Ο κρυπτονίτης της άνοιξης :)

Είναι φορές που βλέπω μικρά παιδιά που ότι έχουν αρχίσει να περπατούν. Περνούν ξυστά από γωνίες … όλου του κόσμου οι κίνδυνοι και εκείνα προσπερνούν. Προσπερνούν ακριβώς την τελευταία στιγμή. Είναι αυτή η έμφυτη σιγουριά πως όλα θα πάνε καλά, ακριβώς γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. 

Μικρές χαμογελαστές προσφορές 

Κοίτα κοίτα πόσο μικρά είναι αυτά τα μπουμπουκάκια…

μα το αριστούργημα είναι να μου προσφέρεις αυτό το κομμάτι από παγοβροχή με την σιγουριά πως είναι κρυπτονίτης πραγματικός,

και εγώ να τον αναγνωρίζω 

Ολο το βράδυ θα με νανουρίζει η βροχή στην αγκαλιά σου 

καληνύχτα μορεάλη μου 

Το πιάτο που βάζει τα καλά του :)

Που θέλεις να σε πάω με τον κέρσορα μου; Να με πας στο Σάββατο, παραμονής Χριστουγέννων, εκεί που το τραπέζι έγινε ένα μικρό εργαστήρι του Αι Βασίλη. Πρωταγωνιστής ο καπετάνιος, βοηθός η μικρή ξανθιά θεά, τυλίγουμε δώρα για τα μικρά παιδιά, με την λίστα να κρατά το παλιο μου παλτό . 

Και μετά στην κουζίνα, πρωταγωνιστής το παλιό μου παλτό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με μπιφ γουελινκτον, βοηθός η μικρή ξανθιά να τυλίγουμε το τσιγαρισμένο κρέας, καμαρωτό να μπαίνει στον φούρνο με τον καπετάνιο να φτιάχνει μεζεδάκια Τα πιάτα έβαλαν τα καλά τους, παραμονή Χριστουγέννων 

Όμορφα κύλησε η Κυριακή, Χριστούγεννα και τρείς μικρές πριγκίπισσες άνοιξαν τα δώρα. Γέμισε χαρτιά το σαλόνι του σπιτιού τους, και μετά γέμισε νόστιμη γαλοπούλα το στομάχι μας και στο τέλος γεμίσαμε γέλια με επιτραπέζια παιχνίδια και ταμπού. 

Και αυτό το αγκάθι εκεί τι είναι; Ασε δεν θέλω ο κερσορας να πάει εκεί. Ήταν μια θυμωμένη στιγμή, μην την σκαλίζεις γιατί βρίσκει χώμα και κοπριά και νερό και θα αγριέψει. Ας την να λιμοκτονεί 

Ελά να σε πάω και στην Δευτέρα, εκεί που όλα ήταν καραμελωμένα. Στου Στέφανου το σπίτι ένα μικρό θαύμα, μόνο δέκα οκτώ μηνών και κράτα το μολύβι και ζωγραφίζει. 

Νόστιμο γαλακτομπούρεκο, μου θυμίζει εκείνο στο μαγαζί στην Άνοιξη, λατρεμένο γαλακτομπούρεκο. Ολα καραμελωμένα έξω, αν δεν το ζήσεις κάποιος δεν καταλαβαίνει όλος ο κόσμος φτιαγμένος από γυαλί… βρεμένο γυαλί…παγωμένα όλα γλιστρούν!

Πέρασαν τα Χριστούγεννα… πάμε να αποχαιρετήσουμε το 2016! 

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Στο Παιχνίδι του Ανεμοστρόβιλου :)

Το είχα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα να έχεις γράψει ένα κατεβατό, καταθέσεις γεγονότων και συναισθημάτων, να αλλάζεις παράθυρο για να βρεις μια πληροφορία …ΚΑΙ επιστρέφοντας, να βρίσκεις λευκό κενό. ΤΟ κρομ είναι ηλίθιο. 

Και τώρα που άδειασα τι… πως να γράψω πάλι, άδειασαν αλλά δεν γέμισαν, δεν κοσμούν το εξοχικό της καληνύχτας μου. Να βρω τις ουσίες μια μιά. 

Η φωτογραφία ξεκάθαρα έδειχνε πτήση και προορισμό. Δευτέρα της γιορτής μου, ο καπετάνιος μου στη πόρτα με μιά τεράστια τάρτα, με ένα τσουρέκι για βούτες στο καφέ, με μιά τεράστια αγκαλιά. Για μια εβδομάδα ο φίλος του τελευταίου θρανίου που μένει μόνιμα στο Βανκούβερ ήρθε να μας δει. Ο Νοέμβριος έτσι και αλλιώς είναι μήνας παραγεμισμένος με γιορτές και γενέθλια. 

Η μικρή ξανθιά σα να ξύπνησε από λήθαργο. Δυο μάγοι στο σπίτι για μια εβδομάδα να τους έχει και να τους τυραννά. Δυο μάγοι να της ετοιμάζουν το βράδυ γιορτή με ποτά αναψυκτικά και το ιδιαίτερο σαλαμάκι που μαζί με την μαγική μυστική συνταγή για ζύμη θα δώσει μια εκπληκτική πίτσα, αφορμή για μπυρόνια, αφορμή για να βρεθεί και πάλι το τελευταίο θρανίο. Περάσαμε όμορφα νομίζω στη γιορτή. Δύσκολο να είσαι η μόνη γυναίκα στην παρέα (?). Πρέπει να δίνω αγώνα για να παίζουν και μένα στα παιχνίδια τους. Άλλες φορές νιώθω η κόλλα τους και άλλες μάλλον πως είναι η ιδέα μου πως ανήκω στην παρέα και δεν είμαι απλώς η σύζυγος του παλιού μου παλτού.

Μαζεύονται ρολά που θέλω να φέρω στο εξοχικό και αχνά φαίνεται η τελευταία βόλτα αποχαιρετισμού του φθινοπώρου. Να φέρω τις φωτογραφίες κάδρακια στιγμών…

Μια παραλία του γλυκού νερού που αργά θα παγώσει

 

Μια καρδιά ζωγραφία στην άμμο με ουρανό καθρέφτη

 

και ένα ηλιοβασίλεμα που ανατριχιάζει από χαρά όταν στο κάδρο υπάρχει ζευγάρι

 

Εγινε χιονάκι η βροχή και πάλι βροχή το χιονάκι. Νέα δραστηριότητα μέσα στην εβδομάδα. Να γράψω για αυτή ξεχωριστά νομίζω είναι το σωστό. 

Στα μισά της εβδομάδας, καθισμένα στο σαλόνι τρία παιδιά παίζουν με όνειρα θαρρείς τσακισμένα καραβάκια. Η μικρή ξανθιά θέα δειλά μιλά για ξόρκι, πρώτη φορά νυστάζει για να το γράψει. Τι σημασία έχει το ξόρκι είναι ξόρκι αρκεί να σκεφτείς, τα υλικά σε σωστές δώσεις να βάλεις πριν το γράψεις αποκτά την δύναμη της θετικής αύρας. 

ξόρκι 

Παγωνιά και ζέστη συντροφιά

 ανεμοστρόβιλο σε θάλασσα 

Ο καπετάνιος που λέει όλο δεξιά παλεύει. 

Ποσειδώνας που φωνάζει αρκετά 

δεν χρειάζεται άλλη φιλοσοφία. 

Ανακατεύω σειρήνες τρικυμίες γοργόνες  

μια ρότα 

το θέλω του καπετάνιου.

Καράβι μεταφέρει το έργο ζουμερών καρπών

Νησί με παραλίες φίλων

γοργόνα να αποζητά 

όλο και περισσότερο μόνο μόνο αυτό το νησί 

Ένα καράβι πάντα θέλει ένα νησί

 και ένα νησί ένα καράβι

και για επαλήθευση 

τη γοργόνα

 

 

Αγάπησα έναν Καραμελά :)

λαλά 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=Mum11MUAnK8[/embedyt] 

Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό από την αρχή. Εμένα οι καραμέλες δεν μου αρέσουν. Μικρή δεν μου άρεσαν καθόλου τα γλυκά ούτε καν οι σοκολάτες. Στην εφηβεία  οι σοκολάτες μου άρεσαν, οι καραμέλες όχι. Εκεί κάπου γνώρισα το παλιό μου παλτό που του άρεσαν οι καραμέλες. Στιγμές ατελείωτης μοναξιάς με φίλους και συγγενείς να συζητούν για τις όμορφες γεύσεις που έχουν οι καραμέλες,,, δεν είχα τις γνώσεις για να συμμετέχω. Πρέπει να δείτε την δυσπιστία μου όταν μου προσφέρουν μια καραμέλα Αν είναι δε πολλές σε σακουλάκι, εκεί θα ψάξω μίζερα να βρω μια γεύση που θα μου αρέσει. Μίζερη στις καραμέλες ποια? εγώ μια θέα!!! Με τα χρόνια και δίπλα στον γκουρού των καραμελών ανακάλυψα σιγά σιγά πως με μεγάλη ευκολία μπορώ να αγαπήσω τις μαλάκες καραμέλες Από τα παιδικά μου χρόνια θυμήθηκα πως αγαπούσα ιδιαίτερα τις Τσάρλεστον, αλλά και τις γάλακτος με την αγελαδίτσα. Δόξα το θέο δίπλα στον καραμελά ανακάλυψα πως τελικά είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Φυσικά όπως όλοι οι άνθρωποι διατηρώ την ιδιαιτερότητα μου, επιλέγω ακόμη με προσοχή ποια γέψη θα δοκιμάσω σε σκληρή καραμέλα (οτιδήποτε σκληρό το επιλέγω με προσοχή ). 

Φυσικά αυτό ήταν ο πρόλογος για όσα θέλω να φέρω εδώ. Έτσι για να σας γλυκαίνω όσοι νιώθεται πως πικραθήκαμε. 

Άνοιξα το βιβλίο της Χρύσας παραδείση, όλα χαρά για να αντιγράψω μια όμορφη συνταγή. Περήφανη πως θα έσερνα κάτι νέο στο διαδίκτυο. Ε λοιπόν η βίβλος της μαγειρικής …δεν έχει συνταγή για καραμέλες. Ας το καλό, όποιος θέλει να φτιάξει καραμέλες ας πατήσει εδώ : Συνταγές για Καραμέλες

Για φωτογραφίες αχμμμ κάτσε όλο και κάπου θα έχει καραμέλες ο μικρός μου … αααα να τες …

 παρέα με το αβοκάντο Μου και το μανταρινι Μας 

 

και πάμε στο πλέον αυθεντικό, μοναδικό. συλλεκτικό κομματάκι γλύκας!!!!!

Σας γνωστοποιώ πως για το παρακάτω ποίημα 

υπάρχουν αυστηρά πνευματικά δικαιώματα. 

Της καραμέλας

Της καραμέλας το ταξίδι στις αισθήσεις,

ουράνιο τόξο στης βροχής τις αποκλείσεις.

Της καραμέλας νοστιμιά που αργοσβήνει

καθώς το σάλιο απ’ το φιλί τη γεύση γδύνει..

Της καραμέλας η παλέτα των χρωμάτων

γεύσης γλυκιάς και μυρωδιά ‘ρωμάτων.

Της καραμέλας λιχουδιά που θα σε πάρει

έστω κι αν είσαι ένα άθλιο μοσχάρι.

καραμελάς

λαλά δύο αυτό γιατί έχει την καραμελένια έγνοια

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=t9dFUTwSU80[/embedyt]

Καληνύχτα Μορεάλη μου 

Κρυστάλλινοι συλλέκτες ήλιου :)

Θυμάμαι μικρή είχα βρει στο δρόμο ένα τέτοιο ακριβώς κρύσταλλο πολυέλαιου. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι κοιτούσα μέσα από αυτό τον ήλιο. Εφτιαχνα χιλιάδες παραμύθια και κόσμους μέσα σε αυτό… 

 

Από τον πρώτο μου χειμώνα εδώ στη Μορεάλη, με τον πάγο, την παγοβροχή, το χιόνι. Φέτος μέχρι τώρα δεν είχαμε ιδιαίτερες μεγάλες χιονοπτώσεις. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως …Μάρτης είναι αυτός !

Φέτος η παγοβροχή έκανε πιο έντονη την παρουσία της. Ο Πάγος, ένα φαινόμενο βασανιστήριο της φύσης. Νιώθεις όλη τη φύση να πονά. Κάτω από την διαφάνεια του πάγου κρύβεται, η ακινησία, το μούδιασμα, μια έντονη ανάγκη να σπάσουν τα αόρατα δεσμά και ένας διαρκής αγώνας αντοχής του βάρους…αν δεν αντέξουν θα σπάσουν, απλά πράγματα. Πόσο ανάγκη έχουμε το χώμα…θεέ μου πόσο… σκάλες, πεζοδρόμια, δρόμοι … όλα γυαλί. Η πασχαλίτσα μου κατέβηκε από το πεζοδρόμιο, με τα κόκκινα παπουτσάκια της στα μαύρα ποδαράκια της… Κατέβηκε λοιπόν στο δρόμο για να μπορέσει να περπατήσει …και ο δρόμος ήταν χειρότερος! Να πέταξε?πώς …τα φτερά της παγωμένα 

Ξαφνικά η απόσταση ήταν ένα γυαλί, ένα βρεγμένο χοντρό γυαλί…μέχρι να γυρίσει στο πεζοδρόμιο… η απόσταση τριών βημάτων μετατράπηκε σε μίλια ….

λαλα

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=ftvbKQFYHYI[/embedyt]

Ο ήλιος, το φως των αστεριών, το φεγγάρι, είναι οι μεγαλύτεροι προδότες αυτού του πόνου Τα καραμελωμένα δέντρα γυμνές ξύλινες νεράιδες.Ο ήλιος, τα αστέρια, το φεγγάρι, αντανακλούν το φως τους σε κάθε σημείο των μεγάλων και μικρών κλαδιών. Όλα υγρά, μα όλα παγωμένα, όλα παγωμένα, μα όλα τόσο φωτεινά. 

Δεν την χορταίνω αυτή την ομορφιά. Γίνομαι γραφική κάθε χρόνο να θαυμάζω αυτούς τους κρυσταλλικούς σταλακτίτες που δημιουργούνται με κάθε ευκαιρία Δαντέλες περίτεχνες. Συλλέκτες ήλιου, δοκιμαστικοί σωλήνες που φυλακίζουν το φως και το παγώνουν. 

 

Η αλήθεια είναι πως η φετινή σοδιά δεν είναι η καλύτερη, όμως αρχές ςΜαρτίου ακόμη…. 

 

καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂