Περπατούσαμε, μαμά και κόρη. Μεγάλη, γυμνασίου παιδί μάλλον. «Μαμά μου αρέσουν πολύ οι πάνινες κούκλες και δεν είχα ποτέ» της είπα καθώς χαζεύαμε σε μια βιτρίνα με παιχνίδια παλιά. Λίγα λεπτά αργότερα είχα μια πάνινη κούκλα. Δεν θυμάμαι αν έγιναν έτσι τα πράγματα …κάπως έτσι πρέπει να έγιναν, το μόνο σίγουρο είναι πως την ήθελα και μου την αγόρασε. Μια κούκλα που δεν μου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις, μόνο συναισθήματα. Καθαρά έντονα συναισθήματα και μηδέν αναμνήσεις. Την έπιασα και πάλι στα χέρια μου μέτα από 5 χρόνια! Σε μια κούτα… η Γατούλα με κοίταζε …. είσαι τρομερά τυχερή όταν μια γάτα σε λογαριάζει για φίλη της! Είμαι τρομερά τυχερή έτσι και αλλιώς με όλους τους φίλους μου!
Η κούκλα ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που έφερα από το ταξίδι μου στην Ελλάδα … Άδειασε η βαλίτσα στην Ελλάδα από το βάρος της υπόσχεσης, της υποχρέωσης, της λαχτάρας …και γέμισε με ιστορίες, αταξίες, ζωγραφιές…ό,τι πρόλαβα άρπαξα, πεινασμένο, διψασμένο λιοντάρι!
Ένα δαχτυλίδι παλιό με το βάρος και την βαθειά μυστική κληρονομιά της Μάνας της Μάνας μου…χμμμ ένα τέτοιο δαχτυλίδι περνά πάντα σε κάθε κόρη σαν πεθάνουν οι μάνες της οικογένειας…. Ένας χρησμός που αγκαλιάζει με θράσος το δάκτυλο και της ταιριάζει τόσο …θαρρείς φιλοτεχνήθηκε για εκείνη… Η κόρη αποκτά το χέρι των μαμάδων της, μαζί με όλη την τέχνη, τη σοφία την ιστορία της γενιάς της … Γεγονότα εμπειρίες χαστούκια, ζυμάρια, συνταγές, ακριβό άρωμα δεξιώσεων, ένοχα και μεγάλα μυστικά των γυναικών της οικογένειας…. όλα μα όλα στο σκάλισμα, στο σχέδιο, στους λίθους…
τι έλεγα… α ναι για την κούκλα … Την κούκλα μου την φωνάζω Κούκλα. Πάνινη είπαμε, με ένα φόρεμα με μια καρδούλα κίτρινη και… δεν έχει αναμνήσεις .. τίποτε… μα τίποτε…
Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂
Καληνύχτα 