόνιμη σε μια ομάδα, η οποία μου επιβεβαίωσε το μπάχαλο που επικρατεί, όποτε βρήκα τη μικρή σπίθα μέσα μου να μην παραιτηθώ. Βέβαια, αυτό είχε ως αποτέλεσμα λίγες εβδομάδες αργότερα να με φωνάξουν σε ένα άλλο πρότζεκτ ευτυχώς 4 ημερών… αυτή τη φορά άντεξα γιατί τουλάχιστον είχα κάποια εργαλεία που ήξερα και έναν αρχηγό που ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν στον ίδιο τόπο…. Δεν ξέρω ακόμα τι θα αποφασίσω-αντέξω το χειμώνα. Τη χρειάζομαι αυτή τη δουλειά, όσο αντέξω…

Μη με κοιτάς, έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε για το αγαπημένο μας θέμα. ΕΛΛΑΔΑ.

Βγάλαμε εισιτήρια, δύο εβδομάδες μαζί με το παλιό μου παλτό και μία μόνη μου στην πατρίδα, ότι προλάβουμε, με το πιο σημαντικό γεγονός ο γάμος του Ντορόν . Τρεις εβδομάδες Ελλάδα. Μέχρι να μπούμε στο αεροπλάνο έχουμε αρκετά κουτάκια που πρέπει να τσεκάρουμε, οριακό η παραλαβή του ανανεωμένου διαβατηρίου του παλιού μου παλτού. Το τελευταίο κομματάκι στο παζλ. Ένα παζλ με σκορπισμένα, από τον τυφώνα της πανδημίας, τα κομμάτια εδώ και εκεί. Οι ανανεώσεις στα ταξιδιωτικά μας έγγραφα φέτος ήταν ένα σταυρόλεξο για δυνατούς σε υπομονή, επιμονή και πείσμα λύτες. Το παλιό μου παλτό ήθελε να το λύσουμε μαζί, να εκπληρώσει την επιθυμία μας να φύγουμε μαζί, να φτάσουμε μαζί και να μου κάνει και δώρο μια εβδομάδα μόνη μου στην Ελλάδα. Πιστεύω πως το παλιό μου παλτό με αγαπά πιο πολύ απ όσο τ αγαπώ. Το πιστεύω βαθειά μέσα μου αυτό. Όπου νιώθω πως με ρουφά μια κινούμενη άμμος εκείνος έχει τη δύναμη να μας τραβά και τους δύο έξω… Ότι μα ότι του πω, όσο και αν τον τυραννώ αντέχει… Πιστεύει πως η σχέση μας είναι πάρα πολύ σπάνια, και χθες που τον ρώτησα πιο είναι το μυστικό αυτής της σπάνιας σχέσης μου είπε.. «το ότι δεν μιλάω» … Καταλαβαίνεις με έστειλε αδιάβαστη χαχαχαχαχα

Μουδιασμένοι και οι δύο γι αυτό το ταξίδι, υπήρξαν φορές που νιώσαμε πως δεν θέλουμε τελικά να το κάνουμε. Ακόμα και τώρα δεν έχουμε καταφέρει να νιώσουμε τη χαρά. Και αυτό γιατί έχουμε τα δύο Χ που σε κυνηγούν χρόνος, χρήμα. Το σύστημα κατάφερε να τα κάνει συνεταιράκια αυτά τα δύο για να κρύψουν το μεγάλο αγαθό, την Υγεία και να δημιουργήσουν ενοχές όταν σκορπάς κάτι που δεν είναι δικό σου. Τίποτε υλικό δεν είναι δικό μου όπως και τίποτε δεν ανήκει σε κανέναν, τίποτε δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου, μπορείς να αφήσεις μόνο κληρονομιές στην επόμενη γενιά. Δύσκολη συζήτηση αυτή, γιατί σκέφτομαι όσα η Ιστορία μου φόρτωσε στην εφηβεία, όσα κατάφερα να κουβαλήσω, όσα μου έσπασαν, όσα συναρμολόγησα λάθος, όσα δεν κατάφερα να άλλαξω… Τίποτε δεν ήταν ποτέ δικό μου από αυτά που κληρονόμησα, ακόμα και η Υγεία που τόσο πολύ προσπαθούν να κρύψουν και να κατασπαράξουν ο χρόνος και το χρήμα. Ναι, σε καταλαβαίνω, ξέφυγα πάλι και δεν με καταλαβαίνεις ή σε κουράζω. Ατέρμονη η σκέψη μου σε τέτοια μονοπάτια, και όσο πιο βαθειά η άγνοιά μου , τόσο πιο πολλά τα κατεστραμμένα και βουλιάζω … στη ματαιότητα των ενοχών.

Ας χαρούμε λοιπόν. Επιλογή είναι η χαρά και ας μην είναι η σωστή επιλογή, η πρέπουσα η… δεν ξέρω και εγώ τι άλλο που φωλιάζει και ταΐζει ότι τοξικό βρίσκει μέσα μου.

Ας οργανώσουμε μια μεγάλη χαρά που μέσα της θα έχει όσες περισσότερες μικρές χαρές χωράει.

Το ταξίδι στην Ελλάδα φέτος περιλαμβάνει.

1. Γάμος της Ανιψιάς μου. Συμμετοχή σε διάφορες δραστηριότητες πριν την τελετή.
2. Να δούμε τα αδέλφια του παλιού μου παλτού, τη βαφτιστήρα μας.
3. Να δούμε τη μοναδική στη ζωή θεία μας
4. Να πάμε στους τάφους των γονιών μας
5. Να δούμε τους φίλους μας
6. Να δω τους φίλους μου, να δει τους φίλους του
7. Να χαρούμε λίγο τη θάλασσα και τον καιρό της Ελλάδας.
8. Να πάρουμε παλιά φωτογραφικά άλμπουμ από τις κούτες
9. Να κάνουμε μια μπλογκοσυνάντηση. (συνδετικός κρίκος Γιάννης Πιτ )

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Καλώς ήρθες ραστώνη

Σχολείο τέλος. Τα παιχνίδια κάτω. Επίσημα το Σάββατο, 11 Ιουνίου αποχαιρέτησα και τους γονείς. Το προηγούμενο Σάββατο, 4 Ιουνίου αποχαιρέτησα τα σποράκια μου. Ο Λέανδρος, ο Θωμάς, η Σεσίλια, η Ιζαμπέλλα, η Αθανασία, η Αικατερίνη, η Σταυρούλα, ο Φίλιππος, ο Παύλος, η Ζωή, η Μαρία, η Έλενα η Αλίκη, ο Κώστας, η Σέτα, άνοιξαν τα φτερά τους για την πρώτη Δημοτικού. Δεν πρόλαβα να τα αποχαιρετίσω όπως άλλες χρονιές. Να τους πω λογάκια στην τάξη. Είχαμε νωρίς τη γιορτή της αποφοίτησης. Απλά δεν πρόλαβα να τα δω όλα μαζί μέσα στην τάξη και να τα χαράξω στην καρδιά μου ως τελευταία εικόνα. Είχα και την υπερπαραγωγή … δωράκι στους γονείς όλα τα ποιήματα και τραγούδια που είπαμε στις γιορτές που λόγω πανδημίας δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν.

Και ήταν εκεί λίγο μετά την παράδοση των πτυχίων τους που όπως έγραψα «ψήλωσα λίγο… σα να φούσκωσε το στήθος μου… και … και σα να μου κόπηκε η ανάσα από τη χαρά όταν τα σποράκια μού έκαναν επίθεση αγκαλιάς μετά από προτροπή των γονέων τους…. και ήταν που σα να δάκρυσα και λίγο καθώς τα αποχαιρετούσα… και τους ευχόμουν δυνατά «καλό καλοκαίρι» κρυφά «καλή πρόοδο»

Κράτησα έξι για μαγιά τον Σεπτέμβριο. Την Ηλέκτρα, τον Γιωρλγο (ναι έχουμε αρχίσει να βάζουμε το ρ) τον Μιχάλη, την Έλλα τον Απόλλωνα και τη Θάλεια.

Η έκπληξή μου για φέτος η βοηθός μου, η Κωνσταντίνα. Να προσέχει κάθε μου ανάσα, κάθε μου κίνηση, κάθε μου βήμα… Ένας σπουδαίος θησαυρός, που λατρεύει αυτό που κάνει και μάλιστα από τον Σεπτέμβριο γράφτηκε και στο πανεπιστήμιο για να μου γίνει δασκαλίτσα, να ανοίξει και αυτή τα φτερά της και να πετάξει μετά από 4 ή 5 χρόνια. Μου υποσχέθηκε πως θα είναι και του χρόνου βοηθός μου.

Τέλος και στα λεκοκλειδα, μας τελείωσε το έργο, ότι μαζέψαμε μαζέψαμε από λεφτάκια… Την Παρασκευή αποχαιρέτησα την ομάδα σε ένα γεύμα μέσω ζουμ, πρώτη φορά είδα τις φατσούλες τους και άκουγα τις φωνές τους. αχμμμ Αν η αγγλική ήταν δύσκολη στο γραπτό λόγο των τσατ, ο προφορικός λόγος είναι ακόμα πιο δύσκολος. Από συνάδελφο σε συνάδελφο αλλάζεις χώρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! σοκ…. Ισπανός, Κορεάτης, Γάλλος, Άραβας, Γερμανός, Ταϊλανδέζα, Κινέζος, Ισπανίδα και ξαφνικά εγώ Ελληνίδα, να μιλάμε αγγλικά, ίδια γλώσσα μα τόσο διαφορετική στην προφορά /// η μικρή ξανθιά κρύφτηκε πίσω από την καρέκλα μου, μασουλώντας το τοστ και την μπανάνα…

και το Σάββατο 11

Οι εκπαιδευτικοί πάλι, διαλέξαμε τον «Μύθο» Δεν είχα καταλάβει γιατί διάλεξαν αυτό το «Α! μου πιάνετε τον κώλο και εγώ σας αφήνω» ούζο=μεζεδοπωλείο. Η απάντηση ακούει στο όνομα Παναγιώτα. Μικρός καραγκιόζης η ξανθιά θεά χώθηκε μέσα στην αγκαλιά του ούζου, ένα δύο μακροβούτια σε δύο σφηνάκια τσικουδιά, και μετά δέχτηκε κεράσματα τρία ποτήρια κρασί μέχρι να έρθει το παλιό παλτό να τη μαζέψει….

Όταν ακούγεται η τρομερή και φοβερή Σειρήνα λήξης διαφόρων δραστηριοτήτων μου, βλέπω όλες τις φίλες μου κατάκοπες, χυμένες σε διάφορες γωνιές του παλατιού. Η μόνη τους πρόκληση για τον Ιούλιο το κολύμπι… το πέρα δώθε της πισίνας. Να κολυμπώ και να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, να ανοίγω διαδρομές στο σύμπαν και να στέλνω την κάθε μία εκεί, και πάλι πίσω… να τις συγκεντρώνω στο κορμί μου, σε αυτό το σάκο που όλο παλιώνει εξωτερικά αλλά γίνεται το παλιό αγαπημένο, χιλιοσκισμένο μα άνετο φούτερ… Αλλάζει, ξεφεύγει από το ανίκητο που είχα δεδομένο, και πάει στο φθαρμένο, παραδομένο στο λάθος υπερεκτιμημένο δεδομένο Μια μια επιστρέφουν με τελευταία τη μικρή ξανθιά θεά, που θα μας φέρει τα δικά της..ξέρετε, αταξίες, παιχνίδια και σχέδια.

Και εκεί που πιστεύουμε πως καλωσορίζουμε τη ραστώνη η μικρή κράτησε λέει τη Σέτα για φίλη. «Η μαμά της μας παρακάλεσε να τις μάθουμε περισσότερα Ελληνικά» μας ανακοινώνει η μικρή ξανθιά. Πρώτη φορά ιδιαίτερο μάθημα σε ένα μόνο παιδί. Δύο ώρες πρωί το Σάββατο και μια ώρα επανάληψη την Τετάρτη το απόγευμα. Κοίτα που όλες οι φίλες μου συμφωνούν, κάθε μια για τον δικό της λόγο ακόμα και εγώ.. εγώ που αφήνω τον εαυτό μου να επιπλέει, ακούω τους ήχους το νερού και με τραβά απαλά ένα εσωτερικό ρεύμα για να με φτάσει Ελλάδα…

Λαλά,

Αυτό είναι ένα τραγούδι με την Παναγιώτα. Το διαφορετικό σε αυτό το τραγούδι είναι πως το βίντεο είναι γυρισμένο στο λασίν. Αγαπημένος αυτός ο φάρος, αγαπημένη και η ψευδαίσθηση πως το νερό είναι θάλασσα και όχι ποταμός…

… είναι αλήθεια, αυτό το αχ είναι αλήθεια…

Καληνύχτα Μορεάλη μου.

Σημ. Το Αυτό είμαι και έχω να σου πω πως έχει αλλάξει ο τρόπος που μου γράφεις… παλιά μου έγραφες αυτά που έκαιγαν και όχι γεγονότα.

Διαφωνώ, δεν άλλαξα εγώ, η ζωή μου άλλαξε, αυτό που κατά κύριο λόγο έχει αλλάξει είναι πολλές μα πολλές ώρες μόνη…

Καληνύχτα και πάλι ..

Ξεκόλλα, πάρε μια βαθειά ανάσα

Δεν είναι και εύκολο ξέρεις μετά από 8 και μισή ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή να σου γράψω. Άσε που μέχρι να μαγειρέψω, να γυρίσει το παλιό μου παλτό από τη δουλεία του, να φάμε, να τα πούμε λίγο… να ηρεμίσουμε λίγο… με έχει πάρει ο ύπνος στην αγαπημένη μου πολυθρόνα, σαν τις γιαγιάδες με την κουβερτούλα και τα πόδια ψηλά. Κάποια στιγμή αισθάνομαι το παλιό παλτό να μου βγάζει τα γυαλάκια μου και να με τραβά απαλά μέχρι το κρεββάτι !!!

Δύσκολη αυτή η καθημερινή εργασία από το σπίτι. Παρόλα αυτά όταν το σκέφτομαι, προτιμώ το σπίτι από το να τρώω άλλες δύο ώρες στους δρόμους και μάλιστα σε συνθήκες καιρού Μοντρεάλ. Βέβαια, δεν γνωρίζω προσωπικά τους συναδέλφους μου έτσι. Όμως αν καταφέρω και δεν τα παρατήσω θα τους γνωρίσω και από κοντά σε κανένα μπαράκι κάποιο Σαββατοκύριακο. Ουφ η δουλειά στην κλειδόλεξη … χτυπά κατευθείαν στο κέντρο του πανικού μου με τη γρήγορη αλλαγή των πρότζεκτ. Τι δεν σου αρέσει η ξένη λέξη πρότζεκτ; Κάτσε να δω μήπως βρω ελληνική. αχμμ έργων είναι η πιο κοντινή. Κατασκευή έργων. Τελειώνει η ανάθεση γρήγορα και αρχίζει άλλη και το θέμα είναι πως ακόμα και τα εργαλεία διαφέρουν … πανικός η Μάνια κολλάει μέχρι να πάρει μπρος… δεν ξέρει ποια και που είναι τι κάνει … και όταν καταλαβαίνει … αλλάζει το προτζεκτ χαχαχαχα Ναι ξέρω, δεν καταλαβαίνεις, αλλά θα καταλάβεις άμα σου θυμίσω πως ποτέ δεν μου άρεσαν οι αλλαγές…. και να τώρα που σε αυτή την ηλικία πρέπει και αυτό να το αλλάξω. Αν είναι δυνατόν. ¨Λες και έχω περιθώριο να αλλάξω .. αχμμ εκτός αν χρησιμοποιήσω τη σοφία και καταφέρω να διορθώσω ααα βρήκα τη λέξη να αναθεωρήσω είναι η λέξη …

Αχ ρε μαλούμα να ήσουν εδώ να τα λέγαμε, θα με καταλάβαινες αμέσως και θα μου έδειχνες αυτό που χρειάζομαι για να ηρεμήσω. Πάρε μια βαθιά ανάσα…. νομίζω αυτό θα έλεγες… και ξέρεις ψιλοδουλεύει ..

Φτάσαμε μέσα Φεβρουαρίου, ναι … πάμε πάλι … φτάσαμε τέλος Φεβρουαρίου… Μάρτιο Απρίλιο Μάιο ο Μενίνος λέει πως είμαι προγραμματισμένη στην κλειδόλεξη….και δέκα μέρες τον Ιούνιο… θα αντέξω; κρατώ μικρό καλάθι…

Εκείνο που μου αρέσει για την ώρα είναι η αρχηγός μου. Τη γουστάρω ρε παιδί μου. Γαλανομάτα, μαύρα μαλλιά, παχουλούλα, Λιονταράκι και Γερμανίδα. Πες μου τι απ όλα δεν καταλαβαίνεις; Μου δίνει μια σιγουριά, νιώθω πως με καταλαβαίνει, και το κυριότερο την εμπιστεύομαι ως χαρακτήρα, δεν ξέρω αν είναι καλή στη δουλεία της, έχω νιώσει όμως πως θέλει το καλύτερο για την ομάδα της… και η αλήθεια είναι πως έχει και δέκα χρόνια εμπειρίας Έχει δει πολλά να αλλάζουν . Αχ και μετά είναι και ο Ολλανδός, τι παιδί ρε παιδί μου… δεν ξέρω γιατί με συμπάθησε (μπορεί και να τους συμπαθεί όλους, απίστευτα πρόθυμος χωρίς να γλύφει), με προσέχει με βοηθά σε ό,τι του ζητήσω, και πολλές φορές πριν καν ρωτήσω μου δίνει την απάντηση σαν σε σκονάκι πριν το διαγώνισμα, να καταλάβω τι λέει ο ποιητής. Η συναισθηματική του αντίληψη σε πολύ υψηλό βαθμό. ‘Ολη η ομάδα είναι καλή … δένομαι μαζί τους σιγά σιγά… παρόλο που φεύγουν και έρχονται άλλοι, ουφ… Όσο δεν μου παίρνουν τον Ολλανδό καλά θα είναι … Αλλά να σου πω την αλήθεια, είναι τόσο καλός που σύντομα θα ανοίξει τα φτερά του για βοηθός και μετά αρχηγός ομάδας και μετά αρχηγός πρότζεκτ. Μου αρέσει που σου γράφω για συναδέλφους. Φυσικά, έχω γνωρίσει και άλλους πριν … Αποφεύγω να σου γράψω ακόμη για τα διάφορα ευτράπελα, τις πισώπλατες μαχαιριές, τους διάφορους βλαμμένους που δεν αξίζουν ή κάπως κάτι έγινε και δεν τους συμπαθώ… Είμαι λίγη ακόμη για να ασκήσω κριτηκή, όμως σίγουρα έχω μια σχετική εμπειρία που με βοηθά να αναγνωρίζω τι παίζεται …

Λοιπόν, σε αφήνω κάπως απότομα…

Παρακολουθώντας μέσα από ένα γυαλί τον άμυαλο αυτό έρωτα μου για σένα, μέσα από ένα ωκεανό που μας χωρίζει… επιστρέφουμε ξανά και ξανά εδώ στο μυστικό μας μέρος … για να μου πάρεις ακόμα μια φορά την ανάσα (ελεύθερη μετάφραση της Μορεαλης)

αχ ο έρωτας μου, ένα ταξίδι στην Ελλάδα… Μακάρι να τα καταφέρουμε και να πάμε φέτος..

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Ένα ζόμπι που το λέγαν Μάνια

Ακριβώς δύο μήνες. Πονάει που πέρασε τόσος καιρός. Πρώτα απ όλα πονά που δεν κατέγραψα όσα ένιωθα τον Σεπτέμβριο. Ευτυχώς θυμάμαι ακόμα τα πρώτα φθινοπωρινά βήματα… Με μια λέξη σχολείο.

Με πολλές λέξεις φέτος μπήκαμε σε αίθουσα μετά την περσυνή χρονιά… Νιώθω την λιονταρίσια μου έπαρση να φουσκώνει καθώς είμαι μια αναγνωρισμένη και επιτυχημένη δασκαλίτσα. Στις εγγραφές οι περισσότεροι γονείς με ήξεραν, μου χαμογελούσαν εγκάρδια … Κυρία Μάνια … αχ σα να έβαζαν μια μάσκα ομορφιάς στη χαίτη μου και μετά να έλαμπε !!

Έτσι μου ήρθε μαλακά η φωλιά των 19 μικρών σπορακίων. Ωωωωω ναι Έξι προνήπια και 13 νηπιαγωγείο! Και η δεύτερη φωλιά ήταν η γλυκιά μου αίθουσα, που φέτος δεν είναι μόνο δικιά μου αλλά χρησιμοποιείται και από το καθημερινό!!! Και το λιονταράκι έπιασε δουλειά. Πρώτα έβαλε στη θέση του τις δασκαλίτσες του καθημερινού, με ευγένεια και ήρεμα αλλά με την γνωστή λιονταρίσια αυτοπεποίθηση (τρομάρα μου χαχα) Χωρίς μεσάζοντες φτάσαμε σε μια άψογη συνεργασία με κατανομή του χώρου… βέβαια λόγω του γνωστού ιού (μη χέσω ευκαιρία έψαχναν) δεν με αφήνουν να αγγίζουμε τα παιχνίδια. Δέκα εννέα σποράκια τα βάζεις σε μια αίθουσα με παιχνίδια και τους λες… αυτά δεν τα αγγίζετε δεν είναι δικά μας, και αυτά είναι… παιχνίδια, παι-χνί-δια… τραγελαφικό … Παρόλα αυτά, κέρδισα χώρο στην αίθουσα να βάζουμε τα δικά μας παιχνίδια, όπως και τοίχο να βάζουμε τις δικές μας ζωγραφιές, όπως και επιπλέον καρέκλες και τραπέζια, που δεν χρειάζεται να τα πηγαινοφέρνω από … δεν ξέρω εγώ που !!!

Το δεύτερο θεματάκι ήταν μια βοηθός μέσα στην τάξη. Μιλάμε για 4 και 5χρονα με αυξημένα μέτρα υγιεινής… τι να λέμε… από το πρώτο Σάββατο των μαθημάτων άρχισα να μετρώ τις δυνάμεις μου… Η ανάγκη για βοηθό ήταν επιτακτική, και μάλιστα όχι για λίγες ώρες αλλά για οοοολη τη μέρα… κάτι με το καλό… κάτι με το άγριο, το κατάλαβαν οι αποπάνω… και τώρα που αύριο έχω ένα ακόμα σποράκι …. 20 σύνολο θα απαιτήσω για μία και μοναδικά δική μου βοηθό…. Το αστείο είναι πως υπάρχει μεγάλη περίπτωση να έχω μόνιμο τον Σωτήρη 18 χρονών παλικαράκι που θέλει να σπουδάσει γιατρός…. ΑΡΑ σε μια σύντομη σουμα 20 μικρά και ένας έφηβος για εκπαίδευση φέτος χαχαχαχα…

Αχ τα σποράκια είναι τέλεια… Ο Λέανδρος (από πέρσι) ο Θωμάς, ο Γιώργος, η Ηλέκτρα, η Έλλα, η Σέτα, η Σταυρούλα, η Αικατερίνη, η Έλενα, η Θάλια, η Αθανασία, ο Απόλλωνας, ο Μιχάλης, ο Κωσταντίνος….και Φέτος έχω τρία δίδυμα! Ιζαμπέλα και Σεσίλια. Φίλιππος και Παύλος. Ζωή και Μαρία. Τις δύο τελευταίες τις είχα και πέρσι για λίγο… ένα θα πω… ούτε οι μαμά τους δεν μπορεί να τις ξεχωρίσει χαχαχαχα. Έδωσε μια μικρή μάχη ο Ιπποπόταμος να μάθει ονόματα , και χαρακτήρες, και φατσούλες, αλλά τα καταφέραμε οι φατσούλες αυτές να χαμογελούν και να με υπακούν… εκτός από τις στιγμές που απλά είναι .. παιδιά … χαχαχαχα

Έφτασε ο Οκτώβριος και μαζί του ένα νέο πρότζεκτ στην Λεξόκλειδη. Ξαφνικά από Παρασκευή σε Δευτέρα άρχισα να δουλεύω σε καθημερινή οκτάωρη βάρδια μπροστά σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή… Ανάθεμα και αν ήξερα τι έκανα… Ποιος ήταν ο ανάπηρος εγώ ή το πρότζεκτ … εμ και οι δύο… τρια τσατ, συν δύο τσατ ενημερώσεων… ένα αρχείο εξέλ με δεδομενα και άσχετα στρινγκς (μη με ρωτάς, μπορείς να φανταστείς και πορδοκόφτες)..ένα πισι και μέσα του ένα ριμοτ πισι.. ένα προβληματικό παιχνίδι … τρεις προϊσταμένους και καμιά τριανταριά 35χρονους συνεργάτες,,,όλλλα μέσα σε μια και μόνο οθόνη …. ζόμπι έγινα…κάΪκε η ψυχή μου… κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι … έτρωγα, κοιμόμουν, ξυπνούσα, δούλευα.. μια οπτική ίνα ένιωθα… έχασα τα πάντα, τον εαυτό μου, τη μνήμη μου, τη ζωή μου… Το παλιό παλτό μου για ένα μήνα έχασε την φλογίτσα του… Ήξερα πως θα τελειώσει, κάθε μέρα παρακαλούσα να με διώξουν, κάθε μέρα σε χιλιοστά του δευτερολέπτου προλάβαινα και με τραβούσα με ορμή για να μην παραιτηθώ, μια κάτασταση για τα λεφτά τα κάνεις όλα ή ο εγωισμός μου σέρνετε για να επιβιώσει…

Τώρα αναρρώνω… ξυπνώ και κοιτώ τα σχεδόν γυμνά δέντρα και αναρωτιέμαι που πήγε ο Οκτώβριος.

Μου έμεινε η γλύκα των σπορακίων μου στη επίσκεψη στην τάξη μας της Ελληνίδας πρέσβεως στον Καναδα μαζί με τον πρόξενο και των ενθυμίων που τους φτιάξαμε, η γλύκα της μικρής μας γιορτής για την 28η χωρίς τους γονείς να μας χειροκροτούν,

η γλύκα της νύχτας του hallowing

Φέτος ήρθαν 5 παιδάκια και με απείλησαν πως θα μου κάνουν κόλπα τρομακτικά αν δεν τους δώσω γλυκά …

αχ και πάνω από όλα μα όλα ο τρόμος του παλιού μου παλτού για το ζόμπι Μάνια…

Πάει πέρασε, γλυτώσαμε την υγεία μας, σωματική και ψυχική …

Τώρα αναρρώνουμε και λέμε αύριο μήπως επιτέλους μπω στον άγριο κόσμο του χόκεϊ χεχεχε

Θα σου γράψω…

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂