Γράψε μου κάτι να σε θυμάμαι….

Η σκέψη μου αιχμαλωτίστηκε στην τελευταία λευκή σελίδα του λευκώματος, με τίτλο «Γράψε μου κάτι για να σε θυμάμαι … »

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα να ξεφυλλίζω το Σχολικό Λεύκωμα 2017, του σχολείου «Άγιος Νικόλαος», της συμπληρωματικής εκπαίδευσης της ΕΚΜΜ. Είναι ένα πανέμορφο «μπουκέτο» φωτογραφιών και μαθητικών εργασιών, μιας σχολικής χρονιάς γεμάτης όμορφες στιγμές, των 25 μαθητών που αποφοίτησαν από την ΣΤ’ δημοτικού. H άγραφη σελίδα με «γαργάλισε», να διαβάσω ξανά και ξανά αυτό το «year book», που εκδόθηκε με χρήματα που μάζεψαν τα παιδιά από την πώληση γλυκών.

Τι θα μπορούσα να γράψω; Σίγουρα αυτό που έγραψε, ανάμεσα σε άλλα, στο εισαγωγικό της σημείωμα, η δασκάλα της ΣΤ΄τάξης, Μαρία: «Κοντά σας ένιωθα ότι γίνομαι καλύτερη δασκάλα. Παιδιά μου, σας ευχαριστώ πολύ!». Όταν ακούς, όταν αποκρυπτογραφείς  τα παιδιά, γίνεσαι πάντα καλύτερος! Πρώτα από όλα, δίνουν οξυγόνο στο μικρό παιδί μέσα σου, «το οξυγόνο είναι καλό για όλους» γράφει ο μαθητής Αλέξανδρος.  Έτσι, δεν χρειάζεσαι επίθετο, μόνο το μικρό σου όνομα!  Δεύτερον, γιατί δεν σε συμβουλεύουν, απλά σου ζητούν να γίνεις καλύτερος. Έτσι, σου δημιουργούν την ευθύνη να δείξεις στην Τζούλια, που γράφει στον Αη Βασίλη, «Δεν νομίζω ότι μέσα στη νύχτα, το κρύο και την κούραση θα ήθελε κάποιος άλλος να βγει έξω και να μοιράσει δώρα μόνο από καλοσύνη … «, πως υπάρχουν και άλλοι που προσφέρουν με το ίδιο κίνητρο.

Σίγουρα χρειάζεται ανοιχτή καρδιά, για να κάνεις ένα νοητό ταξίδι  στις σχολικές γιορτές, στους χορούς, στις εργασίες μιας ολόκληρης σχολικής χρονιάς καθώς και στις μικρές, μεστές απαντήσεις των παιδιών σε ερωτήματα, όπως «Γιατί έρχομαι στο ελληνικό σχολείο;», «Τι είδους δασκάλα προτιμάμε;», «Διαλέγω δώρο για τον Αη Βασίλη;», «Δύο κορίτσια παίρνουν ένα χιλιάρικο για να κάνουν τα ψώνια της κας Μάγιερ, αλλά τα χάνουν. Τι θα κάνουν τώρα;» «Αν ζούσα σε άλλη εποχή;» κα. Όμως, χρειάζεται και η γνώση της ελληνικής γλώσσας. «Θέλω να μάθω ελληνικά γιατί είναι κοντά στην καρδιά μου και θέλω να μάθω πιο πολλά πράγματα για την Ελληνική μου καταγωγή» γράφει η Σταυρούλα.

Το λεύκωμα αυτό, λοιπόν, είναι γραμμένο σε άψογα ελληνικά, από μαθητές της συμπληρωματικής εκπαίδευσης, των σαββατιανών σχολείων. Είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας, που ξεκινά από τους γονείς, «Θα ήθελα να συγχαρώ τους γονείς, που σας ενθάρρυναν να έρχεστε κάθε Σάββατο στο σχολείο για να μάθετε την γλώσσα, την θρησκεία και την Ιστορία μας» γράφει η γραμματέας της συμπληρωματικής εκπαίδευσης Αλίκη.  Μια επίπονη προσπάθεια από εργαζόμενους, εκπαιδευτικούς γονείς αλλά κυρίως μαθητών,  διάρκειας 6 ολόκληρων χρόνων. » …γνωριστήκαμε σε ένα ταξίδι μαγικό! Από νήπια γίνατε παιδιά και από παιδιά γίνεστε τώρα έφηβοι, …. είμαι πολύ περήφανη για σας « γράφει η διευθύντρια της συμπληρωματικής εκπαίδευσης Καίτη.

Κοιτώ τις φωτογραφίες, τόσες γιορτές, τόσες εκδηλώσεις, χοροί και παρελάσεις στις εθνικές εορτές, «μου αρέσει η Ιστορία και μου αρέσει να χορεύω. Μου αρέσει να μιλάω με τη φίλη μου την Έλενα» γράφει η Μάρα.

 «Σας ευχαριστώ για την χαρά που μου δίνετε..» γράφει ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νίκος!

Δεν θέλω να αντιγράψω περισσότερα από αυτό το τόσο όμορφο λεύκωμα, που σχεδίασαν και επιμελήθηκαν με πολύ μεράκι οι εκπαιδευτικοί, Μαρία Μανέκα, Κωνσταντίνος Μεραμβελιωτάκης και Κώστας Παναγιωτόπουλος.  Κράτησα τα πιο σημαντικά καλά φυλαγμένα στις σελίδες του. Τους ευχαριστώ για αυτό το πολύτιμο υλικό που συνέλεξαν, τροφή σκέψης για όλους μας.

Μετρώ τους λόγους που αξίζει ένας γονιός να γράψει τα παιδιά του στα ελληνικά σχολεία της  συμπληρωματικής εκπαίδευσης. Για όλα όσα αντέγραψα -σκονάκι δηλαδή- πιο πάνω, αλλά και για αυτή την εξομολόγηση του Γιώργου «Η πιο ευχάριστη στιγμή είναι όταν βλέπω τους φίλους μου και γιατί στο ελληνικό σχολείο δεν έχω άγχος«

Καλό καλοκαίρι!

Η αναγούλα του καπετάνιου :)

Αλήθεια οι καπετάνιοι νιώθουν ναυτίες? Και αν ναι ποιες είναι αυτές. 

Τελείωσα ένα βιβλίο. Μεγάλο επίτευγμα. Μιλάω πολύ, γράφω πολύ, γενικά η ζωή μου είναι μια πολυλογία και φυσικά όταν φτάνει η στιγμή να διαβάσω είμαι…. κουρασμένη !!! Δεν διαβάζω βιβλία και αυτό το ξέρουν όλοι. 

Δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω λοιπόν, δεν έχω την απαιτούμενη γνώση. Αυθαίρετα το κάνω όμως ως αναγνώστης (μπουχαχα) Το σίγουρο είναι πως κάθε συγγραφέας έχει σε κάθε διήγημα του, το δικό του κόσμο. Έναν κόσμο ξεκάθαρο, πραγματικό, προσγειωμένο στις αδυναμίες και στα δυνατά σημεία …ακόμα ακόμα και στα σημεία που βαριέται αλλά τα θεωρεί αναγκαία.  Το εκδίδει  και από κει και πέρα παίζει με τους αναγνώστες ένα είδος κρυφτού. Έτσι ανακαλύπτει τους φανταστικούς κόσμους των αναγνωστών και το διασκεδάζει αν και μάλλον δεν τον ενδιαφέρει, είναι δικό του το βιβλίο, δικό του δικό του δικό του και απλώς το δανείζει στους αναγνώστες καταπατώντας τον κανόνα «βιβλίο και γυναίκα δεν δανείζονται» Ας μην ξεγελιόμαστε εμείς οι αναγνώστες (μπουχαχα) ο συγγραφέας δεν μας κάνει πότε δώρο το έργο του. Είναι δικό του δικό του δικό του.  

Η Τρικυμία

 

Το βιβλίο το έχει γράψει το  ξωτικού της μονοκονδυλιάς μου. 

Κατεπάνω.

Για μένα αυτό ήταν το κλειδάκι αυτού του μυθιστορήματος  καθώς πάλευα να τελειώσω το βιβλίο των 600 σελίδων. Κατεπάνω λοιπόν ή αλλιώς καπετάνιος. Εκείνη η φιγούρα που στέκεται πάνω από …με τόλμη, με πίστη, χωρίς αυταπάτες αλλά και με σεβασμό.  Χαράσσει πορείες, διορθώνει πορείες… μετρά αντοχές, τις ξεπερνά ή τον ρουφά η άβυσσος.

Ο Καπετάνιος ταξιδεύει σε θάλασσες δακρύων τιθασεύει δυνάμεις, οδηγεί και αποδεικνύει την ικανότητά του, ο πρώτος που θα αποφασίσει να… και ο τελευταίος που θα εγκαταλείψει όταν..Δεν είναι πειρατής, δεν είναι Οδυσσέας, δεν είναι σκηνοθέτης, δικηγόρος, γιατρός…  είναι ο κυβερνήτης.   

Ομολογώ πως στην αρχή του βιβλίου γατζώθηκα από το τίτλο. Αυτόν που ορίζει το ύψος της αδρεναλίνης, ανέβασμα στη σκηνή της ζωής. μιας ήδη επιτυχημένης παράστασης ή μιας τρομακτικής, ακραίας ιστορίας. Το πάθος, τα πάθη ή κάθαρση… Όπως αναφέρει και  η συγγραφέας,  τα φαντάσματα μου τα δαιμόνια μου, το νησί το σώμα μου.

Το ξωτικό της μονοκονδυλιάς παίζει με τη φιγούρα της μάνας ως καπετάνισσα. Οι γυναίκες (θάλασσες) προσπαθούν  να ξεφύγουν από τα δικά τους φαντάσματα από τα δικά τους δαιμόνια…να ανοίξουν τα πόδια σε αυτόν που Θα, και να τα κρατήσουν ψηλά για μήνες μήπως η μήτρα βρει την ισορροπία της και καταφέρει να θρέψει το έμβρυο. Το ξωτικό  επίσης παίζει με τον άντρα ως εραστή, πατέρα, σύζυγο, γιο, θεό!!! Παίζει τέλος με την γυναίκα ως τρικυμία και τον άντρα που γουστάρει να την προκαλεί συνέχεια συνέχεια συνέχεια… 

Η τρικυμία ως βιβλίο έχει πολλούς καπεταναίους και εγώ μάνα δεν είμαι, δεν είμαι ούτε πατέρας … όμως έχω και εγώ παράσταση που ανεβάζω στη ζωή μου. 

Ο δικός μου καπετάνιος είναι αυτός που στο βιβλίο  όρισε τιμή-μια αμοιβή ως στόχο, πέρασε τρικυμία αλλά για να σωθεί σεβάστηκε και δεν ξοφλήθηκε. Αρνήθηκε το υπόλοιπο της αμοιβής, αποσύρθηκε κερδίζοντας μια ταμπακιέρα Δώρο Ανεκτίμητης Αξίας! Έκρυψε  μέσα μια γυναίκα, ένα μωρό και έναν νεκρό, κατόρθωσε να συγχρονίσει τη στιγμή ελέγχοντας απόλυτα την ναυτία του.

Εγκατέλειψε το σκαρί όταν έκρινε πως! Κυρίαρχος, σερβίρει τώρα σε κάποιο νησί μια φράση την αληθινή αναγούλα των καπετάνιων. «Ο πολύς ο κόσμος, ο μη ελεγχόμενος μου φέρνει αναγούλα. Χαμένη ενέργεια για το τίποτε»

 

Ουφ πατώ αποστολή και … 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

 

Το πρώτο μου βιβλίο (blogame)

Ο Βαγγέλης είναι μια ήρεμη δύναμη στην γειτονιά του παθ με Ακόμα ένα Blog

Λάμπει από χαρά όταν νιώσει πως αυτά που γράφει κάποιος τα διάβαζει ! Αν ψάχνετε άλλο ένα ακόμη άτομο που θα σχολιάζει τις εγγραφές σας δεν …  είναι τόσο ήσυχος και αχμμ ντροπαλός (μάλλον) που σχεδόν δεν απαντά ούτε στα σχόλια που του αφήνω.   Ναι αλλά … εγώ είμαι ο ορισμός της αταξίας, όπου δω ανέμελους και ήρεμους ανθρώπους χιχιχι ώρα για τυραννίες !!!!

Αφορμή για παιχνίδι η τελευταία του ανάρτηση. Συγκεκριμένα γράφει :

«Το πρώτο βιβλίο που διάβασα, ήταν ο «Δεκαπενταετής Πλοίαρχος»  του Ιουλίου Βερν. Όσοι είναι κοντά στην ηλικία μου, θα θυμούνται τα κλασσικά μυθιστορήματα, «ντυμένα» με σκληρά εξώφυλλα και με διάφορες λιθογραφίες εμβόλιμες μέσα στο κείμενο.» Περισσότερα εδώ :  O Δεκαπενταετής πλοίαρχος

Τέλειώνει με την υποσημείωση : Υ.Γ. Εκδίδονται ακόμα τα κλασσικά μυθιστορήματα σε αυτή τη μορφή; Αν ναι, τα διαβάζουν τα σημερινά παιδιά;

Ωραίος πρόλογος, ωραία απορία που θα μπορούσε να γίνει μια όμορφη αλυσίδα στα μπολγκάκια μας. Πάμε λοιπόν !

Το πρώτο μου βιβλίο που θυμάμαι πως διάβασα ήταν «Τζέιν Έιρ» της Σαρλότ Μπροντε. Όσοι είναι κοντά στην ηλικία μου, θα θυμούνται τα κλασσικά μυθιστορήματα «ντυμένα» με σκληρά εξώφυλλα και με διάφορες λιθογραφίες εμβόλιμες μέσα στο κείμενο. 

Δεν θυμάμαι ποιός μου το έκανε δώρο και πραγματικά έμεινε στην πορτοκάλευκη μικρή κρεμαστή βιβλιοθήκη του παιδικού δωματίου για αρκετό καιρό. Μέχρι που κάποιος άλλος μας έκανε δώρο άλλο ένα βιβλίο της ίδιας σειράς και μετά ….άλλο ένα! Η αρμονία που άρχισαν να δημιουργούν στην βιβλιοθήκη με έκανε να θέλω να διαβάσω! Να διαβάσω όχι ένα βιβλίο άλλα μια σειρά βιβλίων. 

Ξεκίνησα από το πρώτο που χουχούλιασε στην βιβλιοθήκη μου Η Τζέιν Ειρ που δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη, περνά τόσα, τα όποια θα είναι μόνο η αρχή ενός μυστηρίου, ξύπνησε και ταξίδεψε την φαντασία μου σε πρωτόγνωρους συναισθηματικούς τόπους … πραγματικούς παραδείσους στα επόμενα χρόνια της ζωής μου. Αν με ρωτήσεις σήμερα γιατί άνοιξα αυτό το βιβλίο θα σου πω οι τελίτσες του τίτλου νομίζω « ΤΖΕΪΝ ΕΪΡ»

Πολλά χρόνια μετά ανακάλυψα ότι λατρεύω στην βιβλιοθήκη τα βιβλία να έχουν το ίδιο ύψος την ίδια γραμματοσειρά το ίδιο λογότυπο εκδοτικής εταιρείας. 

Σήμερα εκείνο που μου λείπει είναι η εγκυκλοπαίδεια μας… Ελπίζω να την φέρω κάποια στιγμή από την Ελλάδα … 

Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμη τα πρώτα μου βιβλία, καθώς κάποια στιγμή πέρασαν από την πορτοκάλευκη βιβλιοθήκη μας σε ένα μεγάλο σεντούκι μάζι με διάφορα αγαπημένα παιχνίδια. Ανάμεσα τους το μικροσκόπιο και η παιδική μου γραφομηχανή. 

Σκέφτομαι(?) πως το να χαρίζεις ένα βιβλίο σε ένα παιδί είναι σαν του δωρίζεις ένα θαύμα που …αγνωστο πότε αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα του ανοίξει την πόρτα του κόσμου των βιβλίων. 

 

Μπλογκοπαίχνιδο λοιπόν το πρώτο της χρονιάς Παίρνουμε την σκυτάλη θέτουμε την ερώτηση και αφήνουμε τις αναμνήσεις να χορέψουν για λίγο στο μπλογκ μας

Πιο είναι το πρώτο σου βιβλίο που διάβασες; Εκδίδονται ακόμα τα κλασσικά μυθιστορήματα σε αυτή τη μορφή; Αν ναι, τα διαβάζουν τα σημερινά παιδιά;

 

Προκαλώ, τον Νίκο , τον  Debasil και τον Κώστα για να παίξουν 

και προσκάλω όποιον  άλλον θέλει να συμμετέχει … χιχιχιχι να ξεφύγουμε και από τον σκηνοθέτη που θέλει λεει να ξαναγυρίσουμε το χριστούγενο …ποιος …ποιος αντέχει τον Απωλλόνιο και πάλι μου λέτε???? Απωλλόνιε αλήθεια πιο ήταν το πρώτο βιβλιο που διάβασες …οχι τίποτε άλλο να δω και αν με διαβάζεις χαχαχαχαχψαψκξα΄λδφξα΄λδκφξ

 

Σαν τις σημειώσεις σε ημερολόγια προσθήκη Τρίτη 5/1/16 

Μια μέρα μετά την ανάρτηση αυτή, μπορεί ο Απολλώνιος να συνεχίζει την προπαγάνδα του, χωρίς να θυμηθεί πιο είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασε χοχοχοχο ΟΜΩΣ είδη έχουν γράψει στα μπλόγκ τους Ο Νίκος εδώ: Το πρώτο μου βιβλίο (blogame) – 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα 🙂

και ο Γιάννης εδώ :Το Πρώτο μου Βιβλίο (Blog game)

Ο Γιάννης εμπλούτισε το παιχνίδι με φωτογραφίες των βιβλίων! Μια πολύ όμορφη ιδέα.

Είναι 9 και δέκα το βράδυ στην Μορεάλη μου, και καθώς διάβαζα τα σχόλια τσουπ… η Βιβή, αχ η Βιβή μονομάχος πανέξυπνη, η Βιβή μου μια συναισθηματική ιδιοφυΐα (νατες πάλι οι τελιτσες)… Μου βρήκε το βιβλίο αυτό με τις τελίτσες!!! 

Το φέρνω και εδώ ως ένα μοναδικό τρόπαιο 

γουργουρίζω από ευχαρίστηση…

συγκινημένη

Στο εργαστήρι των 2 φλυντζανιών :)

Ο ήλιος του Χειμώνα έχει ως μόνη διασκέδαση την διάθλαση  Χώνεται μέσα σε όμορφα μοναδικά μοτίβα χιονιού. Ο ήλιος του χειμώνα καθρεφτίζεται σε ότι παγωμένο κρύο λευκό … Όσο πιο αγνό τόσο πιο πολύ φουντώνει ο πόθος να τρουπώσει μέσα του… 

Φυλακίζω στιγμές της χαράς μου …. μικρά κλικ…

ο ήλιος του χειμώνα σε μια τράπεζα χιονιού

(βουνό συσσωρευμένου χιονιού τεράστιου εξωτερικού παρκιν )

ή  παιδικότητα των ζαχαροπλαστών,

και και και το ξωτικό της μονοκονδυλιάς Ένα μοναδικά δυνατό ξωτικό της Μορεάλης, που με τίποτε δεν θα ήθελες να το κάνεις εχθρό σου, που είναι πολύ δύσκολο να το αιχμαλωτίσεις ως φίλη σου (θηλυκό είναι), που είναι πολύ εύκολο να παραδοθείς στα χέρια του για να σου δώσει..

Αυτό το ξωτικό της μονοκονδυλιάς …είναι αστραφτερά γρήγορο… εξαιρετικά καταδεχτικό … με μια μελαγχολία στα μάτια κρυμμένη βαθιά και ένα μεγάλο χαμόγελο σε ότι σου δωρίζει …

Γευτήκαμε την χλιδή της αγκαλιας του την παραμονή των Χριστουγέννων…

και σήμερα κατάφερα να το κλέψω στο αγαπημένο μας δεύτερο φλιτζάνι … Το δεύτερο φλιτζάνι είναι που λέτε το εργαστήρι μας …εκεί … το ξωτικό της μονοκονδυλιας και εγώ υφαίνουμε όνειρα με μαγικές αλχημείες και ντύνουμε το σύμπαν να χει δουλειά να μην τεμπελιάζει…

ξόρκι

 

Ενα μικρό νούμερο

 

ένα στενό μονοκόμματο

ένα νησί λευκό  που διψά

 

ένα πιάνο που ποθεί

ανακατεύουμε τα πρωτόπλαστα

με δύο κουταλάκια 

το ένα φωνητικές χορδές

το δεύτερο κονδυλοφόρο αστραπή 

και τσουπ..στο ρυθμό της νονάς

στο ρυθμό της μαμας

το σύμπαν αρχίσει να στροβιλίζεται

σε ένα φλυτζάνι ζεστή σοκολάτα,

σε ένα φλυτζάνι τσάι του βουνού

καληνύχτα Μορεάλη μου

καλά πέρασα και φέτος στην αγκαλιά σου 🙂

 

 

 

Τυραννική Επιθυμία…

Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ.. Μου συμβαίνει τακτικά… τον τελευταίο καιρό κοιμάμαι αργά… Το απόγευμα είχα πάει βόλτα. Καλά ήταν. Κοντά στη θάλασσα προσπαθούσα να μυρίσω το αλάτι του νερού και το ιώδιο του φυκιού. Δύσκολο πολύ όταν βρίσκεσαι στη Γλυφάδα !

Επιστροφή στο σπίτι … Τα νέα του, τα νέα μου… η μέρα του ακόμη σε εξέλιξη. Καλό απόγευμα… καληνύχτα… Μα δεν μπορούσα να κοιμηθώ Και το αποφάσισα καθώς θυμήθηκα μια σκέψη της Μαρίνας….

αντιγράφω:…

«Αν είναι ο ύπνος να μην έρθει, ας μην έρθει. Θα περάσει τη νύχτα έτσι, ξαπλωμένη στο κρεβάτι και ξύπνια. Θα βρει τη δύναμη να δώσει στη φαντασία της έκταση υπερτροφική. Θα δημιουργήσει έναν κόσμο, ανύπαρχτο και γοητευτικό’ και θα πάει σ αυτόν, θα ζήσει σ ‘αυτόν, μια νύχτα ολόκληρη. Ακριβώς όπως εκείνοι που έχουν ανάγκη να ερεθίζουν τη φαντασία τους με όπιο και κοκαϊνη. Αυτή δεν έχει ανάγκη από διεγερτικά’ η φαντασία της μπορέι να ενεργήσει μονάχη της, κάτω από τη βουλητική της παρόρμηση….»

Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ «Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ» σελ.277

Άκουγα μουσική και με πήρε ο ύπνος αντικρίζοντας τον μωβ του ουρανού! Μπογιατζής με χοντρό πινέλο, βουτηγμένο στην ακετόνη, να περνά ξανά και ξανά το μαύρο χιχι Με πήρε η μυρωδιά της ακετόνης τελικά και κοιμήθηκα.

Και σήμερα είπα όχι σε μια ιδέα, που γεννήθηκε καθώς μιλούσα σε μια φίλη και λέγαμε για τις παραστάσεις που ξεκινούν στην Επίδαυρο την Παρασκευή… Πάλι κάτι από το βιβλίο μου ήρθε στο μυαλό (?)

αντιγράφω :

«…Τα όμορφα πρωινά, όταν ο ήλιος σκορπούσε στη γη τις στερνές θερμές αχτίδες του πριν έρθει ο χειμώνας, η Μαρίνα έπαιρνε πεζή το δρόμο της Σύρας. «Πενήντα δραχμές οικονομία, δηλαδή δυο σελίνια. Πόσα σελίνια κάνουν οι πέντε χιλιάδες λίρες; Κάπου εκατό χιλιάδες. Δύο ταξί οικονομία την βδομάδα, μεταφράζονται σε είκοσι λίρες το χρόνο. «Πέντε χιλιάδες λίρες κέρδη μέσα σ’ ένα χρόνο, πόσο αναλογούν την ημέρα; Μα, κάπου δεκατέσσερες λίρες. Συνεπώς είκοσι λίρες οικονομία, σημαίνει μιάμιση μέρα κέρδος μέσα σ΄ένα χρόνο. Δηλαδή ο Γιάννης θα γυρίσει μιάμιση μέρα νωρίτερα. Είναι λογαριασμός, όταν η κάθε μέρα είναι ποτισμένη με την απεραντοσύνη της μοναξιάς, της ανίας, της τυραννικής επιθυμίας. Είναι λογαριασμός…»

Όσο κατέβαινε, έβλεπε τη λευκή πολιτεία ν’ ανεβαίνει προς αυτή’ να την καλεί στις μικρές μα σημαντικές απολαύσεις, που χρωστάει να στερηθεί για κάμποσον καιρό, όσο να γυρίσει ο Γιάννης. Μα ο Γιάννης θα γυρίσει μιά μισή μέρα νωρίτερα, επειδή αυτή θα ανεβοκατέβει από το Πισκοπιό στη Σύρα εκατόν τέσσερες φορές είναι πολύ’ στο τέλος θα κουραστεί, θα βαρεθεί. Ε, τότε δεν θα ξανακατέβει πια’ θα κλειστεί στο σπίτι του Πισκοπιού. Θα ζήσει με την χαρά ότι η θυσία της Θα φέρει κοντά της το Γιάννη μιάμιση μέρα νωρίτερα. Το πράγμα είναι απλό…»

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ, «Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ» σελ. 254-255

«…. Η μέρα της μοναξιάς είναι μεγάλη’ η νύχτα ατέλειωτη. Μη έχοντας τι να κάνει, ρίχτηκε στο ξαναδιάβασμα των παλιών βιβλίων, γιατί δεν είχε χρήματα να αγοράσει καινούργια. Αδιάφορο’ μοναδική ευκαιρία να ξαναφρεσκάρει την αρχαία ελληνική γνώση της, που τα τελευταία χρόνια είχε κάπως παραμελήσει…»

M. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ, «Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ» σελ. 257

χμμμ … Να θυμηθώ να αγοράσω ένα βιβλίο ακόμη,

που μου έχει προτείνει ένας φίλος

και να προσέχω τις αντιγραφές μου!