Μια βουτιά μέσα…

Μην ξεχνάς να μου γράψεις ξέρω πως έχω αρχίσει να γερνάω, δεν γοητεύω τόσο πια.

οκ θα σου γράψω αλλά, θα είναι ακατανόητα… ξέρεις …

Είναι που είμαι θυμωμένη με το υφάκι του γαμιά που έχει ο αγάμητος καθώς προσπαθεί να μειώσει μια προσπάθεια προκειμένου προκαλέσει το ενδιαφέρον, κανονική παρενόχληση… Από τον περασμένο Αύγουστο ένας σχιζοφρενής του κώλου δημοσιογράφος. Τεχνικός είσαι αγόρι μου ιδέα δεν έχεις από δημοσιογραφική δεοντολογία… βρίζεις συναδέλφους είναι δυνατόν να μην σου την πω??? ..Λάθος μου, μίλησα σε έναν άκυρο, σε έναν άρρωστο… . αυτό ήταν έγινα ο στόχος του … ξέρω κανείς δεν καταλαβαίνει, μόνο εσύ που λες πως γερνάς και δεν με γοητεύεις…. απλώς δεν με γοητεύει η θυμωμένη κουρασμένη μου πλευρά…

Βλέπεις είναι και η άλλη το Λευκαδίτικο πλωτό τσόκαρο που δεν με αφήνει να ηρεμήσω. Μια τσούχτρα, έντονα τοξική, με την δική της ατζέντα και με έντονα όλα τα χαρακτηριστικά ενός τοξικού ανθρώπου. Την λυπάμαι λίγο αυτή την κατσαρόλα, στην προσπάθεια της να ταΐσει την όλο και πεινασμένη ματαιοδοξία της γίνεται ο ανεμιστήρας λάσπης κυλιέται στην φυλλάδα του κιτρινισμού… την λυπάμαι… και όσο γερνάει γίνεται ακόμα πιο γελοία …

Θα μου πεις τι σε νοιάζει…  το πάει φιρί φιρί, πρώτα με το φίδι το κολοβό, τώρα με τον σχιζοφρενή παρενοχλεί τη ζωή μου, με προκαλεί … κάποια στιγμή θα την ξεμοναχιάσει σε κάποια γωνία η συναισθηματική μου νοημοσύνη …και θα της πει δύο τρεις κουβέντες για την πεταλούδα της, μήπως και νοσηλευτεί για λίγο καιρό σε καμιά κλινική να γλυτώσει την σχιζοφρένεια και αυτή…

άρε ρε μου .. που να βρω το σχόλιο σου κάπου το 2007 που προειδοποιούσε στα επόμενα χρόνια για την σχιζοφρένεια ως επίσημη μάστιγα στον πλανήτη Γη … λίγοι θα την γλυτώσουμε…

Κάπως έτσι ολοκληρώνεται και φέτος ο τηλεμαραθώνιος με το παλιό μου παλτό να λείπει ατελείωτες μέρες …. τελική ευθεία αυτή την εβδομάδα και προβολή την Κυριακή. Νιώθω πως το διασκεδάζει… ατελείωτες ώρες μοντάζ ενός τρίωρου προγράμματος….

Αυτό το παιχνίδι της εσωτερικής δύναμης μου φαντάζει ως φαύλος κύκλος

Άκουσα αυτό το τραγούδι … έκανα μια βουτιά μέσα μου .. ναι με αντιπροσωπεύει …

 

μετά, μετά κοίταξα γύρω μου… αναγνώρισα τουλάχιστον τρεις πιο δυνατούς από μένα που με προσέχουν σαν πορσελάνη μην και πάθω κάτι ως εύθραυστη … άρα…

-Το παλιό μου παλτό μου είπε κάτι πάρα πολύ όμορφο …. είπε… λατρεύω τη σχέση μας γιατί εκεί που σταματά ο ένας εξαντλημένος, παίρνει το τιμόνι ο άλλος… ναι είναι αλήθεια…

– Η θεία μου, πολύ δυνατό πλασματάκι, παίρνει τηλέφωνο και μιλάμε…. πολυλογού, τόσο πολυλογού που δεν θέλω να μιλήσω… την ακούω και που και που της λέω και εγώ κάτι..

– Η αδελφή μου, βλαμμένη τελείως, χαμένη στην καθημερινότητα της στο Λονδίνο, έλεος … σκέφτομαι να αλλάξω τακτική … είναι σίγουρο πως η μοναξιά δεν θα της χτυπήσει την πόρτα καθώς θα μεγαλώνει, ναι εδώ και πολλά χρόνια με έχει βγάλει από την ζωή της … δεν με χρειάζεται…

– Πλησιάζει η εποχή, αυτή που μου επιτρέπει να ρίξω μια ματιά στις πιθανότητες για καλοκαιρινό ταξίδι Μόντρεαλ, Αθήνα Λονδίνο Μόντρεαλ … μια φωνή μέσα μου γελάει … «το άλλο με τον τοτό το ξέρεις?» και συνεχίζει να γελάει….

Η μαρμότα κάνει βόλτες για να μας πει πότε θα έρθει η άνοιξη

-Η Μαίρη μου τραβά το πόδι να ξεκινήσουμε και πάλι κολύμβηση… αχμμ ίσως να είναι και η μόνη που έχει την πιο καλή ιδέα !!!

Καληνύχτα Μορεάλη μου…μονοκάμερο η ζωή μας …

 

 

 

 

 

Οταν τα λλ κοιτάζονται :)

Στο εργαστήριο των γιορτινών ημερών, με πρωταγωνιστές τα σποράκια. Το προηγούμενο Σάββατο φτιάξαμε τις Χριστουγεννιάτικες κάρτες μας. 

Αυτό το Σάββατο είχαμε την γιορτή. Καλογυαλισμένα τα σποράκια μου έδωσαν τον πιο λαμπερό τόνο στην γιορτή. Μπλέχτηκαν οι δροσερές τους φωνές με τα γκλιν γκλιν από κάποια τριγωνάκια, πέταξε στην αίθουσα η χαρά, η ελπίδα,  και αγκάλιασε όλους τους γονείς. 

Από την Παρασκευή το βράδυ, ο περίεργος τύπος με τα κόκκινα μου έδωσε 18 όμορφα μικρά πακέτα, το κάθε ένα με το όνομα του σπορακίου. Η αποστολή ήταν απλή, μετά την γιορτή και εφόσον τα σποράκια μου πουν το τραγούδι τέλεια (δεν υπήρχε περίπτωση να μην το πουν τέλεια) επιστρέφω μόνη μου στην τάξη, όπου οι γονείς έρχονται να πάρουν τον έλεγχο και και και το δωράκι.

 

Γέμισα τόσο μα τόσο που ελάχιστη σημασία έχουν για μένα δύο αρκετά σημαντικές εκδηλώσεις. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα μέχρι σήμερα τι είναι τα θυρανοίξια και θα ήθελα να παρακολουθήσω σήμερα αυτή τη τόσο ξεχωριστή λειτουργία. Περισσότερο γιατί γίνεται για μια εκκλησία που πριν από δυο και χρόνια παραδόθηκε στις φλόγες. Σήμερα είναι πανέτοιμη ξανακτισμένη, ένα μικρό στολίδι της ελληνικής παροικίας. Θα πήγαινα αν δεν ένιωθα λίγο αρρωστούλα και αρκετά κουρασμένη … 

Μπαίνουμε στην τελευταία εβδομάδα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, μια εβδομάδα περίεργη θα έλεγα, σε αναμονή κάποιων εξελίξεων

Η ματιά μου χαϊδεύει τα δώρα που μου έκαναν οι γονείς, και ντροπαλά γεμάτα χάρα μου πρόσφεραν τα μικρά μου … καλή σοδιά και φέτος, όμως καλύτερη από όλες το λ λ στο πολλά μιας κάρτας, από την Στεφανία με τα δύο λ να κοιτάζονται κατάματα κόντρα στο εν δυο της στοχίσεως 

Καληνύχτα Μορεάλη μου… 🙂

 

Ηλιόλουστη ζωή ! Ποιος φταίει? :)

Στην αρχή της εβδομάδας μια νότα καθώς είμαι ακούω ένα τραγουδι και …

χαρίζω το πιο φωτεινό μου χαμόγελο μαζί  με ένα κούνημα της μυτούλας αλλά και του πωπουδακίου μου σε όλους τους μουρμούριδες, γκρινιάριδες, σοβαρούς, αρρωστούληδες, κλαψιάριδες, ωχ και εσύ Μανια μου ανάμεσά τους ?…ουφ ορθογραφικά λάθη αχμμ πως γράφονται με η ή ι ωωωωω βιάζομαι… 

Πρωί ακόμη εδώ στο Μοντρεαλ, στο τσακ μπαμ φέρνω στο εξοχικό του μυαλού (?) μου αυτό το τραγούδι 

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=pooOaca2wgg[/embedyt]

Να το ακούσετε παρακαλώ πολύ γιατί δεν προλαβαίνω να φέρω τους στίχοι… 

Καλή εβδομάδα καλό μήνα 

Οι Μουστακαλίδες και τα Λουλούδια! :)

Στη ζωή μου θεωρώ πως με ακολουθεί μια κωλοφαρδία, όταν δε κοιτάζω στον καθρέφτη το πωπουδάκι μου είμαι 100% σιγουρη για την κωλοφαρδία αυτή. Πέρα όμως από τις διαστάσεις αυτές καθ αυτές είμαι σίγουρη πια πως έχω αυτό που λέμε τύχη. Μακάρι να ήξερα τον μηχανισμό της τύχης αυτής. Μπορεί να είναι η σιγουριά μου πως όλα θα πάνε καλά καθώς δεν έχουν επιλογή. Μπορεί να είναι η σιγουριά μου πως δεν υπάρχει αυτό που ο κόσμος λέει κακό μιας και ακόμη και τα κόπρανα είναι ωφέλιμα ως κοπριά. Μπορεί να είναι η ανάγκη μου που μου δίνει την δύναμη να βλέπω, το όμορφο, το αισιόδοξο, το ελπιδοφόρο …

Η μικρή ξανθιά θέα άτακτη καλομαθημένη πεισματάρα ξερόλας στραβόξυλο ξεροκέφαλη με κοιτάζει με νάζι και λεει …Είμαι μια πανίσχυρη μαγισσα. Χαμογελώ…όχι μικρή μου είσαι κάτι πιο δυνατό. Έχεις την δύναμη με τα ξόρκια σου να λυνεις όλα τα μάγια.Ο,τι πονά το μεταβολίζει αργά και σταθέρα η τύχη.. Με κυττα…δεν καταλαβαίνει … της χαμογελώ… σαμπως εγώ καταλαβαίνω …νανουρίζομαι ή αλλιώς βαυκαλίζομαι…

 

Το προηγούμενο Σάββατο λίγο πριν την γιορτή κάναμε πρόβα στην τάξη. Μία ώρα πριν την γιορτή και ακούγαμε με την Βάσω τα μικρά σποράκια να λένε το τραγούδι «Μάνα μου τα κλεφτόπουλα » ανακατεύοντας τις στροφές τόσο πολύ.. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι δεν τους είχα μεταδώσει σωστά στις τόσες πρόβες που είχαμε κάνει τόσα και τόσα Σάββατα!!!. Προσπαθούσα να τους θυμίσω να ακολουθήσουν την ιστορία .γελούσαν και έπαιζαν με τα μουστάκια τους με την φούντα από το καπέλο … ..» Να ακούτε την Αλεξάνδρα» .τους είπα στην τελευταία προσπάθεια …αχμμ .. Κοιταξα την τρομοκρατημένη Βάσω. Ολα θα πάνε καλά η Αλεξάνδρα είναι το ξόρκι μας.

Μπήκαμε στην μεγάλη αίθουσα με τα μικρά μου σερνικά να έχουν κολλημένο μουστάκι και το κόκκινο φέσι του τσολιά . Ανεβήκαμε στη σκηνή… όπως είχαμε συμφωνήσει, μια όμορφη χορωδία μουστακαλίδων με δυο τρία λουλουδάκια κοριτσάκια. Κατέβασα τα μικρόφωνα στο ύψος τους. Την ώρα που κατέβαζα το τελευταίο μικρόφωνο η μικρή Αλεξάνδρα ήρθε και στάθηκε ξεχωριστά από τους άλλους και μόνη της κοντά κοντά στο μικρόφωνο. Γρήγορη ματιά στον ηχολήπτη να κατεβάσει λίγο την ένταση του μικροφώνου της. Η πρωτοβουλία της μικρής θα μπορούσε να τα καταστρέψει όλα. Αν ακούγονταν μόνο αυτή και όχι και τα άλλα παιδιά?, αν μπέρδευε τους στίχους?, αν πάγωνε ξαφνικά?… αν αν αν… οχι τίποτε από αυτά δεν θα συνέβαινε ήμουν σίγουρη εκεινη την ώρα η μικρή Αλεξάνδρα ήταν το ξόρκι μας.. ήταν το εύρημα που θα έκανε την διαφορά …  Ολα θα πήγαιναν καλά …και όλα πήγαν …δεν είχαν άλλη επιλογή…. καταπλήξαμε τα πλήθη…

Βάζω τις φωτογραφίες στο προσωπικό μου αλμπουμ με τίτλο Σχολείο

κόβω και μια για εδώ …

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Μια Κηλίδα Εσωστρέφειας :)

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=6RmS3-3EEz4[/embedyt]

Η μικρή Ταϊλανδεζα οπτικός το είπε. «Υπάρχει κηλίδα δεν μπορώ να δω το βάθος θα πρέπει να το δει άλλο ξωτικό». Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Όμως μια από τις φίλες μου στο μικρό καφενείο του μυαλού (?) είπε ας το δούμε γιατί το σπάνιο έχει μια ερωτική σχέση με μένα ή εγώ με αυτό αχμμ

Η άλλη μικρή, Ταϊλανδέζα και αυτή, οφθαλμίατρος αυτή τη φορά (αχμμ αυτά τα ξωτικά έχουν κοινούς δεσμούς και πελατακια ) έβγαλε ένα τόσο δα μπουκαλάκι με κίτρινο μαγικό φίλτρο… Μια σταγόνα εδώ μια στο άλλο… Άρχισε η κόρη να διαστέλλεται να διαστέλλεται … και εγώ να κουλουριάζομαι να κουλουριαζομαι μέσα μου. Εσωστρέφεια …πρώτη φορά τόση εσωστρέφεια που δεν μπορούσα να την κουμαντάρω η ξανθιά … ο κόσμος άρχισε να …να μην μου αρέσει… Διαστολή της κόρης σε σημείο που δεν φαίνονταν το γαλάζιο των ματιών μου …. Η ψυχή μου γυμνή στο βυθό τόσο ντροπαλή 

Το ξωτικό πέρασε ανενόχλητο στο βυθό μου… εγώ κοίταζα το αυτάκι του και αυτό εξερευνούσε το μέσα στους καθρέπτες μου … Επιφανειακή κηλίδα … σε έξι μήνες πάλι …για να δούμε αν θα μεγαλώσει…  

Φύγαμε…με το παλιό μου παλτό δίπλα μου οδηγό…  Εσωστρέφεια … δεν ήξερα ότι μπορούσα να νιώσω τόσο μεγάλη ντροπή …αχμμμ ντροπή ή  φόβο? Κάποιος με εξαναγκαζε να φοβάμαι… Οι κόρες των ματιών θα επανέρχονταν σε 4 ώρες. Έβλεπα αλλά έβλεπα έναν άλλο κόσμο Έναν κόσμο τόσο απρόσεκτο και υπερκινητικό στο Φως της Ημέρας. Ενα ήλιο που μου προκαλούσε τρόμο. Προσπαθούσα να σφαλίσω τις πύλες …μα δεν έκλειναν. Οτι λάτρευα για την λάμψη του το ένιωθα φρικτό τέρας υπερβολής

Ένιωθα την ψυχή μου να κουλουριάζεται μέσα μου… Σα να την τραβούσε το Φως του ήλιου για να την κάψει … κουλουριάζονταν και με εκλιπαρούσε να πάμε στο σκοτάδι …στην ακινησία … για να σωθεί …H ψυχή είναι διάφανη και όταν αντανακλά το φως μπορεί να βάλει τεράστιες φωτίες (τι λέω η ξανθιά πάρτε μου τον κερσορα )

Κουλουριαστηκα στο κρεββάτι και με πήρε ο ύπνος… Η γιατριά στο μαστίγωμα μιας ηλιόλουστης μέρας ήταν …αλίμονο ο ύπνος!!! Ενας μικρός θάνατος …που ηρεμούσε την φοβισμένη ψυχουλα μου επιτέλους. 

Αν υπάρχουν βρυκόλακες …το σίγουρο είναι πως ένιωσα πως νιώθουν μάλλον Για αυτούς που πάσχουν απο ημικρανίες…κατάλαβα γιατί τόσο σκοτάδι…

αυτάααα ολα καλά Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂