Από τον 2007 κρατώ αυτό το ημερολόγιο, μια καληνύχτα μια χαρτόκουτα μυαλού. .. με τα χρόνια τείνω να πιστέψω πως γράφω με την ελπίδα πως κάποιος τελικά θα διαβάσει, και αυτός ο κάποιος είμαι εγώ, με την αγωνία να μην ξεχάσω αχμμμ ή μήπως να μην ξεχαστώ Ουπς η ξανθιά αμπέλια πλέκει και πρέπει να την σταματήσω γιατί άλλο είναι το θέμα μου.
Συνέχεια λοιπόν των διακοπών μου, εκεί στην Ελλάδα, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε και το μπλογκάκι μου. Φεύγουν έρχονται, έρχονται φεύγουν… διαβάζουν για να σχολιάσουν σχολιάζουν για να σχολιαστούν διαβάζουν και σιωπούν, και μερικοί μένουν. Μένουν στην καρδιά μου, και από αυτούς όλο και κάποιοι σφηνώνονται στην καρδιά μου, και γινόμαστε αυτό που λέμε καλοί φίλοι. Η Βιβή, ο Δημήτρης, η Εύη, η Μαλίνα, ο Πέτρος, ο Γιάννης είναι πια δικοί μου άνθρωποι… τους έχει ανάγκη η καρδιά μου…
Σαν παρέα δύσκολα ταιριάζουν, παρόλο που ξεκινήσαμε μεγάλη παρέα μπλογκοσυναντήσεων, γίναμε μικρές παρέες, έτσι γίνεται πάντα, καθώς περνούν τα χρόνια…άλλωστε από τους «παλιούς» δεν με διαβάζει κανένας αχμμ άντε σχεδόν κανένας… και που έγραψα για συναντήσεις …χλωμό το είδα χαχαχ
Η Βιβή, ο Πέτρος και η Εύη μου έκαναν την χάρη να να πούμε υπό μορφή παρέας, καφεδάκι λοιπόν…. Άναψαν τα γέλια, καθώς αυτοί οι συγκεκριμένοι, με μένα την ακόμα πιο συγκεκριμένη, ε θα γυρίσουμε και δύο φορές το The Mal πριν κατορθώσουμε να βρεθούμε όλοι στον ίδιο σημείο!
Άναψαν τα γέλια της ψυχής μου γιατί με αυτούς τους συγκεκριμένους όσο συγκεκριμένη και αν είμαι, δεν θα είμαι ποτέ το θέμα ΕΓΩ, όλο θα πολυλογούν και πάνω που θα πιστεύω πως ήρθε επιτέλους η σειρά μου να λάμψω ο Πέτρος θα κάνει μια ερώτηση στην Εύη ή στην Βιβή και θα χάνω πάλι τη σειρά μου!!! Θεά σου λέει ο άλλος… και σα να μην φτάνει αυτό το μέγα βάσανο μου, η Εύη αποφάσισε να παντρευτεί και να κάνει και μωράκι!!! Απόλαυση ήταν σκέτη απόλαυση αλλά πάει, πάει και η μοναδική ελπίδα να μονοπωλήσω καθώς και η τελευταία μου ελπίδα να μην αρέσει ο μπόμπιρας στο Πέτρο έπεσε στο κενό!! Ο μικρός σφετεριστής του θρόνου μου, έκανε το σοφότερο, χαμογελούσε σε όλους και στο καθένα ξεχωριστά, δεν γκρίνιαζε, και δέχονταν κάθε αγκαλιά και προσφορά και πάνω από όλα φορούσε αυτή την παραλλαγή
Ανοίγω ένα από τα μικρά κουτάκια που έφερα από την Ελλάδα. Έχει την σφιχτή αγκαλιά του Δημήτρη, το ξεμονάχιασμα της Μαλίνας, τα χαδάκια της Βιβής τύπου «σώπα σώπα δεν πειράζει που δεν θα καταφέρεις να βγάλεις άχνα εμείς σε αγαπάμε και έτσι» – έχει την λαμπερή πολυλογία της μαμάΕυης, έχει το παράπονο του Πέτρου-σκατά τα έκανες αλλά σε αγαπώ-
Παλιοί μπλόγκερς φίλοι που τους έχω ανάγκη και που πραγματικά μου λείπουν από την ζωή μου στην Μορεάλη.
Νέοι μπλογκερς, δέχτηκαν πρόσκληση και είχαν την δυνατότητα να έρθουν… γιατί έχουμε και τον Γιώργο που νομίζω σε κάθε ευκαιρία θα με στριμώχνει να μου γκρινιάζει που δεν κατάφερε να έρθει,… και είναι και η Στεφανία που έως και σκέφτεται με όλα τα μαγικά της φίλτρα να κατασκηνώσει σε κάποια από τις πλατείες του Παγκρατίου και είναι και είναι ….
Ο παλιός Γιάννης μου, ήρθε πρώτος ή μάλλον για να είμαι ακριβής με περίμενε… προσεκτικός σα να είμαι κινέζικη πορσελάνη, κρίκος δυνατός που φαίνεται να με αντέχει …διαλέξαμε μαζί το τραπέζι, σε στρατηγικό σημείο …. Αναρωτιόμασταν θα έρθει τελικά κανείς … και ποιος …και πώς θα μας αναγνωρίσει … και δώστου να φωνάζω άσχετα και ο ολοκάθαρα «Στο Μόντρεαλ που λες Γιάννη μου» για να ακούν οι περαστικοί !!
Άστραψε το χαμόγελό της, έχυσα τον φραπέ μου… πανικός χαράς…. Κατερίνα, πραγματικά της ζωής το αεράκι, έφερε και το φύλακα άγγελό της που ευτυχώς με συμπάθησε! Η Κατέρινα μου που αβίαστα άνοιξε την αγκαλιά της στην νέα μπλογκογειτονιά, αποφασισμένη να τα μεταφράσει όλα … τέλεια μεταφράστρια, που εκτός από την δουλειά της, είναι καλή και στο να μεταφράζει το σύνθετο σε απλό!
«Μείνετε εκεί ότι και αν μου συμβεί θα τα καταφέρω» … σιγά μην φεύγαμε αν δεν ερχόνταν!! Η Μαρία Γ. χρόνιααα τώρα με ζηλεύει φθονερά που ζω ως άλλη βασίλισσα του Χιονιού και εγώ την ζηλεύω φυσικά, για το ξόρκι που κατέχει να ελευθερώνει το ακουστικό!!! Το πείσμα της είναι αληθινό, το χαμόγελο της δυνατό, η ευστροφία της διαβολική, και η αγκαλιά της μια τεράστια αγκαλιά … μου έκανε δώρο κρυστάλλινη δύναμη.
Για την άλλη την τσαπερδώνα, αυτή ντε την Σμαραγδούλα τι να πω!!! Κόβει το μάτι της και το αυτί της μην σας πω! Μεγαλώνει πρίγκιπες, είναι λαμπερή, παιχνιδιάρα, και κρύβει πολύ καλά το τσεκούρι … τόλμα … τόλμα να ξεχαστείς, χρααατσ σε έκανε κομματάκια… αλλά δεν θα σε κάνει…όταν σε επιλέγει της κάνεις, ακριβώς, δίχως εκπτώσεις.
Εκείνος που δεν θυμάμαι πριν από ποιόν και μετά από ποιον ήρθε ήταν ο Διονύσης. μάλλον γιατί έφτασε σε ταυτόχρονη διαφορετική στιγμή με τον γοητευτικό μου κύριο Λι μου που και καλά ήρθε να γνωρίσει τους φίλους του! Από την πρώτη ματιά υπογραμμίστηκε ο τεράστιος ερωτάς μας! Τόσο πληθωρικό θηλυκό που είμαι πως να μου ξεφύγει… και πως να τον αφήσω να μου ξεφύγει!!! Οι φίλοι μας, μας κράτησαν σε απόσταση, απέναντι στο στρογγυλό τραπέζι, εκείνος σεμνός με προθέσεις εξ και προ και εγώ ο ορισμός της καταστροφής και της διαφθοράς… δεν ήταν να μας βάλουν δίπλα δίπλα … πάλι καλά, γιατί έτσι μέσα στα γέλια, τα γλυκά λόγια, τις πύρινες ματιές … μπόρεσα να διακρίνω το θλιμμένο κουρασμένο, βλέμμα του Διονύση… τόσο όσο …και μετά και μετά βγάλαμε φωτογραφίες…
και κρατούσαν οι χοροί γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, και όλοι γνωριζόμασταν από την αρχή με τις συνοπτικές διαδικασίες ανοιχτής καρδιάς… και μετά και μετά έπρεπε ένας ένας να φύγουν ..
ξέρεις δεν θα γράψω άλλο, όσοι έχουν γράψει έστω και μια φορά σε μπλογκ έχουν γνωρίσει αυτή την αστραπιαία διαδικασία … Ανοίγουν οι καρδιές στις συναντήσεις των μπλόγκερς … πολλές πολλές πολλές… όλα αυτά τα χρόνια παααρα πολλές… και όμως λίγες παραμένουν τελικά, λίγες ταιριάζουν, λίγες επιμένουν …
αλήθεια … δεν είχα χρόνο … δύσκολες οι κοινές ταυτόχρονες τροχιές…
Καληνύχτα χαρτόκουτά μου 🙂
Καληνύχτα 