Είδες που τα λέω όλα σωστά. Βέβαια είναι που είμαι και θεά εκτός από μικρή και ξανθιά. Όπως στα έχω πει η Μετέωρη εποχή είναι η πέμπτη εποχή του χρόνου και έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας εγκυμοσύνης.
Περιμένεις και νιώθεις πως όλα γεμίζουν φουσκώνουν.
΄΄΄΄/.΄’..’΄.,,΄[.
Τι είναι αυτό; Όχι όχι όχι Δεν πάω. Χτυπάει συναγερμός για φωτιά στην πολυκατοικία, τώρα που αποφάσισα να γράψω στη χαρτόκουτα του μυαλού (?) μου. Πρέπει λέει, σύμφωνα με τους κανονισμούς, να βάλουμε ένα μπουφάν, να αφήσουμε ξεκλείδωτα… και να τρέξουμε σε μια από τις εξόδους, να κατεβούμε τρεις ορόφους σκάλες, να περιμένουμε να έρθει η πυροσβεστική να κάνει έλεγχο… να δει αν και που υπάρχει φωτιά … να την σβήσει και να μας δώσει την άδεια να ανεβουμε και πάλι στα διαμερισματά μας…
Τσου δεν πάω…
Πρώτα από όλα είμαι μαζί με το παλιό μου παλτό άρα το να μου χαμογελάσει κανένας πυροσβέστης το ξεχνάμε (πάει το κίνητρο)… και μετά οκτώ στις δέκα φορές δεν υπάρχει φωτιά …
ουφ…. τουλάχιστον να ντυθώ … μπορεί να χρειαστεί να κατέβουμε τελικά … Ήρθαν και τα ένστολα αγόρια όσο γράφω …. ενώ το δικό μου Αγόρι θέλει να βάλω τις τσιπούρες στο φούρνο…
ρε στιγμή που διάλεξα να γράψω στο εξοχικό μου… λες και δεν έχω ελεύθερο χρόνο … αααα ξέρω τι θα κάνω,…. πάω να βγάλω μια φωτογραφία … να δω βγάζουν σκάλες και μάνικες… γιατί αν είναι προτιμώ να κατέβω από τις σκάλες υπηρεσίας παρά από την σκάλα πυροσβεστικού !!!! Την σηκώνουν να κατέβω;
Τσου …
Τέλεια τα αρσενικά έφυγαν ήρθαν είδαν… δεν είχαμε φωτιά να σβήσουν .. έφυγαν. Τέσσερα οχήματα έρχονται κάθε φορά… επί πόσους ένστολους είπαμε;;;; … έλα έλα… σταμάτα τις φαντασιώσεις, έφυγαν …
Συμπέρασμα στην μετέωρη εποχή μπορούν να συμβούν άλλα… όχι σαν και αυτά που στην φυσιολογική ροή σου φουσκώνουν διαθέσεις και μυαλά!
Σε φάση καραντίνας, και ήθελα η ξανθιά θέα να φέρω εδώ την βόλτα μου το προηγούμενο Σάββατο. Καταπληκτικός ο καιρός, ήλιος λαμπερός να μας γαργαλά τις πατούσες, ε φτιάξαμε καφέ, χωθήκαμε στο αυτοκίνητο, σε στιλ βάζεις τις αχτίδες βάζω εγώ εγώ το χρώμα της άνοιξης ρε φίλε. Εκδρομή δεν μπορούμε ακόμα να πάμε, βγαίνουμε κοντά στο σπίτι… Σε οριακή ακτίνα μαρκάραμε τρεις φίλες μου….
Η μία είναι η νεράιδα της Λίμνης, δεν πάει στο εξοχικό της, μένει σπίτι… ή δεύτερη είναι η Κωνσταντίνα μου, συνάδελφος δασκαλίτσα, κάνει διδακτορικό σε πανεπιστήμιο εδώ. Με κυνηγά όποτε με βλέπει με πλαστικό μπουκάλι νερού στο σχολείο, μόνο που κατάλαβε πως το χρησιμοποιώ ως παγούρι 🙂 Η τρίτη ήταν η γνωστή……
αποθήκευση προχείρου….
……Πασχαλίτσα ήθελα να γράψω αλλά το παλιό παλτό πεινούσε και ήταν ώρα να μαγειρέψουμε…Ωραίες τσιπούρες, κατεψυγμένες Ελληνικές και όμως πιο νόστιμες από τις φρέσκες που εκτρέφουν εδώ !!!
Έτσι πέρασε το απόγευμα και το βράδυ της Παρασκευής, και ήρθε το Σάββατο, και είπα πριν πάμε σούπερ μάρκετ να δοκιμάσω να βάλω ιατρική μάσκα προστασίας, έχουμε καμιά δεκαριά για ώρα ανάγκης … Τα εποχιακά δεδομένα με οδηγούσαν στο συμπέρασμα πως θα είχε πολύ κόσμο … και όταν φτάνεις στην άνοιξη οι Καναδοί γίνονται απίστευτα απρόσεκτοι, λες και ο ήλιος του ζαβλακώνει ξαφνικά, ΩΩΩ ναι παθαίνουν ηλίαση, γυμνός με μαγιό στον ήλιο ο Καναδός ! Οκτώ βαθμοί Κελσίου…τσουρουφλίζεται το παγωμένο του μυαλό…
Δεν λέω άρχισα να το διασκεδάζω με την μάσκα! Πώς την φοράς, πώς την βγάζεις! Εκπαιδευτικό παιχνίδι το έκανα. Κάτι που έχω ωραία μάτια, κάτι που το χρώμα της υπογράμμιζε το γκριζογάλανο βλέμμα, λίγο το βάψιμο, όσο να πεις σκέπαζε και τα προγούλια, ήρθα και ένιωσα η ξανθιά, όλα τα φώτα στις ματάρες μου!!! Θραύση θα κάνω! Όμως μέσα στο κατάστημα άρχισα να ζορίζομαι … πραγματικά αυτά περί ελευθερίας είναι τζάμπα μαγκιές! Εργαλείο είναι η συγκεκριμένη μάσκα και όχι φίμωτρο κλπ κλπ… και ως εργαλείο το μόνο που θυμάμαι είναι οι δερματίτιδες που έχουν πάθει γιατροί και νοσηλευτές και υγειονομικό προσωπικό που πρώτοι αναγκάστηκαν να τις φορούν για 12-24 ώρες… για δύο μήνες…»Τώρα με την ζέστη και τον ιδρώτα θα είναι πιο ζόρικο για την επιδερμίδα», μου έλεγε μια νοσηλεύτρια…. Χρόνια τώρα δεν μπορώ ούτε τα γυαλιά ηλίου, μία ώρα μέσα στο σουπερ μάρκετ, άρχισα να εκνευρίζομαι…. τέλος πάντων …
τι έλεγα… α ναι έφτασα στο σήμερα!!!
…Ναι ναι ναι, την Κυριακή, δηλαδή σήμερα το πρωί, αποφάσισα πως αν θέλω να ξαναπιάσω κάποιες τυπικές σχέσεις με την ζυγαριά, πρέπει να βγω από το όνειρο πως σύντομα θα ανοίξει ο βόθρος πολυτελείας που μυρίζει χλωρίνη και θα μπορώ να κολυμπώ στο πέρα και το δώθε του μυαλού (?) μου.
΄Όσο και αν γκρινιάζει το γόνατό μου η μόνη επιλογή είναι το περπάτημα. Εξάλλου μόνο με το αργό περπάτημα στην πόλη μπορείς να ξετρυπώσεις τα πρώτα σημάδια της άνοιξης σε μια πόλη σαν το Μόντρεαλ… Δέκα χρόνια την ανακαλύπτω με διάφορους τρόπους…
Βόλτα λοιπόν, και παρόλο που το παλιό μου παλτό έχει ανώτερο ρυθμό περπατήματος και κάλυψης αποστάσεων, ακολούθησε το δικό μου γιατί η παρέα αλλάζει τα δεδομένα ακόμα και αυτό της γκρίνιας του γονάτου. Γελάω, χρόνια πριν στην Ελλάδα περπατούσαμε διαδρομές ίσες με Τέρμα Πατήσια -Χολαργός!
Έτσι πέρασα τα σύνορα του μετέωρου, στο οριακό, με παυσίπονο στο περπάτημα 3 χιλιομέτρων. Το app ζωγραφίζοντας την διαδρομή καταμετρούσε βήματα, χιλιόμετρα, ώρα, ως γνήσιος προσκεκλημένος ρουφιάνος χαχα (μην ακούσω κανέναν να λέει πως με την παρακάτω φωτογραφία εκθέτω προσωπικά μου δεδομένα σε ένα άγνωστο εξοχικό οπτικών ινών γιατί θα τον τσακίσω )
Εξερεύνηση των δέντρων, αυτών των ψηλών γυμνών Νεράιδων που επέζησαν από την ωμή ψυχρή βία του Χειμώνα και τώρα αρχίζουν να φουσκώνουν αναζητώντας την ενδυμασία της αναγέννησης. Αυτό το δέντρο είναι γεμάτο άσπρα τεράστια μπουμπούκια… Αυτό το δέντρο, που δεν ξέρω πως το λένε, είναι η σοπράνο της άνοιξης…. Σε λίγες μέρες θα είναι όλα ανοιχτά, σίγουρα είναι το ανθοδοχείο των γιγάντων αόρατων μάγων της φύσης.
Παράλληλα οι γηραιότερες Νεράιδες, συνειδητοποιούν τους ακροτηριασμούς τους…ξύλα στη γη πεσμένα, άλλα και ξεσκισμένοι κορμοί που θα μετατραπούν σε φωλιές, καθώς μια νεαρή Νεράιδα αγκαλιάζει την σοφία του άκαρπου πια κορμιού
Το επόμενο ξύλινο κορμί … στέκει εκεί, με το πείσμα του ανθρώπου που θέλει να ξεχωρίσει έγινε μοντέλο, με την έμπνευση του ανθρώπου πήρε μορφή και συμμετέχει σε διάφορες εικαστικές εκφράσεις των εποχών. Σύντομα θα τον δούμε με φυτεμένα λουλούδια γύρω του από τους κηπουρούς της πόλης. Το φθινόπωρο θα γίνει Χαουλινιάτικος … κλπ κλπ…Εδώ στέκει μετέωρος …
Οι κηπουροί του Μόντρεαλ κάθε χρόνο βάζουν χρώμα στο πράσινο των πάρκων και των νησίδων … κάτω από το αυστηρό βλέμμα του κυρίου Σκίουρου Παρκόγλου… ωπ να τος… βιαστικός και πεινασμένος…δεν έχει χορτάσει ακόμη, δεν έχει όρεξη η ματαιοδοξία του για στήσιμο στο φακό …
Άσχετη αφηρημένη τέχνη φωτογραφίας, πρωτοβουλία του κινητού μου χωμένο μέσα στο σουτιέν! Περπατούσα και φωτογράφιζε από μόνο την επιδερμίδα μου.
Τουλίπες που ανθίζουν- βολβοί δωρεά της Ολλανδίας- και τεράστιες γλάστρες που περιμένουν τους κηπουρούς της πόλης …
Περνάμε το πρώτο πάρκο, διασχίζουμε το δεύτερο και φωτογραφίζω την επιγραφή του τρίτου… Το παλιό μου παλτό διαβάζει, ακούω και λιγουρεύομαι το παγκάκι πιο κάτω …
Ναι, σίγουρα περάσαμε στην άνοιξη. Δεν είναι τα λουλούδια που σιγά σιγά φυτεύουν σε πάρκα και σε κήπους… ζουμπούλια???
μαλούμα … μου θυμίζουν το μπαλκόνι της μαλούμας … αυτό που αποχαιρετούσα πριν ξεκινήσω το ταξίδι για Καναδά … δέκα χρόνια πριν … … πότε πέρασαν; «Πέρασαν, ρώτα και μένα» γκρινάζει το γονατό μου….
τι έλεγα; α ναι περάσαμε στην Άνοιξη, μου το τραγουδά ο πρώτος «κλέφτης» στο γκαζόν, αυτόν που θα τον αποκεφαλίσουν σε λίγο καιρό, σε μια γενοκτονία «κλεφτών»… γεμίζει ο τόπος από κίτρινες πιτσίλες στο πράσινο. Τις κουρεύουν πριν … φφφφφφ ελευθερωθούν για να ριζώσουν αλλού…να το λες σωστά, είναι γκαζόν και όχι χορτάρι άγριο!!!
Α να και αυτό είναι αγριολούλουδο νομίζω… λίγα τα ψωμιά σου, ότι δεν εξημερώνεται δεν έχει θέση για πολύ σε μια πολιτισμένη πόλη όσο πολυπολισμιτική και αν είναι…
Μεγάλη βγαίνει η εγγραφή την κλείνω … ωραία πέρασα…. διακόπηκε το γράψιμο από ένα πυροσβεστικό όχημα και σβήνει με έναν από τους κρουνούς της πόλης στην ανάγκη της για Χρώμα Άνοιξης …
Καληνύχτα Μορεάλη μου… 🙂
Καληνύχτα 