Χωρίς τίτλο γιατί νυστάζω πολύ :)

Χαϊδεύω την επιδερμίδα μου. Αναγνωρίζω τα πρώτες ζάρες. Επιδερμίδα σαγρέ, απαλή αλλά σαγρέ. Εκείνο που με τρομάζει είναι πως μοιάζει να μην έχω συνειδητοποιήσει το πώς, πότε ξεκίνησε …

Η φίλη του βυθού μου, αποκαμωμένη στην πολυθρόνα. Περιμένει να της χτενίσω τα μακριά βρεγμένα της μαλλιά, Κοχύλια, σπάνια πετράδια, εξωτικά φύκια, αθάνατα κόκαλα! Ένα ένα τα ξεμπερδεύω από τα μαλλιά της και τα βάζει στο πουγγί της ενθουσιασμένη. Πάντα σιωπηλή.

Μην με ρωτάς, στο έχω πει, με αυτά φτιάχνει το παλάτι του βυθού μου. Κολυμπά σε άγνωστους κόσμους, αφήνει τα μαλλιά της ελεύθερα δίχτυα να συλλέγουν. Κάθε φορά που έρχεται μου βγαίνει ο … =άντε καλά= η ψυχή για να τα ξεμπερδέψω, Ο απολογισμός, το ταμείο μιας περιπέτειας. Χτίζει και διακοσμεί νέες πτέρυγες με αυτά. Αυτό το παλάτι γίνεται όλο και πιο λαμπερό όλο και πιο πλούσιο. Πολλές φορές με τραβά από το χέρι, με σέρνει μέσα βαθιά για να μου δείξει τις δημιουργίες της. Αναγνωρίζω το πώς και το πότε …

Ο Λαρεύντης έλεγε δεν θέλω να ωριμάσω γιατί ότι ωριμάζει μετά σαπίζει… Δεν θέλω να σαπίσω όμως θέλω να αρχίσω να βρίσκω τρόπους το ώριμο να φωτίσω. Όσο κολυμπώ στις πτέρυγες του παλατιού μου, στην σιωπή του νερού, αναρωτιέμαι πότε σταματά μια γυναίκα, σε ποια ηλικία δεν καταφέρνει να αποπλανεί, να σαγηνεύει σερνικά  …

Σήμερα έμαθα πως η κυρά Δέσποινα πέθανε  τον περασμένο Οκτώβριο. Ο κανακάρης της δεν με πήρε τηλέφωνο για την κηδεία, δεν έβρισκε το τηλέφωνο. Τον πιστεύω.

Πάει η κυρά Δέσποινα πέθανε από αφυδάτωση. Δεν το ήθελε το νερό, το θυμάμαι… Δεν θυμόνταν πως διψούσε, έπρεπε να της το θυμίζω, αλλά θύμωνε … με δύο ποτήρια νερό, ένα για εκείνη και ένα για μένα την ξεγελούσα μερικές φορές.  Η κυρά Δέσποινα κοιτούσε την ζαρωμένη επιδερμίδα της και ορισμένες φορές δεν την αναγνώριζε. Η κυρά Δέσποινα δεν μπορούσε εδώ και χρόνια να βρει το παλάτι του βυθού της…Αλτ και χαμένη έξω τελείως από τα νερά της ή ίσως πολύ βαθιά για να κατορθώσει να βρει το δρόμο προς την επιφάνεια

Ο κύκλος του νερού, είμαι φτιαγμένη από νερό που σιγά σιγά κάνει τον κύκλο του…

Νύσταξα, από το πρωί σήμερα νυστάζω, είναι μια δικαιολογημένη ατονία…

Άσχετο πριν κοιμηθώ. Είναι απίστευτο το κλάμα που ρίχνουν οι ηλικιωμένοι αυτόν τον καιρό. Συλλέγω ιστορίες, αυτές της διπλανής πόρτας…

Καληνύχτα Μορεάλη μου.

Καμένη φωτογραφία :)

Αυτό, αυτό ακριβώς επιζητούν όλες οι φίλες μου καθώς η Μορεάλη βγήκε από τον χειμώνα. Την μέρα που ο ήλιος θα με πάρει στην αγκαλιά του και θα με κάνει να γουργουρίζω. Λαμπερή μέρα, ζέστη τόσο όσο…

Φόρεσα μπλούζα κοντομάνικη και το  πείραμα σήμερα πέτυχε. Κρύωνα λίγο στους διαδρόμους του σχολείου. Έβλεπα τον ήλιο από τα μεγάλα παράθυρα ένιωθα την επιδερμίδα μου να τον επιζητά απεγνωσμένα σχεδόν…ίσως … και ναι τελικά ο ήλιος έξω …έξω ήταν πιο ζεστά.

Αρκετές φορές δεν γράφω στην χαρτόκουτα του μυαλού μου τα σημαντικά, γράφω τα μικρά και ασήμαντα. Πολλές φορές όταν η ζωή με βλέπει μέσα στο πείσμα να πιέζομαι …παίρνει στα χέρια της τα γκέμια, οδηγεί εκείνη. Η κυρία Δέσποινα έπαθε πνευμονία, από την μια μέρα στην άλλη βρέθηκε στο νοσοκομείο. Αναρρώνει μια χαρά, τα κατάφερε, από την μια μέρα στην άλλη!  Δυνατός οργανισμός, ήμουν σίγουρη! Όμως μάλλον δεν θα της ξανακάνω καθημερινή παρέα. Ο γιος, οι κοινωνικές υπηρεσίες, οι γιατροί φαίνεται πως συστήνουν πια την λύση του γηροκομείου. Τις περισσότερες φορές, ειδικά οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν κρίνουν τον ασθενή, αλλά τον περίγυρο…έτσι  εκεί θα έχει φροντίδα όλο το 24ωρο… Μάλλον, δεν ξέρω ακόμη …αυτό που ξέρω είναι πως η ζωή μου έδωσε με το ζόρι πίσω τα απογεύματα μου… όσο και αν έχω αντίθετη άποψη, η ζωή επιμένει πως τα χρειάζομαι… Η ζωή μου με προστατεύει …απίστευτο αλλά πάντα αυτό νιώθω.

Αφέθηκα… έκλεισα τα μάτια σήμερα στο φως …κουρασμένη μετά το σχολείο…  αφέθηκα στα χέρια του παλιού μου παλτού … και αυτό με σεργιάνησε στις λαμπερές ηλιαχτίδες. Τόσο μα τόσο λαμπερές που κατάφεραν, να τυφλώσουν τον φακό … Ξέρεις μικρή μου τι σου δείχνει μια καμένη φωτογραφία; Το απλό, το φως δεν το συλλαμβάνει η ματιά…το συλλαμβάνει η επιδερμίδα…

Παρόλα αυτά κατάφερα να φέρω δύο φωτογραφίες που ….

συλλαμβάνουν αυτό ακριβώς που παθαίνει η επιδερμίδα ….

Καληνύχτα ανοιξιάτικη Μορεάλη μου 🙂

ωωω λαλά… για τη ζωή

Τα λουλούδια είναι γκουρμεδιά !!!

Χαρούμενη πριν από λίγες μέρες έβγαλα μια φωτογραφία με τα πρώτα λουλουδάκια που είδα στην Μορεάλη μου. Όλο χαρά τα έφερα εδώ! Χαμογελώ γιατί στην Ελλάδα γίνεται χαμός, οργιάζει η φύση με αγριολούλουδα, ανθοκομικές εκθέσεις και και το μαγιάτικο στεφάνι!

Φέρνω εδώ την κυρια Μαρμότα Ντροπαλίδου. Συναντηθήκαμε πριν κάτι χρόνια καλοκαίρι σε ένα από τα πάρκα της Μορεάλης.

Η μαρμότα της κυρα Δέσποινας δεν έχει λίγο καιρό που ξύπνησε, ακόμη δεν έχουμε συστηθεί για να μπορέσω να την ρωτήσω το όνομά της. Πεινασμένη αναζητά τροφή και τα λουλουδάκια είναι γκουρμεδιά σε μια πόλη που ακόμη παλεύει να ξυπνήσει την Άνοιξη Σήμερα, λίγο πριν φτάσω στην εξώπορτα …άφαντα τα λουλουδάκια…Καλό μήνα καλή χώνεψη !  

Η κυρά Δέσποινα, η συνομήλικη(έτσι με βλέπει)  ενενηντάχρονη φιλενάδα μου, στα νιάτα της αγαπούσε πολύ τον κήπο της, Μπροστά από το σπίτι φύτευε λουλούδια και πίσω λαχανικά. Δεν ξέρω πότε ακριβώς αφησε την κηπουρική, πάντως οι βολβοί δίνουν ακόμη τουλίπες!  Βέβαια ας μην ξεχνάμε την πεινασμένη μαρμότα

Σήμερα η φιλενάδα μου με ξάφνιασε… της είπα πως με πονά το στομάχι μου… Μιλήσαμε λίγο για τους λόγους της δυσπεψίας μου. Είχε περάσει πάνω από μια ώρα όταν ξαφνικά με ρώτησε, Συνεχίζει να σε πονά το στομάχι σου?  Έκπληξη! …καλά κάνω και δεν της λέω τα γκομενικά μου… και να ξαφνικά τα θυμηθεί με με όλες τις λεπτομέρειες??? παπαπα δεν είναι για να εμπιστεύεσαι την γομολάστιχα της ασθένεια της … Εκπληξη και οι συμβουλές που μου έδωσε μήπως και νιώσω καλύτερα.  Μπερδεύομαι με το φίλτρο που χρησιμοποιεί … καταλαβαίνω πως στις πολύ έντονες καταστάσεις ο εγκέφαλός της βρίσκει διαδρομές…

Ο γιος φαίνεται αρκετά κουρασμένος(ορισμένες φορές με νευριάζει) , νιώθω χαρούμενη όμως γιατί η κυρία Δέσποινα θα παραμείνει στο σπίτι της για τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμα … κάπου βοήθησα και εγώ σε αυτή την απόφαση του γιου της…

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂 

Που είναι ο διακόπτης ;

Ο ελεύθερος μου χρόνος πραγματικά περιορισμένος. Όλη μου η μέρα περνά με την επικοινωνία να παίζει τον πρώτο και κυρίαρχο λόγο. Ξεκλέβω λίγο από τον ύπνο μου για να παίξω στην χαρτόκουτα του μυαλού μου.

Η μικρή ξανθιά θεά να κουβαλά κάθε μέρα τρία μεγάλα καρπούζια με προσοχή να μην της πέσουν. Πολύ δουλειά και ευθύνες τελείως διαφορετικές. Σε ένα γραφείο 4 ώρες προσπαθώ να οργανώσω ερανικές προσπάθειες… η μικρή θεά έχει τρελαθεί στις αποδείξεις, στην αποστολή διαφημιστικών φυλλαδίων για την λαχειοφόρο αγορά … Μετά γραμμή για μουσικά ταξίδια φαντασίας … πιλότος σε ραδιοφωνική πτήση …ποιος ακούει … η φωνή αναζητά αυτάκια συνταξιδιώτες με μόνο σκοπό την συντροφιά και την ψυχαγωγία… και τέλος… τρεις ώρες σκληρό μάθημα ζωής με δάσκαλο το αλτ και χαμένος … η κυρά Δέσποινα με περιμένει για καφέ μόνο που ποτέ δεν θυμάται αν τελικά ήπιαμε καφέ λίγα λεπτά αφού έχουμε απολαύσει ένα ζεστό γλυκό καφέ… Το πιο σκληρό μάθημα μιας ζωής που σταμάτα αρχίζει και σταματά στο δευτερόλεπτο της στιγμής. Η άνοια μπροστά στο αλτ και χαμένος φαντάζει παιχνιδάκι….

Στο αναγνωστήριο της χαρτόκουτας μου προσπαθώ να διαβάσω σχολιάσω να προσθέσω φίλους να επισκεφτώ ιστολόγια … Ολο κάτι μένει για αύριο…. και το Σάββατο δεν αργεί όπου με περιμένουν τα σποράκια … αυτοί οι μικροί 18 πεντάχρονοι διαβόλοι …

Νυστάζω … και όλο κάτι έχει μείνει για αύριο και όλο και φορτώνεται η μια και μοναδική Κυριακή… να θυμηθώ να προσθέσω ένα ακόμη σύνδεσμο ιστολογίου…στο αναγνωστήριο μου … και έναν αύριο και έναν για το δρόμο…

λαλα μια σακαράκα ;;;;;;;;πως προσθέτουν λαλα εδώ ..περίεργο πως κολλάς στα πιο απλά … σα να ψάχνεις τις μπρίζες σε ένα νέο σπίτι και μια συγκεκριμένη μπρίζα δεν δουλεύει γιατί κάπου είναι κρυμμένος ένας διακόπτης που την ενεργοποιεί

πάμε λοιπόν για αρχή με γλώσσα html

Καληνύχτα λεξότυπη 🙂

  

Ενα φλιτζανάκι του καφέ :)

Τα κατάφερα,

είμαι μια γριά φίλη της Δέσποινας, κοντά στα 90 μου χρόνια. Είναι καλή μου φιλενάδα. Με διορθώνει, με βοηθά να θυμηθώ πως λένε την κοπέλα που μας λέει τα καναδικά νέα, με βοηθά να φτιάξουμε καφέ, το κουστομπολιο παεί σύνεφο σε όσους περνούν στο δρόμο.

 Έτυχε κάποιες μέρες να πάω πρωί και αυτό βοήθησε αρκετά. Μου έκανε την χάρη, να πάμε βόλτα …να μέχρι την γωνία, γιατί με πονούν τα ποδια μου και ο γιατρός είπε να περπατάω. εεεε αφού θες βόλτα πάμε ... και με πήρε αγκαζέ και αρχίσαμε να περπατάμε. Φυσικά πήγαινε πιο γρήγορα από μένα, με αφήνε όμως να διαλέγω τη διαδρομή. Δυο φορές πήγαμε βόλτα, μου έκοψε και ένα αγριολούλουδο, μπα δεν μυρίζει είπε… 

Στη δεύτερη βόλτα την πρόλαβα,  εκόψα πρώτη, κόψαμε δυο τρία τέσσερα. τα κρατούσαμε και συζητούσαμε για τους κήπους και τα σπίτια, μέχρι που φτάσαμε στο δικό μας. Έβαλα τα άγρια άνθη σε ένα μικρό φλιτζανάκι του καφέ. Δύο μέρες αργότερα στολισμένα εκεί, ακόμη δίπλα στο νεροχύτη. Αυτά τα κόψαμε στη βόλτα που πήγαμε, μου είπε… 

Καμιά φορά νευριάζει, όταν δεν θέλει κάτι, κάποιος πάει να την πιέσει, να την στενοχωρήσει. Το γυρνώ στην πλάκα και στο αστείο, φαίνεται πως χαλαρώνει γρήγορα. 

Έρχεται το φθινόπωρο, άργησα να την καταφέρω να με βγάζει βόλτα… ο καιρός είναι κρύος για βόλτες… μπορεί πάλι και όχι, αν καταφέρω να βρω τα ρούχα της, αν μπει μια καθαρίστρια μόνιμα στο σπίτι μια φορά το μήνα, αν αν…Το μυαλό (?) μου στρέφεται συνέχεια γύρω από βελτιώσεις, κυρίως στο περιβάλλον που ζει … έχω αρχίσει να γκρινιάζω στον γιο της. 

Στην αρχή ήμουν πολύ θυμωμένη με το γιο της, όσο περνά ο καιρός όμως, ακούω πολλές ιστορίες γύρω από αυτή την ασθένεια. Πρόσφατα, άκουσα την ιστορία ενός γιού που ξαφνικά η μητέρα του άρχισε να πιστεύει πως είναι ο άντρας της, άρχισε να του την πέφτει ερωτικά και να θεωρεί την γυναίκα του ερωμένη που της τον ξεμυαλίζει….  

Προχθές, πήγα και την βρήκα να φορά 6 καλοκαιρινές μπλούζες τη μια πάνω στην άλλη…και τρεις κάλτσες στο ένα πόδι. Αυτό που την έφερε σε αυτό το σημείο της ταραχής κατάλαβα πως ήταν μια διάρροια … δεν έμαθα και πολλά από τον γιο της … δεν έχουν και σημασία. Η ούσια είναι πως η Στελθ έχει πολλά ράμματα για την γούνα του! Την φρενάρω όμως, έτσι πρέπει… οι ισορροπίες μέσα μου ως βαθύτατα συναισθηματικό άτομο είναι λεπτές… Δεν είναι ευθύνη μου, δεν πρέπει να γίνει ευθύνη μου. Ευθύνη μου είναι μόνο να γυμνάζω το εγκεφαλό της και να τρώει κάτι το απόγευμα. 

Είμαι 90 χρονών. Τίποτε δεν έχει σημασία…η ζωή μου είναι ο δρόμος, οι περαστικοί, να αναγνωρίσω το γιο μου, την φίλη μου…. να καταλάβω μόνη πως φοράω εξι μπλούζες και να έχω τη φίλη μου να με βοηθήσει να τις βγάλουμε, χωρίς να με κρίνει, χωρίς να με μαλώσει… ξεχνάω … Μαζέψαμε λουλουδάκια και τα βάλαμε στο φλιτζανάκι του καφέ … ναι όταν πήγαμε βόλτα .. το θυμάμαι αυτό … 

 

Ερχεται φθινόπωρο η θερμοκρασία πέφτει, ο ήλιος όλο και πιο νωρίς μας αποχαιρετά, άρχισα πάλι να πηγαίνω απογεύματα, δεν προλαβαίνω να χτυπήσω το κουδούνι, με αναγνωρίζει από το παράθυρο, ανοίγει την πόρτα και με μαλώνει κάθε φορά…

άργησες που ήσουν ? γιατί αργησες να έρθεις …