Η Πέπη είναι Καφετζού! :)

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=L6K_gjfz-Gc[/embedyt]

Από διάφορες συγκυρίες βρέθηκα να κρατώ συντροφιά (εργασία) στην Δέσποινα που έχει προβλήματα με τον Ιππόκαμπο της που ζει στο μικρό της ενυδρείο του μυαλού της Παρέα τρεις ώρες κάθε μέρα καθόμαστε και γεμίζουμε μαζί το ενυδρείο. Ένα βαρέλι δίχως πάτο που ότι του ρίχνεις φρρτ φεύγει! Προσπαθώ να μπω στο βαρέλι, να κρατιέμαι από τα μικρά και τα μεγάλα, να γαργαλώ όσο μπορώ την διάθεση. Γνωρίζω πως μετά τις τρεις ώρες ούτε εμένα με συγκρατεί, ούτε τα όσα ζούμε και λέμε.

Υπάρχουν στιγμές που φαντάζει άδικος κόπος. Υπάρχουν στιγμές, εκείνες που γελά που σκέφτομαι πως αυτό είναι ζωή. Να μπορείς να θυμάσαι την διαδρομή …αυτή τη μικρή διαδρομή που σε φτάνει στο γέλιο. 

Παρακολουθούμε τηλεόραση, προσπαθούμε να μπούμε στην πλοκή, να παρακολουθήσουμε τους διαλόγους και να τους συγκρατήσουμε…. Δύσκολο χωρίς την βοήθεια του Ιππόκαμπου η Δεσποινά μου να συγκεντρωθεί. Αρκετές φορές κολλά σαν βελόνα σε δίσκο διαβάζοντας ξανά και ξανά την ίδια ανάμνηση. Ναι ναι θυμάμαι … μου το έχεις ξαναπεί ... απαλά και αδιάφορα … Βάζω όλη μου την δύναμη να πάμε παρακάτω με τον πιο αδιάφορο ψυχρό ευγενικό τρόπο… 

Προσπαθούμε μια φορά την εβδομάδα να φτιάξουμε κάποιες από τις φωτοτυπίες των σπορακίων μου. Το ενδιαφέρον της ξεφτίζει.

Εκείνο όπου απολαμβάνουμε είναι η παρασκευή του απογευματινού μας καφέ. Κάθε απόγευμα θα γλιστρήσουμε στην κουζίνα και αφού καταφέρουμε να θυμηθούμε την σειρά παρασκευής του αλλά και τα σύνεργα, θα κατευθυνθούμε στο καθιστικό για να αφεθούμε στις μαγικές ιδιότητες ενός ζεστού φλιτζανιού νες καφέ με γάλα. Εκεί στην παρέα μας ανακάλυψα την μικρή Πέπη, λατρεύει τον καφέ… όπως και όλα τα γλυκά Η Πέπη μου είναι καφετζού… τόσο καφετζού που θα πει και το αστείο της για τον Τραμπ, που θα γελάσει με τα δικά μου αστεία… τόσο καφετζού που καμιά φορά ακούω την Δέσποινα να μονολογεί …. αχ… ευτυχώς που έρχεσαι Μάνο μου και ανοίγει η καρδιά μου… 

Αρπάζομαι από αυτό και συνεχίζω την εργασία μου, μια εργασία που ούτε στο ελάχιστο δεν είναι δημιουργική Βαρέλι που αδειάζει 

Κάθε απόγευμα πίνω καφέ με την κυρία Δέσποινα 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Αλτ και Χαμένος

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=Ajd_Gb9vEBA&feature=youtu.be&spfreload=10[/embedyt] 

Δεν ξέρω αν τα μάτια σου

είναι τα ίδια ακόμα

που μοιάζουνε λουλούδια στη βροχή.

Εγώ θα τα ξεχώριζα

σε θάλασσα σταγόνα,

σαν στάλα αίμα μέσα στην πληγή.

Δεν ξέρω αν το σώμα σου

είναι το ίδιο ακόμα,

αν μοιάζει με ένα σύννεφο απαλό.

Ήταν μαζί ο ουρανός

και το δικό μου χώμα

το πιο κοντά και το πιο μακρυνό.

Δε με κρατάει ό,τι θυμάμαι,

δεν φτάνει να το πεις ζωή,

απ` τα παλιά δεν ξεδιψάμε,

κανεις δεν ζει, αγάπη μου,

με χθεσινό φιλί.

Δεν ξέρω αν το γέλιο σου

είναι το ίδιο ακόμα,

εκείνο που χανόμουν σαν παιδί.

Όλος ο κόσμος μίκραινε,

γινόταν ένα στόμα,

χωρούσε μέσα σ` ένα σου φιλί.

Μπορεί να μας κρατήσει ό,τι θυμόμαστε? Ακούω αυτό το τραγούδι. Σκέφτομαι πως σίγουρα δενξεδιψάμε από τα παλιά  Δεν φτάνει να το πεις ζωή.Έχω την εντύπωση πως ίσως να μην επεδίωξα ποτέ να δεθώ με τα επιτεύγματα μου, τα αφήνω να δεθούν στη ζωή μου, χωρίς να επιτρέψω να εξαρτώμαι από αυτά. Έτσι η ζωή μου δεν έχει κύκλους που κλείνουν, κρίκοι που πιάνονται  ο ένας στον άλλο, αλλά είναι ένα σπιράλ …μάλλον δεν είναι και πολύ σίγουρη γιατί δεν έχω πάει και ποτε σε ψυχολόγο  Μια φορά μόνο πήγα …μια επίσκεψη …γιατί αναστενάζετε? γιατί αναστενάζετε? πφ λίγος ..

  αχμμμ τι έλεγα … α ναι 

Ένα  από τα νέα μου ενδιαφέροντα, τους νέους προσανατολισμούς, μια νέα ασχολία ίσως να είναι το «Αλτ και χαμένος». ( ο λόγος που «βαφτίζω» με αυτές τις λέξεις είναι για να μην πιάσει ο γουγλης αυτή την εγγραφή Θα παρακαλούσα σε αυτό το σημείο τον κάθε άγνωστό αναγνώστη που έπεσε σε αυτό το μπλογκ αναζητώντας απαντήσεις για αυτή τη νόσο….να μην συνεχίζει να διαβάζει. Το συγκεκριμένο μπλογκ είναι ένα ημερολόγιο με μόνη αξία μπουρδες και σκόρπιες σκέψεις μιας απλήςξανθιάς θέας …  ) Θεραπεία δεν υπάρχει όχι για τις μπουρδες μου μόνο αλλά και για την νόσο του Αλτ και χαμένος. 

Κάπου κάτι ακούγεται για ένα πρόγραμμα που θα βοήθεια τους ασθενείς. Στα σπάργανα ακόμα … Δεν έχω καμία γνώση αλλά κάτι με κεντρίζει. Σκόρπιες σκέψεις που ακόμη δεν έχουν βρει τον δρόμο τους. Κυρίως έχουν να κάνουν με το πόσο θα μπορούσα να βοηθήσω σε αυτό το πρόγραμμα ….κυρίως ως ένα πολύ μικρό γρανάζι στον τομέα της μουσικοθεραπείας. Φαίνεται πως η μουσική έχει μια μαγική δύναμη να πηγαίνει σε άγνωστες γωνιές του εγκεφάλου, ακόμα ίσως και φαινομενικά κατεστραμμένες και …να κάνει τα μαγικά της ξυπνήματα. 

Στο κοντινό μου περιβάλλον και σε αρκετά μικρή ηλικία ένιωσα να χάνω σιγά σιγά την γιαγιά μου από «μαλάκυνση εγκεφάλου» Έβλεπα και άκουγα πράγματα που αν και δεν τα θυμάμαι και πολύ καλά, μου έκαναν τρομερή εντύπωση, η λογική μου δεν μπορούσε να τα κατανοήσει. 

Κανείς λοιπόν δεν ζει με χθεσινό φιλί …από την άλλη πως είναι να χάνεις την ταυτότητα σου? 

Σήμερα βρέθηκα για  πρώτη φορά με την κυρία Δέσποινα. Χάνει την ταυτότητα της και …σαν να την αναζητά στο παρελθόν. Αύριο δεν θα με θυμάται. Θυμάται μόνο την πόλη που γεννήθηκε , το δάσκαλο της που είχε γιο και τον μάλωνε συνέχεια, θυμάται τον άντρα της, μου το δείχνει στην φωτογραφία, με ρώτησε που μένω… να μην περνώ από τις γραμμές δεν πρέπει. Όλα αυτά μου τα είπε ξανά και ξανά πολλές φορές ξανά και ξανά …διψασμένη δεν θα με θυμάται την επόμενη φορά 

νέες λεξούλες για την ξανθιά θέα ..

έκδηλη, άδηλη και ένας ιππόκαμπος 

το τραγούδι αυτό είναι από τον δίσκο «τελευταίος μου εαυτός»

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂