Μεγάλωσε η κηλίδα άραγε?

Το πιο περίεργο είναι πως αυτό το μαγικό φίλτρο που θα μου βάλει το ξωτικό στα μάτια  για να διαστελλούν οι κόρες μου νομίζω ότι μου αρέσει… Ναι μου αρέσει αυτή η αποχή από το φως … Οι κίτρινες αυτές σταγόνες δεν σε τυφλώνουν αλλά ξαφνικά νιώθεις το φως την κίνηση του να σε κουράζει τόσο που να μην το θέλεις καθόλου …κλείνουν τα βλέφαρα θες δε θες… κουρτίνες προστασίας…. 

Επανεξέταση αύριο, πέρασαν έξι μήνες…συνεχίζω να μην νιώθω στην όραση μου την κηλίδα. Υπερμετρωπία έχω, πρεσβυωπία έχω, έχω και μια κηλίδα που δεν έχει βάθος όμως…φαίνεται επιφανειακή. Επανεξέταση λοιπόν για να δει το ξωτικό αν μεγάλωσε … 

Μου φαίνεται σχεδόν αστείο αλλά ναι ..τελικά… οι σταγόνες αύριο που θα με αναγκάσουν  να κουρνιάζω στο σκοτάδι μου … που θα με οδηγήσουν στην ηρεμία στην ακινησία του σκοταδιού … αχμμμ με συναρπάζουν !!!!!

 

ααα θυμήθηκα λαλα

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=XlqwFjSkf7w[/embedyt]

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Μια Κηλίδα Εσωστρέφειας :)

[embedyt]https://www.youtube.com/watch?v=6RmS3-3EEz4[/embedyt]

Η μικρή Ταϊλανδεζα οπτικός το είπε. «Υπάρχει κηλίδα δεν μπορώ να δω το βάθος θα πρέπει να το δει άλλο ξωτικό». Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Όμως μια από τις φίλες μου στο μικρό καφενείο του μυαλού (?) είπε ας το δούμε γιατί το σπάνιο έχει μια ερωτική σχέση με μένα ή εγώ με αυτό αχμμ

Η άλλη μικρή, Ταϊλανδέζα και αυτή, οφθαλμίατρος αυτή τη φορά (αχμμ αυτά τα ξωτικά έχουν κοινούς δεσμούς και πελατακια ) έβγαλε ένα τόσο δα μπουκαλάκι με κίτρινο μαγικό φίλτρο… Μια σταγόνα εδώ μια στο άλλο… Άρχισε η κόρη να διαστέλλεται να διαστέλλεται … και εγώ να κουλουριάζομαι να κουλουριαζομαι μέσα μου. Εσωστρέφεια …πρώτη φορά τόση εσωστρέφεια που δεν μπορούσα να την κουμαντάρω η ξανθιά … ο κόσμος άρχισε να …να μην μου αρέσει… Διαστολή της κόρης σε σημείο που δεν φαίνονταν το γαλάζιο των ματιών μου …. Η ψυχή μου γυμνή στο βυθό τόσο ντροπαλή 

Το ξωτικό πέρασε ανενόχλητο στο βυθό μου… εγώ κοίταζα το αυτάκι του και αυτό εξερευνούσε το μέσα στους καθρέπτες μου … Επιφανειακή κηλίδα … σε έξι μήνες πάλι …για να δούμε αν θα μεγαλώσει…  

Φύγαμε…με το παλιό μου παλτό δίπλα μου οδηγό…  Εσωστρέφεια … δεν ήξερα ότι μπορούσα να νιώσω τόσο μεγάλη ντροπή …αχμμμ ντροπή ή  φόβο? Κάποιος με εξαναγκαζε να φοβάμαι… Οι κόρες των ματιών θα επανέρχονταν σε 4 ώρες. Έβλεπα αλλά έβλεπα έναν άλλο κόσμο Έναν κόσμο τόσο απρόσεκτο και υπερκινητικό στο Φως της Ημέρας. Ενα ήλιο που μου προκαλούσε τρόμο. Προσπαθούσα να σφαλίσω τις πύλες …μα δεν έκλειναν. Οτι λάτρευα για την λάμψη του το ένιωθα φρικτό τέρας υπερβολής

Ένιωθα την ψυχή μου να κουλουριάζεται μέσα μου… Σα να την τραβούσε το Φως του ήλιου για να την κάψει … κουλουριάζονταν και με εκλιπαρούσε να πάμε στο σκοτάδι …στην ακινησία … για να σωθεί …H ψυχή είναι διάφανη και όταν αντανακλά το φως μπορεί να βάλει τεράστιες φωτίες (τι λέω η ξανθιά πάρτε μου τον κερσορα )

Κουλουριαστηκα στο κρεββάτι και με πήρε ο ύπνος… Η γιατριά στο μαστίγωμα μιας ηλιόλουστης μέρας ήταν …αλίμονο ο ύπνος!!! Ενας μικρός θάνατος …που ηρεμούσε την φοβισμένη ψυχουλα μου επιτέλους. 

Αν υπάρχουν βρυκόλακες …το σίγουρο είναι πως ένιωσα πως νιώθουν μάλλον Για αυτούς που πάσχουν απο ημικρανίες…κατάλαβα γιατί τόσο σκοτάδι…

αυτάααα ολα καλά Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Μέθυσος Μέθυσος :)

Ειχα πολύ καιρό να ξεχαστώ καθώς πετούσα με το αεροπλάνο μου  … σήμερα καβάλησα ένα αερόστατο … το βρήκα μπροστά μου η θεά και τ άφησα σε μια δύο στιγμές να με ταξιδέψει .. έτσι για μένα μόνο … λες και δεν υπήρχαν συνεπιβάτες…..

Στη περιπλάνηση μου αυτή έπεσα σε αυτό το τραγούδι … και ενώ πολλές φορές το έχω ακούσει και είναι από τα αγαπημένα μου … ήταν σήμερα που εν ώρα πτήσεις είχα το χρόνο να το αφήσω να με ταξιδέψει για λίγο …

Το φέρνω εδώ στην χαρτοκουτα του μυαλού (?) μου γιατί πραγματικά είμαι ένα πλασματάκι που θα κάνει ότι περνάει από το χέρι μου …για… ωωωω όχι άλλα λογάκια, σώπασε φαντασία μου όπως τότε … που σου έβαζε η μαμά τραγούδια για να σταματήσεις να μιλάς επιτέλους….

πάμε για το τραγούδι ...

[embedyt]http://www.youtube.com/watch?v=MbsiVpJmWd8[/embedyt]

Μάτια μου όμορφα μη ρίχνετε ψιχάλες

είναι μικρή η ζωή και οι χαρές δεν είναι πολλές

πήρε ο χρόνος μαύρη κλωστή κεντάει

αυτόν τον δύσκολο τον κόσμο με μαύρες στιγμές


Λίγα τα όμορφα λίγα τα μαγεμένα

τις πίκρες ξέχασε ψάξε βρες τα και δες

πως πάνω απ’ όλα μονάχα μετράει

να μου χαμογελάς καθώς περνάει το χθες


Στα όμορφα μάτια σου το γκρίζο μην το βάζεις

δεν σου ταιριάζει σου λέω δεν είναι καλό

το φως σου αγάπη μου μην θες να το σκιάζεις

με παραμύθια που `χουν τέλος κακό


Κοίτα ματάκια μου τον ήλιο που ξυπνάει

κι ανάσα δίνει στου κόσμου αυτού τα νεκρά

σε τούτη την ζωή που μας κακογερνάει

σκούπισε τα μάτια σου και κοίτα ψηλά


Μάτια λουσμένα με του ουρανού το χρώμα

τα γκρίζα σύννεφα διώξτα μακριά

διώξε μαζί κι όλα τα πικραμένα

που σου ματώνουν τόσο καιρό την καρδιά


Μάτια μου όμορφα μάτια μου μαγεμένα

που από τα βλέφαρα σου κρέμομαι σαν φύλλο ξερό

μην μου δακρύζεις γιατί μπορεί να πέσω

και να με σύρει ο άνεμος στης μοναξιάς το κενό

στίχοι Μέθυσος

μουσική Μέθυσος

Καληνύχτα 🙂

Μαλλιά που γελούν :) :) :)

Ο μεσιέ Τιμπό.

Ο μεσιέ Τιμπό είναι ο επιστάτης του κτηρίου. Είναι 71 χρονών και οι ρίζες του είναι από την Γερμανία και τους ινδιάνους του Κεμπεκ. Μένει μόνος, δίπλα, σε ένα διώροφο ξύλινο σπιτάκι. Ο κάτω χώρος είναι ένα τέραααστιο γκαράζ γεμάτο με διάφορα παλιά πράγματα … Είναι το εργαστήρι του. Ένα όροφο πιο πάνω είναι η κατοικία του και στην ταράτσα που βλέπω από το παράθυρο μου έχει πιατάκια για δύο γάτες! Δεν έχω πάει ποτέ στο σπίτι του όμως έχει κλειδιά του δικού μου σπιτιού όπως και όλων των διαμερισμάτων του κτηρίου.

Ο Μεσιέ Τιμπό έχει άσπρα μαλλιά, γαλανά μάτια, κόκκινα μάγουλα, στρογγυλή μικρή κοιλίτσα και όταν γελάει κατά ένα περίεργο τρόπο γελούν και τα μαλλιά του. Οι φορές που έχουμε μιλήσει είναι πολύ λίγες.Ξέρει καλά γαλλικά αλλά τα αγγλικά του είναι σπαστά. Πάντως από την πρώτη μας συνομιλία καταφέραμε να συνεννοηθούμε. Του ζήτησα μια σκάλα για να κατεβάσουμε και να πλύνουμε τις κουρτίνες.Ώσπου να γυρίσω από την αγορά η σκάλα με περίμενε έξω από το διαμέρισμά.

Ο μεσιε Τιμπό κάθε μέρα κάνει βόλτα στον πίσω δρόμο… Συναντά άλλους γείτονες και τους μιλά … Πολλές φορές όλο και κάτι τους επισκευάζει. Τις τελευταίες μέρες τον βλέπω σχεδόν κάθε μέρα. Έτσι σιγά σιγά άρχισα να τον πειράζω για να βλέπω αυτό το εκπληκτικό φαινόμενο. Τα μαλλιά του να ξεκαρδίζονται στα γέλια. !

Ο μεσιέ Τιμπό κατάλαβε τελικά πως δεν είμαι μια στρυφνή κυρία ενός ακόμη διαμερίσματος αλλά …κάτι άλλο τέλος πάντων… Έτσι προχθές που συναντηθήκαμε μου έκανε πρώτος αστείο. «Που πας με τέτοια βροχή?…. ναι! μου πήρε κάποια ώρα για να καταλάβω πως μου έκανε χιούμορ. Βλέπετε κάθε μέρα το φθινόπωρο εδώ σχεδόν βρέχει… και ο μεσιέ Τιμπό βγαίνει στην βροχή χωρίς ομπρέλα…. Πάω να μάθω γαλλικά του απάντησα…Όμως του χρωστούσα απάντηση και χθες που τον είδα την ώρα που πήγαινα στην αγορά … του είπα… Δεν θα βρέξει σήμερα κύριε Τιμπό… Θα το αντέξετε?

Ο μεσιέ Τιμπό είναι ο Παππούς μου που βάζει ξωτικά  να δουλεύουν στο γκαράζ και να φτιάχνουν πράγματα… Σιγά σιγά και με τον καιρό θα τον γνωρίσω και θα καταφέρω να χωθώ στο γκαράζ του. Να δω τα ξωτικά .. Βάζω στοίχημα πως τα μαζεύει όταν βρέχει. Ναι είμαι σίγουρη !! Ξωτικά πρέπει να μαζεύει όταν τριγυρνάει στη βροχή……βέβαια! Αυτό πρέπει να είναι το μυστικό του γιατί ο μεσιέ Τιμπό παρόλο που γυρνά στη βροχή δεν είναι ποτέ βρεγμένος.

Είναι γνωστό πως οι άνθρωποι δεν είναι αδιάβροχοι!!! Άρα είναι σίγουρο πως πάνω στο σώμα του μεσιέ Τιμπό στέκονται  αόρατα ξωτικά που κρατούν ανοιχτές ομπρέλες… Βεβαια αυτό είναι!!!! Τώρα είμαι σίγουρη! Όταν γελούν τα μαλλιά του μεσιέ Τιμπό στην πραγματικότητα ξεκαρδίζονται τα ξωτικά και του κουνούν με τις κοιλίτσες τους τις τρίχες!!!!

σήμερα όλη την ημέρα γύριζα στη βροχή χωρίς ομπρέλα χμμμ θέλω ένα καλό μπουφάν γιατί η κάπα είναι μάλλινη και δεν κάνει

χμμμ ή ένα καλό μπουφάν ή… τα ξωτικά του μεσιέ Τιμπό χιχιχι

 

Τα μάτια, το ένστικτο, η κουκουβάγια..:)

Οι πίσω σκάλες.. Ελικοειδής σιδερένιες.Θυμίζουν τη μονοκατοικία της Αθήνας που γεννήθηκα. Ανέβαινες για την ταράτσα! Εκεί υπήρχε το πλυσταριό. Εκεί και ένα δωμάτιο που μας το είχε δώσει η μαμά μου! Το προσωπικό μας καταφύγιο! Μόνες, η αδελφή μου και εγώ… Ότι θέλαμε κάναμε εκεί.. Όποιες θέλαμε είμαστε! Σα σοφίτα, σα δεντρόσπιτο! Με παλιά πράγματα φτιάχναμε τα πάντα… Η φαντασία μας να καλπάζει με άγριους ρυθμούς… Κανένας περιορισμός -φανερός τουλάχιστον- από τη μαμά… Δεν έχω καμιά εικόνα της μέσα στο χώρο αυτό!

Όμως, τι έλεγα … α ναι… οι πίσω σκάλες του του σπιτιού που μένω τώρα. Τον πρώτο καιρό τις κατέβαινα με προσοχή. Ανίχνευα κάθε θόρυβο που έκαναν. Τώρα νιώθω ότι τις ξέρω καλά. Σε διαφορετικό θόρυβο μόνο θα εστιάσω. Η ακοή μου αρχίζει να δουλεύει και να απομονώνει πια σε αυτά που πρέπει να ακούσω.

Ένιωσα ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτούν επίμονα καθώς κατέβαινα από το δεύτερο στον πρώτο όροφο… Την πρόσεξα νάτη …Στην πίσω ελικοειδή σιδερένια σκάλα, ανάμεσα στον πρώτο και στο δεύτερο όροφο έχω μια κουκουβάγια…

Σίγουρη, ήρεμη, ευδιάθετη και με τη χαρά πως έμαθα να απομονώνω ήχους, πράγμα που σημαίνει πως άρχισε να δουλεύει και το ένστικτο μου έφτασα στο σταθμό. (εγώ και το κέϊκ… τυπική Ελληνίδα που επιστρέφει τάπερ γεμάτο )

Συζητήσεις και μπουρδου μπουρδου και ξαφνικά μια φράση από μια κοπέλα «δεν μπορούσα να παρακολουθήσω φέτος το Φεστιβάλ κινηματογράφου. Δεν ήμουν καλά και ήξερα πως αν έβλεπα την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου θα με έριχνε…»

Λίγη ώρα αργότερα… πλησίασα την κοπέλα που μόνταρε μια συνέντευξη. Πλησίασα την άχρωμη άοσμη με τεράστια μάτια κοπέλα. «τι έχεις και δεν είσαι καλά αυτόν τον καιρό?»

Χείμαρρος !!!!!!!!!!!!!!!! Πέθανε ένας φίλος της ….!!!!…..!!!…έκοβε τα εεεε και τα σαρδάμ… και ταυτόχρονα… χείμαρρος χωρίς να με κοιτά….

Ήθελε να προτείνει από την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε να πάμε για καφέ… ήθελε να ερθει στο σπιτάκι μου… ήθελε και δισταζε… Την ενθάρρυνα όσο μπορούσα να το κάνει.. και μου το υποσχέθηκε…:)

Είναι κάτι άνθρωποι που σε κοιτάζουν απλά χωρίς να βρίσκουν τη δύναμη να χαμογελάσουν… και το έχουν ανάγκη τόσο .. το θέλουν τόσο…. καλή αρχή 🙂