Ενα παλιό αντικείμενο Αξίας στο Σήμερα (blogame)

 

Η έμπνευση ήρθε από το Γιάννη που τον έχει πιάσει μια νοσταγλομανία λέει με τα παλιά πράγματα δεκαετίας 60! Διαβάστε εδώ τα καλούδια του Η Νοσταλγία για τα Παλιά όμορφα Πράγματα…

Ήμουν και εγώ μεγάλη ρακοσυλλέκτρια, μέχρι που έπρεπε να μετοικήσω (πσσσ δύσκολη λέξη στο μπλογκ της ξανθιάς) σε άλλη χώρα. Κάθε φορά που ζοριζόμουν σκεφτόμουν την μέρα που θα με μεταφέρουν άλλοι μέσα σε ένα ξύλινο κουτί, φέρετρο, έτσι διάλεγα τα χρήσιμα και χάριζα τα άχρηστα για να γίνουν χρήσιμα σε άλλους. 

Υπήρχαν και κάποια άχρηστα που η συναισθηματική τους αξία ήταν εκνευριστά μεγάλη. Οσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο λίγα γίνονται τα αντικείμενα που αγαπώ. Pερισσότερο αγαπώ την ανάμνηση, την ιστορία τους, τη γνώση τους. Ολη η αξία τους βρίσκεται στην ιστορία τους και στη γνώση.

Μπλογκοπαιχνιδο λοιπόν γιατί όχι… 

Ένα παλιό αντικείμενο αξίας στο σήμερα 

Έχω γράψει στο εξοχικό του μυαλού (?) μου για αρκετά παλιά αγαπημένα μου αντικείμενα. Από το ντουλαπάκι των αναμνήσεων τραβώ μια που δεν την έχω φέρει μέχρι σήμερα. 

Ο ρόλος μου ως η μεγάλη αδελφή ήταν πάρα πολύ σημαντικός. Πρόσεχα κάθε κίνηση της μητέρας μου. Έτσι και αλλιώς μου άρεσε πάντα να την παρακολουθώ όταν έπαιζε με τα κουζινικά της και με έπαιζε και μένα. Με το μωράκι μας λοιπόν έγινα βοηθός μαμάς. Τα μυστικά που είχαμε ως ομάδα ήταν πάρα πολλά. 

Ένα από αυτά ήταν η φρουτόκρεμα. Μαζί διαλέγαμε τα πιο όμορφα αχλάδια. Ένα για μένα και ένα για την αδελφή μου. Το μυστικό τους ήταν πως είχε πολλές πολλές μαγισσούλες τις βιταμίνες που μας έκαναν δυνατές. Το δικό μου στα τέσσερα έβγαζε τα σποράκια και έτοιμες οι βαρκούλες με τις μαγισσούλες. 

Για το αχλάδι του μωρού είχαμε μια εκπληκτική ιεροτελεστία για να μην χάσουμε τις μαγισσούλες βιταμίνες. Από το ντουλάπι εμφανίζονταν η γυάλινη βαρκούλα. Την χρησιμοποιούσαμε μόνο για τη φρουτόκρεμα του μωρού μας 

Ο τρίφτης με τον βαρκάρη τον Τσίφτη 

Το μωρό στο ξύλινο καρεκλάκι,και η μαμά άρχιζε να τρίβει στη βαρκούλα το αχλάδι. Μόνο σε αυτό το γυάλινο τρίφτη οιμαγισσούλες του αχλαδιού έμεναν όλες εκεί ..φυσικά η δική μου η δουλειά μαζί φυσικά με τον βαρκάρη τον Τσίφτη ήταν να προσέχω μην και ξεφύγει κανένα μεγάλο κομμάτι… Έντονη εικόνα το χέρι της μαμάς μου σε αυτό το γυάλινο τρίφτη..μιαβαρκούλα με ζουμάκι από μήλο αχλάδι, ροδάκινο πεπόνι, με όλες τις μαγισσούλες τους. 

 

Aνοίγω  κρικάκια για να συνεχίσουν 

το blogame  η Άννα η  Άννα και η Ελένη 

 

 

Στο εργαστήρι των 2 φλυντζανιών :)

Ο ήλιος του Χειμώνα έχει ως μόνη διασκέδαση την διάθλαση  Χώνεται μέσα σε όμορφα μοναδικά μοτίβα χιονιού. Ο ήλιος του χειμώνα καθρεφτίζεται σε ότι παγωμένο κρύο λευκό … Όσο πιο αγνό τόσο πιο πολύ φουντώνει ο πόθος να τρουπώσει μέσα του… 

Φυλακίζω στιγμές της χαράς μου …. μικρά κλικ…

ο ήλιος του χειμώνα σε μια τράπεζα χιονιού

(βουνό συσσωρευμένου χιονιού τεράστιου εξωτερικού παρκιν )

ή  παιδικότητα των ζαχαροπλαστών,

και και και το ξωτικό της μονοκονδυλιάς Ένα μοναδικά δυνατό ξωτικό της Μορεάλης, που με τίποτε δεν θα ήθελες να το κάνεις εχθρό σου, που είναι πολύ δύσκολο να το αιχμαλωτίσεις ως φίλη σου (θηλυκό είναι), που είναι πολύ εύκολο να παραδοθείς στα χέρια του για να σου δώσει..

Αυτό το ξωτικό της μονοκονδυλιάς …είναι αστραφτερά γρήγορο… εξαιρετικά καταδεχτικό … με μια μελαγχολία στα μάτια κρυμμένη βαθιά και ένα μεγάλο χαμόγελο σε ότι σου δωρίζει …

Γευτήκαμε την χλιδή της αγκαλιας του την παραμονή των Χριστουγέννων…

και σήμερα κατάφερα να το κλέψω στο αγαπημένο μας δεύτερο φλιτζάνι … Το δεύτερο φλιτζάνι είναι που λέτε το εργαστήρι μας …εκεί … το ξωτικό της μονοκονδυλιας και εγώ υφαίνουμε όνειρα με μαγικές αλχημείες και ντύνουμε το σύμπαν να χει δουλειά να μην τεμπελιάζει…

ξόρκι

 

Ενα μικρό νούμερο

 

ένα στενό μονοκόμματο

ένα νησί λευκό  που διψά

 

ένα πιάνο που ποθεί

ανακατεύουμε τα πρωτόπλαστα

με δύο κουταλάκια 

το ένα φωνητικές χορδές

το δεύτερο κονδυλοφόρο αστραπή 

και τσουπ..στο ρυθμό της νονάς

στο ρυθμό της μαμας

το σύμπαν αρχίσει να στροβιλίζεται

σε ένα φλυτζάνι ζεστή σοκολάτα,

σε ένα φλυτζάνι τσάι του βουνού

καληνύχτα Μορεάλη μου

καλά πέρασα και φέτος στην αγκαλιά σου 🙂

 

 

 

Οξυγόνο στη γοητεία … :)

» Στους δρόμους του Βανκούβερ όπου γέμισε με αστυνομικούς λόγω ταραχών, μια φωτογραφία «διαφορετική» από όλες τις άλλες τράβηξε όλα τα βλέμματα

Ενα ζευγάρι αποθανατίστηκε από το φωτογράφο Rich Lamζ ο οποίος κάλυπτε τα επεισόδια στους δρόμους του Βανκούβερ, και έγινε διάσημο μετά την ανάρτηση της φωτογραφίας στο διαδίκτυο.

Όπως ήταν λογικό μετά τη δημοσίευση της φωτογραφίας ξέσπασε ένας »πόλεμος» σχολίων. Κάποιοι θαύμασαν την αγάπη των δύο νεαρών παιδιών και επιδοκίμασαν αυτή την αυθόρμητη πράξη. Όμως, αρκετοί ισχυρίστηκαν ότι η φωτογραφία δεν ήταν αληθινή και ο φωτογράφος έλεγε ψέμματα, για το τυχαίο του γεγονότος

Λίγες ώρες αργότερα βρέθηκε από  μπλογκερ μία φωτογραφία η οποία έδειχνε το ζευγάρι αλλά και τρεις άνδρες που εδιναν οδηγίες για το πώς θα ολοκληρωθεί η »αυθόρμητη» λήψη.Ο φωτογράφος Rich Lam, πάντως επιμένει στους ισχυρισμούς του….»

Πως το ξέρεις ρε μπλογκερ ότι οι τρεις ανθρωποι από πάνω τους εδιναν ΟΔΗΓΙΕΣ?????

 

Αυτή η προσπάθεια για απομυθοποίηση των όσων όμορφων μπορεί να συμβούν με τρελαίνει… Αυτή η δισπιστία που ανακατεύεται με καθοδήγηση με νευριάζει τόσο μα τόσο ..

Πολλά νεύρα έχω η Θεά.. οι άνθρωποι προσπαθούν να σκοτώσουν την γοητεία Τι θα γίνει στον κόσμο άμα πεθάνει μέσα στους ανθρώπους η γοητεία?

Φρενάρω γιατί εγώ έτυχε και έπεσα πάνω και στις δύο φωτογραφίες ….

Φέρνω εδώ την μία ….

Ευχαριστώ τον φωτογράφο RICH LAM και του εύχομαι να πάρει βραβείο …

Προσθέτω μουσική και αναρωτιέμαι…

[embedyt]http://www.youtube.com/watch?v=VrBZ0rGWXUk[/embedyt]

πόσοι που θα έχουν λίγο χρόνο στη διάθεση τους θα πατήσουν να ακούσουν τη μουσική και πόσοι θα ψάξουν στο διαδίκτυο να βρουν και την άλλη φωτογραφία…

για την ιστορία … το παλιο μου παλτό μου έδειξε την φωτογραφία… αναζήτησα πληροφορίες για να κάνω τις ομορφιές μου εδώ.. λίγα λεπτά αργότερα είδα και την άλλη … την έδειξα στο παλιό μου παλτό και μου απάντησε «Δεν έχει καμιά σημασία αν είναι στημένο ή όχι »

χιχι ευτυχώς με το παλιό μου παλτό ώρες ώρες ζούμε στον ίδιο κόσμο …χιχι

Λίγα λεπτά πριν πατήσω δημοσίευση, άκουσαΜΕ την είδηση στο δελτίο… Ο νεαρός της φωτογραφίας ισχυρίζεται ότι δεν πρόκειται για ρομαντικό γεγονός, προσπαθούσε να δώσει τις πρώτες βοήθειες στην κοπέλα του που δεν αισθανόταν καλά  λόγο των επεισοδίων ..

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ…:)

για πες μου μαμά… καλοκαίρι ήταν όταν απολύθηκε ο μπαμπάς στο Στρατόνι..?

Γιατί ρωτάς…?

Για τις μνήμες μου μαμά! Να μην ξεχάσω τα παιδικά μου χρόνια. Οσο περνούν τα χρόνια ξεχνάω και θέλω να μου τα θυμίζεις!!!

Και εγώ όσο ζούσε η γιαγιά σου τα θυμόμουν. Τώρα τα ξέχασα.

Ε δεν  μπορεί κάτι θα σου έχει μείνει έντονο.

Θυμάμαι που έγραφα στα παντζούρια ότι γράμματα μάθαινα από την κυρία Μάρθα.

Ποια είναι η κυρία Μάρθα?

Μια κυρία που μάθαινε στην αδελφή μου γράμματα Πήγαινε τα απογεύματα στον επάνω όροφο. Τότε μέναμε Θεσσαλονίκη. Πήγαινα και εγώ ως πορδή από πίσω. Τα παντζούρια ήταν ξύλινα και με το μολύβι έγραφα όποιο γράμμα μάθαινα. Θυμάμαι πως σε μια μεγάλη καμηλό κουβέρτα έγραψα με μολύβι ένα τεράστιο Α

Σε έδειρε η γιαγιά?

Όχι, μόνο με μάλωσε θυμάμαι. Θυμάμαι και πως έμαθα το λ Η κυρία Μάρθα είχε μια μαύρη μεγάλη ομπρέλα. Στήριξε την ομπρέλα σε ένα καδρόνι μικρότερο και έτσι μας έδειξε το σχήμα του λ Σαν τώρα το θυμάμαι….αυτό και το τεράστιο Α στην κουβέρτα .. σα τώρα τα θυμάμαι

Πόσο χρονών ήσουν ?

Τριών μάλλον αφού η αδελφή μου ήταν 6 Τότε πηγαίναμε 6 και χρονών σχολείο. Θυμάμαι και ένα πανέμορφο παλικάρι που ζούσε με την μαμά του την Αρμένισα στο διπλανό διαμέρισμα. Τότε τα βρακάκια μας η γιαγιά σου μας τα έραβε με πανί στο χέρι. Έφτιαχνε και μια δαντέλα λεπτή και τόσο δα μικρή με την βελόνα του ραψίματος γύρω γύρω. Αν τα βρακιά μου δεν είχαν αυτήν την μπιμπιλιτσα δεν τα φορούσα. Πήγαινα λοιπόν στον Τζόνι της διπλανής πόρτας και του έλεγα. «Τζόνι άμα θέλεις να μάθεις τι βρακί φοράω?»

Ήσουν τριών και έχεις μνήμες από τότε όμως ε?

Ε ορισμένα πράγματα δεν τα ξεχνάς Μα τα θυμήθηκα τώρα που με ρώτησες. Βέβαιααα…. στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Είχαμε μια τεράστια μαρμάρινη σκάλα. Η θεία σου ποτέ δεν την κατέβαινε Πάντα στην κουπαστή έκανε τσουλήθρα. Όμως έχω μνήμη και από τα πιο παλιά…

…..

Από την Κατερίνη. Μας βρήκε η κατοχή εκεί. Ένα βράδυ θυμάμαι η γιαγιά σου δεν είχε κάνει σωστά τη συσκότιση που έπρεπε. Κρεμούσαν στα παράθυρα αυτό το σκούρο μπλε που έφτιαχναν σχολικές ποδιές. Από κάπου άφεγγε. Δεν είχε τραβηχτεί σωστά. Μας χτύπησε ένας Γερμανός. Η γιαγιά σου δεν μάσαγε και του άνοιξε και τον εμπασε μέσα. Ήξερε λίγα γερμανικά η γιαγιά σου. Αυτός κάθισε βαθύ κάθισμα. Μας φώναζε μα φοβόμασταν και δεν πλησιάσαμε. Είχε και αυτός μια κόρη με στραβισμό όπως η θεία σου! Η θεια σου όταν ήταν μικρή είχε στραβισμό.

Τον θυμάσαι πως ήταν?

Οχι μόνο τη φιγούρα του θυμάμαι .. και την μπότα του … Την μπότα του τη θυμάμαι καλά. Τέλος κατοχής ήταν .. Μετά θυμάμαι τη γιαγιά σου μια φορά να μας κρατά αγκαλιά και να έχει πάρει το βουνό… για βομβαρδισμό έλεγαν…. Είχαν μπει στο χωριό. Εψαχναν τους άντρες…. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι το βρήκαμε ανακατεμένο ένα χάλι Σπασμένα πράγματα. Μα τη μηχανή που γάζωνε η γιαγιά σου και την είχε αφήσει ανοιχτή….. κλειστή τη βρήκε Με το καπάκι της προφυλαγμένη. Την είχαν σκεπάσει Ήταν βλέπεις σιγκερ ή κάποια γερμανική … έτσι μου είπε η μαμά μου…

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=4-L6rEm0rnY%5B/embedyt%5D

κλασικό όταν οι γάτες θυμούνται.. το έχω ξαναφέρει εδώ ….:)

Άνοιξε το σεντούκι της η μαμά μου με τα προικιά της σήμερα. Και μπερδεύτηκαν κουβάρι τα κεντίδια της ζωής… τα δικά μου, τα δικά της , της γιαγιάς μου…

Προίκα μοναδική, ξεχασμένη και κάπου εκεί ανάμεσα ένα μπουκάλι σαν το καλό κρασί σε κάποιο κελάρι του μυαλού…με κέρασε….

Ωραία ήταν … μέθυσα σήμερα ανάμεσα σε άλλα 🙂

Οι άνθρωποι μου είναι ξένοι

Τρίτη βράδυ γύρω στα μεσάνυχτα…

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=awi14wDTxNw%5B/embedyt%5D

Ανθρωποι ξένοι…

Εχουν περάσει 20 μέρες στο νέο τόπο διαμονής μου. Αρχισα να γνωρίζω το σπίτι μου, τη γειτονία, την πόλη. Αγάπησα το σπίτι μου Το οργάνωσα όσο καλύτερα μπορούσα, εκανα την κουζίνα βασίλειο μου, έφτιαξα τις δίκες μου γωνιές και το ζέστανα με τις μυρωδιές μου τις … χιχιχ αταξίες μου χιχιχι πράγμα που έκανε το παλιό μου παλτό ευτυχισμένο. Οι κινήσεις μου στους γειτονικούς μου δρόμους είναι άνετες και έχω αρχίσει να εξερευνώ και τις βασικές ομορφιές της πόλης…

Άνθρωποι ξένοι…

Θέλω μια εβδομάδα άδεια. Να κουρνιάσω λίγο … να απολαύσω αυτή την ηρεμία που μου δίνει η γνώση και ο έλεγχος έστω και αυτών των λίγων που έχω καταφέρει μέχρι σήμερα… Μα ακόμη έχω πολλά να κάνω…και πιέζομαι…

Άνθρωποι ξένοι…

Το επόμενο βήμα είναι η κοινωνικοποίηση … φαντάζει βουνό. Έχω συστηθεί με αρκετούς ανθρώπους… όμως μου είναι δύσκολο …οι άνθρωποι εδώ μου είναι ξένοι.  Δεν είναι πως φταίνε αυτοί… είναι πως εγώ αισθάνομαι ξένη στον τρόπο, που κινούνται, που μιλούν, που εργάζονται, που σκέφτονται, που διασκεδάζουν… Μέχρι τώρα όμως τα πήγαινα καλά. Τους γνώριζα στο χώρο τους, ως επισκέπτρια!

Σήμερα μου είπε τον παλιό μου παλτό ότι αύριο θα έρθει στο σπίτι μας ένας συνεργάτης του Δεν τον έχω γνωρίσει ακόμη προσωπικά. Εχει γεννήθει στον Καναδά,αλλά η καταγωγή του είναι από την Ελλάδα. Ξέρει καλά Ελληνικά άλλα… να πως να το πω .. είναι η πρωτη επισκεψη στο σπιτι μας και νιώθω τρομοκρατημένη…

Είμαι μια ξένη…

χμμ… οι εμπειρικές μου γνώσεις και η επαφή τόσα χρόνια με τα παιδιά ίσως βοηθήσουν. Βέβαια είναι η πρώτη φορά που δεν θα αντιμετωπίσω ένα παιδί αλλά ΕΓΩ θα είμαι το παιδί… Στο μυαλό μου έρχεται η πρώτη μου συνάντηση με κάθε παιδάκι που επρόκειτο να κρατήσω ως μπεϊμπι σίτερ. Θυμάμαι τον τρόπο που με κοίταζε με το που έμπαινα στο σπίτι του, στο δωμάτιο του! Την βίαιη εισβολή στον κόσμο του…

Ήμουν μια ξένη…

το μόνο που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή για να με βοηθήσει είναι πως έχω ετοιμάσει το σπιτάκι μου όσο καλύτερα μπορούσα… όπως τα μικρά μου που προετοίμαζαν το παιδικό τους δωμάτιο για την «Κυριά Μάνια» που θα ερχόταν ξαφνικά να παίξει μαζί τους…

Ο πρώτος τρόπος για να πλησιάσεις ένα ξένο είναι να τον παρατηρήσεις διασκεδάζοντας μαζί του…χμμ τον ανθρωπο δεν τον ξέρω κάν..

μπερδεμένη και φοβισμένη σήμερα… αγχωμένη και μικρή… θα δεχθώ την πρώτη μας επίσκεψη στο σπίτι μόλις 20 μέρες μετά την προσγείωση μου στον νέο άγνωστο τόπο διαμονής μου.. 

Δεν θέλω να μεινω ξένη με τους ανθρώπους εδώ…

Καληνύχτα μικρή μου θεά… αύριο πρέπει να βάλεις το καλυτερό σου χαμόγελο 🙂