Πώς γίνεται πάντα να θάλλω ?

Μου κάνει εντύπωση το πως μπαίνει το φθινόπωρο στη ζωή μου φέτος. Φαντάζομαι ότι η φύση αποφάσισε να μου μάθει, με ιδιαίτερα μαθήματα, τους τρόπους που αντιδρούν τα δέντρα καθώς χάνουν τα  φύλλα που κοπιάζουν να μεγαλώσουν. Τι είναι αυτό που κάνει μερικά δέντρα να περιμένουν την άνοιξη για να βγάλουν νέα φυλλαράκια ?

Τι είναι αυτό που κάνει άλλα δέντρα να βγάζουν νέο φυλλαράκι ξανά και ξανά όλο το χρόνο σε μια απίστευτη αρμονία και μονοτονία

Αυτά τα μυστικά θα  μάθω φέτος…. αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω …

θέλω την παλιά μου αίθουσα θρόνου. Λαμπερή, φωτεινή, γεμάτη χρώματα… Σφετερίστριες του θρόνου, βρήκαν αφορμή  για Σολομώντεια λύση… Θα παλέψω πολύ σκληρά … Σκοπός είναι να μην βγάλω τη Στελθ σε αυτή τη μάχη …

Η Στέλθ έχει άλλη εργασία αυτό τον καιρό…

Ξόρκι

Έδεσε το κλαδάκι πήρε ανάσα

ήρθε η ανάσα να βαρύνει

μικρός πόλεμος στρατιωτών

μέσα στη φωτιά πέφτουν

να γιατρέψουν

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=aK3TROzVRiE[/embedyt]

ααα ναι και η ντοματιά μου ? ε μαράθηκε άδοξα δίχως να προλάβει να βγάλει ανθάκι Ασθενική από την αρχή ..   Στείρα δίχως σποράκια …μα κάποιες στιγμές που της μιλούσα και την άγγιζα η ευωδιά της ήταν τόσο δυνατή όσο όλες οι ντοματούλες που έχω φάει στη ζωή μου και αυτές που ακόμη θα τσακίσω !!!

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Advertisements

Εξετάσεις Διαθέσεων :)

Σαν ξημερώνει Κυριακή λέει το τραγούδι. Νύχτα στην Μορεάλη μου λίγο πριν κοιμηθώ. Ανοίγω τις σελίδες του εξοχικού του μυαλού (?) μου. Έρχεται μια νέα εβδομάδα. Ένας μήνας με στροφιλίκια. Στην μέση κάθε διαδρομής σταματάς για νέρο τσισάκια και εξετάζεις τις πληροφορίες του ταξιδιού. Κάπως έτσι λειτουργεί και η Τετάρτη. Μου δίνει ραντεβού για να εξετάσω…..σημεία, στίγματα, κουκκίδες που μπορεί και να είναι ολόκληρες πόλεις ή και αστέρια ή και μια ευθυγράμμιση πλανητών το απόλυτο σκοτάδι …. 

Ξημερώνει Κυριακή και στις δουλειές μου θέλω να ξεκαθαρίσω το μυστικό τεράστιο κουτί με τα υλικά που χρησιμοποιώ για τις κατασκευές με τα σποράκια. Έχω και δύο μαγικά συρτάρια με διάφορες ασκήσεις της ΑΒ. 

Αυτή την εβδομάδα θα ξέρω αν θα μείνω στην ίδια τάξη και φέτος. Ζόρικη χρονιά η περσινή με δίδαξε πολλά! Το βασικό πως να προστατεύω τις δυνάμεις μου… Η ένταση του πάθους τραυματίζει μυες και φωνητικές χορδές. Θα ήθελα φέτος μια πιο ισορροπημένη τάξη, αν είναι δυνατόν μισά κορίτσια μισά αγόρια…. θα δούμε .. 

Το σημαντικό είναι να εξετάσω την διαδρομή… Οι επόμενες δύο εβδομάδες με ραντεβού …εξετάζω το φθινοπωρο και τις διαθέσεις του…

Ανάμεσα σε άλλα έχω να επανεξετάσω και τα ματάκια μου ….

ανάμεσα σε άλλα θέλω φέτος μήπως και καταφέρω να πάρω δίπλωμα οδήγησης… 

Ενας φάρος πάντα βοηθά ειδικά αν είναι γεμάτος από τις μπαταρίες των διακοπών 

 

 

Καληνύχτα Μορεάλη μου

 

Πως φωταγωγούμε μια πόλη :)

Έλεγα λοιπόν από την προηγουμένη εγγραφή στο εξοχικό του μυαλού μου, πως η πόλη έχει ένα πανέμορφο μπαλκόνι. Ένα πανέμορφο σημείο που έχουμε επισκεφτεί αρκετές φορές χειμώνα καλοκαίρι. Βουναλάκι με κάτι σπίτια … αχμμμ  φτωχών ανθρώπων στο πλήθος τους. Αφού μάλιστα κάποια στιγμή όταν πτωχύνω και εγώ θα αγοράσω ένα σπιτάκι που το έχω βάλει στο μάτι και στην καρδιά μου από την πρώτη στιγμή που το είδα… ακόμη πωλείται λόγω….φτώχειας….

Επανάληψη φωτογραφίας του σπιτιού μήπως κάποιος θέλει να μου κάνει ένα δώρο και έχει μπλοκάρει το μυαλό του….

Τι έλεγα α ναι …το μπαλκόνι… στα πράσινα …

 

στα λευκά ….

και έφτασε η στιγμή να το κάνω δικό μου. Βραδάκι λίγο μέτα την δύση του ήλιου… το παλίο μου παλτό μου  αγόρασε μια πολύ νόστιμη τούρτα,

 σε ισοθερμικό βάλαμε αναψυκτικά, κουταλάκια, πιατάκια, ποτηράκια Έτοιμοι για βραδινό πικ νικ γενεθλίων στο μπαλκόνι της Μορεάλης μου.

Μαζευτήκαμε μια παρέα δεκαπέντε ατόμων. Αγαπημένα πρόσωπα που γνώρισα εδώ στο Μόντρεαλ. Σακούλες χρωματιστές με όμορφα δώρα και κάρτες γραμμένες από μικρούς και μεγάλους της παρέας. Δωράκια, φουλάρια, μπιζού, μαράκες απο την Κούβα, μια πολύ όμορφη ιστορία που μου έφερε η Πασχαλίτσα παρέα με ένα μινιόν, ένα «φτηνό ραντεβού¨» χαχαχαχα  και και και … ένα πρόβατο!

Το όνομά του κύριος Παϊδάκης φυσικά, καθότι ήρθε στην οικογένεια των λουτρινών μου την εποχή που το παλιό μου παλτό έχει σπασμένο το πλευρό του. 

Ήμουν σίγουρη πως θα καταφέρναμε να φωταγωγήσουμε την πόλη.  Η ιδέα ήταν τόσο απλή 

ανάβουμε τα κεράκια της τούρτας τοποθετώντας τα στη σωστή σειρά 

 

καιιιιιι όλες αυτές οι τόσο όμορφες συνηθισμένες στιγμές γενεθλίων ανάβουν τα χαμόγελα στα πρόσωπα όλων Η Μορεάλη μου φωτίστηκε … 

Λίγο πριν φύγουν κοι οι τελευταίοι φίλοι μου ο πεντάχρονος Χάρης ένιωσε έτοιμος να παρει στα χέρια του την βαριά φωτογραφική μηχανή.. Φωνάξαμε να πατήσει το κουμπί με ΔΥΝΑΜΗ με δύναμη…. Μας έβαλε στο κάδρο και μετά πάτησε με ΔΥΝΑΜΗ κλικ Είδαμε το φακό να …. ήμασταν σίγουροι ….μας είχε απογειώσει …

γνωστούς αλλά και άγνωστους ολούθε …

Πανέμορφη βραδυά γεννεθλίων και φέτος 

Καληνύχτα Μπακλόνι της Μορεάλης μου !!!

 

Ξόρκι. «Συνέβη στη Λίμνη» :)

Ήθελα να γράψω και αλλά για τον ακρωτήρι του μπακαλιάρου Με πρόλαβαν άλλα… Έτσι γρήγορα φτάνω στο …. στο ….επιστρέφοντας

Επιστρέφοντας από τις διακοπές σταματήσαμε στον Σπουξη με τον Κρινάκι του και στον Σκούξη. Με ένα σκάφος βρεθήκαμε  σε μια μεγάλη λίμνη…. Το πρώτο μπάνιο μέσα σε λίμνη, καθαρά νερά και….ρίξαμε άγκυρα ανάμεσα σε ένα νησί 

Γύρω στα 8 μέτρα Καθαρό νερό… βούτηξαν οι ξαδελφοι  Φώναζαν τα σκασμένα να πέσω… είδα τη σκαλίτσα στο σκάφος, δεν υπήρχε περίπτωση να την ανέβω… είδα την εξέδρα περίπου 300 μέτρα μακρυά από το σκάφος …μια χαρά μπορούσα να κολυμπήσω μέχρι εκεί …. έβγαλα το κολάν  και την μπλουζα  έμεινα με το σουτιεν και το βρακί που δεν ήταν δαντελένια ευτυχώς… και βούτηξα…Μιλούσαμε συναντούσαμε τα χρόνια τότε που θυμάσαι που … , ο ουρανός γκρίζος, υγρασία, ζέστη, το νερό δροσερό, έπιασε βροχή … οι τρείς μας παίζαμε όπως τότε παιδιά…

 

 

Κολύμπησα μέχρι την εξέδρα… μόνη στη λίμνη … με βροχή … Η βροχή ήταν τόσο δυνατή…μόνο βροχή έβλεπα…ένιωθω… Μόνο βρόχινο νερό

 

Δεν φυσούσε… καταπληκτική εμπειρία! Σε λίγη ώρα  στεκόμουν στη μέση της εξέδρας….. με το μαύρο βρακί και το πουά σουτιεν… η βροχή με μαστίγωνε με την έντασή της..ένιωθα τόσο όμορφη … μέρος της λίμνης, της φύσης..του απολύτως βρεγμένου που δεν φοβάται την βροχή… Που δεν φοβάται τίποτε… άρχισα να κρυώνω..να τρέμω. Στο σκάφος προσπαθούσαν να μαζέψουν την άγκυρα. 

Το παλιο παλτό με τύλιξε με μια πετσέτα. Δοκίμασε και αυτό την χαρά του νερού της λίμνης. Η λίμνη καθρεφτίζονταν ερωτευμένη στα μάτια του. 

Επιστροφή και ο ήλιος προσπαθούσε να νανουρίσει την λίμνη με  τα χάδια του .

 

 

Οι Καναδικές αγριόχηνες την λίκνιζαν απαλά με τα ποδαράκια τους .. 

 

 

σσσσσ πρέπει να φτάσουμε στην μαρίνα, η μηχανή ενοχλεί… 

Επιστροφή στο Μόντρεαλ 

ξαφνικά γεννήθηκε η ανάγκη να φτιάξω ξόρκι 

Θύμωσε το ξωτικό για την εισβολή στη λίμνη

 

το ξόρκι 

 

Ενα ξωτικό γράπωσε το όγδοο κλωνάρι

κρότος πόνος σε κάθε στιγμή

Παίρνω φύκια από την θάλασσα

με νυχτικό σφιχτά τα δένω στην ελπίδα

το κλωνάρι να θρέψει 

στην λίμνη συνέβη, δεν θέλω να είναι  αλλιώς,

στην λίμνη το ξωτικό να ανήκει