Στο εργαστήριο των γιορτινών ημερών, με πρωταγωνιστές τα σποράκια. Το προηγούμενο Σάββατο φτιάξαμε τις Χριστουγεννιάτικες κάρτες μας.
Αυτό το Σάββατο είχαμε την γιορτή. Καλογυαλισμένα τα σποράκια μου έδωσαν τον πιο λαμπερό τόνο στην γιορτή. Μπλέχτηκαν οι δροσερές τους φωνές με τα γκλιν γκλιν από κάποια τριγωνάκια, πέταξε στην αίθουσα η χαρά, η ελπίδα, και αγκάλιασε όλους τους γονείς.
Από την Παρασκευή το βράδυ, ο περίεργος τύπος με τα κόκκινα μου έδωσε 18 όμορφα μικρά πακέτα, το κάθε ένα με το όνομα του σπορακίου. Η αποστολή ήταν απλή, μετά την γιορτή και εφόσον τα σποράκια μου πουν το τραγούδι τέλεια (δεν υπήρχε περίπτωση να μην το πουν τέλεια) επιστρέφω μόνη μου στην τάξη, όπου οι γονείς έρχονται να πάρουν τον έλεγχο και και και το δωράκι.
Γέμισα τόσο μα τόσο που ελάχιστη σημασία έχουν για μένα δύο αρκετά σημαντικές εκδηλώσεις. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα μέχρι σήμερα τι είναι τα θυρανοίξια και θα ήθελα να παρακολουθήσω σήμερα αυτή τη τόσο ξεχωριστή λειτουργία. Περισσότερο γιατί γίνεται για μια εκκλησία που πριν από δυο και χρόνια παραδόθηκε στις φλόγες. Σήμερα είναι πανέτοιμη ξανακτισμένη, ένα μικρό στολίδι της ελληνικής παροικίας. Θα πήγαινα αν δεν ένιωθα λίγο αρρωστούλα και αρκετά κουρασμένη …
Μπαίνουμε στην τελευταία εβδομάδα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, μια εβδομάδα περίεργη θα έλεγα, σε αναμονή κάποιων εξελίξεων
Η ματιά μου χαϊδεύει τα δώρα που μου έκαναν οι γονείς, και ντροπαλά γεμάτα χάρα μου πρόσφεραν τα μικρά μου … καλή σοδιά και φέτος, όμως καλύτερη από όλες το λ λ στο πολλά μιας κάρτας, από την Στεφανία με τα δύο λ να κοιτάζονται κατάματα κόντρα στο εν δυο της στοχίσεως
Καληνύχτα Μορεάλη μου… 🙂