Σχολείο τέλος. Τα παιχνίδια κάτω. Επίσημα το Σάββατο, 11 Ιουνίου αποχαιρέτησα και τους γονείς. Το προηγούμενο Σάββατο, 4 Ιουνίου αποχαιρέτησα τα σποράκια μου. Ο Λέανδρος, ο Θωμάς, η Σεσίλια, η Ιζαμπέλλα, η Αθανασία, η Αικατερίνη, η Σταυρούλα, ο Φίλιππος, ο Παύλος, η Ζωή, η Μαρία, η Έλενα η Αλίκη, ο Κώστας, η Σέτα, άνοιξαν τα φτερά τους για την πρώτη Δημοτικού. Δεν πρόλαβα να τα αποχαιρετίσω όπως άλλες χρονιές. Να τους πω λογάκια στην τάξη. Είχαμε νωρίς τη γιορτή της αποφοίτησης. Απλά δεν πρόλαβα να τα δω όλα μαζί μέσα στην τάξη και να τα χαράξω στην καρδιά μου ως τελευταία εικόνα. Είχα και την υπερπαραγωγή … δωράκι στους γονείς όλα τα ποιήματα και τραγούδια που είπαμε στις γιορτές που λόγω πανδημίας δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν.
Και ήταν εκεί λίγο μετά την παράδοση των πτυχίων τους που όπως έγραψα «ψήλωσα λίγο… σα να φούσκωσε το στήθος μου… και … και σα να μου κόπηκε η ανάσα από τη χαρά όταν τα σποράκια μού έκαναν επίθεση αγκαλιάς μετά από προτροπή των γονέων τους…. και ήταν που σα να δάκρυσα και λίγο καθώς τα αποχαιρετούσα… και τους ευχόμουν δυνατά «καλό καλοκαίρι» κρυφά «καλή πρόοδο»
Κράτησα έξι για μαγιά τον Σεπτέμβριο. Την Ηλέκτρα, τον Γιωρλγο (ναι έχουμε αρχίσει να βάζουμε το ρ) τον Μιχάλη, την Έλλα τον Απόλλωνα και τη Θάλεια.
Η έκπληξή μου για φέτος η βοηθός μου, η Κωνσταντίνα. Να προσέχει κάθε μου ανάσα, κάθε μου κίνηση, κάθε μου βήμα… Ένας σπουδαίος θησαυρός, που λατρεύει αυτό που κάνει και μάλιστα από τον Σεπτέμβριο γράφτηκε και στο πανεπιστήμιο για να μου γίνει δασκαλίτσα, να ανοίξει και αυτή τα φτερά της και να πετάξει μετά από 4 ή 5 χρόνια. Μου υποσχέθηκε πως θα είναι και του χρόνου βοηθός μου.
Τέλος και στα λεκοκλειδα, μας τελείωσε το έργο, ότι μαζέψαμε μαζέψαμε από λεφτάκια… Την Παρασκευή αποχαιρέτησα την ομάδα σε ένα γεύμα μέσω ζουμ, πρώτη φορά είδα τις φατσούλες τους και άκουγα τις φωνές τους. αχμμμ Αν η αγγλική ήταν δύσκολη στο γραπτό λόγο των τσατ, ο προφορικός λόγος είναι ακόμα πιο δύσκολος. Από συνάδελφο σε συνάδελφο αλλάζεις χώρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! σοκ…. Ισπανός, Κορεάτης, Γάλλος, Άραβας, Γερμανός, Ταϊλανδέζα, Κινέζος, Ισπανίδα και ξαφνικά εγώ Ελληνίδα, να μιλάμε αγγλικά, ίδια γλώσσα μα τόσο διαφορετική στην προφορά /// η μικρή ξανθιά κρύφτηκε πίσω από την καρέκλα μου, μασουλώντας το τοστ και την μπανάνα…
και το Σάββατο 11
Οι εκπαιδευτικοί πάλι, διαλέξαμε τον «Μύθο» Δεν είχα καταλάβει γιατί διάλεξαν αυτό το «Α! μου πιάνετε τον κώλο και εγώ σας αφήνω» ούζο=μεζεδοπωλείο. Η απάντηση ακούει στο όνομα Παναγιώτα. Μικρός καραγκιόζης η ξανθιά θεά χώθηκε μέσα στην αγκαλιά του ούζου, ένα δύο μακροβούτια σε δύο σφηνάκια τσικουδιά, και μετά δέχτηκε κεράσματα τρία ποτήρια κρασί μέχρι να έρθει το παλιό παλτό να τη μαζέψει….
Όταν ακούγεται η τρομερή και φοβερή Σειρήνα λήξης διαφόρων δραστηριοτήτων μου, βλέπω όλες τις φίλες μου κατάκοπες, χυμένες σε διάφορες γωνιές του παλατιού. Η μόνη τους πρόκληση για τον Ιούλιο το κολύμπι… το πέρα δώθε της πισίνας. Να κολυμπώ και να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, να ανοίγω διαδρομές στο σύμπαν και να στέλνω την κάθε μία εκεί, και πάλι πίσω… να τις συγκεντρώνω στο κορμί μου, σε αυτό το σάκο που όλο παλιώνει εξωτερικά αλλά γίνεται το παλιό αγαπημένο, χιλιοσκισμένο μα άνετο φούτερ… Αλλάζει, ξεφεύγει από το ανίκητο που είχα δεδομένο, και πάει στο φθαρμένο, παραδομένο στο λάθος υπερεκτιμημένο δεδομένο Μια μια επιστρέφουν με τελευταία τη μικρή ξανθιά θεά, που θα μας φέρει τα δικά της..ξέρετε, αταξίες, παιχνίδια και σχέδια.
Και εκεί που πιστεύουμε πως καλωσορίζουμε τη ραστώνη η μικρή κράτησε λέει τη Σέτα για φίλη. «Η μαμά της μας παρακάλεσε να τις μάθουμε περισσότερα Ελληνικά» μας ανακοινώνει η μικρή ξανθιά. Πρώτη φορά ιδιαίτερο μάθημα σε ένα μόνο παιδί. Δύο ώρες πρωί το Σάββατο και μια ώρα επανάληψη την Τετάρτη το απόγευμα. Κοίτα που όλες οι φίλες μου συμφωνούν, κάθε μια για τον δικό της λόγο ακόμα και εγώ.. εγώ που αφήνω τον εαυτό μου να επιπλέει, ακούω τους ήχους το νερού και με τραβά απαλά ένα εσωτερικό ρεύμα για να με φτάσει Ελλάδα…
Λαλά,
Αυτό είναι ένα τραγούδι με την Παναγιώτα. Το διαφορετικό σε αυτό το τραγούδι είναι πως το βίντεο είναι γυρισμένο στο λασίν. Αγαπημένος αυτός ο φάρος, αγαπημένη και η ψευδαίσθηση πως το νερό είναι θάλασσα και όχι ποταμός…
… είναι αλήθεια, αυτό το αχ είναι αλήθεια…
Καληνύχτα Μορεάλη μου.
Σημ. Το Αυτό είμαι και έχω να σου πω πως έχει αλλάξει ο τρόπος που μου γράφεις… παλιά μου έγραφες αυτά που έκαιγαν και όχι γεγονότα.
Διαφωνώ, δεν άλλαξα εγώ, η ζωή μου άλλαξε, αυτό που κατά κύριο λόγο έχει αλλάξει είναι πολλές μα πολλές ώρες μόνη…
Καληνύχτα και πάλι ..
Καληνύχτα 
