Ο στόχος Δύο Σεπτεμβρίου :)

Θέλω να συγκεντρωθώ λίγο και να γράψω. Αν αρχίσω τις βόλτες στα μπλόγκς των φίλων μου θα περάσει η ώρα και δεν θα μπορέσω να σου φέρω όπως θέλω τα νέα.

Με τη μικρή μου Σέτα, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μετά το άνοιγμα των Σαββατιανών, τέλος Σεπτεμβρίου. Θα κρατήσουμε μια ώρα την εβδομάδα μαζί τον χειμώνα.

Με την κλειδόλεξη το τερμάτισα στο άγχος. Είναι εντυπωσιακό, τελείως άγνωστη αυτή η Μάνια που μεταμορφώνομαι σε κάθε κάλεσμα αυτής της εταιρείας για εργασία, δυσκολεύομαι να της δώσω όνομα. Πρώτα απ όλα είναι ικανή να βραχυκυκλώνει – μπλοκάρει τη Στελθ. Η μικρή ξανθιά θεά κρατιέται στη ζωή με τεχνητή αναπνοή μέχρι να καταφέρουμε να την ξυπνήσουμε από τον λήθαργο και όλες οι άλλες φίλες μου κρύβονται σε κρυψώνες άγνωστες, στον παλάτι του βυθού μου. Μένω μόνη αβοήθητη από κάθε στοιχείο του χαρακτήρα μου ή έτσι νομίζω. Μένει μόνο ο εγκέφαλος που καίγεται στην κυριολεξία, προσπαθώντας να ικανοποιήσει σε ανεξέλεγκτη ταχύτητα τη βασική εντολή «πρέπει.» Όλα αυτά είχαν μπει σε μερικό έλεγχο με την τελευταία ομάδα εργασίας, με την οποία μειναμε και 4 μήνες μέχρι Μάιο μαζί και μετά διακοπή

Τέλος Ιουλίου με κάλεσαν σε ένα πρότζεκτ 7 ημερών Τη δεύτερη μέρα της εργασίας μου ένιωσα το κεφάλι μου να τρέμει πέρα δώθε χωρίς να μπορώ να το σταματήσω. Καταλαβαίνεις πως ένιωσε το παλιό παλτό. Έτσι αναγκάστηκα να δηλώσω ασθένεια, και μετά να αποχωρήσω από αυτό το πρότζεκτ. Έχασα μιας εβδομάδος χρήματα…. Βίωσα την αποτυχία του εγκεφάλου μου να ξεπεράσει κάθε ανασφάλεια, αδυναμία χαρακτήρα, εγωισμού… παρέδωσα τα όπλα. Με τις λίγες δυνάμεις που μου επέμειναν προσπάθησα να μην παραιτηθώ τελείως από την εταιρεία, μια εταιρεία που αυτό την εποχή των αδειών και των σπουδαστών που έχουν επισκεφτεί τις πατρίδες τους, έχει πέσει στην ανάγκη μου… που να σου εξηγώ, δε θα καταλάβεις… Με κατάλαβε όμως το παλιό μου παλτό, με κατάλαβε και μία Ελληνίδα συνάδελφος που της έτυχε να είναι μόνιμη σε μια ομάδα, η οποία μου επιβεβαίωσε το μπάχαλο που επικρατεί, όποτε βρήκα τη μικρή σπίθα μέσα μου να μην παραιτηθώ. Βέβαια, αυτό είχε ως αποτέλεσμα λίγες εβδομάδες αργότερα να με φωνάξουν σε ένα άλλο πρότζεκτ ευτυχώς 4 ημερών… αυτή τη φορά άντεξα γιατί τουλάχιστον είχα κάποια εργαλεία που ήξερα και έναν αρχηγό που ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν στον ίδιο τόπο…. Δεν ξέρω ακόμα τι θα αποφασίσω-αντέξω το χειμώνα. Τη χρειάζομαι αυτή τη δουλειά, όσο αντέξω…

Μη με κοιτάς, έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε για το αγαπημένο μας θέμα. ΕΛΛΑΔΑ.

Βγάλαμε εισιτήρια, δύο εβδομάδες μαζί με το παλιό μου παλτό και μία μόνη μου στην πατρίδα, ότι προλάβουμε, με το πιο σημαντικό γεγονός ο γάμος του Ντορόν . Τρεις εβδομάδες Ελλάδα. Μέχρι να μπούμε στο αεροπλάνο έχουμε αρκετά κουτάκια που πρέπει να τσεκάρουμε, οριακό η παραλαβή του ανανεωμένου διαβατηρίου του παλιού μου παλτού. Το τελευταίο κομματάκι στο παζλ. Ένα παζλ με σκορπισμένα, από τον τυφώνα της πανδημίας, τα κομμάτια εδώ και εκεί. Οι ανανεώσεις στα ταξιδιωτικά μας έγγραφα φέτος ήταν ένα σταυρόλεξο για δυνατούς σε υπομονή, επιμονή και πείσμα λύτες. Το παλιό μου παλτό ήθελε να το λύσουμε μαζί, να εκπληρώσει την επιθυμία μας να φύγουμε μαζί, να φτάσουμε μαζί και να μου κάνει και δώρο μια εβδομάδα μόνη μου στην Ελλάδα. Πιστεύω πως το παλιό μου παλτό με αγαπά πιο πολύ απ όσο τ αγαπώ. Το πιστεύω βαθειά μέσα μου αυτό. Όπου νιώθω πως με ρουφά μια κινούμενη άμμος εκείνος έχει τη δύναμη να μας τραβά και τους δύο έξω… Ότι μα ότι του πω, όσο και αν τον τυραννώ αντέχει… Πιστεύει πως η σχέση μας είναι πάρα πολύ σπάνια, και χθες που τον ρώτησα πιο είναι το μυστικό αυτής της σπάνιας σχέσης μου είπε.. «το ότι δεν μιλάω» … Καταλαβαίνεις με έστειλε αδιάβαστη χαχαχαχαχα

Μουδιασμένοι και οι δύο γι αυτό το ταξίδι, υπήρξαν φορές που νιώσαμε πως δεν θέλουμε τελικά να το κάνουμε. Ακόμα και τώρα δεν έχουμε καταφέρει να νιώσουμε τη χαρά. Και αυτό γιατί έχουμε τα δύο Χ που σε κυνηγούν χρόνος, χρήμα. Το σύστημα κατάφερε να τα κάνει συνεταιράκια αυτά τα δύο για να κρύψουν το μεγάλο αγαθό, την Υγεία και να δημιουργήσουν ενοχές όταν σκορπάς κάτι που δεν είναι δικό σου. Τίποτε υλικό δεν είναι δικό μου όπως και τίποτε δεν ανήκει σε κανέναν, τίποτε δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου, μπορείς να αφήσεις μόνο κληρονομιές στην επόμενη γενιά. Δύσκολη συζήτηση αυτή, γιατί σκέφτομαι όσα η Ιστορία μου φόρτωσε στην εφηβεία, όσα κατάφερα να κουβαλήσω, όσα μου έσπασαν, όσα συναρμολόγησα λάθος, όσα δεν κατάφερα να άλλαξω… Τίποτε δεν ήταν ποτέ δικό μου από αυτά που κληρονόμησα, ακόμα και η Υγεία που τόσο πολύ προσπαθούν να κρύψουν και να κατασπαράξουν ο χρόνος και το χρήμα. Ναι, σε καταλαβαίνω, ξέφυγα πάλι και δεν με καταλαβαίνεις ή σε κουράζω. Ατέρμονη η σκέψη μου σε τέτοια μονοπάτια, και όσο πιο βαθειά η άγνοιά μου , τόσο πιο πολλά τα κατεστραμμένα και βουλιάζω … στη ματαιότητα των ενοχών.

Ας χαρούμε λοιπόν. Επιλογή είναι η χαρά και ας μην είναι η σωστή επιλογή, η πρέπουσα η… δεν ξέρω και εγώ τι άλλο που φωλιάζει και ταΐζει ότι τοξικό βρίσκει μέσα μου.

Ας οργανώσουμε μια μεγάλη χαρά που μέσα της θα έχει όσες περισσότερες μικρές χαρές χωράει.

Το ταξίδι στην Ελλάδα φέτος περιλαμβάνει.

1. Γάμος της Ανιψιάς μου. Συμμετοχή σε διάφορες δραστηριότητες πριν την τελετή.
2. Να δούμε τα αδέλφια του παλιού μου παλτού, τη βαφτιστήρα μας.
3. Να δούμε τη μοναδική στη ζωή θεία μας
4. Να πάμε στους τάφους των γονιών μας
5. Να δούμε τους φίλους μας
6. Να δω τους φίλους μου, να δει τους φίλους του
7. Να χαρούμε λίγο τη θάλασσα και τον καιρό της Ελλάδας.
8. Να πάρουμε παλιά φωτογραφικά άλμπουμ από τις κούτες
9. Να κάνουμε μια μπλογκοσυνάντηση. (συνδετικός κρίκος Γιάννης Πιτ )

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Το φούξια μαγιό μου!

Πρώτη φορά αποφάσισα να πάρω ένα τόσο φωτεινό μαγιουδάκι. Θα έλεγα πως είναι και η πρώτη φορά που με κάνει τόσο χαρούμενη, αν δεν θυμόμουν ξαφνικά ένα γαλάζιο που είχα μικρή και που είχε λίγο τούλι γύρω γύρω και λίγο πιο κάτω από τη μέση μου. Με έκανε να νιώθω μπαλαρίνα της θάλασσας. Κάπου υπάρχει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που μόνο εγώ θυμάμαι το χρώμα της. Εγώ γύρω στα 4 σκαρφαλωμένη σε ένα βραχάκι, με κάτι λευκά λαστιχένια παπουτσάκια γύρω γύρω θάλασσα και εγώ μια υπερηφάνεια ζωγραφιστή, αδυνατούλα μια σταλιά… και με αυτό το γαλάζιο μαγιό εξ Λονδίνου από τη θεία μου. Και ενώ όλα δείχνουν εμένα, η πραγματική ομορφιά αυτής της φωτογραφίας, είναι η μητέρα μου, κρυμμένη πίσω από το βραχάκι να μου κρατά τα πόδια να μην πέσω και τσακιστώ, ο μπαμπάς μου φωτογράφος.

Κράτα τα λαστιχένια παπουτσάκια θα σου χρειαστούν.

Κυριακή πρωί, ένιωθα τόσο όμορφα, ξαπλωμένοι οι δυο μας στο κρεββάτι, τη σχεδία, τη φωλιά μας, να ψάχνουμε μέρος που να προσφέρει καλοκαιρινή παραλία…. η στιγμή της οργάνωσης…. εκεί που βάζουμε την πυξίδα με προορισμό τη χαρά… και φτιάχνουμε ένα σακίδιο σαν και αυτό της Ντόρας της εξερευνήτριας… Αν με ρωτάς, όλα τα λεφτά της Κυριακής αυτή η φωτογραφία…

Ραδιόφωνο τραγούδια μέσα στο αυτοκίνητο, το δεύτερο ιδιαίτερο μέρος της ζωής μας. Εκείνος οδηγός εγώ συνοδηγός … μετά από περίπου μία ώρα ήμασταν σε μια περιοχή με οργανωμένη όχθη ποταμού. Ένα σημείο τεχνητά διαμορφωμένο, σε παραλία. Δώδεκα δολάρια το άτομο, είσοδος και παρκινγκ. Παρκάραμε, διασχίσαμε ένα πάρκο γεμάτο με ψηλά δέντρα και ξύλινα τραπέζια. Λαοθάλασσα κόσμου που έψηναν, άκουγαν μουσική, οικογένειες διαφόρων εθνικοτήτων…

Αμέσως μετά, μια τεράστια αμμουδιά, με όμορφες ξύλινες ομπρέλες, και κατασκευές για ναυαγοσώστες. Δυο σφυρίγματα προειδοποίηση πως ξεφεύγεις από το όριο κολύμβησης (?), τρία σφυρίγματα εντολή εκκένωσης…

Όμορφα…ναι ήταν όμορφα, περάσαμε όμορφα, με τα μαγιό μας καθισμένοι στις αναπαυτικές μας πολυθρόνες, λιαζόμασταν, μιλούσαμε, κάναμε διαγωνισμούς ομορφότερου κώλου, (δεν φταίμε εμείς οι πορδοκόφτες φταίνε) γελάσαμε, βγάλαμε αμέτρητες φωτογραφίες, μαζεύαμε ήλιο… να σκεφτείς ήμουν τόσο χαρούμενη για το μαγιό μου που βρήκα τις ολόσωμες φωτογραφίες που με έβγαλε το παλιό μου παλτό, αρκετά καλές!!!! Σήμερα τις ξανακοίταξα, λες και φορούσα στα πόδια στα μπούτια και στα μπράτσα διάφορα σωσίβια χαχαχαχα Πως μπορεί να σου αλλάξει τη διάθεση ένα φωτεινό μαγιό… στα μάτια ενός παλιού παλτού.

και φυσικά δεν κολυμπήσαμε, δεν δεν … … … λασπόνερο, μια σούπα όπου σε κάθε σου βήμα ένιωθες την πυκνότητα του χυλού, όπου σε κάθε βήμα ήθελες όχι λαστιχένια παπουτσάκια ( τα θυμάσαι στα έγραψα στην αρχή) αλλά γαλότσες… Όσοι έμπαιναν φορούσαν αθλητικά παπούτσια, πράγμα φυσικά που δεν είχαμε προβλέψει…. Το παλιό παλτό δήλωσε «Δεν μπαίνω» και στάθηκε στην όχθη, με περίμενε… ήξερε πως εγώ θα προσπαθούσα… Προσπάθησα, 20 βήματα έκανα και σταμάτησα, από τους πόνους αλλά πιο πολύ από τη μικρή απογοήτευση που βίωνα. Μέχρι το όριο που επιτρέπονταν να κολυμπήσουμε (?) το νερό (?) έφτανε μέχρι το πολύ τη μέση…..

Κατάλαβα πως όταν οι Καναδοί λένε θα πάμε σε παραλία, εννοούν πως θα βαλούν το μαγιό τους θα απλώσουν αντιηλιακό, θα απολαύσουν την άμμο στα πόδια τους και κάτω από καταπληκτικές ομπρέλες θα φάνε κάτι θα πιούν κάτι, απολαμβάνοντας τον καταγάλανο ουρανό να καθρεφτίζεται στο νερό. Θα κάνουν τζετ σκι, θαλάσσιο ποδήλατο, θα μαζέψουν ήλιο, θα δροσιστούν μέχρι τη μέση, άντε το στήθος, αλλά ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΟΥΝ.

Περάσαμε όμορφα, αλήθεια, μάλιστα κάποια στιγμή στο κέντρο του ποταμού είδαμε να περνά και ένα τάνκερ τεράστιο…..

Ακόμα δεν έχω νέα από την ανανέωση, έχω όμως από την Πέμπτη και μέχρι το τέλος Ιουλίου, νέο πρότζεκτ στη Κλειδόλεξη ή Λεξόκλειδη ή αλλιώς την καραγκιοζούπολη όπως τη λέει το παλιό μου παλτό. Το θέμα μου είναι, πως πίστευα πως την Τρίτη θα μπορούσα να πάω μαζί του σε μια μικροεπέμβαση για βιοψία. Μάλλον τώρα, θα βρει ευκαιρία να πάει μόνος του. Βέβαια, καραγκιοζούπολη είναι αυτή, μπορεί και να μη ισχύει τελικά. Σήμερα το είδα, αύριο μπορεί να μην υπάρχει.

Αυτάαααα και ότι κατάλαβες, κατάλαβες.

Δεν έχω σκεφτεί τίτλοου69

Είναι αστείο έως και γελοίο, κάθε που έρχομαι να σου γράψω θέλω να ξεκινήσω απολογητικά.

Η εργασία στην Κλειδόλεξη (το αποφάσισα, αυτό το όνομα θα κρατήσω) κράτησε τρεις εβδομάδες. Την πρώτη εβδομάδα ήμουν χαμένη, ευτυχώς με κρατούσε με υπομονή, ευγένεια και καλοσύνη η φιλόξενη Ελληνική ομάδα. Αντικατέστησα το Δημήτρη, ο οποίος έφυγε με πατρική άδεια 3ων εβδομάδων. Δεν θέλω να σου γράψω για το άγχος μου. Υπερβολικά υπερβολικό .. με τη Στέλθ αντί να βοηθά να γελάει… Λίγες μέρες πριν από τα γενέθλια μου διαπιστώνω πως όσο περνούν τα χρόνια ζωής μου, τόσο το άγχος για νέα βήματα γιγαντώνεται μέσα στο μυαλό μου.

Ο Χούγκο ήταν πολύ καλός. Κατάφερε να κάνει την μικρή ξανθιά να συγκεντρωθεί και να καταλάβει το πρώτο ελάχιστο της συγκεκριμένης εργασίας. Πετάξαμε στο σπίτι βεγγαλικά και κρατήσαμε ημερομηνία και ώρα του πρώτου Pass… Την δεύτερη εβδομάδα ένιωσα λίγο αποδοτική. Η Δανάη και η Τερέζα αν και είχαν αρκετή δουλειά, πάντα απαντούσαν σε ερωτήσεις μου. Με την πρώτη πληρωμή ένιωσα πως δεν είναι τίποτε άλλο από μια θέση εργασίας, σε ένα εργοστάσιο. Οσο καλύτερα μάθεις τη μηχανή τόσο πιο εύκολα θα καταφέρεις με την παρατηρητικότητα σου να πιάσεις τα λάθη….

Την τρίτη εβδομάδα, ανακάλυψα πως ακόμα έχω να μάθω πάρα πολλά … η Τερέζα γνωστή και ως Τες έγινε φίλη μου… Στενοχωρήθηκε που θα τελείωνε η αντικατάσταση. Το παλιό μου παλτό με πήγε στην Οτάβα για να την γνωρίσω και από κοντά… εκεί για μια φορά ακόμα διαπιστώσαμε πόσο μικρός μπορεί να γίνει ο κόσμος.

Πάνω που ξέχασα πως αυτή η απασχόληση είναι κάτι τελείως έξω από μένα, πάνω που αρχισε να με γλυκαίνει το αντικείμενο της εργασίας, οι άνθρωποι και τα χρήματα βεβαίως βεβαίως … έπρεπε να αποχωρήσω … παραμένω στη Κλειδόλεξη και περιμένω την επόμενη ανάθεση εργασίας…..

…. στη γιορτή του παλιού μου παλτού ετοιμάζαμε ταξίδι … το οποίο ονομάσαμε καλοκαιρινές διακοπές. Αυτό που ήθελε η ψυχή μας ήταν να μπορούσαμε να πάμε Ελλάδα … αυτό που ζητούσε η καρδιά μας ήταν απλά να ήμαστε χαμένα κορμιά… αλητάκια… που όπου και αν βρεθούν τελικά θα περάσουν ωραία… Πέντε μέρες λοιπόν στην Περιοχή του Νιαγάρα και όλα απέκτησαν τη μαγεία της αλητείας…

Πόσο θα ήθελα να σου έγραφα κάθε βράδυ, έχασα τόσα συναισθήματα που ήθελα να καταγράψω… Καληνύχτα σημαίνει αισθήσεις και όχι γεγονότα. …

Εδώ προσπαθώ να φέρω ένα βιντεάκι αλλά πρέπει λέει να πάρω πριμιουμ καταστάσεις χαχα

Η αίσθηση του ταξιδιού με οδηγό τον άντρα της ζωής μου. Το τεράστιο απολαυστικό στρώμα του κρεββατιού. Η αίσθηση της χαμένης χλιδής λόγω των μέτρων … το εμείς σε περίπατο στην όχθη μιας τεράστιας λίμνης τόσο φουρτουνιασμένης και αγρίας που έπαιρνες όρκο πως είναι ωκεανός ,,, και ξυπνούσες απότομα χρησιμοποιώντας την όσφρηση. Την αίσθηση της επανάστασης κόντρα στο αντηλιακό για την κατάκτηση των καυτών φιλιών του ήλιου που ζωγράφισαν τόπους τόπους τα μπούτια, το στέρνο, τα μπράτσα, το μέτωπο και τη μυτούλα 🙂 Η αίσθηση της τουρίστριας ανάμεσα σε ένα πλήθος πεινασμένων τουριστών που επιζητούν την τέλεια φωτογραφία, την τέλεια σφραγίδα απόδειξης …. Τρίτη φορά στους καταρράκτες του Νιαγάρα, μέσα στο πλήθος εντόπισα την άγρια τουριστική και εμπορική εκμετάλλευση που ξεθωριάζει την μοναδικότητα των χρωμάτων της φύσης…

Η αίσθηση της μικρής ξανθιάς που ακόμα βρίσκει τρόπο να παίξει δοκιμάζοντας μπύρες … να παίξει με τον άντρα της ζωής της… αυτόν που όσο και αν υποφέρει το κορμί του θα συνεχίσει να αγνοεί τα χτυπήματα προκειμένου να νιώθει τη χαρά της… (ναι… αυτό το αφήνω ασύντακτο … έτσι και αλλιώς η δύναμη ζωής που κρύβει δεν νομίζω να χωρά σε λέξεις και δομές)

Υπάρχει κάτι, κάποιο γεγονός άσχετο με τη μαγεία των διακοπών που έχει τη δύναμη να υπογραμμίζει άσχετα συναισθήματα… πως αλλιώς να περιγράψω την έλλειψη που ξαφνικά νιώσαμε το πρώτο βράδυ που δεν έκαναν γλεντοσαματά κάτι μάλλον τουρκοπόντιοι κάτω ακριβώς από το παράθυρο του δωματίου μας;;;; Αυτό θα έπρεπε να ζητήσω από το παλιό μου παλτό να το περιγράψει… έτσι θα έπαιρνε αυτός τη ρατσιστική ρετσινιά χαχαχαχαχα Αυτή η αισθητική άποψη που έχει κάθε άνθρωπος είναι μυστήριο τρένο, αν δεν το προσέξεις μπορεί στη σημερινή εποχή να σε καθίσει στο εδώλιο του κατηγορούμενου… Πάντως αν μου πέφτει λόγος για το συγκεκριμένο, μια χαρά γλεντούσαν μέχρι αργά κάθε βράδυ σε μια περιοχή που ερήμωνε από τις 11 … το λάθος ήταν του ξενοδοχείου που δημιούργησε σε λάθος μέρος ένα χώρο με δυνατότητα να ψήνεις ότι θέλεις :)))))

Το δεύτερο άσχετο ήταν και το μεγάλο χιτ των διακοπών.. Μπίνγκο Bingo μάθαμε να παίζουμε … δηλαδή ξέραμε από μικρά παιδιά παίζοντας τόμπολα… Διαφέρει όμως λίγο, … τι γέλιο … εμείς ιδρώνουμε να προλαβαίνουμε τα νούμερα και δίπλα μας οι πρωταθλήτριες να μας προσφέρουν βοήθεια και να μας βάζουν στο καλούπι …συγκεντρώσου, δες το νούμερο, βρες το νούμερο, συμπλήρωσε τις γραμμές που έχουν οριστεί για να κερδίσεις… Το μυστικό; άφησε την συναρπαστική ανδρική αδιάφορη φωνή να κατακτήσει όλο το κορμί σου, να συνθλίψει κάθε άλλη σκέψη αριθμομεντιτεσιο .. καθώς σου λέει….. οουσιξτιναϊν ..σιξ ναϊν…. και δίπλα σου να έχεις τον έρωτα της ζωής σου να αποθεώνει ερωτικά τη σκηνή… με το χαρακτηριστικό μούγκρισμα μμμμμμμ

…. για την ημέρα της επιστροφής τι να γράψω…. μόνο μια βαθιά υπόκλιση για τη δύναμη που κρύβει το εσύ το εγώ το μαζί… κυρίως το εσύ….

Καληνύχτα Μορεάλη μου

Το Ροδάκινο που ηρεμεί τον Νιαγάρα :)

Ο τρομερός και φοβερός Ιταλός μαφιόζος μάγος και και Μπαρμπέρης, μπορεί να σου δώσει τις καλύτερες πληροφορίες για τα μυστικά της περιοχής, αρκεί να τον αφήσεις να σε κουρέψει (γενναίο παλιό μου παλτό) δίχως να βλέπεις τι σου κάνει … «Αμπελώνες, ροδάκινα και βερίκοκα κομμένα μόλις από τα δέντρα» του ψιθύρισε στο αυτί !!!

Φορές φορές είναι τρομερά δύσκολο να αφήσω  όλες τις «φίλες μου» κοιμισμένες, ήρεμες, παραδομένες  στο παλάτι του βυθού μου, η κάθε μία στην πτέρυγα της …Ομολογώ πως η Στελθ είναι η πιο δύσκολη καθώς ζει για να κατασκοπεύει να διερευνά τα πάντα προς προστασία όλων όσων αγαπά…

Παρόλα αυτά σε αυτή την περιοχή του Νιαγάρα, προσγειώθηκε και χωρίς καμιά προσπάθεια, έσβησε (!) ακόμη και τις μηχανές. Εκεί, εκεί που το ποτάμι του Νιαγάρα, συναντά την λίμνη Οντάριο, και μπαίνει βαθιά μέσα της για να ηρεμήσει από το άγριο, ορμητικό, οργασμικό ταξίδι του.  Naigara on the Lake

Μια πόλη παλιά, μια πόλη γεμάτη λουλούδια το καλοκαίρι, με την πιο παλιά εκκλησία του Οντάριο, να δεσπόζει μαζί με την γαλήνη ζωγραφισμένη στο βάδισμα των κατοίκων και των τουριστών…

Προσπεράσαμε απολαμβάνοντας κάθε μαγαζάκι. Παράλληλη διαδρομή, με το νερό που βρίσκει σιγά σιγά την γαλήνη, σπίτια και μικρά πάρκα  … να σε αυτό το σημείο… εδώ εδώ … που ξαφνικά ακόμη και τα κινητά μας δεν έχουν σήμα

…..σσσσσ ….

σε ένα δέντρο ….. διαβάζω…

λίγο πιο πέρα σπαρμένα στο πράσινο… παγκάκια με μικρές μεταλλικές επιγραφές βιδωμένες… «εις την μνήμην του…» ….Βάλαμε τους πω πους μας και καρφώσαμε την ματιά μας στην τεράστια καθαρή λίμνη, μόνο εσύ και εγώ … νερό που έκανε τον κύκλο του, κάποιο ποτίζει την ύπαρξή μου… κάποιο εξατμίζεται ξανά στον ουρανό για νέες περιπέτειες…

Ακριβώς… ακριβώς εκεί στη στροφή, βρίσκεται και το σπίτι των ξωτικών που προστατεύουν την λίμνη … Απόδειξη κλικ το  σπίτι τους… Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς…

Φυσικά και μόλις περάσαμε, κρύφτηκαν τα ξωτικά, να ακόμη και ο σκύλος έγινε ένα απλό μεγάλο μπιμπελό κήπου

Φυσικά και δεν ξεχάσαμε την συμβουλή του μάγου Μπαρμπέρη… είναι η εποχή που μαζεύουν ροδάκινα και βερίκοκα οι αγρότες…

μαγαζάκι που μοσχοβολά χώμα καρπούς, μυρωδικά… ράφια με πολλές πολλές μαρμελάδες

ξύλινους κουβάδες με σαπούνια

και μια επιγραφή για όσους δεν έχουν καταλάβει …

εμείς αυτό που καταλάβαμε το βραδάκι, στο δωμάτιο, είναι πως δοκιμάσαμε τα πιο πιο πιο Ροδάκινα ροδάκινα στο κόσμο όλο ….και είναι σίγουρο πια, πως το ροδάκινο θρέφει και προστατεύει τους αμφιβληστροειδείς των ματιών από τις ελεύθερες ρίζες, συμβάλλοντας παράλληλα στην πρόληψη του καταρράκτη και της εκφύλιση ωχράς κηλίδας.

Καληνύχτα Νιαγάρα μου 🙂

Ο κύριος Γλάρος Κρυσταλλινός

Από τις ημέρες που μείναμε στην περιοχή του Νιαγάρα, διαλέξαμε την δεύτερη και πιο ηλιόλουστη για να εξερευνήσουμε τις οργανωμένες όχθες λιμνών που έχουν μετατραπεί σε παραλίες για … ας το πούμε κολυμβητές. Θυμάμαι, στις αρχές μου έκανε εντύπωση το αυτονόητο, πολλοί  λίγοι Καναδοι ξέρουν να κολυμπούν, όμως σχεδόν όλοι να κάνουν σκέιτ στο πάγο και σκι στο χιόνι!

Διαλέξαμε την πιο διάσημη παραλία, Crystal Beach και προς μεγάλη έκπληξη μόλις διάβασα πως η άμμος που έχει τόσο μέσα όσο και έξω, είναι φυσική και δημιουργεί μια όμορφη παραλία! Το παλιό μου παλτό λέει πως είμαι ο ορισμός της παραπληροφόρησης… και έχει δίκιο. Δεν ξέρω σε πόσους ανθρώπους είπα πως η άμμος που τόσο πολύ με κούρασε (και με νευρίασε) για να την περπατήσω, την είχαν κουβαλήσει !!! Τι να πω …

Γεμάτη η παραλία, αυτό που λέμε ούτε καρφίτσα, όλοι μια παρέα, εγώ κοίταζα την λίμνη και το παλιό παλτό τους ..»χυμένους λαχταριστούς λουκουμάδες» ξαπλωμένους στα πόδια του, σε απόσταση αναπνοής, μπρος και πίσω του και πλάι του! Η λίμνη τεράστια, μέχρι εκεί που έβλεπα πεεερα στο βάθος, ένα με τον ουρανό. Το νερό κρυστάλλινο, πεντακάθαρο, δροσερό, και ΑνΑλΑτο (δηλαδή χωρίς καθρέφτες για αντικατοπτρισμό χρωμάτων) , με μια φυσική -το τονίζω- φυσική άμμο, ψαράκια μικρά εδώ εκεί και να κολυμπούν λίγο πιο πέρα από τα δακτυλάκια των ποδιών μου… και ένα μεγάλο νεκρό να επιπλέει και κάποιος να το βγάζει έξω….  Από βάθος, κατάσταση λούτσας…όταν άρχισαν τα ποδαράκια μου να μην τον αγγίζουν τον αμμώδη βυθό, είχα φτάσει και στο σκοινί που οριοθετούσε το κομμάτι που επιτρέπονταν να κολυμπήσουμε!!!!

Να μην ξεχάσω στην χαρτόκουτα του μυαλού (?) μου να φέρω τους ακούραστους εργάτες της περιοχής. Οι φυσικοί σκουπιδιάριδες! Τους έβλεπα να πετούν από πάνω μας, χωροφύλακες της παραλίας. Οι προσγειώσεις τους μερικά εκατοστά δίπλα μας, είχαν την σιγουριά του «φίλε εγώ κάνω κουμάντο εδώ, εσύ είσαι επισκέπτης και κοίτα να συμμορφωθείς με την αδιάκριτη παρουσία μου» «πετάς μόνο αποφάγια και αναλαμβάνω να το μαζέψω εγώ» «άι ρε καπετάνιε του γλυκού νερού» ψιθύρισα!!!

Μου έπεσε, λίγα εκατοστά μακρυά από την πολυθρόνα μου, ένα κρακεράκι και μισό, κατά λάθος και περίμενα με τη φωτογραφική. Ο κύριος Γλάρος Κρυσταλλινός, γνωστός χωροφύλακας δεν έκανε ούτε τρία λεπτά για να συλλάβει την βρωμιά μου. Με κραυγή ειδοποίησε τους άλλους να απομακρυνθούν γιατί το είδε πρώτος…

Πανέμορφος, υγιέστατος, με πούπουλα κατάλευκα στην κοιλιά άλλα και σε γοητευτικές αποχρώσεις του γκρι στην πλάτη, άρπαξε γρήγορα το κρακεράκι στο στόμα … και στην συνέχεια έκανε μερικούς γύρους για να εντοπίσει και το πιο μικρό…

«Λοιπόν, τι με κοιτάς;  Δεν είμαι αξιοθέατο την δουλειά μου κάνω, θα σου πέσει κατά λάθος και αυτό που κρατάς;»

«Ξέρεις πως απαγορεύεται να σε ταΐσω» του είπα …και καταβρόχθισα το καρακεράκι…. άνοιξε τα φτερά του και με μια απίστευτη σιγουριά και επιδεξιότητα πέταξε ανάμεσα από τις καρέκλες!!!

Η άμμος που τελικά ήταν φυσική! με έκανε να γκρινιάζω… μπήκα στο αυτοκίνητο γκρινιαρούλα, μουρμουρίζοντας για τον άνθρωπο που τον πιάνει μια μανία με τις προσομοιώσεις ….  όμως το παλιό μου παλτό μη έχοντας άλλη επιλογή προκειμένου να ξεφύγει (?) έκανε τα μαγικά του. Μια στροφή από δω, μια από κει… και νάτος και πάλι ο Περίπτερος Ναός που είχαμε δει πριν αλλά μου υποσχέθηκε πως θα σταματούσαμε μετά.

Σταματήσαμε λοιπόν στο «μετά»…και ίσως να έπαιρνα και όρκο πως εκεί στην πλατεία είδα και μια νεράιδα Ελιά … να χαϊδεύει με τα φύλλα της τον Περίπτερο Ναό…  μπορεί πάλι και όχι ……

Με τέτοια κορυφή, η κατάκτηση ήταν ζήτημα ενός φιλιού στο κέντρο του.

Με τέτοιο σημείο εσωτερικού κέντρου το σήμα έφυγε ξεκάθαρο, κρυστάλλινο, ηλιόλουστο και λουσμένο σε δροσερό νερό λίμνης

Άλλη μια κατάκτηση περίπτερου ναού !

αχμμ οι φωτογραφίες είναι θολές … κάτι η υγρασία, κάτι η ευκολία του κινητού που όμως θέλει και σταθερό χέρι…

Καληνύχτα εκεί 🙂