Η πρώτη του 2023 :)

Αύριο ξεκινώ το σχολείο.Επιστροφή στα σποράκια μου Θα πρέπει να ξανακερδίσω το ενδιαφέρον τους γιατί και αυτά όπως και εγώ μετά από τις ημέρες ξενοιασιάς, με φίλους, με μονοήμερες εξορμήσεις, με λιχουδιές, με με με άντε να με ξαναβάλεις στις καθημερινές υποχρεώσεις.

Αύριο θα πάμε στη Νεράιδα της Λίμνης κατά κόσμον Μαίρη. Μαζεύει κάθε παραμονή Χριστουγέννων στενούς φίλους και συγγενείς για ρεβεγιόν, όλα από τα χεράκια της. Όμως ο κοβιντ της αλλάξε τα σχέδια, μια μέρα πριν… έτσι το μετέθεσε για αύριο τις 7 Ιανουαρίου, ευτυχώς που με πήρε τηλέφωνο το είχα ξεχάσει.

Πήρα αρκετά δώρα από τους γονείς, όχι όσα θα έπρεπε… πολλές απουσίες των παιδιών την τελευταία σχολική μέρα. Εμ βέβαια αφού κάναμε τη γιορτή ένα Σάββατο πριν κλείσουμε, οι περισσότεροι γονείς δεν τα έφεραν το επόμενο Σάββατο, ήταν και άσχημος ο καιρός… τέλος πάντων …

Πήραμε και από ένα όμορφο δώρο από την Πασχαλίτσα μου. Η κάρτα που το συνόδευε ήταν όλα τα λεφτά. ¨ Όλα τα λεφτά ήταν και που βρέθηκα στο στούντιο, στο αγαπημένο μου πιλοτήριο. Ένιωσα τόσο όμορφα και ερωτικά, έρωτας ραδιοφώνου είναι αυτός, νομίζω πως το μικρόβιο ξύπνησε. Κάνω σκέψεις μήπως αλλάξω την καθημερινότητα μου, προσθέτοντας μια νέα υποχρέωση, να πετάω στα σύννεφα και να χαϊδεύω αυτάκια πάλι χιχιχι. Και μόνο που το αναφέρω εδώ στο ημερολόγιο μου μού δημιουργεί την υποχρέωση να το κυνηγήσω και ότι γίνει … λίγο νερό στο κρασί μου, λίγο περασμένα ξεχασμένα, λίγο ένα χαμόγελο, και ίσως κάνω μια επίσημη επίσκεψη στα γραφεία ..

Το Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν μας στο σπίτι ήταν ζεστό, μέχρι και κεράκια ανάψαμε 🙂

Στα όμορφα δώρα βάζω την κατασκευή της βασιλόπιτας. Έτσι και αλλιώς όταν είμαστε μαζί στην κουζίνα είναι σα να κινηματογραφείτε ως ντοκιμαντέρ η μορφή της σχέσης μας. Κέικ φέτος, με συντροφιά τις συμβουλές της βίβλου

με διάφορα μέσα …

Βάζω επίσης το Πρωτοχρονιάτικο Ρεβεγιόν στα δώρα. Ήταν όμορφο, παρόλο που δεν κάναμε αλλαγή του χρόνου σε κάποιο φιλικό σπίτι ή στο δικό μας… τι ωραία που ήταν στον Αγιο Στέφανο… τι έλεγα α ναι, φέτος πήγαμε σε ένα ρεβεγιόν που οργανώθηκε στη Νότια Ακτή και βρεθήκαμε σε ένα τραπέζι 10 ατόμων, όλοι φίλοι από μικρά παιδιά, ελληνοκαναδεζάκια! Φυσικά και το ευχαριστηθήκαμε, γιατί ειδικά όταν ξέρεις από τραγούδια και σου τυχαίνει αυτός ο ντι τζει πρέπει να έχεις υπέροχη ψυχολογία, που δεν μπορεί να την αγγίξει τίποτε και σε οδηγεί στην πίστα ξανά και ξανά. Είχαμε καιρό να χορέψουμε !!!

Α ναι και έφαγα και την πρώτη τούμπα της χρονιάς Τόσα χρόνια στον Καναδά τολμώ να πω πως κάτι έχω μάθει από περπάτημα σε χιόνι ή παγωμένο χιόνι ή και πάγο μη σου πω… αλλά… φαίνεται πως δεν έχω μάθει από ισορροπία σε μια αίθουσα που είναι γεμάτη γυαλιστερα κομφετί … έτσι λίγο πριν την έξοδο από την αίθουσα, και καθώς το παλιό μου παλτό απομακρύνθηκε από το πλάι μου για να πάει να πάρει το παλτό του, απλά τον φώναξα δυνατά. Γύρισε, δεν με είδε στο οπτικό του ορίζοντα και κοίταξε στο πάτωμα για να πάθει εκείνος το πρώτο σοκ … Ολα καλά όμως…

Επίσης, και το κοπή τη πιτα ήταν ωραίο γιατί συνδεθήκαμε με Ελλάδα και τα ανήψια μας,…

Αφήνω για το τέλος μερικές φωτογραφίες από την εκδρομή μας στην Οττάβα από χιονισμένα τοπία, από τις βόλτες μας και μερικές γουρουνιές άλλες.

Από Αύριο λοιπόν σχολείο, σπίτι χωρίς φωτάκια, επέτειος, μια μικροεπέμβαση, νέα ενδιαφέροντα …

Καληνύχτα

Ζήτα και θα σου δοθεί

Είναι όμορφο το πρώτο χιόνι. Αυτό που δεν θέλει να σε προειδοποιήσει πως έρχεται ο χειμώνας. Αυτό που απλά, απαλά, αποφασιστικά θέλει να σε ενημερώσει πως έφτασε η στιγμή να παγώσει κάθε σου ανάγκη. Ήρθε για να κυριαρχήσει .. Πέφτει απαλό, γρήγορο… πέφτει για ώρες… έχει εξορίσει κάθε υποψία αέρα, καλλιεργεί τη λευκή σιωπή. Ατάραχο νιφάδα νιφάδα στοιβάζεται ισορροπώντας στο μήκος των γυμνών κλαδιών, πλάθοντας χοντρές φυλλωσιές. Ξαπλώνει φαρδύ πλατύ στην πόλη, στις αυλές των σπιτιών, στις στέγες… παντού.. και απλά ενημερώνει και κυριαρχεί

Λατρεύω το ατόφιο χιόνι, χοντρό, κάτασπρο μπογιατίζει λευκό ό,τι βρει… και αφήνει, ως εξαιρέσεις του κανόνα, εδώ και εκεί μικρές πινελιές άλλων χρωμάτων τάχα για να επιβιώσουν, έτσι για να σου δώσει την ελπίδα πως αν δεν αφεθείς στην ανυπαρξία του λευκού, ίσως καταφέρεις να αναστήσεις την ανάγκη σου για ζέστη, θαλπωρή, μια αγκαλιά, ένα φιλί να σου θυμίσει πως είσαι ακόμα ζωντανός. Αρκεί να θυμηθείς να κοιτάξεις προς τον ουρανό, κάπου εκεί ίσως θυμηθείς.. το φως σου… εκει θυμηθείς πως είσαι αστέρι αυτόφωτο, πως έχεις τη δύναμη, τη φωτιά.

Έφτασε η εποχή να υποφέρουν όσοι άστεγοι, μόνοι, παραδομένοι, όσων η φωτιά έχει σχεδόν σβήσει. Έφτασε η εποχή που σου δίνεται η ευκαιρία να προσφέρεις αποφασιστικά, πρώτα σε σένα τα μισά και τ άλλα μισά σε όποιον γύρω σου βρεις να έχει ανάγκη.

Άλλοι το λένε χειμώνα, άλλοι Χριστούγεννα, άλλοι απλά ανάγκη να φροντίσεις.

Δεν ξέρω τι θα κάνουμε τα Χριστούγεννα.

Το παλιό μου παλτό έχει ως αποστολή να πιστέψει στον εαυτό του, να χτυπήσει γροθιά στο μαχαίρι, να διεκδικήσει αυτό που πιστεύει πως αξίζει .. πραγματικά, το αξίζει… ζήτα και θα σου δοθεί…

Κάπου θα πάμε, όπου και να πάμε, θα περάσουμε όμορφα είναι σίγουρο. Η ζωή έχει τον τρόπο να μας οδηγεί στο όμορφο, στο ωφέλιμο..

λαλά…

Καληνύχτα Μορεάλη μου..

Το φούξια μαγιό μου!

Πρώτη φορά αποφάσισα να πάρω ένα τόσο φωτεινό μαγιουδάκι. Θα έλεγα πως είναι και η πρώτη φορά που με κάνει τόσο χαρούμενη, αν δεν θυμόμουν ξαφνικά ένα γαλάζιο που είχα μικρή και που είχε λίγο τούλι γύρω γύρω και λίγο πιο κάτω από τη μέση μου. Με έκανε να νιώθω μπαλαρίνα της θάλασσας. Κάπου υπάρχει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που μόνο εγώ θυμάμαι το χρώμα της. Εγώ γύρω στα 4 σκαρφαλωμένη σε ένα βραχάκι, με κάτι λευκά λαστιχένια παπουτσάκια γύρω γύρω θάλασσα και εγώ μια υπερηφάνεια ζωγραφιστή, αδυνατούλα μια σταλιά… και με αυτό το γαλάζιο μαγιό εξ Λονδίνου από τη θεία μου. Και ενώ όλα δείχνουν εμένα, η πραγματική ομορφιά αυτής της φωτογραφίας, είναι η μητέρα μου, κρυμμένη πίσω από το βραχάκι να μου κρατά τα πόδια να μην πέσω και τσακιστώ, ο μπαμπάς μου φωτογράφος.

Κράτα τα λαστιχένια παπουτσάκια θα σου χρειαστούν.

Κυριακή πρωί, ένιωθα τόσο όμορφα, ξαπλωμένοι οι δυο μας στο κρεββάτι, τη σχεδία, τη φωλιά μας, να ψάχνουμε μέρος που να προσφέρει καλοκαιρινή παραλία…. η στιγμή της οργάνωσης…. εκεί που βάζουμε την πυξίδα με προορισμό τη χαρά… και φτιάχνουμε ένα σακίδιο σαν και αυτό της Ντόρας της εξερευνήτριας… Αν με ρωτάς, όλα τα λεφτά της Κυριακής αυτή η φωτογραφία…

Ραδιόφωνο τραγούδια μέσα στο αυτοκίνητο, το δεύτερο ιδιαίτερο μέρος της ζωής μας. Εκείνος οδηγός εγώ συνοδηγός … μετά από περίπου μία ώρα ήμασταν σε μια περιοχή με οργανωμένη όχθη ποταμού. Ένα σημείο τεχνητά διαμορφωμένο, σε παραλία. Δώδεκα δολάρια το άτομο, είσοδος και παρκινγκ. Παρκάραμε, διασχίσαμε ένα πάρκο γεμάτο με ψηλά δέντρα και ξύλινα τραπέζια. Λαοθάλασσα κόσμου που έψηναν, άκουγαν μουσική, οικογένειες διαφόρων εθνικοτήτων…

Αμέσως μετά, μια τεράστια αμμουδιά, με όμορφες ξύλινες ομπρέλες, και κατασκευές για ναυαγοσώστες. Δυο σφυρίγματα προειδοποίηση πως ξεφεύγεις από το όριο κολύμβησης (?), τρία σφυρίγματα εντολή εκκένωσης…

Όμορφα…ναι ήταν όμορφα, περάσαμε όμορφα, με τα μαγιό μας καθισμένοι στις αναπαυτικές μας πολυθρόνες, λιαζόμασταν, μιλούσαμε, κάναμε διαγωνισμούς ομορφότερου κώλου, (δεν φταίμε εμείς οι πορδοκόφτες φταίνε) γελάσαμε, βγάλαμε αμέτρητες φωτογραφίες, μαζεύαμε ήλιο… να σκεφτείς ήμουν τόσο χαρούμενη για το μαγιό μου που βρήκα τις ολόσωμες φωτογραφίες που με έβγαλε το παλιό μου παλτό, αρκετά καλές!!!! Σήμερα τις ξανακοίταξα, λες και φορούσα στα πόδια στα μπούτια και στα μπράτσα διάφορα σωσίβια χαχαχαχα Πως μπορεί να σου αλλάξει τη διάθεση ένα φωτεινό μαγιό… στα μάτια ενός παλιού παλτού.

και φυσικά δεν κολυμπήσαμε, δεν δεν … … … λασπόνερο, μια σούπα όπου σε κάθε σου βήμα ένιωθες την πυκνότητα του χυλού, όπου σε κάθε βήμα ήθελες όχι λαστιχένια παπουτσάκια ( τα θυμάσαι στα έγραψα στην αρχή) αλλά γαλότσες… Όσοι έμπαιναν φορούσαν αθλητικά παπούτσια, πράγμα φυσικά που δεν είχαμε προβλέψει…. Το παλιό παλτό δήλωσε «Δεν μπαίνω» και στάθηκε στην όχθη, με περίμενε… ήξερε πως εγώ θα προσπαθούσα… Προσπάθησα, 20 βήματα έκανα και σταμάτησα, από τους πόνους αλλά πιο πολύ από τη μικρή απογοήτευση που βίωνα. Μέχρι το όριο που επιτρέπονταν να κολυμπήσουμε (?) το νερό (?) έφτανε μέχρι το πολύ τη μέση…..

Κατάλαβα πως όταν οι Καναδοί λένε θα πάμε σε παραλία, εννοούν πως θα βαλούν το μαγιό τους θα απλώσουν αντιηλιακό, θα απολαύσουν την άμμο στα πόδια τους και κάτω από καταπληκτικές ομπρέλες θα φάνε κάτι θα πιούν κάτι, απολαμβάνοντας τον καταγάλανο ουρανό να καθρεφτίζεται στο νερό. Θα κάνουν τζετ σκι, θαλάσσιο ποδήλατο, θα μαζέψουν ήλιο, θα δροσιστούν μέχρι τη μέση, άντε το στήθος, αλλά ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΟΥΝ.

Περάσαμε όμορφα, αλήθεια, μάλιστα κάποια στιγμή στο κέντρο του ποταμού είδαμε να περνά και ένα τάνκερ τεράστιο…..

Ακόμα δεν έχω νέα από την ανανέωση, έχω όμως από την Πέμπτη και μέχρι το τέλος Ιουλίου, νέο πρότζεκτ στη Κλειδόλεξη ή Λεξόκλειδη ή αλλιώς την καραγκιοζούπολη όπως τη λέει το παλιό μου παλτό. Το θέμα μου είναι, πως πίστευα πως την Τρίτη θα μπορούσα να πάω μαζί του σε μια μικροεπέμβαση για βιοψία. Μάλλον τώρα, θα βρει ευκαιρία να πάει μόνος του. Βέβαια, καραγκιοζούπολη είναι αυτή, μπορεί και να μη ισχύει τελικά. Σήμερα το είδα, αύριο μπορεί να μην υπάρχει.

Αυτάαααα και ότι κατάλαβες, κατάλαβες.

Ο βολβός της απόλυτης αγάπης.

Τώρα που άνοιξες θέλω να κοιτάξω προσεκτικά λίγο μέσα σου… τι περίεργο που είναι το μέσα ενός λουλουδιού….

Αυτό είπα την ώρα που φωτογράφισα την τουλίπα που ορθάνοιχτη στόλιζε το σαλόνι μας. Αυτή την τουλίπα μαζί με άλλες 14 τη συνοδεύει μια όμορφη μικρή ιστορία, μια μικρή εκδρομή..

Το προ προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν από αυτά που λέμε τριήμερα. VICTORIA DAY 23 Mαΐου. Οι τουλίπες στον Καναδά είναι δεμένες με Ιστορικά γεγονότα.

Έτσι από τότε που ήρθα στον Καναδά άρχισαν σιγά σιγά να μπαίνουν στη ζωή μου, με μικρές εκδρομές σε άγνωστες για μένα πόλεις, κυρίως στην πρωτεύουσα την Οτάβα. Γνώρισα και αγάπησα αυτή την πόλη, ίσως σε κάποιες στιγμές σκεφτήκαμε μέχρι και να πάμε να μείνουμε εκεί. Ένα παραθυράκι που ακόμη δεν έχει σφραγιστεί και μας φέρνει φρέσκο αεράκι κάθε τόσο που … να ας πούμε τώρα με τον νέο νόμο 96 που ψηφίστηκε στην επαρχεία του Κεμπέκ, ένα νόμο που έχει να κάνει με τις γλώσσες και τη διαμάχη που υπάρχει ανάμεσα στην αγγλική και στην γαλλική. Μια διαμάχη που και αυτή έχει μεγάλη ιστορία. Για αυτά όμως μπορεί να ενημερωθεί κάποιος σίγουρα όχι από το εξοχικό μου.

Εκδρομές και άνοιξη. Ωραίο πράγμα. Σχεδιάζεις κάτι και μετά κοιτάς τις καιρικές συνθήκες ή σε βρίσκουν ξαφνικά διαφορετικές καιρικές συνθήκες. Το Σάββατο μετά το σχολείο, βγαίνοντας από ένα μαγαζί, είδα μέσα σε ένα αυτοκινήτο ένα όμορφο σκυλάκι που κάθονταν και χάζευε στην αγκαλιά ενός κυρίου. Του χτύπησα παιχνιδιάρικα το τζάμι, το παράθυρο άνοιξε και έπιασα κουβέντα πρώτα με το σκυλάκι και μετά με τον κύριο… Ένα από τα πράγματα, που πάντα με ξαφνιάζουν ευχάριστα στη Μορεάλη, είναι όταν ανακαλύπτω μέσα από μια τυχαία συζήτητη πως ο άγνωστος ή η αγνωστή είναι από την Ελλάδα. Δύο στα δύο, γιατί νωρίτερα και ο φαρμακοποιός που μας εξυπηρέτησε Έλληνας και αυτός. Σε αυτές τις στιγμές συναντάς το οικείο στην καρδιά σου ξαφνικά, που ανοίγει και σκορπά ευωδιές που αναγνωρίζεις ως αχμμ και μητρικές θα έλεγα, μητρική γλώσσα, μητρικό χαμόγελο, ελευθερία στην κίνηση του σώματος… ένα ξεμούδιασμα αισθήσεων… Ναι, όταν δεν είσαι στην πατρίδα σου νιώθεις ένα αόριστο μούδιασμα.. ένα μούδιασμα που με τα χρόνια … άστο αυτό το μονοπάτι μικρή μου ξανθιά, άλλο θέλουμε να γράψουμε… Διακοπή της συζήτησης και των χαδιών με το σκυλάκι γιατί … γιατί ο ουρανός έγινε μαύρος… και ένας ξαφνικός αέρας άρχισε να στροβιλίζει τη σκόνη, τα μάτια μου άρχισαν να πονούν από ξαφνικά ραπίσματα.. το κινητό άρχισε να ουρλιάζει αλερτ, μπήκαμε στο αυτοκίνητο μας… όμως δεν κράτησε πολύ … σε άλλες περιοχές κατέστρεψε…

Περίεργο, στο σαλόνι μας χτύπησε ως ένας ξαφνικός εκνευρισμένος δαίμονας… μας άγγιξε σα να ήθελε να μας χωρίσει … δεν τα κατάφερε, όπως δεν τα καταφέρνει ποτέ χρόνια τώρα…

Ήρεμη η Κυριακή, γλυκιά μελαγχολική έτοιμη για εκδρομή…

Νομίζω πως δεν θα κουραστώ να περιγράφω πόσο μου αρέσει να είμαι δίπλα του, να οδηγεί, να μιλάμε, να μου γκρινιάζει γιατί γράφω κάτι στο κινητό μου σε κάποιον, να ακούμε μουσική, να γκρινιάζω γιατί θέλω τσισάκια, να γκρινιάζει γιατί πεινάει, να με φροντίζει ως μια εύθραυστη σπάνια πορσελάνη… να χαίρεται όταν ανακαλύπτει πως στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου έχει και για μένα αδιάβροχο…

Από αυτή την εκδρομή έμαθα πως να κόβω τουλίπες…. Έχουν σύντομη ζωή οι τουλίπες όμως έχουν κρυμμένα όλα τα μυστικά τους στο βολβό τους. Η αποταμιευτική αξία της τουλίπας συγκεκριμένα έχει την μαγική αξία της απόλυτης αγάπης.

Ουπς, το παλιό μου παλτό ξερίζωσε μια τουλίπα με το βολβό της. Τη βάλαμε μαζί με τις άλλες στο δοχείο που μας είχαν δώσει…

Μετά την διάλεξε τυχαία, και μαζί με κάποιες ακόμα τις προσφέραμε στη Νεράιδα της λίμνης (στη μαίρη και στον γεράσιμο παιδί μου που πήγαμε μετα την εκδορμή για καφέ) Χάρηκε τόσο η Νεράιδα της λίμνης, θα τον φυτέψει τον βολβό είπε…

βολβός, αποταμιευτική αξία απόλυτης αγάπης… αυτό είναι το παλίο μου παλτό…

Καληνύχτα Μορεάλη μου…

Η χαρά στα σκέλια (ντροπή)

Αν το σκεφτείς …

Αν το σκεφτείς, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο για εμένα και το παλιό παλτό, να καβαλήσουμε το αυτοκίνητο και να πάμε δύο ώρες πήγαινε ταξίδι στην Οτάβα. Ούτε και το φτάσαμε είναι τόσο ιδιαίτερο, σε μια πόλη [που έχουμε εξερευνήσει όλες τις εποχές.

Έτσι τι μένει; Εκτός από μια σχετική μικρή ταλαιπωρία, ένα μικρό σοκ για το πόσο έχει πάρει τα ύψη η βενζίνη, μένει αχμμμ μένει η χαρά. Η χαρά τραγουδιών στη διαδρομή, η χαρά του σκληρού αλλά φωτεινού ήλιου στις φωτογραφίες, .. η θέα της τουλίπας που ανοίγει …

Η χαρά του περιπάτου πιασμένοι χέρι χέρι σε ένα μεγάλο σημείο συνάντησης των ανθρώπων της πόλης.

Η χαρά γενικώς που σου δίνει ένα χάμπουργκερ πατατούλες, πανέ κρεμμύδια, μια μπύρα, η σερβιτόρα, οι άνθρωποι στα διπλανά τραπέζια, τα φιλιά μας και τα χάδια σου σε δημόσιο χώρο καθώς και το κυνήγι του ήλιου γιατί επέλεξα να φορέσω κοντομάνικο αν και το ξέρω καλά πως τέτοια εποχή όπου δεν έχει ήλιο κάνει κρύο λέμεεε… όχι η μπύρα δεν βοήθησε να ζεσταθείς μικρή μου…

Ας μην ξεχνάμε στις χαρές και το ρεπορτάζ. Ειδικά το φωτο-ρεπορτάζ του παλιού μου παλτού

και για να συμπληρωθεί το σετ χαράς προσθέτω και τη χαρά των καινούριων μου δαντελωτών εσωρούχων, σε ένα μπλεμωβ χρώμα… να περίπου σαν και αυτά της φωτογραφίας.

Κάπως έτσι ολοκληρώνεται η χαρά στα σκέλια (ντροπή!!! ) που μας έπιασε σε αυτή την πρώτη ανοιξιάτικη εξόρμηση…

Να θυμηθώ να γράψω πως το Σάββατο, που δεν είχα τη βοηθό στο σχολείο, τα 14 παιδιά μού φάνηκαν Γολγοθάς. Ήρθε η άνοιξη, τα τερατάκια της τσέπης μου άρχισαν να με κοροϊδεύουν

Η κάρτα για τη μαμά πέτυχε με κούρασε όμως πολύ, το χειρότερο ο Κώστας έχει ξεφύγει τελείως και μαζί με Λέανδρο, Γιώλγο και Θωμά κάνουν μια συμμορία ανυπακοής σχετικά επικίνδυνης. Η ανοχή, με μόνη αντίδραση τη συνεχή λεκτική μου επέμβαση, με έφτασε σε σημείο να αποκτήσω τέτοιο εκνευρισμό, που έχασα τον έλεγχο του προγράμματος, των κινήσεων μου κλπ. Δυστυχώς, παρόλο που δεν το θέλω καθόλου, αυτό το Σάββατο θα έχουμε τιμωρία και αναφορά στην Υπεύθυνη. Ήδη έκανα αναφορά στη γιαγιά του Κώστα.

Επίσης, να θυμηθώ να γράψω πως την Κυριακή το βράδυ άρχισαν να με πονούν οι αμυγδαλές μου Σήμερα δεν με πονούν σχεδόν καθόλου, αλλά έχω ένα βήχα γαργαλιστικό και ένα τεστ που πρέπει να επαναλάβω το απόγευμα μάλλον.

Θυμήθηκα και τα εγραψα αυτά… αλλά μην ξεχάσω να γράψω πως εγκρίθηκαν οι ημερομηνίες της αδείας μου, έτσι…. σσσσσσ καλά να είμαστε …. εκεί να δεις χαρά στα σκέλια !!!!

σσσ συγκρατημένα αισιόδοξη 🙂