Γνωρίζαμε από την αρχή πως αυτό το ταξίδι μας στην Ελλάδα θα είχε μια διαφορετική φόρτιση. Τόσο για μένα όσο και, για πολύ περισσότερο, για το παλιό μου παλτό, ο γάμος του Ντορόν ήταν η πρώτη μας σφαλιάρα. χαχαχαχα Ήταν ο πρώτος γάμος ανιψιάς-παιδιού μας.
Θεματικό αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα λοιπόν. Όλη η προετοιμασία του ταξιδιού είχε να κάνει με τον γάμο, βασικά με το αν θα καταφέρουμε να είμαστε στο γάμο. Σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας είχαμε μοιράσει με το παλιό μου παλτό το άγχος.
Στην είσοδο του σπιτιού περιμένοντας το ούμπερ για να μας πάει στο αεροδρόμιο, με τις βαλίτσες σε στάση προσοχής, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, θυμάμαι τη χαρά μου, τα είχαμε μελετήσει όλα με ακρίβεια. Ξέρεις, το δικό μου παιχνίδι απόδειξης πως όλα έχουν προβλεφθεί, είναι αυτή η αταξία, να έχω φροντίσει μέχρι και τα ίδια ρούχα να φοράμε στο ταξίδι. χαχαχα Σαν δίδυμα αδέλφια, ίδια χρώματα στα ρούχα, ίδια παπουτσάκια χαχαχα Τρελαίνομαι για αυτό το παιχνίδι. Μπλέ μπλούζες, γκρι παντελόνια και όμοια παπουτσάκια 🙂 και … Φωτογραφίζονται, γελούν, σκορπούν λάμψη γύρω τους, στην είσοδο του σπιτιού, στο αυτοκίνητο, στο αεροδρόμιο, πεταχτά φιλιά, ματιές που στάζουν μέλι, λίγη γκρίνια και πολύ αγάπη… Τι φάγαμε στο καφέ που κάτσαμε πριν μπούμε στο αεροπλάνο, δεν θυμάμαι… Θυμάμαι όμως τις φωτογραφίες που βγάλαμε με φόντο το αεροπλάνο που θα μας πετούσε μέχρι την Ελλάδα. Εννέα ώρες ταξίδι, με μάσκα. Απογείωση από Μόντρεαλ, Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 5 και 20 το απόγευμα και προσγείωση Αθήνα Παρασκευή 9 και 30 πρωί. Θολώνει το μυαλό, το κορμί χάνει τον ρυθμό του, ζεσταίνεται όμως από τις αγκαλιές, τα φιλιά… 3 κουκλάρες ανηψιές, η αδελφή του, και η πρώτη συνάντηση με τον Κωνσταντίνο. Γεύση από τσιγάρο ελληνικό, και ένα στρωμένο τραπέζι έτοιμο να μας περιμένει, με ένα σωρό καλούδια φτιαγμένα από τα χέρια της Σήλιας. Έλαμπαν τα ματάκια της όταν πρόσφερε σε δίσκο με κάθε μεγαλοπρέπεια το αγαπημένο βούτυρο του θείου και νονού της. Και σίγουρα δεν ήταν το βούτυρο, τα καλούδια, ήταν η προσμονή της και η χαρά της.
Ζαλισμένοι απ΄ το ταξίδι, σε ένα τραπέζι όλοι καθισμένοι, ακούγαμε για τον γάμο, για διάφορες λεπτομέρειές. Φιλιά και άλλα φιλιά, κυρίως σφιχτές αγκαλιές Τα είχαμε καταφέρει, ήμασταν συνταξιδιώτες μέλη της οικογένειας της νύφης στην τελευταία εβδομάδα προετοιμασιών.
Προσπαθούσαμε να τα συνδυάσουμε όλα. Η κατασκευή των μπομπονιέρων ήταν ένα μικρό παζλ που λύθηκε και διάφορες λύσης στιγμής απ όλους μας. Δεν είναι και ότι καλύτερο να ανακαλύπτεις πως τα γυάλινα μπουκαλάκια ήταν μέσα στη σκόνη και κάπως έπρεπε να πλυθούν αλλά και να στεγνώσουν καλά πριν μπουν τα κουφέτα μέσα. Στήθηκε σαν μικρή βιοτεχνία και έπεσε γέλιο ευτυχώς είχαμε το ελεύθερο να τρώμε κουφέτα. Έτσι, μπορεί οι δύο μπομπονιέρες που έφερα στο Μοντρεάλ, να έχουν ακόμα τα κουφέτα τους αλλά έχουμε φάει πολλά κουφέτα του γάμου, τόσο πριν όσο και μετά!
Επίσης, ο θείος Πάρης εξ Μοντρεάλ, είχε το μοναδικό προνόμιο να είναι ο μόνος άντρας που παρακολούθησε την τελευταία πρόβα νυφικού, νυφικό που το κουβάλησε με την υπερηφάνεια σημαιοφόρου σε παρέλαση στην Ερμού και μέχρι το αυτοκίνητο. Ένας άντρας με τα 4 τέσσερα κορίτσια του. Γυάλιζαν τα μάτια του από την ομορφιά της νύφης, είχε και αποκλειστικές φωτογραφίες,
Η μεγάλη αποκλειστικότητα όμως είναι το χορευτικό και συγκεκριμένα οι πρόβες του. Μιλάμε για ένα χορευτικό πέντε ζευγαριών (ανάμεσα τους το ζευγάρι γαμπρός-νύφη), ένα ποτ πουρί τραγουδιών σε τσατσα, τολμώ να πω κάπως πολύπλοκο, λίγο δύσκολο και πολύ όμορφο, Αυτό το χορευτικό ήταν για τη δεξίωση μετά το γάμο και λίγο αργότερα από το πρώτο τραγούδι του ζευγαριού. Δεν υπήρχε χρόνος για παραπάνω από δύο πρόβες. Το παλιό μου παλτό εκτελούσε χρέη κριτή-θεατή αλλά και οπερατέρ, ενώ εγώ περισσότερο κριτή… Η συγκίνηση όμως, αυτή που μας έφερε πολλά πολλά δάκρυα, ήταν το ταγκό που ακολουθούσε μετά το χορευτικό και φυσικά από το ζευγάρι. Πρόβα θα μου πεις, δύσκολες φιγούρες που το έφταναν στο όριο των επαγγελματιών, ένας Νίκος που ζητούσε από την Ντόρα να τον αφήσει να οδηγήσει, και μια Ντόρα να προσπαθεί να βρει τον τρόπο να μην οδηγήσει μεν άλλα,,,, ρε παιδί μου αφού δεν ξέρεις που παν τα τέσσερα και μου ζητάς βοήθεια. Χόρευαν στην πρόβα και η ομορφιά τους, ζέσταινε την καρδιά μου, χόρευαν ταγκό και τη σκέψη μου γέμιζαν χιλιάδες εικόνες και μοναδικές στιγμές του μελλοντικού τους βίου, εκεί που θα ζωντάνευαν οι πραγματικές κινήσεις τους… Πρώτο έβαλε τα κλάματα ο θείος, μετά ο πατέρας και σχεδόν ταυτόχρονα μαζί τους και εγώ….
Στο κρεββάτι της Πέμπτης τα πράγματα ήταν πιο απλά, αρκετό γέλιο, ποτάκι, λίγο βαρέθηκα και αρκετά μου άρεσε αυτό το έθιμο του υποψήφιου γαμπρού που μέσα στα νεύρα ξεστρώνει το κρεββάτι γιατί δεν του αρέσει όπως το έστρωσαν … και πάλι απ την αρχή χαχαχαχα η Ντόρα μας έλαμπε μέσα σε ένα τέλειο φορεματάκι 🙂
Την τελευταία νύχτα πριν από το γάμο επέστρεψα στα νιάτα μου… Καντάδα, ο γαμπρός ήρθε για καντάδα, με τον κουμπάρο μαζί… θυμάσαι μικρή μου ξανθιά, όπως ο πατέρας της Ντορόν που έκανε καντάδα στη μαμα της μια μέρα πριν το γάμο, αναβίωση του ίδιου παιχνιδιού…. θα γράψω άλλη φορά για αυτή τη σκηνή…
Όλα ήταν έτοιμα, μονοδρομος ο γάμος…. Η ημέρα του γάμου ήταν μια τρέλα. Κάποιοι συγγενείς, η θεία μου πολύτιμη παρουσία για μένα… τι να σου γράψω τώρα; Θυμήσου μόνο τη στιγμή που κατέβαινε αυτή την όμορφη στολισμένη σκάλα,
για να μπεί μαζί με τον πατέρα και την μητέρα της στο νυφικό αυτοκίνητο…
, είχαμε σχέδιο ποιος πώς θα ακολουθήσει, πότε και με ποιο τρόπο θα φτάσουμε στην εκκλήσια, είχαμε την τιμή να μεταφέρουμε τις δύο αδελφές πανέμορφες συνοδοί της νύφης. Ουφ… τα καταφέραμε, αυτό έχω να πω μόνο… Ωραία η τελετή, ωραία η δεξίωση που ακολούθησε πολύ συγκινητική η στιγμή της τούρτας, αχ το ζευγάρι διάλεξε αυτό το τραγούδι αχμμμ συγκεκριμένα
αυτό
και αυτό
και το παλιο μου παλτό τους τα πάντρεψε σε ένα…. τόσα αρμονικά δεμένο όσο εύχομαι να είναι και η ζωή τους…
όσο για σένα, περήφανε θείε και εκπληκτικέ μάγε της ζωής μου, εσύ που έγινες σε αυτό το γάμο εργάτης, κούριερ, οπερατερ, οδηγός, φωτογράφος …. και μου έδωσες τη χαρά για μια φορά ακόμα να σε θαυμάζω ως το μέγα αρσενικό της ζωής μου…
αυτό… αυτό που ακούγαμε, μέσα στο αυτοκίνητο κάνοντας βόλτα στο κέντρο του Μοντρεάλ πριν φύγουμε για Ελλάδα
Καληνύχτα 