Ποιος έχει τη δύναμη…

Να κάνω μια ακόμα δουλειά, για το σπίτι, για τις άλλες δραστηριότητές μου ή να απολαύσω τα δακτυλάκια μου που προσπαθούν να φυλακίσουν σε λέξεις όλα έχουν συμβεί τις προηγούμενες μέρες.

Θα προσπαθήσω να τα κάνω όλα παράλληλα χαχαχα πολυεργαλείο … χαχαχαχα

Η επέμβαση, αυτή η μικρή και αθώα μιας ημέρας, έγινε την προηγούμενη Παρασκευή, με επιτυχία. Μας έστειλαν σπίτι με ένα σωρό οδηγίες. Μας γέμισαν με ένα σωρό αν και αν και αν … τότε θα πρέπει επιστρέψετε στα επείγοντα του νοσοκομείου… το εφιαλτικό ήταν πως συμπλήρωναν «…καλό θα είναι να τα αποφύγετε όμως» Σωστά αυτή η φράση δεν είναι και τόσο εφιαλτική, όμως την έχουμε ζήσει στην πράξη, πραγματικά τα επείγοντα ειδικά στα νοσοκομεία του Μοντρεάλ είναι φρίκη! Έτσι ξεκίνησε ένας μικρός αγώνας… ένας αγώνας που αν και κάποιες στιγμές το Σάββατο μας έφτασε στα άκρα, τελικά όλα πάνε καλά, τουλάχιστον μέχρι την Τετάρτη που θα ξαναπάμε για να βγάλουν το στεντ. Μη με ρωτάς τι είναι το στεντ μικρή μου Ξανθιά Θεά, μη με ρωτάς από που θα του το βγάλουν .. είναι ουρολογικά θέματα αυτά… Από κει και πέρα, βιου όψη και για αυτό … θα ξεκινήσει η σχετική και νέα ανάκρισουλα.

Έχω ένα μικρό θυμό με το «από πού κρατά η σκούφια σου» κάτι σαν ιερά εξέταση και ξαφνικούς ξεριζωμούς που συνιστούν οι χειρουργοί … Ευτυχώς, οι κάθε είδους γιατροί, είναι απλά δικηγόροι. Και αν ψάχνουν αφορμές για να αρχίσουν μια δίκη … σιγουράκι δεν έχουν καμιά απολύτως δύναμη στις αποφάσεις.

Στη ζωής του το παλιό παλτό έχει πάρει αποφάσεις σε δίκες, ως εισαγγελέας και πρόεδρος, αρκετές φορές. Βοηθός με κοφτερή ματιά κάπου βολοδέρνω και εγώ. Και το θέμα μου σε όσα προσπαθώ να γράψω δεν είναι για αυτή την παραπάνω περίπτωση, που δεν ξέρουμε ακόμα αν θα πάμε σε δίκη.

Το θέμα μου είναι μια υπόθεση που έχει αρχίσει από το 2010-11 με διάφορα δικαστήρια και αποφάσεις, και τώρα σα να ζητά οριστική απόφαση κατά τον Σεπτέμβριο. Η εμπειρία στο παιχνίδι που λέγεται «γάτα με ποντίκι» μετράει πολύ περισσότερα χρόνια, συγκεκριμένα από το 1993. Φυσικά και υπάρχουν εχθροί της εμπειρίας, όπως η κουράση … Ξέρω βέβαια πολύ καλά τη δύναμη που ονομάζεται Ψυχικό σθένος, και σε βγάζει από τη φρίκη, την παράνοια Μια δύναμη που οδηγεί στην ευλογία της ευτυχίας και που εκφράζεται με κάθε μικρό, αστείο, κωμικό, σε βλέμματα, σε αγγίγματα, σε παιχνίδια, σε ξόρκια…σε δύο χείλη κολλημένα, σε δύο μέτωπα πάντα πάντα ενωμένα… χιχιχι

Το είχα ανάγκη να γράψω ασυνάρτητα .. Αυτάααα, και ότι κατάλαβες κατάλαβες…

Αναβάθμιση και όπου φτάσει :)

Δεν ξέρω αν μου το είπε για παρηγοριά, άλλα ένας φίλος μου είπε πως τα ζευγάρια στα οποία ζει ο ένας για τον άλλον κάπως γίνεται και πεθαίνουν μαζί. Ένας άλλος, φίλος πάλι, μου είπε πως όταν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι υπάρχει τόση εξάρτηση δεν είναι φυσιολογικό.

Το πρόγραμμα της 11ης Ιανουαρίου 2023 ήταν κάπως αχμ αυτό που λέμε .. Στον Κόσμο μας . Σιγά μην περιμέναμε τις υπενθυμίσεις του ηλεκτρονικού ημερολογίου, παρόλα αυτά η ανάρτηση ήταν τρυφερή, κάτι ρε παιδί μου για να συντηρήσουμε το προϊόν. Γύρω στη 1 το μεσημέρι κοιτάζαμε τα λαϊκς και ταυτόχρονα ψάχναμε για το μπλε κτίριο,

μετά ψάχναμε την κάρτα και στη συνέχεια μια πόρτα που μας χώρισε, όχι για πολύ γιατί βλέπεις ένας χυμός και λίγη κουβέντα εκτός θέματος, μπορεί να μας γλιτώσουν από την ανατριχιαστική σαδιστικότητα. Μαρία Μαρία όριστε κυρίε, δικός μου ναι … α ώστε με αυτή την κάρτα ανοίγει η πόρτα απ έξω… Ούτε που θυμάμαι πώς τον λένε τον μάγο με τα μπλε μάτια, τη στολή και τη διαστροφή του ματάκια μέσα από τρύπες που βγαίνουν υγρά και σε καμιά περίπτωση δεν μπαίνουν μικροσκοπικές κάμερες. Βάλε μια κάμερα κάπου και κάτι θα σου δείξει που θα πρέπει να βγει, τουλάχιστον στα μάτια των περίεργων! Βρήκαμε τελικά και οι δύο το χρώμα μας, γιατί μια φορά και εμένα αυτός ο κορεάτης? που μου έβαλε παπουτσάκια χάρτινα γαλάζια και σκουφάκι και στενό μανδύα μπλε, ταυτόχρονα μου έκλεψε και το χρώμα. Βρήκαμε μαζί το χρώμα μας και το δρόμο να βγούμε από την πόρτα και ας μας έδωσαν εκ νέου ραντεβού…

Βρήκαμε και το μπλε μας αυτοκινητάκι και ξεκινήσαμε να προλάβουμε το ραντεβού έξι με επτά, ιδιαίτερο ραντεβού, Ζζ και το ρήμα «φορώ», και εγώ δεν πρόλαβα να αλλάξω που ήθελα να φορέσω κάτι πιο βραδινό για το ραντεβού μας. Άλλαξες εσύ για μένα, τα λάικ και τα μηνύματα κελαηδούσαν την επέτειο μας. Είναι κάποιοι φίλοι μας που πραγματικά ξέρουν σε τι κόσμο ζούμε εδώ και Σαράντα τρία χρόνια.

Ρεστοράν Ιταλικό με «Φέρτε το κρασί σας», φαντάζομαι δεν το ξέρατε, το ξέραμε αλλά το ξεχάσαμε ή δεν του δώσαμε σημασία γιατί κατά βάση άλλο μας μεθάει στη ζωή, όμως για πες μας σπιρτόζα Ιταλίδα … έχει κάβα λίγο πιο κείθε κύριε, με τα πόδια δύο βήματα. Διαβάζεις το βλέμμα μου, το κορίτσι θέλει κρασί και μέχρι να καταφέρω να διαβάσω τον κατάλογο, τα κολονάτα αρχίζουν να χορεύουν στον ρυθμό των 43

Απόλαυση η στιγμή που ανακαλύπτουμε μια αγαπημένη γεύση όπως το ζεστό ψωμάκι ή μια ηδονική γεύση όπως τα πορτομπέλο,

νηστικό αρκούδι δε χορεύει στον ρυθμό της παράδοσης, που μας θέλει πάντα αυτή τη μέρα να σκαλίζουμε αυτό που έχουμε, αυτό που φτιάξαμε χρόνο με χρόνο, εμπειρία με εμπειρία, αποχωρισμό ονείρων, χαρά με χαρά, απότομη με απότομη στροφή και ευτυχισμένες ευθείες. Μετά τις ιταλική πάστα, το κρασί που τελειώνει, τις ματιές μας, πάμε για το αγαπημένο μας σπορ αυτό του σκαλίσματος. Δύσκολα να πέσει από τη νούμερο ένα θέση η βροχή της Αναβύσσου, δύσκολα θα πέσει από τη νούμερο ένα όμως και η στιγμή που δονούσαμε όλο το αεροδρόμιο με την αγκαλιά μας, όπως και τόσες άλλες κάθε μία στην κατηγορία της. Κάπως έτσι μετά τις λαιμουδιές ήρθαν οι μαγουλίθρες-δες όχι δες- και τώρα βαδίζουμε γρήγορα στις πισώπλατες, ύπουλες, τρομαχτικές αγκαλιές. Λατρεύω τους απολογισμούς μας… ρε συ θέλω να το βλέπω έτσι ως παραμύθι ή το ζω πραγματικά! Θα το αδειάσω το μπουκάλι το κρασί, αντέχουμε.

Κάνει κρύο όσο και να πεις κάνει κρύο, μας ζεσταίνει το τσιγάρο μέσα στο αυτοκίνητο, όπως και το γέλιο μας στο πάτα το ποουζ γιατί έχω μια ιδέα πήγαινε να μας φέρεις… Δεν ξέχασα να αναφέρω την κρέμα καραμελέ που φάγαμε, ήταν το ίδιο φίνα και γλυκιά με τη διαπίστωση πως το τεσσαρακοστό τρίτο έτος, που προστέθηκε στη γνωριμίας μας, αναβάθμισε τη σχέση μας. Γράφω και αυτό το τελευταίο, αυτό που θέλω να εξερευνήσω, μετά το ανεξερεύνητο της ίδιας σκέψης και έκφρασης λόγου το ίδιο δευτερόλεπτο…. τι έλεγα ..

α ναι .. θέλω να εξερευνήσω τον τρόπο που κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί … έχει αρχίσει να γίνεται σαν ένας εγκέφαλος να δίνει εντολή σε δύο σώματα…. αυτό και αν είναι αναβάθμιση!

Η πρώτη του 2023 :)

Αύριο ξεκινώ το σχολείο.Επιστροφή στα σποράκια μου Θα πρέπει να ξανακερδίσω το ενδιαφέρον τους γιατί και αυτά όπως και εγώ μετά από τις ημέρες ξενοιασιάς, με φίλους, με μονοήμερες εξορμήσεις, με λιχουδιές, με με με άντε να με ξαναβάλεις στις καθημερινές υποχρεώσεις.

Αύριο θα πάμε στη Νεράιδα της Λίμνης κατά κόσμον Μαίρη. Μαζεύει κάθε παραμονή Χριστουγέννων στενούς φίλους και συγγενείς για ρεβεγιόν, όλα από τα χεράκια της. Όμως ο κοβιντ της αλλάξε τα σχέδια, μια μέρα πριν… έτσι το μετέθεσε για αύριο τις 7 Ιανουαρίου, ευτυχώς που με πήρε τηλέφωνο το είχα ξεχάσει.

Πήρα αρκετά δώρα από τους γονείς, όχι όσα θα έπρεπε… πολλές απουσίες των παιδιών την τελευταία σχολική μέρα. Εμ βέβαια αφού κάναμε τη γιορτή ένα Σάββατο πριν κλείσουμε, οι περισσότεροι γονείς δεν τα έφεραν το επόμενο Σάββατο, ήταν και άσχημος ο καιρός… τέλος πάντων …

Πήραμε και από ένα όμορφο δώρο από την Πασχαλίτσα μου. Η κάρτα που το συνόδευε ήταν όλα τα λεφτά. ¨ Όλα τα λεφτά ήταν και που βρέθηκα στο στούντιο, στο αγαπημένο μου πιλοτήριο. Ένιωσα τόσο όμορφα και ερωτικά, έρωτας ραδιοφώνου είναι αυτός, νομίζω πως το μικρόβιο ξύπνησε. Κάνω σκέψεις μήπως αλλάξω την καθημερινότητα μου, προσθέτοντας μια νέα υποχρέωση, να πετάω στα σύννεφα και να χαϊδεύω αυτάκια πάλι χιχιχι. Και μόνο που το αναφέρω εδώ στο ημερολόγιο μου μού δημιουργεί την υποχρέωση να το κυνηγήσω και ότι γίνει … λίγο νερό στο κρασί μου, λίγο περασμένα ξεχασμένα, λίγο ένα χαμόγελο, και ίσως κάνω μια επίσημη επίσκεψη στα γραφεία ..

Το Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν μας στο σπίτι ήταν ζεστό, μέχρι και κεράκια ανάψαμε 🙂

Στα όμορφα δώρα βάζω την κατασκευή της βασιλόπιτας. Έτσι και αλλιώς όταν είμαστε μαζί στην κουζίνα είναι σα να κινηματογραφείτε ως ντοκιμαντέρ η μορφή της σχέσης μας. Κέικ φέτος, με συντροφιά τις συμβουλές της βίβλου

με διάφορα μέσα …

Βάζω επίσης το Πρωτοχρονιάτικο Ρεβεγιόν στα δώρα. Ήταν όμορφο, παρόλο που δεν κάναμε αλλαγή του χρόνου σε κάποιο φιλικό σπίτι ή στο δικό μας… τι ωραία που ήταν στον Αγιο Στέφανο… τι έλεγα α ναι, φέτος πήγαμε σε ένα ρεβεγιόν που οργανώθηκε στη Νότια Ακτή και βρεθήκαμε σε ένα τραπέζι 10 ατόμων, όλοι φίλοι από μικρά παιδιά, ελληνοκαναδεζάκια! Φυσικά και το ευχαριστηθήκαμε, γιατί ειδικά όταν ξέρεις από τραγούδια και σου τυχαίνει αυτός ο ντι τζει πρέπει να έχεις υπέροχη ψυχολογία, που δεν μπορεί να την αγγίξει τίποτε και σε οδηγεί στην πίστα ξανά και ξανά. Είχαμε καιρό να χορέψουμε !!!

Α ναι και έφαγα και την πρώτη τούμπα της χρονιάς Τόσα χρόνια στον Καναδά τολμώ να πω πως κάτι έχω μάθει από περπάτημα σε χιόνι ή παγωμένο χιόνι ή και πάγο μη σου πω… αλλά… φαίνεται πως δεν έχω μάθει από ισορροπία σε μια αίθουσα που είναι γεμάτη γυαλιστερα κομφετί … έτσι λίγο πριν την έξοδο από την αίθουσα, και καθώς το παλιό μου παλτό απομακρύνθηκε από το πλάι μου για να πάει να πάρει το παλτό του, απλά τον φώναξα δυνατά. Γύρισε, δεν με είδε στο οπτικό του ορίζοντα και κοίταξε στο πάτωμα για να πάθει εκείνος το πρώτο σοκ … Ολα καλά όμως…

Επίσης, και το κοπή τη πιτα ήταν ωραίο γιατί συνδεθήκαμε με Ελλάδα και τα ανήψια μας,…

Αφήνω για το τέλος μερικές φωτογραφίες από την εκδρομή μας στην Οττάβα από χιονισμένα τοπία, από τις βόλτες μας και μερικές γουρουνιές άλλες.

Από Αύριο λοιπόν σχολείο, σπίτι χωρίς φωτάκια, επέτειος, μια μικροεπέμβαση, νέα ενδιαφέροντα …

Καληνύχτα

Ζήτα και θα σου δοθεί

Είναι όμορφο το πρώτο χιόνι. Αυτό που δεν θέλει να σε προειδοποιήσει πως έρχεται ο χειμώνας. Αυτό που απλά, απαλά, αποφασιστικά θέλει να σε ενημερώσει πως έφτασε η στιγμή να παγώσει κάθε σου ανάγκη. Ήρθε για να κυριαρχήσει .. Πέφτει απαλό, γρήγορο… πέφτει για ώρες… έχει εξορίσει κάθε υποψία αέρα, καλλιεργεί τη λευκή σιωπή. Ατάραχο νιφάδα νιφάδα στοιβάζεται ισορροπώντας στο μήκος των γυμνών κλαδιών, πλάθοντας χοντρές φυλλωσιές. Ξαπλώνει φαρδύ πλατύ στην πόλη, στις αυλές των σπιτιών, στις στέγες… παντού.. και απλά ενημερώνει και κυριαρχεί

Λατρεύω το ατόφιο χιόνι, χοντρό, κάτασπρο μπογιατίζει λευκό ό,τι βρει… και αφήνει, ως εξαιρέσεις του κανόνα, εδώ και εκεί μικρές πινελιές άλλων χρωμάτων τάχα για να επιβιώσουν, έτσι για να σου δώσει την ελπίδα πως αν δεν αφεθείς στην ανυπαρξία του λευκού, ίσως καταφέρεις να αναστήσεις την ανάγκη σου για ζέστη, θαλπωρή, μια αγκαλιά, ένα φιλί να σου θυμίσει πως είσαι ακόμα ζωντανός. Αρκεί να θυμηθείς να κοιτάξεις προς τον ουρανό, κάπου εκεί ίσως θυμηθείς.. το φως σου… εκει θυμηθείς πως είσαι αστέρι αυτόφωτο, πως έχεις τη δύναμη, τη φωτιά.

Έφτασε η εποχή να υποφέρουν όσοι άστεγοι, μόνοι, παραδομένοι, όσων η φωτιά έχει σχεδόν σβήσει. Έφτασε η εποχή που σου δίνεται η ευκαιρία να προσφέρεις αποφασιστικά, πρώτα σε σένα τα μισά και τ άλλα μισά σε όποιον γύρω σου βρεις να έχει ανάγκη.

Άλλοι το λένε χειμώνα, άλλοι Χριστούγεννα, άλλοι απλά ανάγκη να φροντίσεις.

Δεν ξέρω τι θα κάνουμε τα Χριστούγεννα.

Το παλιό μου παλτό έχει ως αποστολή να πιστέψει στον εαυτό του, να χτυπήσει γροθιά στο μαχαίρι, να διεκδικήσει αυτό που πιστεύει πως αξίζει .. πραγματικά, το αξίζει… ζήτα και θα σου δοθεί…

Κάπου θα πάμε, όπου και να πάμε, θα περάσουμε όμορφα είναι σίγουρο. Η ζωή έχει τον τρόπο να μας οδηγεί στο όμορφο, στο ωφέλιμο..

λαλά…

Καληνύχτα Μορεάλη μου..

Με αυτά και κάτι άλλα (?)

Σήμερα, μετά από μια επίσκεψη στην ψυχολόγο και κομμώτρια μου Ματίνα για γενική επισκευή, είπα να φτιάξω ένα τσαγάκι περιποιημένο με κατεψυγμένες φράουλες, να χουχουλιάσω με την κουβερτούλα μου στην κόκκινη πολυθρόνα μου, να αντισταθώ στη βόλτα σε άλλα εξοχικά και να εκτονωθώ γράφοντας και κυνηγώντας τη σκέψη μου.

Το σπίτι έχει στολιστεί, με το παλιό παλτό να έχει αναλάβει την ευθύνη κάθε πρωί να σβήνει τα φωτάκια που διακοσμούν με χριστουγεννιάτικη γιρλάντα την μπαλκονόπορτα του σαλονιού. Ο μικρός μου δεν το θυμάται πάντα καθώς φεύγει αγχωμένος για το γραφείο. Είναι πολλά που τον ζορίζουν και έχει και μένα, μια να με πάει στο κομμωτήριο, μια στο μάθημα που έχω με τη μικρή μου Σέτα κάθε Τετάρτη… διάφορα μικρά άλλα και μεγάλα όπως μια μικρή επέμβαση – εύκολη με τοπική αναισθησία αλλά και μόνο που ακούει ο ανδρικός του οργανισμός το σημείο που θα γίνει … αρκεί… όπως κάτι αποτελέσματα από βίου όψη, κάτι σα να πηγαίνεις χαλαρά σε μια ευθεία με το αυτοκίνητο και να περιμένεις το χάρτη να σου δείξει πότε θα αρχίσουν τα διάφορα στροφηλίκια… και φυσικά το λόττο που ενώ είναι σίγουρος πως θα κερδίσει, κερδίζει 2 δολάρια χωρίς τα μηδενικά των 20.000.000 και δωρεάν παιχνίδια για να ξαναπαίξει.

Οι τοξότες άμα πέσουν ψυχολογικά μπλοκάρουν την ψυχή τους και συνομιλούν μόνο με τη λογική τους που σπάει κόκαλα. Τα γράφω όλα αυτά γιατί όταν περνάω από το σαλόνι και βλέπω τα φωτάκια σβησμένα, από τη μια χαμογελώ, από την άλλη θέλω να του κάνω μια σφιχτή αγκαλιά και από την άλλη πλευρά νιώθω τη δύναμη του. Που να γράψω ότι εδώ και τρεις μέρες πάλι κοιμάται στο σαλόνι. Κρυωμένη, με πυρετό μέχρι 37,9 την πρώτη μέρα.

Αυτά ξεκίνησα να γράφω την Πέμπτη, κάτι με διέκοψε, και δεν ολοκλήρωσα δεν δημοσίευσα δεν δεν…

Σήμερα έφτασε Τρίτη, Αν και δεν λέει να μου περάσει το κρύωμα την Παρασκευή το απόγευμα πήγα στη γιορτή του προσωπικού και το Σάββατο η χριστουγεννιάτικη γιορτή με τα σποράκια. Αυτό που κρατώ από τη γιορτή είναι το γέλιο των γονιών. Έπρεπε να βρουν τη φράση ¨καλά Χριστούγεννα σε όλους» μέσα από το θεατρικό μας «η Χριστουγεννιάτικη Αλφαβήτα», κρατούσαν τα σποράκια από ένα γραμματάκι και το καθένα όταν έφτανε η σειρά του έλεγε το γράμμα και κάτι σχετικό Κ οι Κουραμπιέδες της γιαγιάς, Γ η γέννηση του Χριστού…. Τέλος πάντων με τον τρόπο μου βοήθησα τους γονείς να βρουν την ευχή και ήταν αυτός ο τρόπος που τους έκανα να γελάσουν.

Τι όμορφο που είναι να γελούν οι ανθρώποι. Μερικές φορές δεν το πετυχαίνω και γελούν από ευγένεια, όμως όταν το γελιο τους είναι πραγματικό φεύγει τόσο μα τόσο το προσωπό τους.

Ήθελα να φέρω φωτογραφίες, από τις καλές που βγάζει το παλιό μου παλτό, αλλά δεν τις έχει στείλει, και αν είναι να περιμένω θα περάσουν τα Χριστούγεννα.

Σε αφήνω τώρα, να φέρω τις φωτογραφίες.

Αυτή είναι μια ζωγραφιά της Ελλα που μου αρέσει πάρα πολύ, τη στείλαμε στην Ελλάδα μάζι με άλλες…

Τα παιδιά τα έντυσα δωράκια, εδώ από την πρόβα, στη γιορτή φορούσαν όλα ασπρη μπλούζα

Αυτες είναι οι μικρές πινακίδες με το γραμματάκι που κρατούσε κάθε παιδί στη γιορτή..

και αυτό είναι και να φέρω και ένα τραγούδι άσχετο που μου αρέσει αυτό τον καιρό.

Καληνύχτα Μορεάλη μου