Πρέπει να το φέρω στο εξοχικό μου. Θυμάμαι την πρώτη φορά που στάθηκα σε ουρά εδώ στη Μορεάλη. Χαμογελούσα με τη σύγκριση σε αντίστοιχη θέση σε μια υπηρεσία στην Αθήνα. Υπομονετικοί άνθρωποι, ευγενικοί, λοβοτομημένοι. Με τα χρόνια συνήθισα σε αυτό το είδος πολιτισμένου κόσμου, που περιμένει υπομονετικά να εξυπηρετηθεί. Η επαναφορά, μετά από τα δύο χρόνια της λεγόμενης πανδημίας, δεν ξύπνησε μόνο τους ανθρώπους αλλά και μια κρατική μηχανή που είχε σκουριάσει για τα καλά.
Υπηρεσία διαβατηρίων, νέα διαβατήρια, ανανέωση διαβατηρίων, μια ουρά από δω έως το βιλαμπάχο. Κάθεσαι στην ώρα σήμερα και εξυπηρετείσαι μετά από τρεις μέρες. Επιστρατεύτηκε εξοπλισμός κάμπινγκ για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της αναμονής. Πριν από 20 μέρες, άνθρωποι περίμεναν για ανανέωση διαβατηρίου μέχρι και μερικές ώρες πριν πετάξουν. Θα μπορούσες να το πεις και αμέλεια, δύο χρόνια δεν υπήρχε λόγος να βιαστείς να ανανεώσεις το διαβατήριο σου, για την ακρίβεια απέφευγες έστω και να το κοιτάξεις για να αποφύγεις την απειλή της κατάθλιψης από τις απαγορεύσεις. Φυσικά, ποιος ο λόγος να βγάλεις το πρώτο διαβατήριο του παιδιού σου… Μπερδεμένα στα γράφω. Η ουσία είναι πως αν βγάλεις το εισιτήριο και φτάσεις μέχρι τον υπάλληλο (η αναμονή στην ουρά είναι μια γεμάτη ημέρα) θα σου ανανεώσει το διαβατήριο την ίδια ήμερα. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις κάρτες μονίμων κατοίκων εξωτερικού, σαν τη δική μου που χρειάζεται ανανέωση, το ομολογώ έληξε τον Νοέμβριο και αθώα στείλαμε το φάκελο για ανανέωση στις δύο Ιουνίου. Ακόμα δεν τον έχουν ανοίξει καν. Ούτε συζήτηση να το διακινδυνεύσω και να βγάλω ένα εισιτήριο που δεν θα μπορώ να χρησιμοποιήσω με μια εταιρεία που πετά μέχρι τον Οκτώβριο.
Δεν θα σε κουράσω άλλο. Δεν θέλω να αναλωθώ στους λόγους, η πανδημία έδωσε κάποια μαθήματα στους εργαζόμενους. Έμαθαν να δουλεύουν από το σπίτι, έχουν το δικαίωμα να κάτσουν σπίτι αν νιώσουν λίγο κάπως μια αδιαθεσία, αποζημιώθηκαν γενναία γιατί έχασαν τη δουλειά τους ξαφνικά. Από την άλλη αεροπορικές εταιρείες, δεν έχουν υπαλλήλους και πτήσεις εξαφανίζονται από τον πίνακα αναχωρήσεων, αφήνοντας τους ταξιδιώτες στα κρύα του λουτρού… Όχι δεν θέλω να αναλωθώ σε πολιτικές και κοινωνικές αναλύσεις….
Επιστρέφω στον μικρόκοσμό μου ¨’Καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα.’ Αυτό λέω σε κάθε φίλο μου, όλοι οι φίλοι μου ξέρουν την πικρή μικρή μου ιστορία για το φετινό μου ταξίδι στην Ελλάδα. Το θέμα είναι πως το παλιό μου παλτό μπορεί να βγάλει εισιτήριο και να πάει και να ανανεώσει το διαβατήριο του. Αλλά δεν θέλει να το κάνει χωρίς εμένα. Δεν θέλει, να σκέφτεται το ενδεχόμενο να πάει μόνος του στην Ελλάδα. Κατά τη γνώμη μου θα αναγκαστεί τελευταία στιγμή να βγάλει εισιτήριο και να ταξιδέψει μόνος. Από την άλλη εκείνος κρυφά πιστεύει σε ένα θαύμα και μας ονειρεύεται μαζί στην Ελλάδα. Αυτό το «κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα» με βασανίζει. «Δεν με χωρά ο τόπος» «πέσαν έξω τα καράβια μου» και διάφορες άλλες ελληνικές φράσεις παροιμιακές. Βέβαια, ακόμα δεν έχουμε παίξει το τελευταίο μας χαρτί που λέγεται «τέλη Αυγούστου» Ο λόγος που θέλω να βρισκόμαστε στην Ελλάδα τις πρώτες δύο εβδομάδες του Σεπτεμβρίου είναι γιατί παντρεύεται το Ντορόν.
Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί, με κάθε ευκαιρία, θέλω να ταξιδέψω στην Ελλάδα. Λες και θα ξαναπιάσω τη ζωή μου από το σημείο που την άφησα πριν από 12 χρόνια. Όμως, να το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως… δεν θα δω τη μητέρα μου. Η μητέρα μου είναι παντού και πουθενά πια. Δεν θα δω επίσης την αδελφή μου. Τι νομίζω, λοιπόν, πως θα βρω στην Ελλάδα, που δεν το έχω εδώ; Σε νιώθω να γελάς γιατί ξέρεις πως τα έχεις όλα εδώ στη Μορεάλη, ίσως και κάτι παραπάνω απ όσα είχες. Να δεχθώ πως σου λείπει η καλύτερη φίλη σου.. ναι αυτή σίγουρα σου λείπει…. αυτή που δεν χρειάζεται να καταβάλεις καμιά προσπάθεια να σε καταλάβει, μαζί της δεν έχεις καν την ανάγκη να σε καταλάβει, απλώνεται με μιας διάχυτη η ατμόσφαιρα ψυχαγωγίας, γέλιου, διασκέδασης.
Το κούρασες το θεματάκι, κλείσε την εγγραφή όπως όπως…. αφού δεν σου πάει καρδιά, για ένα τέτοιο χαζό θέμα, να φτιάξεις ξόρκι. Υπάρχουν ένα σωρό δαίμονες που τους τρέχουν τα σάλια να κατασπαράξουν τη ζωή σου και για την ώρα φαίνεται πως με επιτυχία τους βγάζεις τη γλώσσα χωρίς να βρεθείς στο σημείο να πρέπει να τους πολεμήσεις με ξόρκι. Οπότε μικρή μου και να μην πας Ελλάδα, δεν είναι κάτι που πρέπει να τρώει την καρδούλα σου… είναι η αταξία των δαιμόνων γύρω σου, που κατά βάση … πώς το είπαμε… α ναι τους τρέχουν τα σάλια.
Νιώθεις καλύτερα το νιώθω… Μη ξεχάσεις να φέρεις το φεγγάρι τις επόμενες ημέρες. Είναι υπέροχο.
Καληνύχτα Μορεάλη μου όλα είναι υπέροχα 🙂
άσχετο λαλα χαχαχα
Καληνύχτα 