Είμαι απλά ένα εργαλείο :)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, έλα να ζεσταθούμε λίγο στη χαρτόκουτα του μυαλού(?) μου. Είσαι το εργαλείο μου το ξέρεις …και που λες και που λες

Η μικρή ξανθιά ονειρεύεται ταξίδι, έχει βρει την αφορμή που φτερουγίζει μέσα στην καρδιά της. Η Στελθ από την άλλη, προσπαθεί να καταστρώσει στρατηγικά σχέδια για τις μάχες που έρχονται. Αναζητά διαμαντένια καύσιμα από τα μάτια μας«πρέπει να είμαστε για όλα προετοιμασμένες το έχετε καταλάβει;». Καμιά από τις φίλες μου δεν απάντα, εκτός από την μικρή ξανθιά. «..ναι πρέπει να αγοράσω νυχτικά και να σουλουπωθώ γενικά γιατί συγνώμη δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά άμα δεν το έχετε καταλάβει, στην Αθήνα που θα πάω, όταν όλες οι περιπέτειες θα έχουν τελειώσουν,  δεν έχω που να μείνω πια!!! Θα πρέπει να σκεφτούμε μια μόνιμη βάση και μετά να μου αγοράσετε ένα μικρό σακίδιο για να κοιμάμαι κάθε βράδυ και σε άλλη φίλη μου ή εραστή μου! « Την κοιτάμε όλες με το βλέμμα της αγελάδας, αποσβολωμένες. Την αφήνουμε να πολυλογεί,  προστατευμένη από το δριμύ ψύχος των καιρικών συνθηκών της Μορεάλης.

Καμιά μας δεν ξέρει πως να επιβιώνει σε αυτές τις συνθήκες (εκτός από την μικρή θεά), και η  ουσία είναι πως δεν γνωρίζουμε ακόμη τις συνθήκες.

Αγγίζω την ευτυχισμένη του ύπαρξη, χαμένος μέσα στην οργάνωση του 3ου τηλεΜαραθωνίου της ερανικής επιτροπής, κόβει, ράβει, τρέχει !! Άντε να περάσει και αυτή η εβδομάδα …. τι να πω … εγώ ένα απλό εργαλείο είμαι…

Πως το κάνει ? Έχει πανέμορφα κουτάκια μέσα του. Εκεί τακτοποιεί όλους τους προβληματισμούς προκειμένου να βρίσκει την δύναμη να αισιοδοξεί. Εμάς, εμένα με έχει στο πιο άνετο και ακριβό κουτάκι. Δεν ξέρω τι ακριβώς γράφει απ έξω. Όμως κάθε φορά που ανοίγει το καπάκι, πρέπει να κάνω τα πάντα για να νικήσω τον πανικό.

Μου αρέσει που χιονίζει, και όσο και αν όλες οι φίλες μου νιώθουν παγωμένες (εκτός από την μικρή θεά ), η Στελθ δυναμώνει ως άλλη  βασίλισσα των πάγων.

Μια ακόμη άσχετη ουσία είναι πως όταν οι  οδοντογλυφίδες έπεσαν στο πάτωμα, σκορπίστηκαν στην κουζίνα. Σκυμμένη (δεν ήταν καθόλου ερωτική πόζα μην σου μπαίνουν ιδέες… άντε καλά λίγο ήταν ) άρχισα να τις μαζεύω με έναν ελαφρύ εκνευρισμό. Δεν τις πετώ, θα τις κρατήσω ως υλικό για τις κατασκευές με τα σποράκια μου, κάπου θα χρησιμεύσουν. Ακούμπησα το μικρό βαζάκι στο γραφείο, λίγη ώρα αργότερα τις παρέσυρα και πάλι… Πόσο τυχερή ήμουν που δεν έπεσαν για δεύτερη φορά στο πάτωμα!

Λίγη ώρα αργότερα τις είχα ξαναρίξει, αυτή τη φορά και πάλι στο πάτωμα «Δεν μπορεί…. είναι σημάδι» είπα φοβερά εκνευρισμένη και άρχισα αποκρυπτογραφώ(?) τα διάφορα σχήματα έτσι όπως ήταν φύρδην μίγδην στο πάτωμα… Τι θέλουν άραγε να μου πουν … προσπαθούσα να φιλοσοφήσω τη ζωή, ώσπου ήρθε η αποκάλυψη … «τι θέλουν να σου πουν ηλίθια, τόσες φορές σου έπεσαν, δεν καταλαβαίνεις πως πρέπει να τις προστατεύσεις, να βρεις έστω ένα καπάκι!!!!» Έτσι είναι, αυτές οι οδοντογλυφίδες γεννήθηκαν για να πέφτουν στο πάτωμα, μέχρι να …

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

Γράψε μου κάτι να σε θυμάμαι….

Η σκέψη μου αιχμαλωτίστηκε στην τελευταία λευκή σελίδα του λευκώματος, με τίτλο «Γράψε μου κάτι για να σε θυμάμαι … »

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα να ξεφυλλίζω το Σχολικό Λεύκωμα 2017, του σχολείου «Άγιος Νικόλαος», της συμπληρωματικής εκπαίδευσης της ΕΚΜΜ. Είναι ένα πανέμορφο «μπουκέτο» φωτογραφιών και μαθητικών εργασιών, μιας σχολικής χρονιάς γεμάτης όμορφες στιγμές, των 25 μαθητών που αποφοίτησαν από την ΣΤ’ δημοτικού. H άγραφη σελίδα με «γαργάλισε», να διαβάσω ξανά και ξανά αυτό το «year book», που εκδόθηκε με χρήματα που μάζεψαν τα παιδιά από την πώληση γλυκών.

Τι θα μπορούσα να γράψω; Σίγουρα αυτό που έγραψε, ανάμεσα σε άλλα, στο εισαγωγικό της σημείωμα, η δασκάλα της ΣΤ΄τάξης, Μαρία: «Κοντά σας ένιωθα ότι γίνομαι καλύτερη δασκάλα. Παιδιά μου, σας ευχαριστώ πολύ!». Όταν ακούς, όταν αποκρυπτογραφείς  τα παιδιά, γίνεσαι πάντα καλύτερος! Πρώτα από όλα, δίνουν οξυγόνο στο μικρό παιδί μέσα σου, «το οξυγόνο είναι καλό για όλους» γράφει ο μαθητής Αλέξανδρος.  Έτσι, δεν χρειάζεσαι επίθετο, μόνο το μικρό σου όνομα!  Δεύτερον, γιατί δεν σε συμβουλεύουν, απλά σου ζητούν να γίνεις καλύτερος. Έτσι, σου δημιουργούν την ευθύνη να δείξεις στην Τζούλια, που γράφει στον Αη Βασίλη, «Δεν νομίζω ότι μέσα στη νύχτα, το κρύο και την κούραση θα ήθελε κάποιος άλλος να βγει έξω και να μοιράσει δώρα μόνο από καλοσύνη … «, πως υπάρχουν και άλλοι που προσφέρουν με το ίδιο κίνητρο.

Σίγουρα χρειάζεται ανοιχτή καρδιά, για να κάνεις ένα νοητό ταξίδι  στις σχολικές γιορτές, στους χορούς, στις εργασίες μιας ολόκληρης σχολικής χρονιάς καθώς και στις μικρές, μεστές απαντήσεις των παιδιών σε ερωτήματα, όπως «Γιατί έρχομαι στο ελληνικό σχολείο;», «Τι είδους δασκάλα προτιμάμε;», «Διαλέγω δώρο για τον Αη Βασίλη;», «Δύο κορίτσια παίρνουν ένα χιλιάρικο για να κάνουν τα ψώνια της κας Μάγιερ, αλλά τα χάνουν. Τι θα κάνουν τώρα;» «Αν ζούσα σε άλλη εποχή;» κα. Όμως, χρειάζεται και η γνώση της ελληνικής γλώσσας. «Θέλω να μάθω ελληνικά γιατί είναι κοντά στην καρδιά μου και θέλω να μάθω πιο πολλά πράγματα για την Ελληνική μου καταγωγή» γράφει η Σταυρούλα.

Το λεύκωμα αυτό, λοιπόν, είναι γραμμένο σε άψογα ελληνικά, από μαθητές της συμπληρωματικής εκπαίδευσης, των σαββατιανών σχολείων. Είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας, που ξεκινά από τους γονείς, «Θα ήθελα να συγχαρώ τους γονείς, που σας ενθάρρυναν να έρχεστε κάθε Σάββατο στο σχολείο για να μάθετε την γλώσσα, την θρησκεία και την Ιστορία μας» γράφει η γραμματέας της συμπληρωματικής εκπαίδευσης Αλίκη.  Μια επίπονη προσπάθεια από εργαζόμενους, εκπαιδευτικούς γονείς αλλά κυρίως μαθητών,  διάρκειας 6 ολόκληρων χρόνων. » …γνωριστήκαμε σε ένα ταξίδι μαγικό! Από νήπια γίνατε παιδιά και από παιδιά γίνεστε τώρα έφηβοι, …. είμαι πολύ περήφανη για σας « γράφει η διευθύντρια της συμπληρωματικής εκπαίδευσης Καίτη.

Κοιτώ τις φωτογραφίες, τόσες γιορτές, τόσες εκδηλώσεις, χοροί και παρελάσεις στις εθνικές εορτές, «μου αρέσει η Ιστορία και μου αρέσει να χορεύω. Μου αρέσει να μιλάω με τη φίλη μου την Έλενα» γράφει η Μάρα.

 «Σας ευχαριστώ για την χαρά που μου δίνετε..» γράφει ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νίκος!

Δεν θέλω να αντιγράψω περισσότερα από αυτό το τόσο όμορφο λεύκωμα, που σχεδίασαν και επιμελήθηκαν με πολύ μεράκι οι εκπαιδευτικοί, Μαρία Μανέκα, Κωνσταντίνος Μεραμβελιωτάκης και Κώστας Παναγιωτόπουλος.  Κράτησα τα πιο σημαντικά καλά φυλαγμένα στις σελίδες του. Τους ευχαριστώ για αυτό το πολύτιμο υλικό που συνέλεξαν, τροφή σκέψης για όλους μας.

Μετρώ τους λόγους που αξίζει ένας γονιός να γράψει τα παιδιά του στα ελληνικά σχολεία της  συμπληρωματικής εκπαίδευσης. Για όλα όσα αντέγραψα -σκονάκι δηλαδή- πιο πάνω, αλλά και για αυτή την εξομολόγηση του Γιώργου «Η πιο ευχάριστη στιγμή είναι όταν βλέπω τους φίλους μου και γιατί στο ελληνικό σχολείο δεν έχω άγχος«

Καλό καλοκαίρι!

Η κυρία του προέδρου :)

Όλες οι φίλες μου με ξινισμένο μούτρα. Έδεσαν και τα χέρια άρχισαν να κτυπούν και νευρικά το πόδι … λοιπόν πες… ποια είναι αυτή η νέα… γιατί είναι τόσο σοβαρή …γιατί είναι το ψηλομύτα …. γιατί γιατί γιατί … 

Κοίταξα την μικρή ξανθιά… πάντα πριν αρχίσω να μιλώ στις φίλες μου αυτή κοιτάζω πρώτη. Είχε σουφρώσει τα φρύδια. Έπιασε τη ματιά μου και αμέσως μου απάντησε. Μα δεν την βλέπεις έχει το ύψος της πρώτης κυρίας!!!! Εσύ φταις για όλα … όπως πάντα … 

Σκαρφάλωσε στα γόνατα μου, οι αλλές κάθισαν γύρω μας …κύκλος και οκλαδόν. 

Είναι φίλη μας πια και έχει το ύφος της πρώτης κυρίας γιατί είναι η κυρία του προέδρου. Άνοιξα την καληνύχτα και άρχισα να τους διαβάζω μικρές εξομολογήσεις της χαρτόκουτας του μυαλού μου….

Η Γεύση και Παράδοση του εθελοντισμού 🙂

Παρασκευή, 24 Ιανουαρίου 2014

Γεύση και Παράδοση σε ένα τόσο δα κομμάτι 🙂 

Παρασκευή, 31 Ιανουαρίου 2014

Την θυμόμαστε αυτή την εκδήλωση. Την επόμενη χρονιά έτρεμαν τα γόνατά μας, κρυμμένες σε διάφορες καρτέλες να δίνουμε δύναμη … παρουσιάστρια ήταν μια από μας…ή μάλλον όλες μας 

Σκηνή και σχοινί 🙂

Πέμπτη, 29 Ιανουαρίου 2015

 

τα χρόνια πέρασαν … Τέταρτη χρονιά … άνοιξα πάλι την χαρτόκουτα ….

Η δική μου Γεύση 🙂

Πέμπτη, 2 Φεβρουαρίου 2017

και μετά και μέτα φώναξαν όλες μαζί …με μια φυσική παιδικότητα…

Σε όλα αυτά τα χρόνια που λέτε, όπως ξέρετε και εγώ μα περισσότερο το παλιό μου παλτό, αγαπήσαμε πάρα πολύ αυτή την εκδήλωση… Το παλιό παλτό δόθηκε … άρχισε να κάνει όνειρα… όμορφα συννεφάκια, καραβάκια στα οποία όλο και περισσότεροι πίστευαν ….τόσο πολύ τα πίστευαν που τα όνειρα έγινα στόχοι… και  οι στόχοι πραγματικότητα …Πέρασαν τέσσερις χρονιές και ο πρόεδρος της επιτροπής οργάνωσης ήθελε να ξεκουραστεί… 

και τότεεεεε….

και τότε είπε να δώσει τη θέση του καπετάνιου στο παλιό παλτό … και όλοι μα όλοι είπαν ναι … και έτσι το παλιό παλτό έγινε Πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του φεστιβάλ «Γεύση και παράδοση»

….. μα τότε την καλωσορίζουμε την κύρια ψηλομύτα ξανθιά ξινή κυρία του προέδρου … γιατί να …μια φορά και ένα καιρό ….

και άρχισαν όλες μαζί να διαβάζουν και πάλι την πρώτη εγγραφή στο εξοχικού του μυαλού μου… 

Η Γεύση και Παράδοση του εθελοντισμού 🙂

Παρασκευή, 24 Ιανουαρίου 2014

αόρατη η Στελθ … κρυφογελούσε, περισσότερο γιατί δεν ανίχνευε πια τόσο έντονη την μυρωδιά μια μολυσμένης πρησμένης και πονεμένης πληγής… Αντιβίωση και όνειρα σκέφτηκε, και πλησίασε την ξινή ξανθιά ψηλομύτα κυρία του προέδρου. 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Η δική μου Γεύση :)

Όλη η Ελλάδα στο πιάτο μας !!!

Πέρασα τις πόρτες του Chβteau Royal και μ’ έπιασε η αύρα της ελληνικής φιλοξενίας, του ελληνικού φιλότιμου, της ελληνικής καλόκαρδης αγκαλιάς. Πρόσωπα γνωστά και άγνωστα, όμως, απίστευτα οικία. Θα είναι το πλατύ χαμόγελο, σκέφτηκα. Ο Έλληνας έχει ένα κουσούρι, χαμογελά μόνο όταν τον κοιτάς στα μάτια. Πρώτα, δένονται σαν χειραψία οι ματιές και μετά, αντανακλαστικά, φωτίζει το χαμόγελο.

Κοντοστάθηκα στην είσοδο περιμένοντας την παρέα μου. «Γεύση και παράδοση»  σκέφτηκα και προσπάθησα να φτιάξω μια μικρή λίστα των λόγων, που εδώ και 4 χρόνια, δεν χάνω αυτό το ταξίδι που μου προσφέρει αυτή η εκδήλωση. Από την πρώτη στιγμή μου έκανε μεγάλη εντύπωση η  συνεργασία τόσων πολλών ελληνικών συλλόγων και οργανισμών. Πως τα κατάφεραν; Είναι γνωστό, πως εμείς οι Έλληνες μιλάμε για όσα μας ενώνουν για την  Ιστορία μας , τις αρετές, την λαογραφία μας, μα φαίνεται πάντα να τα ξεχνάμε στο δια ταύτα μιας συνεργασίας. Εδώ και τέσσερα χρόνια, κάθε χρονιά γίνεται το αντίθετο. Πρώτα, όλοι μαζί δίνουν τα χέρια και με δεδομένη την συνεργασία, ορμούν και δημιουργούν, με όσα έχουν μέσα τους ως κληρονομιά. ¨Παρούσα και εγώ για να δω το αποτέλεσμα, άρχισα να νιώθω μέρος της επιτυχίας. Πως τα καταφέραμε;  Περίμενα την παρέα μου και μπορεί να ήμουν σαν την καλάμια στο κάμπο, όμως, ένιωσα δεμένη με όλο αυτόν τον κόσμο, ένα τεράστιο δεμάτι, κανένας δεν έχει την δύναμη να μας σπάσει. Φιλοσοφούσα στην είσοδο του Chβteau Royal. Μεγάλος  και φιλόξενος χώρος, ακτινοβολεί την προσφορά, την ελληνική καρδιά του Βασίλη Ζάνη.

Ο μικρός Αυγέρης πέρασε με τους συμμαθητές του την είσοδο. Καλογυαλισμένος, με την στολή του σχολείου του, θα χορέψει παραδοσιακούς χορούς. Δεν είναι το πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα που κάνει τη διαφορά σε αυτή την εκδήλωση, είναι και πάλι, η μαζική συμμετοχή. Μικρά παιδιά, έφηβοι, δάσκαλοι παραδοσιακών χορών, γνωστοί καλλιτέχνες, ερμηνευτές τραγουδιών. Είχα αρχίσει να φαντάζομαι ήδη την επιτυχία του καλλιτεχνικού προγράμματος. Η φωνή του Αυγέρη με επανέφερε. «Γεια σας κυρία Μάνια». «Γεια σου Αυγέρη. Θα χορέψεις σήμερα! Να το διασκεδάσεις σου εύχομαι». «Ευχαριστώ, εύχομαι να διασκεδάσετε και εσείς».

Λίγη ώρα αργότερα βρέθηκα στην αίθουσα. Κατάμεστη αίθουσα, άψογη οργάνωση. Ένιωσα πως όλοι περίμεναν εμένα, από τις παρουσιάστριες της εκδήλωσης, που με ενημέρωναν για τα εδέσματα και το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, μέχρι τους προέδρους των συλλόγων, τους επίσημους εκπροσώπους των φορέων, στελέχοι και ιδιοκτήτες μεγάλων επιχειρήσεων, δημοσιογράφοι εκπρόσωποι των ΜΜΕ, με τηλεοπτικές κάμερες,  φωτογραφικές μηχανές. Όλοι και όλες ευχαριστούσαν όλους και όλες. Επίσημα και ανεπίσημα ευχαριστώ από  χαμογελαστά χείλη.

Δεν είναι  η μεσογειακή κουζίνα που κάνει την διαφορά στην «Γεύση και παράδοση», είναι  η αγάπη και η φροντίδα με την οποία κάθε εκπρόσωπος από τις διάφορες περιοχές της Ελλάδας, γέμιζε το μεγάλο λευκό μου πιάτο. «Καλή όρεξη», «Ευχαριστώ», απάντησα και έτσι ενώθηκε και το δικό μου ευχαριστώ. Φωτογραφίες, αγκαλιές, φιλικές συζητήσεις, τραγούδια, χοροί, χειροκροτήματα, καρυδόπιτα,  πέντε λαχνοί μήπως και είναι το τυχερό μου, να κερδίσω ένα εισιτήριο για την Ελλάδα.

Αναρωτήθηκα για μια ακόμη φορά, πώς κατάφεραν και έφεραν όλη την Ελλάδα στο λευκό μου πιάτο και ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή, που ένιωσα πως ήμουν εγώ, που με την σοφία, τη γνώση και την παράδοση της Πατρίδας μου, προσφέρω όλη την Ελλάδα στο πιάτο του μικρού Αυγέρη, να την γνωρίσει, να την γευτεί, να την χορέψει!!!

Άριστη εκδήλωση που κατάφερε να επιτελέσει τον σκοπό όλων μας.

Ευχαριστώ Γεύση και παράδοση.

πηγή: http://megreek.ca/organizations/associations/i-diki-mou-gefsi/

Ο δικός μου μάγος στον τηλε-μαραθώνιο! :)

Ο δικός μου Μάγος. Ο πιο δυνατός από όλους. Λατρεύει να ανακατεύει σχέδια χρώματα εικόνες μουσική φωνή και  λόγο. Οργανώνει χτίζει ενώνει και δημιουργεί. Τον δικό μου μάγο πίστεψε ένας σοφός της φυλής, κόντρα στο αρχηγό της φυλής. Η ιστορία ξεκινά όταν κάποια γριά μπάμπω γνωστή άγνωστη έστισε ένα μεγάλο βράχο σε έναν θεσμό. Πήρε πίσω το λόγο της και εξαφανίστηκε, μπλοκάροντας μια διαδρομή χρόνων. Ο σοφός ρώτησε το μάγο και ο μάγος είπε τηλέ – μαραθώνιος. Έτσι μια φορά και έναν καιρό… στο εργαστήρι του μάγου άρχισαν σκληρά εθελοντικά να δουλεύουν διαλεχτά ξωτικά και νεράιδες! Κοινό τους γνώρισμα η ανοιχτή τους καρδιά, και η εμπιστοσύνη στο Μάγο τον δικό μου μάγο!. Η δύναμή τους ο κοινός σκοπός… 

Και έτσι μια φορά και έναν καιρό, 

στον μακρινό Καναδά και στην πανέμορφη Μορεάλη, 

 η αφηγήτρια ξεκινά το παραμύθι. 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=cfKh6N45x7s[/embedyt]

και μετά και μετά

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=fRaDSRkycSY[/embedyt]

και μια εβδομάδα αργότερα 

(αυτό θα το προσθέσω από εβδομάδα γιατί μεταδίδεται αυτή την Κυριακή χιχιχι)

………………………………………

Και στο τέλος αγκαλιάστηκαν από το κόσμο! 

Μηνύματα αγάπης και προσφορές από όλο τον κόσμο !

Και ζήσανε όλοι καλά 

και 

εγώ με το παλιό μου παλτό βρήκαμε πάλι τον ύπνο μας !!! 

αυτάααα τι άλλα νέα ;