Τρομάξαμε την Παρασκευή στις 19. Ραντεβού με τον οικογενειακό μας γιατρό, εξετάσεις την Πέμπτη το πρωί (το δικό μου παραθηρίο δουλεύει με περισσότερο ζήλο απ όσο πρέπει), εκείνος τα γνωστά άγνωστα,,, τι να λέμε… Ξαφνικός πόνος την Πέμπτη, την Παρασκευή το πρωί νοσοκομείο εισαγωγή εξετάσεις, επιστροφή το απόγευμα, ένας ξαφνικός πυρετός τα ξημερώματα του Σαββατου, όλες οι εξετάσεις μια χαρά για τον μικρό μου, και ο πυρετός τελικά από το εμβόλιο της γρίπης την Πέμπτη. Σποράκια το Σάββατο και Κυριακή η γιορτή μου αααααα έχω συνταρακτικά προσωπικά νέα να σου πω. Την Κυριακή ήρθε στη ζωή μου ο Υποκράτης και έβαλε την σφραγίδα του στη γιορτή ως δώρο. Είναι ένα εργαλείο που ξέρεις πως το είχα απωθημένο. Τώρα απομυθοποιήθηκε, τον κατέκτησα, και όπως όλα τα παιχνίδια, στη ζωή μου παίζει και η περίπτωση να τον βαρεθώ γρήγορα. Δώδεκα προγράμματα, εργονομικό σχέδιο, επαναφορτιζόμενη μπαταρία… πιφ πολύς κόπος για το τίποτε.
Καμμιά φορά αναζητώ απεγνωσμένα μια σφραγίδα, μια σφραγίδα που θα μαρκάρει τη μνήμη έτσι ώστε να θυμάμαι καθώς περνούν τα χρόνια, τι έκανα σε μια γιορτή, ή γενέθλια ή Χριστούγεννα, καλοκαίρι … σταμάτα δεν είναι ανάγκη να αναφέρεις όλα τα κομβικά σημεία μιας χρονιάς. Φεύγουν τα χρόνια σα νεράκι… όχι πως έχω παράπονο… η ζωή μου έχει κάποια περιπέτεια… έχει διαδρομές που θυμάμαι…. ναι έχει…
Τι έλεγα όμως, α ναι, τώρα θα πω. Ήθελα και σφραγίδα για τα γενέθλια του, γιατί δεν τον ένιωσα να έχει και πολύ κέφι. Τον ζορίζουν πολλά…. «Να φύγουμε Νίκο μου να πάμε αλλού» να ξεφύγουμε από ανασφάλειες, φόβους, άγχος… Το πρώτο χιόνι φαίνεται πως λειτούργησε ως πάγος που νεκρώνει όσα καίνε τη σκέψη… το χιόνι είναι η αφορμή… Δρόμο πήραμε και δρόμο αφήσαμε την Κυριακή πρωί 28.
https://www.facebook.com/100012194593116/videos/4839127816118401/?fs=e&s=cl
(άσχετο, μεγάλε αδελφέ δεν μας τα λες καλά, δεν πειράζει θα τον βρώ τον τρόπο να τα φέρνω εδώ τα δικά μου )
Μετά από μιάμιση ώρα ταξιδάκι φτάσαμε στον προορισμό μας. Χειμερινό θέρετρο το συγκεκριμένο βουνό που προετοιμάζεται να υποδεχθεί όσους αγαπούν το σκι… Όλα μια προετοιμασία για το γνωστό «Ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ρθει»
Αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και ξεκινήσαμε να βρούμε τη σφραγίδα. Ανεβήκαμε με το τελεφερικ, κρυώναμε, κατεβήκαμε με τα πόδια, κρυώναμε, θέλαμε κάπου κάτι να κάνουμε, είδαμε μπροστά μας ένα μαγαζί που μπορούσες να ζωγραφίσεις το δικό σου κεραμικό. Μπήκαμε μέσα, είχε τρεις οικογένειες με μικρά παιδάκια χαχαχα… Μας έπιασε μια χαρά και μετά μια απογοήτευση όταν μας εξήγησε η κοπέλα πως ναι μεν μπορείς να ζωγραφίσεις όπως θέλεις την κούπα σου αλλά θα την πάρεις την επόμενη μέρα αργά το πρωί γιατί πρέπει να ψηθεί όλο το βράδυ. Δεν προλαβαίναμε…
Ξανά στο τελεφερίκ να ανεβούμε, ξανά να κρυώνει, χωθήκαμε σε ένα μαγαζί και διαλέξαμε σούπα και ένα γκουρμέ τοσσσσττττ… Η κοτόσουπα δεν είναι το καλύτερο μου, αυτή η κοτόσουπα όμως ήταν ονειρεμένη … ερωτεύτηκα και το μεταλλικό δίσκο και την κούπα. Βεβαία εκείνος μου εξήγησε πως τέτοια είχαν στο στρατό. Άτιμο πράγμα να μην έχεις πάει στρατό χάνεις μοναδικές σφραγίδες μνήμης… ακόμα και αν δεν σου σερβίρουν τοσσστ με μπρι τυρί μπεικον και τουρσί αγγουράκι…
Κατεβήκαμε πάλι με τα πόδια, κρυώναμε … ε ναι… το αυτοκίνητό μας το καταφύγιο μας για καφέ, τσιγάρο και εξερεύνηση… σκοτεινιάζει και νωρίς… είναι και οι Καναδοί αχμμ πως να το πω αχμμ άχυτοι , γυρίζαμε γυρίζαμε να βρούμε (?) … να βρούμε τη μαγεία των γενεθλίων του σε άδειες πόλεις… μας έπιασε τόσο άγχος για αυτή τη γαμημένη σφραγίδα, τον ένιωθα δεν περνούσε καλά… μέχρι που βλέποντας κάτι άσχετες φούσκες (δρώμενο σε μια πλατεία) το επικοινωνήσαμε σωστά το θεματάκι, το συζητήσαμε, αναζητήσαμε κοινή σφραγίδα και δεχθήκαμε πως αυτή είναι η σφραγίδα.
«Δεν βρήκαμε σφραγίδα» Έτσι σταματήσαμε να ψάχνουμε και επιστρέψαμε στο βουνό … ω… εδώ έχει πέντε έξι παρέες… ευτυχώς διαλέξαμε το ρεστοράν που στο τσακίρ κέφι κλείνει και στις 10 το βράδυ άμα λάχει… δείξαμε και πάλι το app στο κουνιστό μας -και ως εξυπνάκιας που κάνει τη μικρή του και καλά επανάσταση- όταν μου ζήτησε ταυτότητα για ταυτοποίηση είπα.. έχω φεις μπουκ με ξανθό πάντα χαμόγελο. Η χαρά σκαρφάλωνε στο μυαλουδάκι μας… και στο στομαχάκι μας…
κάτι η βότκα, κάτι το φαγάκι (μη με ρωτάς πως συνδύασα μακαρόνια με σάλτσα λαχανικών και λιωμένο τυρί στο φούρνο και για ποτό σκέτη βότκα) , κάτι η σερβιτόρα με το αγοράκι της που έγινε 1 χρονών πριν 2 μερες… άρχισε να δένει η βραδιά ως γενέθλια βραδιά… «τι θα πάρετε για επιδόρπιο?» Ο μικρός μου είχε την ιδέα, (η αλήθεια είναι πως το φλερτ του είναι τόσο σεμνό, έξυπνο, και αρχοντικό αχ σκέτη γοητεία) » θα πάρουμε ένα γλυκό αν μου βρεις ένα κεράκι για να σβήσω! Αλλιώς τι να το κάνουμε το γλυκό» Δαίμονας η σερβιτόρα επέστρεψε τραγουδώντας το γνωστό γενέθλιο άσμα…
έτσι κουρασμένοι αλλά τελικά γιορτινοί επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, κοιμηθήκαμε, ξυπνήσαμε,
φάγαμε ένα ωραιότατο πρωινό και καθώς η Δευτέρα άρχισε να στέλνει με μηνύματα τα προβλήματα της εργασίας, κατεβήκαμε στο γκαράζ για να επιστρέψουμε στη βάση μας… Και εκεί τα καταλάβαμε όλα… Ο γνωστός άγνωστος έμενε -ποιος ξέρεις με ποια πιτσιρίκα ή και με την νόμιμη- στο ίδιο ξενοδοχείο με εμάς και οργανώνεται!!!! Ορίστε η απόδειξη.
Ναι είχαμε τη σφραγίδα πια… τελικά ήταν μια μοναδική εμπειρία…
Να δεις όλα θα πάνε καλά, δεν υπάρχει άλλη επιλογή… Χρόνια πολλά …
Καληνύχτα 