Στην Ελλάδα με κέρασαν, με φίλεψαν φίλοι, κάποιοι σταθερές αξίες, κάποιοι παλιοί και κάποιοι καινούριοι.
Και αυτό είναι στα αλήθεια μεγάλη ευλογία, να σου δίνεται απλόχερα αυτός ο χάρτης κερασμάτων που περιέχει πολλές διαφορετικές και μοναδικές διαδρομές σε γαλαξίες. Να κοιτάς, να παρατηρείς, να αποκρυπτογραφείς, να νιώθεις ζεστές ανθρώπινες παρουσίες, που κινήθηκαν σε άλλη τροχιά από σένα και που τελικά ξαναενώθηκαν έστω και για λίγο. Σε ρωτούν μετά, γιατί άραγε μπορούν στα μάτια σου να δουν τόσους πολλούς γαλαξίες… και εσύ τους απαντάς με το βλέμμα σου να τους φωτίζει: είσαι εσύ, εσύ, δεν το βλέπεις είσαι εσύ που μπορείς να τους αντιλαμβάνεσαι στο βλέμμα μου, βαθειά μέσα στον καθρέφτη μου. Είσαι εσύ, είναι η επιθυμία σου να με βάλεις ως εξαίρεση, ως μοναδική κατηγορία της ζωής σου. Να φιλέψεις το κορμί μου με φιλιά, αγκαλιές, τσάι, γάλα, δροσερό νερό, γέψεις που δεν άλλαξαν ποτέ. Να φτιάξεις το χώρο της καθημερινότητάς σου όπως βολεύει εμένα, για να με χαρείς να σε χαρώ στη μια στιγμή που το σύμπαν μάς φέρνει στο ίδιο σημείο, ένα τσιγάρο δρόμος από τον Καναδά στην Ελλάδα.
Σε αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα, επιζητούσαμε να σμίξουμε με φίλους ξεκλέβοντας κάποιες ώρες από τις πανέμορφες υποχρεώσεις του γάμου. Κρυφά ονειρευόμαστε ίσως και να χαθούμε για λίγο στη θάλασσα και στην αύρα της.
Αυτοκολλητάκια η Ρούλα και ο Αλέξανδρος, μπήκαμε στο σπίτι και μας φίλεψαν αυτό το εξαιρετικό κρασί με την ετικέτα «είσαι σπίτι σου». Νιώσαμε πως είναι το δικό μας σπίτι, από την αγκαλιά, τον καφέ, την μπιρίμπα, την ίδια γλώσσα στα σοβαρά και αστεία, τον γλυκό ύπνο στον καναπέ, μέχρι τον πικρόγλυκο πόνο «μου έλειψες μα είμαι πάντα εδώ για σένα».
Ο εφηβικός μου φίλος Γιάννης, σε ετοιμότητα να με κεράσει τσίπουρο, να με κεράσει χρόνο για να μοιραστούμε τα της ζωής του και ζωής μου δίχως ταμπού και ντροπές. Απλή αποδοχή και ανοιγμα αγκαλιάς.
Ο γνωστός άγνωστος Ποσειδώνας, έτσι για να νιώσουμε πόσο σε αλλάζει η εξέλιξη, το σίγουρο είναι πως τα μικρά παγωτάκια του ζαχαροπλαστείου στον Χολαργό, έχουν κρατήσει τη γέψη Χολαργός, σε όποια γεύση…
Ο Βαγγέλης και η Τούλα, από την πρώτη στιγμή μας κέρασαν την ελπίδα πως ίσως ξεκλέβαμε δύο τρεις μέρες κοντά στη θάλασσα. Δεν έχει σημασία που δεν τα καταφέραμε τελικά. Σημασία έχει πως ήρθαν στο γάμο. Ο καλύτερος προσωπικός φίλος του Παλιού Παλτού, τι λένε οι δύο τους … πιφ άντρες.
Έπειτα είναι και αυτός ο Δημήτρης Vertigo … η προσωποποίηση της αντίδρασης που πάντα με κερνά το «ναι» σε ό,τι του ζητώ, έτσι γιατί είμαι ρούσα, σαν εξαίρεση στον κανόνα του. Πίναμε καφέ στη Μεσολογγίου, και ήταν ίσως και η πρώτη φορά που είδα το πρόσωπό του να λάμπει για ένα νέο σποράκι ανιψακι που είναι στο δρόμο…. Ετσι τον εκμεταλεύτηκα χεχεχε θα έρθεις μεθαύριο Κυριακή από κει που μένεις στην άλλη άκρη της Αθήνας, να με πάρεις από το Παγκράτι να πάμε στο πάρκο Τρίτση και να με γυρίσεις στο Παγκράτι; ΝΑΙ ρε ….
Κεφάλαιο μπλόγκερς….
Ο παλιός είναι αλλιώς!
Σε αυτή τη συνάντηση Σάββατο βράδυ βρεθήκαμε με τους παλιούς. Ότι είχε φύγει το παλιό μου παλτό, είχα μια εβδομάδα να ξεσαλώσω. Οι παλιοί είναι η κληρονομιά μου από το παθ. Αυτή τη φορά συναντηθήκαμε με τους εξής τρελούς: Βιβή, Έλενα, Πέτρο, Βασίλη. Τους άλλους μέσα στην τρέλα των προηγούμενων ημερών δεν κατάφερα να τους ειδοποιήσω για την ώρα και μέρα που εγώ ΕΓΩ επέλεξα, έτσι γιατί ΕΜΕΝΑ εμένα με βόλευε, τόσος εγωκεντρισμός δεν είναι εύκολο να τον καταπιεί κάποιος. Αυτά τα 4 ρεμάλια λοιπόν με κέρασαν το ΝΑΙ ότι πεις και με ΧΑΜΟΓΕΛΟ.
Χτυπούσε δυνατά η καρδιά μου, καθώς τους περίμενα στο Σύνταγμα, ένιωθα χαρά ναι χαρά. Οφείλω να προειδοποιήσω πως όσο αναφέρομαι σε αυτή τη συνάντηση τέσσερα άτομα θα καταλάβουν όταν και αν διαβάσουν χαχαχαχα Χτυπούσε η καρδιά μου λοιπόν χαρούμενα. Η ζουμερή αγκαλιά της Βιβής, η ζεστή αγκαλιά της Έλενας, η ντροπαλή αγκαλιά του Πέτρου, η ωωω άντε καλά αγκαλιά του Βασίλη. Τους έσφιξα όλους για να καταλάβουν πόσο πολύ τους αγαπώ χωρίς να τους ξέρω σχεδόν.
Το ξέρω όταν συναντιέμαι με αυτά τα ρεμάλια κατορθώνουν, με έναν ακατόρθωτο τρόπο, να μην είμαι ποτέ εγώ το θέμα της συνάντησης. Χάρηκα που δεν χαθήκαμε, ειδικά που δεν μας έχασε αυτός που δεν ξέραμε αν θα πρέπει να τον περιμένουμε. Εξάλλου ο κρυμμένος δεν φοβάται μη χαθεί καθώς έχει το προνόμιο να παρακολουθεί, ένα μικρό παιδί, που σκέφτεται αν θα μπεί στην παρέα ή αν θα του σπάσουν ως συνήθως τα νεύρα. Να το πω όμως ένα άγχος το είχα, όσο περπατούσαμε, για να πάμε κάπου (;) που αυτοί ήξεραν (;). Πέντε άτομα, σκόρπια διαδήλωση χαράς. Δεν ήταν η κουρασή μου μόνο, κατήφορος ήταν, ήταν που ήθελα να χαζέψω, ήταν που είχα να πατήσω το πόδι μου σε αυτό το δρόμο πολλά πολλά χρόνια….
«Παιδιά μη με χάσετε που πάτε;» ήμουν σίγουρη δεν ήξεραν που πήγαιναν, αν τους έχανα, κανένα πρόβλημα, θα συνέχιζαν χαμένα ρεμάλια στο πλήθος, για να πάνε να βρουν ένα όμορφο μπαρ κάπου στη Βουλής(;) Ααα δεν έχω παράπονο, κατά καιρούς μου έριχναν μια αστραφτερή ματιά χαράς που επιτέλους με έβλεπαν μετά από τόσα χρόνια. Με έβλεπαν, γιατί όλα αυτά τα χρόνια ο καθένας με τον τρόπο του δήλωναν το παρών τους και με ένιωθαν κοντά τους τόσο όσο για να μην ξεχάσουν το λόγο της συνάντησης. Ξέρετε είμαι και η ξανθιά θέα τους ας μην το ξεχνάμε αυτό.
Αυτό το γωνιακό είχε μια χλιδή, έναν αέρα ρε παιδί μου ανωτέρου επιπέδου, βροντοφώναζε «αν θες να νιώσεις έλα κάτσε» «Είμαι διαφορετικό, είμαι ψαγμένο, είμαι … αυτό που θέλεις να είσαι,» Η πρώτη που τσίμπησα, και ίσως και ο μοναδική ήμουν ΕΓΩ η ξανθιά θεά φυσικά. Και αυτά τα ρεμάλια που κατά τα άλλα δεν με πρόσεχαν και δεν ήμουν το θέμα τους, με ακολούθησαν με τελετουργικό τρόπο θυσίας, φυσικά δίχως να το καταλάβω καθότι και ξανθιά. Δήθεν σατέν το πράσινο φορεματάκι της καλλίγραμμης σερβιτόρας. Όλα δήθεν σε αυτή την κοπέλα. Το θέμα είναι πως όταν έχεις ένα εγώ σαν το δικό μου θεικό εγώ, δίνεις ευκαιρίες στα άλλα εγώ τελικά να σου δείξουν τη γνησιότητα τους και η γεννεαιοδωρία είναι σφραγίδα γνησιότητας ΕΓΩ.
Μα η κοπελίτσα με το νάιλον σατέν ήταν ηλίθια παρόλο που χαζοχαρούμενα της έδειξα τον δρόμο… δεν έχω προβλημα κορίτσι μου να τσαλακωθώ αλλά πρόσεξε μη κάνεις το λάθος να με δεις τσαλακωμένη ηλίθια ε ηλίθια. Η δήθεν λύση που μας έδωσε δεν μου άρεσε και τόσο. Μαζί με τη δική μου δυσφορία άρχισα να ακούω επιτέλους και τα μουρμουρητά των ρεμαλιών, που ναι με ακολουθούσαν πρόθυμα ως κριάρια προς σφαγή, αλλά άρχισαν και να δηλώνουν «αφού εδώ θέλει»…. χαχαχαχα ποιος θέλει? εγώ θέλω να χαρώ εσάς…
Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα έζησα όσα θα ζούσαμε αν καθόμασταν μέσα και γινόμασταν μέρος του Δήθεν. Οφείλω να ομολογήσω πως ο πειρασμός ήταν τεράστιος να καθίσουμε όλοι σε αυτό το δήθεν τραπέζι. Είχα πολύ καιρό να ζήσω τον μοναδικό σατυρικό, χιουμοριστικό, ευρηματικό τρόπο των αγαπημένων μου ρεμαλιών. Έτσι και αλλιώς το κάθε ένα το θαυμάζω για τον δείκτη ευφυΐας του. Συναρπαστικός. Και μόνο αυτά που θα έγραφε ο Βασίλης μού έφταναν…. είχε ήδη αρχίσει να στροφάρει οργασμικά η διαστροφική του φαντασία, άκουγα από το στόμα του τις πρώτες λέξεις να πέφτουν, νωπό αίμα αιμοσταγούς και αιμόφυρτου θλίθερ σε ένα ταγκό για ηλίθιους δήθεν… Όμως στον Πέτρο δεν άρεσε, όσο και προσπαθούσε να ακολουθήσει, την Έλενα δεν την ένοιαζε και έμεινε η Βιβή που πάντα προειδοποιεί, «πάντως εδώ δεν θα μπορούμε να καπνίσουμε….» και εκεί που προσπαθούσαμε να ορίσουμε τις θέσεις μας… σε έναν δήθεν άνετο καναπέ .. ένιωσα πως βρίσκομαστε σε μαυσωλείο και …
Στροφή και φύγαμε, δύο βήματα πιο κάτω πήγαμε και βρήκαμε κάτι άσχετο … αχ δεν θα τους χορτάσω σκεφτόμουν, έναν έναν τους έπινα γουλιά γουλιά, άνοιξε η καρδιά μας με την αυθεντική ευγένεια του σερβιτόρου, τόσο που δεν είχε καμιά απολύτως σημασία που ήταν τόσο μα τόσο τσιγκούνης στο αλκοολ των ποτών που μας ετοίμαζε
.
Πόσο ξένη αισθάνθηκα με τις ζωές τους, τυπικά, ουσιαστικά, στην πραγματικότητα έπινα το ποτό μου με 4 άγνωστους γαλαξίες, και όμως ένιωθα τόσο μα τόσο τυχερή γιατί γιατί γιατί μ αγαπούσαν χωρίς λόγο. Ο Βασίλης μας έπρεπε να φύγει νωρίς… ξέχασα να τον ρωτήσω αν είχε μαζί το παπάκι του να μου το έβγαζε εκεί στη μέση του δρόμου να φιλούσα….
Να γράψετε ρε παιδιά, κάντε μια εγραφή για αυτή τη συνάντηση… έτσι όπως γράφαμε παλιά… ουφ δεν έγραψαν …. ήμουν, ένιωθα ερωτευμένη με τη βραδιά. Νομίζω αποτυπώθηκε στις φωτογραφίες. Για να καταλάβουμε τι λέω με αυτά τα παιδιά, έχουμε παίξει επιτραπέζια στο σπίτι μου, σε καφετέρια, έχουμε ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη, έχουμε παίξει μπόουλινγκ, έχουμε … και τι δεν έχουμε εξομολογηθεί… Το μεγάλο σοκ της βραδιάς ήταν όταν με μάλωσε η Βιβή για το πως δεν τα κανόνισα σωστά… Με μάλωσε με αγάπη όπως όταν με είχε μαλώσει και ο Πέτρος στην προηγούμενη συνάντηση που πάλι δεν τα είχα κανονίσει σωστά… τέλος πάντων… ένα θα πω…
Τέλος δεν θα ξεχάσω την εικόνα τρείς φίλοι να σε αγκαλιάζουν να σε περιμένουν να μπεις στο ταξί, να σε βγάζουν φωτογραφίες την ώρα που μπαίνεις στο ταξί … να σε καλομαθαίνουν !!!! Ναι ρε παιδιά σας παρακαλώ να με καλομάθετε και άλλο και άλλο…. Συμβουλή άμα μπαίνει το μπουστο μου στις φωτογραφίες των ποτών μεθάει ο φωτογράφος και για να είναι σωστή μια φωτογραφία πρέπει να φαίνεται η μπρατέλα ή έστω ένας ώμος με τατουάζ… και το πιο βασικό είναι μυστικό για το πόσες σέλφοπαρεα φωτογραφίες βγάλαμε μέχρι να βγάλουμε αυτή που όλα τα θηλυκά είμαστε όμορφα χαχαχαχαχα
Έμεινε μια φωτογραφία στο φέις… που μάλλον έκαψε ζηλιάρες καρδιές και είχαμε πυρκαγίες …
και τώρα η γλυκιά μου εκδίκηση Δεν έγραψαν? θα τους φέρω με το ζόρι εδώ να γράψουν να γράψουν σχόλιο χοχοχοχοχ θεά είμαι ξανθιά είμαι … ναι θα μου πουν λέμε τώρα… όχι τίποτε άλλο άλλα με κέρασαν το πιο ποτό ποτό
Κεφάλαιο μπλογκερ
Ο νέος είναι ωραίος.
που είχαμε μείνει… θα έρθεις να με πάρεις? ναι ρε…
και ήρθε πρωί πρωί, μόνο που δεν ήταν διαθέσιμος να περιμένει ούτε ένα λεπτό, και άργησα τρία λεπτά, και θα έφευγε μου είπε αγριεμένα γιατί ποτέ δεν περιμένει γυναίκα να βάλει το κραγιόν της, πόσο μάλλον όταν κατουριέται. Αλλά κύριος. πριν πάμε στη συνάντηση περάσαμε από το γραφείο του για να πάει εκεί που και ο βασιλιάς πάει μόνος του. Η συζήτηση που ακολουθεί είναι συζήτητη βλαμμένων, για να ξέρουμε τι λέμε : και δηλαδή που σου είπε ακριβώς ο Γιάννης πως θα συναντηθούμε.-Εγώ του ειπα στο πάρκο.Δεν μου είπες να του πω στο πάρκο για να τον βολεύει? -Ε το πάρκο είναι εδώ, -αααα δεν είναι αυτό που έχει τα παιχνίδια λουνα παρκ? – όχι από δω είναι … και που θα ξέρει τελικά ο Γιάννης που θα είμαστε΅… το πάρκο είναι εδώ σκιά δεν βλέπω σκιά (ήμουν σίγουρη δεν εψαχνε σκιά, μέρος όσο πιο κοντά στην είσοδο έψαχνε αλλά και σκία). Εχει καφετέρια εδώ μέσα. Δεν ξέρω – Γιατί είπαμε να συναντήθουμε εδώ? Εσύ το είπες γιατι θα άρεσει στο Γιάννη …και εγώ το πρότεινα… Ζέστη έχει ζέστη Πάντως είναι κοινό μας γνώρισμα πως δεν μας αρέσει η ζέστη.
Δεν ξέρω γιατί τη γνώρισα αμέσως από μακριά. Μάλλον, η αύρα της, μπορεί και η φωνή της. Άσχετο, δεν την είχα ακούσει ποτέ μου. Κάθε φορά όμως που διάβαζα σχόλιο ή κείμενο της αυτό το ύφος είχα στα αυτιά μου. Με κέρασε δίχως να με ξέρει, με φίλεψε το «πες εσύ και θα προσπαθήσω να τα καταφέρω να έρθω». Κάτι της είπα καθώς την πλησίαζα, ούτε που θυμάμαι, θυμάμαι την αγκαλιά της όμως, τοξοτέικη τόσο όσο χαχαχα όπως και η αυθόρμητη εξομολόγησή της για ακριβώς εκείνο που εκείνη τη στιγμή την μπλόκαρε. Έτσι ένιωσα μια πολύ οικία τοξοτίνα. Μου δώρησε το πρώτο της βιβλίο. Ασχετο, διάβασα λίγο στο αεροπλάνο .. θα σου πω θα σου πω…
Από πλευράς συμμετοχής. Η Μαρία Γ δεν μπορούσε, η Μαρίνα δεν μπορούσε, η Στεφανία δεν μπορούσε, η Κατερίνα δεν μπορούσε…
Έμεινε, ο Γιάννης που τον ήξερα από την παλιά γειτονιά, χροοονια φιλαράκια, ο Δημήτρης επίσης από την παλιά γειτονιά που ήξερε εμένα και τον Γιάννη, εγώ ήξερα το Γιάννη και τον Δημητρη, και ο Γιαννης ήξερε τη Μαρία. Συμπέρασμα, ο νέος για μένα ήταν η ωραία Μαρία χαχαχαχα Για την Μαρία θα πω μόνο πως είναι μια εξαιρετική ασπίδα προστασίας για ότι, όποιον νιώσει πως έχει πραγματική ανάγκη. Εξαιρετική ασπίδα με δική της ασπίδα αυτοπροστασίας στο βλέμμα της. Και όλα τα άλλα τα αφήνω στο κόκκινο σωλήνα παντελόνι που φορούσε με το χαρακτηριστικό σκίσιμο στο γόνατο, σημείο υπογραφής της, θα σε γονατίσω αν…
Παιδιά έχει ζέστη μη περπατήσουμε πολύ, όχι όχι εδώ είναι η καφετέρια… εγώ φταίω που δεν σκέφτηκα πως ο Γιάννης με τον Άρη έχουν δικό τους μέτρο περπατήματος του κοντά και μακριά χαχαχαχα Μια ζαλάδα την έχουμε όλοι στη φωτογραφία Ζαλισμένη γενικά από τη ζέστη δεν θυμάμαι τι λέγαμε, μόνο πως πολυλογούσα και προσπαθούσα να συγκρατηθώ για να μιλήσουν και οι άλλοι. Τώρα που το σκέφτομαι είναι ωραίο να μιλάς ελληνικά σε έναν τόπο που μιλούν ελληνικά ακόμα και οι γύρω σου στα τραπεζάκια. Δεν ήθελα να φύγουμε … με κερνούσαν, με φίλευαν, δεν ήθελα να φύγουμε… όμως όλους τους είχα βγάλει από την καθημερινότητά τους, τις υποχρεώσεις τους που είχαν αρχίσει να τους σκουντούν απαλά. Απαλά, όχι σαν τον Άρη που ήταν ο μόνος που χάρηκε που θα φύγουμε και τα έκανε και γυαλιά καρφιά μέσα στη χαρά του.
…. και το βλαμμένο με επέστρεψε στο Παγκράτι… και ήταν ωραίο που στην επιστροφή με κάποιον είχα να μουρμουράω… εγώ στο «εσύ φως μου να είσαι ο φάρος» και εκείνος ναι ναι χάρος σωστά!
Είναι ωραίο στην επιστροφή να έχεις παρέα. Να μη φεύγεις μόνη σου…. να μην αποχαιρετάς μόνη σου… να μην φεύγεις… να μένεις για πάντα εκεί στα φιλέματα
Καληνύχτα.
Καληνύχτα 