Μακρυά από την Κιβδηλοποιία :)

Αυτή η αλλεργία μου σε κάθε κίνηση εντυπωσιασμού μου δίνει ορισμένες φορές την αφορμή να απολαμβάνω ένα φτάρνισμα. Το Σάββατο το βράδυ δεν δυσκολεύτηκα καθόλου στο να υπογραμμίσω πόσο «δήθεν» ήταν ο χαιρετισμός της Νίτσας, και να τον αποκρούσω με μια απλή εκκωφαντική σιωπή. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τόσο εκνευρισμό, από την Νιτσα που ούξω φωνή… σε στιλ «πως τόλμησε» ξεφώνισε  «άντρα μου η Μάνια δεν με χαιρέτισε» και έτσι έκανε γνωστό σε όλους πως τόλμησα να μην υποκλιθώ στον γυμνό βασιλιά !!! Το έχω ξαναγράψει, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να αποδεχτώ φίδι κολοβό που κλέβει πνευματικές ιδιοκτησίες. Όσο και αν προσπαθήσει να ξεχαστεί αυτή η καταπάτηση, από συμφέροντα ή από ωχαδερφισμό,  αν θέλω να συνεχίσω να πιστεύω στην δημοσιογραφία θα πρέπει να υπερασπίζομαι μέχρι τελικής πτώσης τους κανόνες δεοντολογίας και να βρίσκομαι  αντιμέτωπη με όποιον εκδότη ανασφαλή αχυράνθρωπο κορδώνεται πως τάχα αποτελεί κοιτίδα πολιτισμού. Ντραμα κουιν, γραφική, μια θηλυκή δον Κιχώτης ή μια ξεπεσμένη αρσακειάδα γόνος καλής οικογενείας; Αδιαφορώ, ίσως και να διασκεδάζω όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Δεν είναι όλα πολιτική, δεν είναι όλα μπιζνες, υπάρχει κάτι ανώτερο που έχει τη δύναμη, λέγεται διδάσκω. Πώς, πότε, που, ποιός και γιατί 

Αν κάποιος με ρωτήσει τι μου έμεινε από την δεξίωση…  θα ψιθυρίσω, η τρεμουλιαστή ανάσα -σα φλογίτσα που τρέμει μα καταφέρνει να μην σβήσει- του μικρού αγοριού μπροστά στο μικρόφωνο λίγο πριν ξεκινήσει να λέει το ποίημα, ο χτύπος της καρδιάς ενός εγγονού που βλέπει τον παππού του να βραβεύεται.  Αυτά τα δύο πρέπει να φροντίζουμε να τα προστατεύουμε πάντα μακρυά από οποιαδήποτε  κιβδηλοποιία.

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂 

Στο Μανιταρένιο Καστράκι :)

ΤΟ ξωτικό της μονοκονδυλιάς ζει φυσικά στο μανιταρένιο καστράκι του. Το περισσότερο καιρό μπορείτε να το βρείτε εδώ στο Μόντρεαλ αλλά του αρέσει πολύ να ταξιδεύει στην Ελλάδα στην Ιταλία στη Γαλλία. 

Για το ξωτικό της μονοκονδυλιάς έχω γράψει πολλές φορές εδώ στο εξοχικό μου. Μας αγαπά και μας φροντίζει πολύ εδώ στην Μορεάλη και αυτό γιατί το παλιό μου παλτό το γνωρίζει πολλά πολλά πολλά χρόνια.  Όταν ήρθαμε σε αυτή την πόλη περάσαμε τα πρώτα Χριστούγενα εκεί. Από τότε έχουμε χουχουλιάσει ακρετά φορές στην φωλιά του.  

Στο μανιτερένιο του καστράκι βρεθήκαμε για άλλη μια φορά τώρα τελευταία. Συγκεκριμένα δυο φορές. Αν και το αποκλείω υπάρχει περίπτωση κάποιος να μην με πιστέψει πως είναι καστράκι 

όποτε. …

φυσικά και είναι μανιταρένιο, δεν υπάρχει αμφιβολία με αυτό το γλυκάκι χαιρόμασταν την πανσέληνο 

και μετά και μετά, την δεύτερη φορά, δηλαδή μόλις χθες  με αυτή  την γεμιστή πιπεριά 

και με αυτό το φλιτζάνι καφέ 

ανταλλάξαμε αγάπες και λογάκια πριν φύγει για την Ελλάδα. 

ααα ναι, το ξωτικό της μονοκονδυλιάς μου είναι λιονταράκι, γι αυτό όποιο  φίδι κολοβό νομίζει πως θα μου το κλέψει από την φαρέτρα της ζωής μου, είναι εξοφλημένο 

Σημείωση Αναφορικά με το ανθρώπινο είδος, φίδια κολοβά αποκαλούνται όσοι χαρακτηρίζονται από την συστροφή, φαγωμάρα και χαμέρπεια του φιδιού ενώ εξαπολύουν ύπουλο κτύπημα. Η εικόνα του αποκομμένου μέλους («κολοβό») παραπέμπει στον κομπλεξικό χαρακτήρα των ανθρώπων αυτών.

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Μπορεί ένα φωτοτυπικό να γίνει Εκδότης?

Μπορεί Το Φωτοτυπικό να γίνει Εκδότης; 

Όπου «φωτοτυπικό» μπορείς να βάλεις κάθε άνθρωπο που δεν έμαθε ποτέ να χρησιμοποιεί το πνεύμα του για να δημιουργήσει πρωτότυπο. Ως θεά έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους τελευταία γνώρισα και ένα φωτοτυπικό. Αιωρείται  δίχως δική του άποψη στα μαύρα σκοτάδια του κενού. Ένας θεατής, ακροατής άβουλος. Τελείως όμως άβουλος χωρίς ίχνος εσωτερικής πνοής. Μέσα στην απελπισία της ανυπαρξίας του αναζητά την επιβράβευση της μάνας του. Την ηθική επιβράβευση που δεν πήρε ποτέ με αποτέλεσμα την χαμηλή αυτοεκτίμηση. 

Χαμηλή αυτοεκτίμηση… οι παρενέργειες που δημιουργεί είναι πάρα πολλές.

 Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που γνώρισα  υποφέρει μόνιμα και ανίατα από την έλλειψη . Έναςαναγνώστης, ένας ακροάτης της προσκολλήσεως στα όρια της παρενόχλησης. Όλα μπορεί να τα κάνει, μαθαίνει γρήγορα, σαρώνει …μα μένει πάντα διψασμένος για αναγνώριση γι αυτό  …ΚΛΕΒΕΙ Δύσκολη η παρθενογένεση δε λέω …όμως αυτός  κλέβει συνειδητά ιδέες, δημιουργίες, απόψεις, ταυτότητες…. Από μικρό παιδί αυτό έμαθε να κάνει. Μαθαίνει γρήγορα διαλαλεί, μα δεν είναι η γνώση που κλέβει. ΚΛΕΒΕΙαπλά αυτό που αποκαλούμε «Πνευματική Ιδιοκτησία» 

Πνευματική ιδιοκτησία 

Μπορεί ένα φωτοτυπικό να γίνει εκδότης? Μπορεί,φυσικά και μπορεί … μόνο που… η ψυχή του δεν θα γνωρίσει ποτέ το φως. Δεν θα πετάξει, θα επιπλέει μόνο. Αυτόφωτος δεν θα γίνει ποτέ…πάντα της προσκολλήσεως, θα κλέβει, θα ξεγελά, θα τον κολακεύουν και εκείνος- που μαθαίνει εύκολα- θα γνωρίζει  πάντα πως είναι ανάξιος. Γνωρίζει, πως μπορεί να είναι πλούσιος μιας και θα έχει «πληρώσει» το περιουσιακό δικαίωμα, άλλα θα είναι πάντα άδειος γιατί δεν θα κατακτήσει ποτέ το Ηθικό Δικαίωμα. 

Μίζερος πεινασμένος θα αναζητά την ηθική ικανοποίηση, μα πως και που να την βρει αφού μια ζωή έμαθε να ΚΛΕΒΕΙ. 

Φυσικό δίκαιο αχμμ…κάπου διάβασα…. πως  «ο δημιουργός έχει έναν ιδιαίτερο ψυχικό δεσμό με το δημιούργημά του, ο οποίος είναι αναπαλλοτρίωτος»

Μπορεί ένα φωτοτυπικό να γίνει … όχι φυσικά… θα του λείπει πάντα το Ψυχικό Δέσιμο της Πνευματικής Ιδιοκτησίας!

Μπορεί ένα φωτοτυπικό να γίνει… όχι φυσικά …αντιγράφει μόνο.  Δεν  δημιουργεί…δεν γεννά 

Σε λυπάμαι! Πάντα θα αντιγράφεις το πρωτότυπο… επιφανειακά ….στείρος