Και που λες και που λες, Γήινη Ματιά της Μαίρης με τις μίνι σκυτάλες σου, έλαβα το μέιλ σου και συμμετέχω 🙂
Όταν είσαι παιδί, είσαι ένα κουταλάκι και μάλιστα, ένα άσχετο κουταλάκι, σε μια καλοστημένη φυσική μηχανή γραφής φωτός. Έχει τεραστία σημασία να το προσέξεις. «Εγώ είμαι το κουταλάκι. Δώσε μου, δώσε μου.. Δώσε μου να ανακατέψω ήρεμα νερά, ανθρώπους, ζωές…. Γιατί μόνο ο παππούς πίνει καφέ; Γιαγιά άσε με να φτιάξω εγώ τον καφέ σήμερα. Μπορώ…» και έτσι γίνεσαι από ένα άσχετο κουταλάκι, ένα κουταλάκι με κανόνες δοσολογίας.
Όταν είσαι έφηβος, είσαι ένας κόκκος καφέ σε μια κοφτερή μηχανή αλέσματος. Κάποιοι σε κονιοποίησαν. Φρεσκοκομμένος, μοσχοβολάς και επιζητάς την ένωση με ανθρώπους, με πολιτισμούς, με ζωές. «Διψώ για νερό, δώσε μου φωτιά, φωτιά να ζυμωθώ, να ενωθώ, να φουσκώσω…. τι εννοείς «έχει σημασία»;»:… και κάπως έτσι γίνεσαι συνταγή.
Σύντομα σε κουράζουν οι συνταγές των άλλων. Κάθεσαι να απολαύσεις τον διπλό ελληνικό σου καφέ. Τον έφτιαξες ακριβώς όπως σου αρέσει. Πλούσια γεύση ζωής, με καϊμάκι χοντρό. Λίγο πριν από την πρώτη γουλιά απόλαυσης κυττάς τις διαδρομές, τα όνειρα και τους μυστικούς χάρτες ζωγραφισμένους στο καϊμάκι. Κλείνεις τα μάτια..»Ααααχ απόλαυση!»… τα ανοίγεις και τότε αρχίζεις να προσέχεις γύρω σου….
Μηχανές του κόσμου. Καλοστημένες μηχανές, που κάποιους τους ταΐζουν και άλλους τους αφήνουν νηστικούς. Με παρακολουθείς τώρα; Με ακούς; Με καταλαβαίνεις ; Ωραία, τώρα πράξε για να παρέμβεις, να δω και εγώ, τι στην ευχή κατάλαβες;
Διαλέγεις την πιο ξεχωριστή, σπάνια μηχανή γραφής. Αρχόντισσα, από τα πρώτα μοντέλα, βαριά, γεμάτη γνώσεις. Θαυμάζεις, γοητεύεσαι… Αυτή, ναι, αυτή θα χρησιμοποιήσεις και θα καταστρέψεις όλα τα κακώς κείμενα, χωρίς να μπορούν εύκολα να σε συλλάβουν από τον γραφικό σου χαρακτήρα. Ενας κόσμος νέος, με εσένα ενορχηστρωτή των ήχων. «Ένα χαρτί παιδιά, φέρτε μου ένα χαρτί και μελάνι. Να γράψω την δική μου σκέψη, έρευνα, μελέτη, διακήρυξη, προκήρυξη, να σας ταξιδέψω στα δικά μου όνειρα. Πού είναι ένα χαρτί λευκό και άγραφο όταν το χρειάζεσαι!!!» Η ζωή είναι ένα χαρτί. Με μαζοχισμό δέχεται κάθε ράπισμα, Επιμένω να σηκώνω μια-μια τις σφραγίδες και με δύναμη να σημαδεύω, για να διεκδικήσω. Τα δάκτυλα τρέχουν, αφηνιασμένα άλογα. Ένας μελωδικός καλπασμός, στο πληκτρολόγιο. Γεμίζει το δωμάτιο με συνοδευτικούς ήχους, πιατίνι το πιατάκι του καφέ και λίγο πιο πέρα το άσχετο κουταλάκι, να χοροπηδά, σα να περιμένει το αφράτο γαλακτομπούρεκο, το δικό σου παραμύθι.
Να σου πω σε αυτό το σημείο πως «Γραφούλα» έλεγαν την πρώτη γραφομηχανή που ερωτεύτηκα, σε ένα κατάστημα παιχνιδιών στο Παγκράτι, όταν ήμουν 11 χρονών. Επέμενα να γίνει δική μου. Δώρο της μαμάς. Στο σπίτι ανακάλυψα πως ήταν αγγλικά τα πλήκτρα της με τα γράμματα μπερδεμένα…. Σε ποια γλώσσα να εκφραστώ; Έπρεπε να μάθω και τυφλό σύστημα. Τα γράμματα μπερδεύτηκαν στα πλήκτρα, γιατί οι εφευρέτες της ανακάλυψαν πως μόνο έτσι μπορούν να ελέγχουν την ταχύτητα της σκέψης μου. Ελευθερία έκφρασης με γλωσσικούς κανόνες…Βαβυλώνα.
Κάπως έτσι πίστεψα πως θα αφήσω το στίγμα στο πέρασμα της ζωής μου. Σύντομα, ανακαλύψω το σώμα μου, τις δυνάμεις και κυρίως τις αδυναμίες. Το πιο σκληρό χαρτί τελικά είναι το ξύλο. Το σώμα είναι ένα τραπέζι, ένα τραπέζι που κρίνεται για την κομψότητα, την ομορφιά του, τη λειτουργικότητά του, την αντοχή του. Μη με βάζεις να σου γράψω τι έκανα πάνω (και κάτω) του, αν και θα ήταν ευχάριστο διάλειμμα. μια πιπεράτη περιγραφή ερωτικής πράξης…. Σημαδεμένο, χαραγμένο, καμένο, από ένα σωρό δηλώσεις, διαδηλώσεις, ανατροπές και χτυπήματα χεριού. Ένα καλό τρίψιμο, ένα λουστράρισμα…. και ακόμη αντέχω, γεμάτη βιώματα. Ανεξίτηλα σημάδια, παθήματα σκληρής προσπάθειας να σπάσω το κατεστημένο ή να χωθώ μέσα και να φτάσω, να προσπεράσω, να ξεπεράσω…
Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ξεκίνησα. Φτάνω μέχρι το άσχετο κουταλάκι, που ακόμη περιμένει. Ξαναδιαβάζω όλο το κείμενο. Νομίζω πως έφτιαξα, σε γενικές γραμμές, ένα νόστιμο γλυκό. Λίγο πριν ακουμπήσω το γλυκό μου στο τραπέζι της γραφής και της ανάγνωσης, με πιάνει μια περιέργεια για το τι μπορεί να έγραψαν οι άλλοι..
Μου τραβά την προσοχή ο ρόζος στο ξύλο του τραπεζιού. Δίπλα στη γραφομηχανή, προσπαθεί να αντέξει το βάρος της. Σύμφυτος ρόζος. Μέσα σε έναν ρόζο, η κατεύθυνση των ινών του ξύλου μπορεί να είναι έως και 90 μοίρες διαφορετική από την κατεύθυνση ινών του κανονικού, ευθύινου ξύλου. Ε, λοιπόν, στο θρανίο μου, στο σχολείο, εκεί, στο ξύλινο ρυάκι που βάζαμε τα μολύβια μας, υπήρχε ένας ρόζος. Τον είχα τρυπήσει ακριβώς στο κέντρο του ματιού του, γιατί εκεί… εκεί ακριβώς ήθελα να στηρίζω όρθιο το μολύβι μου.
Το κουταλάκι παραμένει εκεί και το θέμα είναι, πώς και πού θα το χρησιμοποιήσεις τελικά….
Καληνύχτα 