Σύμφυτος ρόζος.

Και που λες και που λες, Γήινη Ματιά της Μαίρης με τις μίνι σκυτάλες σου, έλαβα το μέιλ σου και συμμετέχω 🙂

Όταν είσαι παιδί, είσαι ένα κουταλάκι και μάλιστα, ένα άσχετο κουταλάκι, σε μια καλοστημένη φυσική μηχανή γραφής φωτός. Έχει τεραστία σημασία να το προσέξεις. «Εγώ είμαι το κουταλάκι. Δώσε μου, δώσε μου.. Δώσε μου να ανακατέψω ήρεμα νερά, ανθρώπους, ζωές…. Γιατί μόνο ο παππούς πίνει καφέ; Γιαγιά άσε με να φτιάξω εγώ τον καφέ σήμερα. Μπορώ…» και έτσι γίνεσαι από ένα άσχετο κουταλάκι, ένα κουταλάκι με κανόνες δοσολογίας.

4 φωτογραφία μίνι σκυτάλη #2

Όταν είσαι έφηβος, είσαι ένας κόκκος καφέ σε μια κοφτερή μηχανή αλέσματος. Κάποιοι σε κονιοποίησαν. Φρεσκοκομμένος, μοσχοβολάς και επιζητάς την ένωση με ανθρώπους, με πολιτισμούς, με ζωές. «Διψώ για νερό, δώσε μου φωτιά, φωτιά να ζυμωθώ, να ενωθώ, να φουσκώσω…. τι εννοείς «έχει σημασία»;»:… και κάπως έτσι γίνεσαι συνταγή.

Σύντομα σε κουράζουν οι συνταγές των άλλων. Κάθεσαι να απολαύσεις τον διπλό ελληνικό σου καφέ. Τον έφτιαξες ακριβώς όπως σου αρέσει. Πλούσια γεύση ζωής, με καϊμάκι χοντρό. Λίγο πριν από την πρώτη γουλιά απόλαυσης κυττάς τις διαδρομές, τα όνειρα και τους μυστικούς χάρτες ζωγραφισμένους στο καϊμάκι. Κλείνεις τα μάτια..»Ααααχ απόλαυση!»… τα ανοίγεις και τότε αρχίζεις να προσέχεις γύρω σου….

Μηχανές του κόσμου. Καλοστημένες μηχανές, που κάποιους τους ταΐζουν και άλλους τους αφήνουν νηστικούς. Με παρακολουθείς τώρα; Με ακούς; Με καταλαβαίνεις ; Ωραία, τώρα πράξε για να παρέμβεις, να δω και εγώ, τι στην ευχή κατάλαβες;

Διαλέγεις την πιο ξεχωριστή, σπάνια μηχανή γραφής. Αρχόντισσα, από τα πρώτα μοντέλα, βαριά, γεμάτη γνώσεις. Θαυμάζεις, γοητεύεσαι… Αυτή, ναι, αυτή θα χρησιμοποιήσεις και θα καταστρέψεις όλα τα κακώς κείμενα, χωρίς να μπορούν εύκολα να σε συλλάβουν από τον γραφικό σου χαρακτήρα. Ενας κόσμος νέος, με εσένα ενορχηστρωτή των ήχων. «Ένα χαρτί παιδιά, φέρτε μου ένα χαρτί και μελάνι. Να γράψω την δική μου σκέψη, έρευνα, μελέτη, διακήρυξη, προκήρυξη, να σας ταξιδέψω στα δικά μου όνειρα. Πού είναι ένα χαρτί λευκό και άγραφο όταν το χρειάζεσαι!!!» Η ζωή είναι ένα χαρτί. Με μαζοχισμό δέχεται κάθε ράπισμα, Επιμένω να σηκώνω μια-μια τις σφραγίδες και με δύναμη να σημαδεύω, για να διεκδικήσω. Τα δάκτυλα τρέχουν, αφηνιασμένα άλογα. Ένας μελωδικός καλπασμός, στο πληκτρολόγιο. Γεμίζει το δωμάτιο με συνοδευτικούς ήχους, πιατίνι το πιατάκι του καφέ και λίγο πιο πέρα το άσχετο κουταλάκι, να χοροπηδά, σα να περιμένει το αφράτο γαλακτομπούρεκο, το δικό σου παραμύθι.

Να σου πω σε αυτό το σημείο πως «Γραφούλα» έλεγαν την πρώτη γραφομηχανή που ερωτεύτηκα, σε ένα κατάστημα παιχνιδιών στο Παγκράτι, όταν ήμουν 11 χρονών. Επέμενα να γίνει δική μου. Δώρο της μαμάς. Στο σπίτι ανακάλυψα πως ήταν αγγλικά τα πλήκτρα της με τα γράμματα μπερδεμένα…. Σε ποια γλώσσα να εκφραστώ; Έπρεπε να μάθω και τυφλό σύστημα. Τα γράμματα μπερδεύτηκαν στα πλήκτρα, γιατί οι εφευρέτες της ανακάλυψαν πως μόνο έτσι μπορούν να ελέγχουν την ταχύτητα της σκέψης μου. Ελευθερία έκφρασης με γλωσσικούς κανόνες…Βαβυλώνα.

Κάπως έτσι πίστεψα πως θα αφήσω το στίγμα στο πέρασμα της ζωής μου. Σύντομα, ανακαλύψω το σώμα μου, τις δυνάμεις και κυρίως τις αδυναμίες. Το πιο σκληρό χαρτί τελικά είναι το ξύλο. Το σώμα είναι ένα τραπέζι, ένα τραπέζι που κρίνεται για την κομψότητα, την ομορφιά του, τη λειτουργικότητά του, την αντοχή του. Μη με βάζεις να σου γράψω τι έκανα πάνω (και κάτω) του, αν και θα ήταν ευχάριστο διάλειμμα. μια πιπεράτη περιγραφή ερωτικής πράξης…. Σημαδεμένο, χαραγμένο, καμένο, από ένα σωρό δηλώσεις, διαδηλώσεις, ανατροπές και χτυπήματα χεριού. Ένα καλό τρίψιμο, ένα λουστράρισμα…. και ακόμη αντέχω, γεμάτη βιώματα. Ανεξίτηλα σημάδια, παθήματα σκληρής προσπάθειας να σπάσω το κατεστημένο ή να χωθώ μέσα και να φτάσω, να προσπεράσω, να ξεπεράσω…

Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ξεκίνησα. Φτάνω μέχρι το άσχετο κουταλάκι, που ακόμη περιμένει. Ξαναδιαβάζω όλο το κείμενο. Νομίζω πως έφτιαξα, σε γενικές γραμμές, ένα νόστιμο γλυκό. Λίγο πριν ακουμπήσω το γλυκό μου στο τραπέζι της γραφής και της ανάγνωσης, με πιάνει μια περιέργεια για το τι μπορεί να έγραψαν οι άλλοι..

Μου τραβά την προσοχή ο ρόζος στο ξύλο του τραπεζιού. Δίπλα στη γραφομηχανή, προσπαθεί να αντέξει το βάρος της. Σύμφυτος ρόζος. Μέσα σε έναν ρόζο, η κατεύθυνση των ινών του ξύλου μπορεί να είναι έως και 90 μοίρες διαφορετική από την κατεύθυνση ινών του κανονικού, ευθύινου ξύλου. Ε, λοιπόν, στο θρανίο μου, στο σχολείο, εκεί, στο ξύλινο ρυάκι που βάζαμε τα μολύβια μας, υπήρχε ένας ρόζος. Τον είχα τρυπήσει ακριβώς στο κέντρο του ματιού του, γιατί εκεί… εκεί ακριβώς ήθελα να στηρίζω όρθιο το μολύβι μου.

Το κουταλάκι παραμένει εκεί και το θέμα είναι, πώς και πού θα το χρησιμοποιήσεις τελικά….

Μια βουτιά μέσα…

Μην ξεχνάς να μου γράψεις ξέρω πως έχω αρχίσει να γερνάω, δεν γοητεύω τόσο πια.

οκ θα σου γράψω αλλά, θα είναι ακατανόητα… ξέρεις …

Είναι που είμαι θυμωμένη με το υφάκι του γαμιά που έχει ο αγάμητος καθώς προσπαθεί να μειώσει μια προσπάθεια προκειμένου προκαλέσει το ενδιαφέρον, κανονική παρενόχληση… Από τον περασμένο Αύγουστο ένας σχιζοφρενής του κώλου δημοσιογράφος. Τεχνικός είσαι αγόρι μου ιδέα δεν έχεις από δημοσιογραφική δεοντολογία… βρίζεις συναδέλφους είναι δυνατόν να μην σου την πω??? ..Λάθος μου, μίλησα σε έναν άκυρο, σε έναν άρρωστο… . αυτό ήταν έγινα ο στόχος του … ξέρω κανείς δεν καταλαβαίνει, μόνο εσύ που λες πως γερνάς και δεν με γοητεύεις…. απλώς δεν με γοητεύει η θυμωμένη κουρασμένη μου πλευρά…

Βλέπεις είναι και η άλλη το Λευκαδίτικο πλωτό τσόκαρο που δεν με αφήνει να ηρεμήσω. Μια τσούχτρα, έντονα τοξική, με την δική της ατζέντα και με έντονα όλα τα χαρακτηριστικά ενός τοξικού ανθρώπου. Την λυπάμαι λίγο αυτή την κατσαρόλα, στην προσπάθεια της να ταΐσει την όλο και πεινασμένη ματαιοδοξία της γίνεται ο ανεμιστήρας λάσπης κυλιέται στην φυλλάδα του κιτρινισμού… την λυπάμαι… και όσο γερνάει γίνεται ακόμα πιο γελοία …

Θα μου πεις τι σε νοιάζει…  το πάει φιρί φιρί, πρώτα με το φίδι το κολοβό, τώρα με τον σχιζοφρενή παρενοχλεί τη ζωή μου, με προκαλεί … κάποια στιγμή θα την ξεμοναχιάσει σε κάποια γωνία η συναισθηματική μου νοημοσύνη …και θα της πει δύο τρεις κουβέντες για την πεταλούδα της, μήπως και νοσηλευτεί για λίγο καιρό σε καμιά κλινική να γλυτώσει την σχιζοφρένεια και αυτή…

άρε ρε μου .. που να βρω το σχόλιο σου κάπου το 2007 που προειδοποιούσε στα επόμενα χρόνια για την σχιζοφρένεια ως επίσημη μάστιγα στον πλανήτη Γη … λίγοι θα την γλυτώσουμε…

Κάπως έτσι ολοκληρώνεται και φέτος ο τηλεμαραθώνιος με το παλιό μου παλτό να λείπει ατελείωτες μέρες …. τελική ευθεία αυτή την εβδομάδα και προβολή την Κυριακή. Νιώθω πως το διασκεδάζει… ατελείωτες ώρες μοντάζ ενός τρίωρου προγράμματος….

Αυτό το παιχνίδι της εσωτερικής δύναμης μου φαντάζει ως φαύλος κύκλος

Άκουσα αυτό το τραγούδι … έκανα μια βουτιά μέσα μου .. ναι με αντιπροσωπεύει …

 

μετά, μετά κοίταξα γύρω μου… αναγνώρισα τουλάχιστον τρεις πιο δυνατούς από μένα που με προσέχουν σαν πορσελάνη μην και πάθω κάτι ως εύθραυστη … άρα…

-Το παλιό μου παλτό μου είπε κάτι πάρα πολύ όμορφο …. είπε… λατρεύω τη σχέση μας γιατί εκεί που σταματά ο ένας εξαντλημένος, παίρνει το τιμόνι ο άλλος… ναι είναι αλήθεια…

– Η θεία μου, πολύ δυνατό πλασματάκι, παίρνει τηλέφωνο και μιλάμε…. πολυλογού, τόσο πολυλογού που δεν θέλω να μιλήσω… την ακούω και που και που της λέω και εγώ κάτι..

– Η αδελφή μου, βλαμμένη τελείως, χαμένη στην καθημερινότητα της στο Λονδίνο, έλεος … σκέφτομαι να αλλάξω τακτική … είναι σίγουρο πως η μοναξιά δεν θα της χτυπήσει την πόρτα καθώς θα μεγαλώνει, ναι εδώ και πολλά χρόνια με έχει βγάλει από την ζωή της … δεν με χρειάζεται…

– Πλησιάζει η εποχή, αυτή που μου επιτρέπει να ρίξω μια ματιά στις πιθανότητες για καλοκαιρινό ταξίδι Μόντρεαλ, Αθήνα Λονδίνο Μόντρεαλ … μια φωνή μέσα μου γελάει … «το άλλο με τον τοτό το ξέρεις?» και συνεχίζει να γελάει….

Η μαρμότα κάνει βόλτες για να μας πει πότε θα έρθει η άνοιξη

-Η Μαίρη μου τραβά το πόδι να ξεκινήσουμε και πάλι κολύμβηση… αχμμ ίσως να είναι και η μόνη που έχει την πιο καλή ιδέα !!!

Καληνύχτα Μορεάλη μου…μονοκάμερο η ζωή μας …

 

 

 

 

 

Οταν τα λλ κοιτάζονται :)



Στο εργαστήριο των γιορτινών ημερών, με πρωταγωνιστές τα σποράκια. Το προηγούμενο Σάββατο φτιάξαμε τις Χριστουγεννιάτικες κάρτες μας. 

IMG-0619.jpg

Αυτό το Σάββατο είχαμε την γιορτή. Καλογυαλισμένα τα σποράκια μου έδωσαν τον πιο λαμπερό τόνο στην γιορτή. Μπλέχτηκαν οι δροσερές τους φωνές με τα γκλιν γκλιν από κάποια τριγωνάκια, πέταξε στην αίθουσα η χαρά, η ελπίδα,  και αγκάλιασε όλους τους γονείς. 

Από την Παρασκευή το βράδυ, ο περίεργος τύπος με τα κόκκινα μου έδωσε 18 όμορφα μικρά πακέτα, το κάθε ένα με το όνομα του σπορακίου. Η αποστολή ήταν απλή, μετά την γιορτή και εφόσον τα σποράκια μου πουν το τραγούδι τέλεια (δεν υπήρχε περίπτωση να μην το πουν τέλεια) επιστρέφω μόνη μου στην τάξη, όπου οι γονείς έρχονται να πάρουν τον έλεγχο και και και το δωράκι.


 IMG-0639.jpg

Γέμισα τόσο μα τόσο που ελάχιστη σημασία έχουν για μένα δύο αρκετά σημαντικές εκδηλώσεις. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα μέχρι σήμερα τι είναι τα θυρανοίξια και θα ήθελα να παρακολουθήσω σήμερα αυτή τη τόσο ξεχωριστή λειτουργία. Περισσότερο γιατί γίνεται για μια εκκλησία που πριν από δυο και χρόνια παραδόθηκε στις φλόγες. Σήμερα είναι πανέτοιμη ξανακτισμένη, ένα μικρό στολίδι της ελληνικής παροικίας. Θα πήγαινα αν δεν ένιωθα λίγο αρρωστούλα και αρκετά κουρασμένη … 

Μπαίνουμε στην τελευταία εβδομάδα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, μια εβδομάδα περίεργη θα έλεγα, σε αναμονή κάποιων εξελίξεων

Η ματιά μου χαϊδεύει τα δώρα που μου έκαναν οι γονείς, και ντροπαλά γεμάτα χάρα μου πρόσφεραν τα μικρά μου … καλή σοδιά και φέτος, όμως καλύτερη από όλες το λ λ στο πολλά μιας κάρτας, από την Στεφανία με τα δύο λ να κοιτάζονται κατάματα κόντρα στο εν δυο της στοχίσεως 

Καληνύχτα Μορεάλη μου… 🙂


 

Ηλιόλουστη ζωή ! Ποιος φταίει? :)

Στην αρχή της εβδομάδας μια νότα καθώς είμαι ακούω ένα τραγουδι και …

χαρίζω το πιο φωτεινό μου χαμόγελο μαζί  με ένα κούνημα της μυτούλας αλλά και του πωπουδακίου μου σε όλους τους μουρμούριδες, γκρινιάριδες, σοβαρούς, αρρωστούληδες, κλαψιάριδες, ωχ και εσύ Μανια μου ανάμεσά τους ?…ουφ ορθογραφικά λάθη αχμμ πως γράφονται με η ή ι ωωωωω βιάζομαι… 

Πρωί ακόμη εδώ στο Μοντρεαλ, στο τσακ μπαμ φέρνω στο εξοχικό του μυαλού (?) μου αυτό το τραγούδι 



[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=pooOaca2wgg[/embedyt]


Να το ακούσετε παρακαλώ πολύ γιατί δεν προλαβαίνω να φέρω τους στίχοι… 


Καλή εβδομάδα καλό μήνα 

Οι Μουστακαλίδες και τα Λουλούδια! :)

Στη ζωή μου θεωρώ πως με ακολουθεί μια κωλοφαρδία, όταν δε κοιτάζω στον καθρέφτη το πωπουδάκι μου είμαι 100% σιγουρη για την κωλοφαρδία αυτή. Πέρα όμως από τις διαστάσεις αυτές καθ αυτές είμαι σίγουρη πια πως έχω αυτό που λέμε τύχη. Μακάρι να ήξερα τον μηχανισμό της τύχης αυτής. Μπορεί να είναι η σιγουριά μου πως όλα θα πάνε καλά καθώς δεν έχουν επιλογή. Μπορεί να είναι η σιγουριά μου πως δεν υπάρχει αυτό που ο κόσμος λέει κακό μιας και ακόμη και τα κόπρανα είναι ωφέλιμα ως κοπριά. Μπορεί να είναι η ανάγκη μου που μου δίνει την δύναμη να βλέπω, το όμορφο, το αισιόδοξο, το ελπιδοφόρο …

Η μικρή ξανθιά θέα άτακτη καλομαθημένη πεισματάρα ξερόλας στραβόξυλο ξεροκέφαλη με κοιτάζει με νάζι και λεει …Είμαι μια πανίσχυρη μαγισσα. Χαμογελώ…όχι μικρή μου είσαι κάτι πιο δυνατό. Έχεις την δύναμη με τα ξόρκια σου να λυνεις όλα τα μάγια.Ο,τι πονά το μεταβολίζει αργά και σταθέρα η τύχη.. Με κυττα…δεν καταλαβαίνει … της χαμογελώ… σαμπως εγώ καταλαβαίνω …νανουρίζομαι ή αλλιώς βαυκαλίζομαι…

 

Το προηγούμενο Σάββατο λίγο πριν την γιορτή κάναμε πρόβα στην τάξη. Μία ώρα πριν την γιορτή και ακούγαμε με την Βάσω τα μικρά σποράκια να λένε το τραγούδι «Μάνα μου τα κλεφτόπουλα » ανακατεύοντας τις στροφές τόσο πολύ.. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι δεν τους είχα μεταδώσει σωστά στις τόσες πρόβες που είχαμε κάνει τόσα και τόσα Σάββατα!!!. Προσπαθούσα να τους θυμίσω να ακολουθήσουν την ιστορία .γελούσαν και έπαιζαν με τα μουστάκια τους με την φούντα από το καπέλο … ..» Να ακούτε την Αλεξάνδρα» .τους είπα στην τελευταία προσπάθεια …αχμμ .. Κοιταξα την τρομοκρατημένη Βάσω. Ολα θα πάνε καλά η Αλεξάνδρα είναι το ξόρκι μας.

Μπήκαμε στην μεγάλη αίθουσα με τα μικρά μου σερνικά να έχουν κολλημένο μουστάκι και το κόκκινο φέσι του τσολιά . Ανεβήκαμε στη σκηνή… όπως είχαμε συμφωνήσει, μια όμορφη χορωδία μουστακαλίδων με δυο τρία λουλουδάκια κοριτσάκια. Κατέβασα τα μικρόφωνα στο ύψος τους. Την ώρα που κατέβαζα το τελευταίο μικρόφωνο η μικρή Αλεξάνδρα ήρθε και στάθηκε ξεχωριστά από τους άλλους και μόνη της κοντά κοντά στο μικρόφωνο. Γρήγορη ματιά στον ηχολήπτη να κατεβάσει λίγο την ένταση του μικροφώνου της. Η πρωτοβουλία της μικρής θα μπορούσε να τα καταστρέψει όλα. Αν ακούγονταν μόνο αυτή και όχι και τα άλλα παιδιά?, αν μπέρδευε τους στίχους?, αν πάγωνε ξαφνικά?… αν αν αν… οχι τίποτε από αυτά δεν θα συνέβαινε ήμουν σίγουρη εκεινη την ώρα η μικρή Αλεξάνδρα ήταν το ξόρκι μας.. ήταν το εύρημα που θα έκανε την διαφορά …  Ολα θα πήγαιναν καλά …και όλα πήγαν …δεν είχαν άλλη επιλογή…. καταπλήξαμε τα πλήθη…

Βάζω τις φωτογραφίες στο προσωπικό μου αλμπουμ με τίτλο Σχολείο

κόβω και μια για εδώ …

kleftopoula.jpg

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂