Ο Νικήτας…πριν ένα χρόνο τέτοια περίπου εποχή τον λίκνιζα απαλά κάθως ήταν φαρδιά πλατιά ξαπλωμένος στο υπερδιπλο κρεβάτι του στήθους μου… Φέτος ήρθε επίσκεψη στα γενέθλια του παλιου παλτού … κάνει τα πρώτα βήματα… με την κούραση του μεθυσμένου … λώναμε ….σε κάθε βήμα του … κάθε του κίνηση μας σφαλιάρωνε με χαμόγελο …χλάπατσα …σπλατσ στο προσωπο… ζητιάνοι για να χωθεί στη αγκαλιά μας, με την μπουκάλα γάλα του μεθυστακα, και και και … την έπεσε στο καροτσάκι … λίγο πέρα δώθε … και μετά … τι τραγούδια τι τούρτες τι γέλια … στον κόσμο του αυτόν του ξεκάθαρα δικαίου ..ατόφια αγνού….
μωράκια … διάφορα ..πάντα κλεφτές της παράστασης … Αφορμή μια φωτογραφία εκπληκτική ενός φίλου από την Κρήτη… στο μυαλό (?) ένα σοκ της ζωής μου … Οι νόμοι της φύσης δεν υπαγορεύουν πως μια μάνα θα κάνει τα πάντα για το παιδί της. Θέλει προσπάθεια να ξεπεράσεις καμία φορά τη φύση … να μην την υπ-ακούσεις …για να πας ένα σκαλοπάτι πιο πάνω..ενα συμπαν πιο κει….. Η σκαντζοχοιρίνα πολυ κάλη στο να σκοτώνει φίδια μεν .. αλλά με έβαλε σε σκέψεις (?)…. Ο φόβος της για τον άγνωστο εχθρό, για τον εχθρό που δεν ξέρει πως να αντιμετωπίσει την κάνει να τρέπεται σε φυγή ή σε ακραίες πράξεις… έτσι νομιζω…
Φυσικά και δεν είμαι ειδική στις συμπεριφορές των ζώων.. και ούτε καμια διατριβή έχω κάνει πανω στην συμπεριφορά των σκαντζοχοιρομαμάδων αλλά…
Μια φορά και έναν καιρό μικρή θεά αγάπησα μια σκαντζοχοιρίνα και της προσέφερα στέγη στην ταράτσα της μονοκατοικίας μας. Την θυμάμαι να τρέχει πανικόβλητη από ένα χωράφι που θα το έχτιζαν σπίτι και την πήρα αγκαλιά χωρίς να μου αντισταθεί… όλα τα καλουδια είχε… μέχρι που μια μέρα γέννησε.. ναι ναι γέννησε, νομίζω ήταν πέντε μικρά … τα θυμάμαι με ροζ επιδερμίδα και με πολύ τρυφερά κάτασπρα αγκαθάκια ένα δω ένα κει … ταξί ήθελες να πας από το ένα στο άλλο…. Ενθουσιασμένη το είπα στη δασκάλα μου ..και άρχισαν τα λάθη ….μου ζήτησε να φέρω μάνα και παιδιά στο σχολείο … αναποδογύρισα την κούτα που είχα για φωλιά και την πήγα στο σχολείο… Η δασκάλα για εκπαιδευτικούς λόγους την έβαλε σε ένα κουβά με νερό για να μας δείξει πως κολυμπά .. την γύρισα στο σπίτι … με το άνοιγμα ελεύθερο και στο πλάι και πάλι η κουτοφωλιά …φαγητό νερό και έφυγα …Το πρωί … είχε φάει τα κεφάλια των παιδιών της… δεν ήθελα να πιστέψω πως ήταν δική της πράξη .. ήταν? ή μήπως ήταν δική μου και της δασκάλας? …
Η δεύτερη ιστορία ήρθε πριν από λίγες μέρες … μια σκαντζοχοιρίνα άφησε τα 4 μικρά της. Τράπηκε σε φυγή όταν της πείραξαν κατά λάθος τη φωλιά της. Δεν έχει γυρίσει ακόμη να δει αν υπάρχουν … να δει αν μπορεί να τα μεταφέρει! Ελπίζω αν και η προηγούμενη εμπειρία με κάνει… συγκρατημένα αισιόδοξη …
Η ξεχωριστή ομορφιά των πατουσακίων φανερώνει πόσο επικίνδυνο είναι να σε φοβίζει κάποιος με άγνωστους ευφάνταστους εχθρούς… πρέπει να ξεπεράσεις την φυση σου, για να ανέβεις πιο ψηλά … για να αξιολογήσεις .. η γνώση νικά τον φόβο μα…είναι και η γνώση που σκοτώνει το θάρρος μπρος το άγνωστο ε? ¨Η μήπως είναι ο φόβος να μην ξανα κάνω λάθος που θα με οδηγήσει σε μια κατάθλιψούλα ωωω μπερδεύομαι η θεά … ευτυχώς που είμαι και ξανθιά.. ακόμη και εκπτωτη θεά θα τη βρω την άκρη ….
μονολογώ… γιατί … χμμμ γιατί να … 1 Δεκεμβρίου σήμερα καλό μήνα ..αυτή η φωτό μου αρέσει απίστευτα …
Σε ευχαριστώ Νεκτάριε 🙂
Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂
Καληνύχτα 