Ά-σφαλτος καθρέφτης του ουρανού!

Μου αρέσει να γνωρίζω τα θηρία που ζουν μέσα μου. Είπα να μπω και εγώ στο χορό των προληπτικών ιατρικών εξετάσεων. Όταν μπεις σε αυτό τον χορό όλο και με κάποιο κουσούρι θα βγεις. Είμαι βράχος λέει… θα ήθελα να είμαι θάλασσα…μα είμαι βράχος. Μόνο που … φράση με την οποία ακολουθεί πάντα το δράμα… 

μόνο που … έχω αυτά τα δύο μικρά μια σταλιά θηρία που ρυθμίζουν το ασβέστιο. Θέλουν βιταμίνη D για να κάνουν τη δουλειά τους σωστά και όταν δεν την έχουν τους πιάνει σα τα μικρά αγρίμια μια υπερδιέγερση και όλο ρυθμίζουν και ρυθμίζουν … και ρουφούν από τα οστά ασβέστη και γεμίζουν το αίμα ασβέστη. 

Μεταμορφώνομαι σε δράκο … που πρέπει να κουλουριαστεί στο ήλιο. Σε αυτόν που τόσο αγαπώ αλλά δεν ταιριάζουμε ….παιδί του ήλιου με την επιδερμίδα μου να μην βοηθά τόσο…. Η Πασχαλίτσα μου είπε πως μια φίλη της ποιήτρια όταν βρέθηκε στο Μόντρεαλ για κάμποσες μέρες ..είπε …ο ουρανός σε αυτή την πόλη έχει το ίδιο χρώμα με την άσφαλτο της. 

Ο Δανιήλ μου έδωσε 10.000 μονάδες την εβδομάδα βιταμίνη ήλιου για έξι μήνες. Μετά θα κάνουμε πάλι βόλτα στα παράθυρα των θηρίων να δούμε αν λίγο έχουν ρίξει τους ρυθμούς εργασίας τους. 

Θα μπορούσε να μου δώσει ένα εισιτήριο για Ελλάδα… εκεί που ο ουρανός έχει το χρώμα της θάλασσας… 

Το περίεργο είναι πως νιώθω κάθε μέρα όλο και περισσότερο μια ιδιαίτερη έλξη προς την άβυσσο και τα σκοτάδια … Ο κάφρος παρατήρησε πως έχει χάσει την λάμψη το πρόσωπό μου… μου έκανε εντύπωση γιατί ο κάφρος όλο κοπλιμέντα είναι … 

Θυμάμαι πριν από 8 χρόνια που είχα έρθει εδώ στην Μορεάλη μου, έβλεπα τους κατοίκους όποτε έβγαινε ο ήλιος να τρέχουν να λιαστουν αδιαφορώντας για το εάν κάνει κρύο ή όχι όσο πιο γυμνουλιδες τόσο το καλύτερο … νόμιζα πως μάζευαν ήλιο για την ζεστασιά του … τώρα πια σε έχω μέσα μου Μορεάλη μου …

και πάνω που πάω να κλείσω την εγγραφή … 

ξαφνικά χτυπά πάλι το τηλέφωνο… επαναληπτική εξέταση του βράχου που ίσως τελικά να μην είναι και τόσο βράχος … γιατί κάποιο λέει κύτταρο μου αποφάσισε να μην είναι φυσιολογικό …πως τον είπαμε … Παπανικολάου …. θα του κάνω για μια φορά ακόμη την χάρη …. όμως αυτός ο χορός των προληπτικών εξετάσεων κάπου και σε κάτι δεν μου αρέσει …   

 

Στην αφθονία όλα θα είναι αγάπη :)

Τα πάντα είναι θέμα αντοχής μόνο που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε το όριο. Όριο δεν υπάρχει μόνο που όσο μεγαλώνει η αντοχή τόσο αλλάζει μορφή το αρχικό σχήμα. Εκείνο που ακόμη ψάχνω είναι αν αυτό που προκύπτει κάθε φορά είναι κάτι άσχημο ή άμορφο Αν φτάνουμε στο άμορφο τότε μιλάμε ίσως για άυλο. Ένα υλικό λοιπόν αντέχει τόσο όσο να γίνει άυλο…Το άυλο δεν έχει ουσία άρα μάλλον δεν θα πρέπει από κάποια στιγμή και πέρα να μας πονά αυτό που έχουμε Έχω το σθένος έχω την ψυχική δύναμη και κάποια στιγμή όλη μου η ύπαρξη θα μεταβάλει το έχω σε είμαι … είμαι η ψυχική μου δύναμη. 

Ψυχική δύναμη, δηλαδή το σθένος…εκεί σταστίζω μπουρδουκλώνομαι σε λέξεις όπως αλκή, ις μένος. 

Θαυμάζω τους αρχιτέκτονες που γνωρίζουν την αντοχή των υλικών, η ανιψιά μου είχε τα γενέθλια της σήμερα .. δεν κατάφερα να της πω χρόνια πολλά…. 

ΤΙ έλεγα … α ναι … 

ις ορμή

μένος, οργή μανία θυμός … Αναρωτιέμαι όταν φτάσω να είμαι η ψυχική μου δύναμη ποιος μπορεί να συγκρατήσει την ορμή το μένος, ο εγκέφαλος που θα εξετάζει τον εγκέφαλο ώστε να μην ξαναγυρίσω στην ύλη και στον πόνο αλλά να περάσω στην αφθονία 

Επίσης νυστάζω τόσο, που γράφω μπουρδες για να τα καταλάβω μόνο εγώ. 

θα έπρεπε να κοιμάμαι, ή να προετοιμάζομαι για την αυριανή μέρα. Η κύρα Φρόσω να βρεί την δύναμη της όρασης της, η μικρή ξανθιά να παίξει με τα τραγούδια, η κυρά Δέσποινα με το σφουγγαράκι μνήμης καβάλα στον ιππόκαμπος …

θα περάσει .. μια λέξη ήταν… κοιμήσου.. ο εγκέφαλος ζητά ξεκούραση σωματική…

Τα πάντα είναι θέμα αντοχής μέχρι η αφθονία να είναι αγάπη….

να προσέχεις τα αυτοκίνητα και τις δασκάλες μικρή μου 

Καληνύχτα. 

 

Απόβλητα στο ποτάμι :)

Ο δήμος θέλει να ρίξει απόβλητα πολλλά απόβλητα στον ποταμό και ήταν έτοιμοι να το κάνουν, γιατί λέει το έχουν ξανακάνει πριν από χρόνια πολλά … ξαφνικά ο Καναδάς τους σταμάτα και τους υποχρεώνει να ψάξουν και να βρουν άλλη λύση … να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο πριν φτάσουν στο σημείο αυτό…. 

Βρωμιάριδες ….αυτή η λέξη μου έρχεται στο μυαλό (?) … 

Στη στάση σήμερα κοίταζα μια μικρή μαρμότα στο χορτάρι … όταν πλησίασε στην άσφαλτο άρχισα να την παρακαλώ να μην περάσει… δεν με άκουγε…πήρε φόρα ακριβώς τη στιγμή που όλα τα αυτοκίνητα του κεντρικού δρόμου αποφάσισαν απλώς να αδειάσουν για μερικά δευτερόλεπτα το δρόμο … πέρασε τόσο γρήγορα και σε έναν τόσο μα τόσο άδειο δρόμο …σα να χώθηκε σε παράλληλο σύμπαν !!!! Κάτι τα σκιουρακια κάτι οι μαρμότες κάτι οι αγριοχηνες με τα κουτσούβελα από πίσω τους … ουφ… δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος για να πηδήξει το χαντάκι ε? πόσο μάλλον όταν … έχει και προδιάθεση… 

Κοιτάζω το ποτάμι της ζωής μου…φουσκωμένο αυτό τον καιρό …αναρωτιέμαι μήπως λίγο παρακάτω υπάρχει κανένας μεγάλος καταρράκτης …. πάντα αυτό αναρωτιόμουν και δεν είχα σκεφτεί ποτέ την περίπτωση πως κάποιος έχει την δύναμη να μου πετάξει απόβλητα… βρωμερά μπλιάχ… μια εκπνοή  που βγαίνει από ένα στόμα με τρία κουφαλιασμένα σπασμένα δόντια και μια ουλίτιδα …λάθος …ναι είναι λάθος μου … Όταν βλέπω κάτι στραβό μου, δίνεται η δυνατότητα και η ευκαιρία να το ισιώσω και δεν το κάνω … είναι λάθος μου … βασικά για να το λέμε σωστά είναι μαλάκια καραμπινάτη. 

Σκόρπιες σκέψεις γραμμένες … το βασικό …την Δευτέρα που μας έρχεται έχουμε αργία εδώ. Ημέρα Ευχαριστιών στον Καναδά …ευχαριστούμε για ότι έχουμε … και λέμε μήπως

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=D7OVZ-CgMwM&;list=RDD7OVZ-CgMwM[/embedyt] 

πάμε μια μικρή εκδρομή … 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Δύσρυθμη Ομιλία στο Μύλο του Μυαλού (?) :)

Το τηλέφωνο είναι ένας μικρός βιασμός της σκέψης. Γυρίζω στο μύλο και ονειρεύομαι και ξαφνικά …ντριν… και φρενάρει απότομα ο μύλος του μυαλού(?). 

Και που λες και που λες…. ήθελα να ανέβω στο μύλο μαζί με το μπόμπιρα που είδη έκανε τους γύρους του, από τους πιο δυνατούς στη γειτονιά. Γυρίζει το μύλο  πολύ γρήγορα σκαρφαλώνει επάνω…όποιος αντέχει ας τρέξει και ας πηδήξει πάνω. Έχω φάει πολλές φορές τα μούτρα μου μέχρι που με θράσος βρήκα άλλο τρόπο. Γρήγορες κινήσεις, πιάνω-αφήνω πιάνω-αφήνω με σιγουριά με δύναμη αλλά και με ψυχρή αδιαφορία στις άγριες αμίλητες ματιές του μπόμπιρα.. σταματώ την τροχιά … 

ε και μετά.. αλλές φορές κατεβαίνει και πάει  στην τσουλήθρα,  

μπουχαχα

λίγες …πάααρα πολύ λίγες κατεβαίνει ..με περιμένει να ανέβω… πσσσ βολίδα τρέχει ο άτιμος …και την κατάλληλη στιγμή δίνει ένα σάλτο ανεβαίνει και μαζί ονειρευόμαστε στην ίδια τροχιά …

Τις περισσότερες όμως φορές ο μπόμπιρας κολλά… «Τι θες» «να ανέβω στο μύλο μαζί σου» «θέλε…» και μένει εκεί …κολλημένος …»Να σου πω άμα άμα κολλησω και εγώ αντε ο μύλος για να αλέσει κριθάρι σιτάρι κ.α….»  

Γραπώνω  το σωλήνα και αρχίζω να τρέχω… να τον βάλω σε γρήγορη τροχιά …και την κατάλληλη στιγμή να πηδήξω …

έτσι έγινε και σήμερα….. και και άρχισα να χάνω το το το βήμα μου… όλο πήγαινα πήγαινα πήγαινα  να πέσω… Με έσωσε η Στελθ, ψυχρή όπως πάντα …Κεκεδίζεις! Γιατί κεκεδίζω? και ο άλλος μου λέει κάτι του τύπου είναι η «ηλιθιότητα των έξυπνων» και μετά και μετά … ντράπηκα … σταμάτησα…έκλεισα τα μάτια, βαθιά ανάσα...κατέβηκαν ασπίδες … βρέθηκα στο μύλο .. γρήγορα να γυρνά …μέλισσούλες πολλές πολλές που πετούσαν στο λειβάδι με τα λουλουδάκια των ονείρων …και φρούτα πολλά να διαλέξεις δύο….

 

το τηλέφωνο είναι μέσο επικοινωνίας… μα καμιά φορά ξαφνικά κόβεται η γραμμή … 

Κεκεδίζω καμιά φορά ..συμβαίνει όταν γίνομαι μικρό παιδί -όχι παραπάνω από 5 χρονών-, όταν παίζω στην παιδική χάρα με μεγαλύτερα και πιο έξυπνα από μένα παιδιά , ενθουσιασμένη χαρούμενη…να προλάβω, να τραβήξω το ενδιαφέρον …

  Κεκεδίζω όταν προσπαθώ να γίνω μοναδική, ιδιοφυΐα λαμπρό μυαλό, όταν προσπαθώ να παινέψω την μαλακία μου….

βρες κάτι έξυπνο …βρες κάτι έξυπνο … βρες κάτι έξυπνο να πεις… Να βρω να βρω να βρω… αλλά για πιο λόγο? 

Για την αρχή μιας εύρυθμης συνομιλίας, η μαγεία της επικοινωνιας δυο πλανητών που μπήκαν σε κοινή τροχιά και βλέπουν τα ίδια χρώματα  

και όμως δεν χρειάζεται προσπάθεια… μόνο να κατεβάζεις τις ασπίδες …

Σιγά μην άφηνα αυτή την εγγραφή χωρίς λαλα

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=7rK6O0YtBRY[/embedyt] 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

σημείωση: βρήκα την φωτογραφία και απλώς τις έβαλα χρώματα από πάνω με το ποντικάκι χιχιχι

Η ηδονή της πολυλογίας :)

Η απόλαυση, η ηδονή. Τις περισσότερες φορές την αναζητούμε στα μεγάλα, στα πλούσια σε κάλλος, στα περίτεχνα, στα ουσιαστικά στα στα… όσα υπαγορεύουν διαφόρων ειδών νόμοι…   Ξεχνάμε αυτά που θέλουμε, αυτά που πραγματικά μας αρέσουν, αλλές φορές δεν τα ξεχνάμε…αλλά… ας μην αρχίσω να τρέχω στους αμπέλους γιατί ο Κέρσορας αναβοσβήνει. Του ζητάω να φέρνει εδώ γράμματα σπουδάγματα, ένα σωρό μικροπράγματα. Ασήμαντα, τόσο ασήμαντα όσο και η καθημερινή μου ζωή Η καθημερινή ζωή είναι η πιο πλούσια σε ηδονές που μου δίνουν χάρα. Εκείνος με κοιτά και αναβοσβήνει.  Θέλω μια αρχή μια αφορμή …να γράψω… μου αρέσει να γράφω … Όχι να διαβάζω, να γράφω μου αρέσει αυτά που διαβάζω στη ζωή μου.  

Το Σάββατο το απόγευμα (προηγούμενο) , προσπαθούσαμε να πιάσουμε το χρόνο… να μην αργήσουμε για μια ακόμη φορά. Σχεδόν πάντα αργούμε όταν πάμε σε φίλους μας για καφέ. 

Γαντζωμένη σε ένα τεράστιο φίδι ασφάλτου, προσπαθώ να συλλάβω προς ανάκριση τον ήλιο. Να τον ρωτήσω αν ποτέ έχει δει τον εαυτό του σε καθρέφτη στη ανατολή του, στη δύση…Τον ήλιο που αγαπώ τόσο μα δεν ταιριάζουμε… γεμίζω φακίδες γεμίζω σπιθουράκια … ουφ…

κλικ Μπισκότο του ουρανού 

ααα κάτσε να φερω ένα λαλα άσχετο και συνεχίζω… 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=xfjmvXg6QWg[/embedyt]

 

Φτάνουμε, αργήσαμε? ε λίγο… που και να μην θέλαμε να είμαστε στην ώρα μας… 

Αρχίζουν τα μπουρδου μπουρδου … 

Η ηδονή του φραπέ από τα χέρια του Στέφανου, η ηδονή από τα Ελληνικά καλούδια που μας προσφέρει η Χρυσάνθη… 

 

 

Θα μπορούσα να ξεκινήσω από το μέγα ….από το «Συνταγμα της ηδονής» και να ψάχνω στα χαμένα να βρω την ηδονή Ηδονίζομαι όμως να κάνω το ανάποδο ταξίδι Στο εξοχικό του μυαλού μου να φέρνω τα απλά, τα καθημερινά, τα τετριμμένα, τα ευκολάκια, να τα γυαλίζω, να λάμπουν ως μοναδικά, μόνο δικά μου…

Η ρουτίνα μου ξεκαρδίζεται στα γέλια … Γιατί πως να το γράψω… Πραγματικά ξεκίνησα να γράφω για τον ήλιο, για τον φραπέ, τα μπισκότα, τα τυροπιτάκια του Στέφανου και της Χρυσάνθης που μου δίνουν τόση χαρά  και στο δρόμο του μυαλού (?) μου άλλα και της αναζήτησης μέσω οπτικών ινών συνάντησα τραγούδια, συνάντησα ολόκληρο Σύνταγμα ηδονής αλλά και αυτό…

 

Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών

που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.

Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα

την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας. 

 

Και θα μπορούσα να συναντήσω και αλλά και άλλα …και να γράφω και να γράφω … μα έχω να παω να διαβάσω, δηλαδή να δημιουργήσω (μαγείρεμα) γυαλίσω (τα του οίκου μου) και μετά έχω… πως να το πω… να… 

Πέθανε ο άντρας της κυρίας Σοφίας, από καρκίνο στον πνεύμονα. Σήμερα θα πάμε σε έναν μεγάλο χώρο, σε ένα νεκροπομπίο, για να της κάνουμε παρέα και αγκαλιά. Αύριο λειτουργία και μετά η σορός του θα ταξιδέψει στην Ελλάδα για την ταφή στη γενέτηρά του. 

 

Αντε τώρα να βάλω τιτλο σε όλα αυτά

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=8ftDjebw8aA[/embedyt]

 

ααα κάτσε να φέρω και κάτι … άλλο

αυτάαα 🙂