Στην Ελλάδα κουράστηκα

Μια εβδομάδα μόνη στην Ελλάδα. Στο σπίτι της θείας μου στο Παγκράτι. Η Θεία μου ήταν χαρούμενη. Είχε στη διάθεση της μια εβδομάδα για να μου κάνει κάθε τυραννία. Η μεγαλύτερη καταπίεση ήταν το φαγητό *ένα μόνιμο φάε και φάε μα δεν έφαγες… και η πιο γλυκιά το νυχτικό μου, το κρεβάτι τακτοποιημένο να με περιμένει να επιστρέψω στο σπίτι, μαζί με το φως στο κομοδίνο της και τη φράση «επέστρεψες, διάβαζα και πέρασε η ώρα, πώς τα πέρασες, θα τα πούμε το πρωί καληνύχτα, σου έχω βάλει το νερό σου στο τραπεζάκι».

Δεν μου άρεσε που έμεινα πίσω και έφυγε το παλιό μου παλτό. Ένα κομμάτι μέσα μου, αρκετά μεγάλο, ήθελε να φύγω μαζί του. Είχα μια μικρή αντζέντα με πράγματα που ήθελα να κάνω, όμως περισσότερο απ όλα ήθελα να γυρίσω στο… σπίτι μου, μαζί του. Σε αυτό το ταξίδι η κούραση και η ένταση από τον γάμο, μου δημιούργησαν ορισμένες υποψίες. Ένιωσα μεγαλύτερο το κενό μεταξύ της καθημερινότητας μου στο Μοντρεάλ και της καθημερινότητας των φίλων και συγγενών στην Αθήνα. Ένα κενό μεταξύ του δεξιού και αριστερού μου αφτιού, εκεί στην επεξεργασία συμπεριφορών… Ίσως πάλι να φταίει το γεγονός πως μου έλειπε από το πλάνο το οικείο πρόσωπο της αδελφής μου… Υποψίες, όχι κάτι ξεκαθαρισμένο, και έτσι τις φέρνω εδώ, ως υποψίες. Μικρές προνύμφες που δεν ξέρω ακόμα τι είδους ζουζούνια είναι ..

Από τη μια η κούραση, σωματική και ψυχική, από την άλλη η λαχτάρα μου να δω φίλους, να διασκεδάσω έτσι όπως γνωρίζει μια ξανθιά θεά να διασκεδάζει, και από την άλλη άλλη η πίεση και ο έλεγχος για το πού, πότε, ποιος, γιατί… τσακ έγινε το βραχυκύκλωμα στο κενό επεξεργασίας.

Πάρτην κάτω τη δικιά σου. Από τη Δευτέρα το βράδυ, με το που επέστρεψα στο τακτοποιημένο κρεββάτι, άρχισε ένας ίλιγγος, άλλο πράμα… Σε κάθε αλλαγή πλευρού, θέσης γυρνούσε ο κόσμος όλος τροχός της τύχης καιιιι έλα να αράξουμε παλικάρια μου. Για λίγα δευτερόλεπτα τίποτε δεν ήταν σε μια θέση, μετά ηρεμία, αρκεί να μην αλλάξω θέση. Ο γλυκός και πάντα πρόθυμος Πέτρος, είπε: «Ίλιγγος θέσης» αυτά τα χάπια να πάρεις….

Μέχρι την Πέμπτη την έβγαλα κούτσα κούτσα, έπρεπε να ξεκουραστώ για το ταξίδι, έτσι η θεία ήταν αυτή που με χάρηκε για τα καλά…:) Παρασκευή το ταξίδι επιστροφής, Σάββατο τα σποράκια μου πρώτη μέρα στο σχολείο, 21 σποράκια, 4 προνήπιο και 17 νηπιαγωγείο.

Την Παρασκευή πρωί πρωί μπήκα στο ταξί για το αεροδρόμιο. Μοναξιά και λαχτάρα να δω το παλιό μου παλτό. Δεν με πείραζε καθόλου που έφευγα, ίσα ίσα, το ταξίδι της επιστροφής μου έδινε χαρά.

Σωστά τα έκανα όλα, κουλουριάστηκε η σκέψη μου στο κάθισμα του αεροπλάνου και απλά περίμενα …

Κράτησα την υποψία, την έβαλα σε λίγο πιο μικρό καλάθι, μήπως και …

Εκεί στο υψόμετρο όπου τίποτε δεν πατάει στη Γη, ένιωσα ένα τίποτε που περιμένει να γίνει κάτι στα μάτια του, στα χέρια του …

Στην έξοδο με περίμενε όπως τότε την πρώτη φορά, αυτή τη φορά με ένα λουλούδι τεράστιο και αλλιώτικο απ τα άλλα.

Βέβαια, χωρίς να το καταλάβω είχα χτυπήσει το μάτι μου και είχε ένα αιμάτωμα, καλό καλό λεκέ στο λευκό…

Επίσης, μετά από μια εβδομάδα και τις επόμενες δύο εβδομάδες σερνόμουν από ισχιαλγία, κάποιο νεύρο τραβήχτηκε, δεν βολευόμουν πουθενά. Ίσως, κάποιες στιγμές στην αγκαλιά του… μέχρι που… Ξεθάρρεψα και πήγαμε και φθινοπωρινή βόλτα όχι μία, δύο φορές… έτσι κόντρα στον πόνο

Το φθινόπωρο, κατά γενική ομολογία των κατοίκων του Μοντρεάλ, φέτος μας έδωσε ακόμα πιο έντονα χρώματα. Ένας όμορφος χορός των διαθέσεων του καιρό και της ευδιάθετης φύσης… Σίγουρα στο κινητό μου υπάρχουν πολλές πολλές η μια καλύτερη από την άλλη… μια πολύ γρήγορη επιλογή αυτών των δύο…

ωραία ε? ναι για λίγο γιατί μετά κόλλησα και κοβιντ. Τίποτε το επικίνδυνο, μια μέρα πυρετό και λίγο μπούκωμα στη μύτη, όμως τα τεστ για 7 μέρες έβγαιναν θετικά, ο εκνευρισμός μου μεγάλωνε, έχασα τη γιορτή της 28ης που έκαναν τα σποράκια μου… το πιο σημαντικό όμως να μην κολλήσει το παλιό μου παλτό … μάλλον τα καταφέραμε και δεν κόλλησε …

Τώρα τώρα που σου γράφω, σήμερα, μετά από 10 μέρες, θα κουρνιάσω στην αγκαλιά του… Δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέρνει και είναι τόσο δυνατός εκείνος… Μια περίεργη ψυχολογική κούραση με έχει σχεδόν καταβάλει, αύριο με καλούν στη λεξόκλειδη για δουλειά από το σπίτι… πίεση … που είναι η βαλβίδα;

Ποιοτικός έλεγχος Πάσχα

Αυτή η κομμωτική είναι μεγάλη τέχνη. Ασχολείται με τρίχες βέβαια άλλα μεγάλη διαφορά το περιποιημένο μαλλί. Επίσης, είναι και επιστήμη…. μια μηχανή του χρόνου που μέσα σε δύο ώρες σου αλλάζει τη χρονολογία γέννησης … Η Ματίνα, η μία και μοναδική στα 12 χρόνια στο Μοντρεάλ, κατάφερε να μου φέρει το χρώμα των μαλλιών μου στο φυσικό μου χρώμα, αυτό που είχα στα νιάτα μου. Τα μαλλιά μου δεν είχαν ποτέ κόκκινο λεμεεεε . Σταχτί, μποντικί, που ο ήλιος το άνοιγε με τις ακτίνες του σε μεσημεριανό καλοκαιρινό ήλιο, κίτρινο λεμεεε Ποτέ τα μαλλιά μου δεν ήταν γλυκά, θερμά …. δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά… θέλω να υπογραμμίσω την επιτυχία της Ματίνας στην ψευδαίσθηση «Δεν έχω άσπρες τρίχες».

Πρώτα στην ψυχίατρο Ματίνα λοιπόν, μετά σπανακόπιτες και επίσκεψη στο γραφείο του παλιού παλτού για έλεγχο! Που πάει το μυαλό σου.. έλεγχο ποιότητας αποτελέσματός της Ματίνας εννοώ. Μετά νοσοκομείο, για υπέρηχο του θηρίου… αααα τι καλή αυτή η γραμματέας της νεράιδας των πεταλούδων! «Πρέπει να κάνω εξετάσεις αίματος σήμερα αλλά έχω χάσει το παραπεμπτικό της γιατρού» «θα σας το δώσω άλλα πρέπει πρώτα να έχετε κλείσει ραντεβού για να σας πάρουν αίμα» … την κοίταξα σαν κουταβάκι… κατάφερε και με έχωσε σε ραντεβού αμέσως….. Μετά υπέρηχο, μετά αυγουλάκια χιχι που πέτυχαν χωρίς πιτσιλες…. άντε καλά ένα δύο είχαν … έτσι για ξεκάρφωμα

Επόμενη μέρα… ο κύριος και η κυρία στην παράσταση. Ωραία παράσταση, διαφορετικά ακούσματα, ποιοτικός ήχος, ποδαράκια που έβγαζαν φωτιά, και το δεύτερο μέρος πολύ καλύτερο στις ψευδαισθήσεις. Φωτογραφίες και βίντεο να έχουμε να θυμόμαστε!

Μετά ήρθε η Μεγάλη Παρασκευή. Δεύτερη χρονιά που επιλέξαμε να πάμε με λίγα λουλούδια σε ένα από τα ποτάμια, να πετάξουμε ένα ένα λουλούδι στο νερό με τη μνήμη του κάθε νεκρού να βουρκώνει τα μάτια μας Ελπίδα πως το λουλούδι μαζί με το δάκρυ μας θα ταξιδέψει στο νερό, στον κύκλο ζωής κάπου θα τους συναντήσει….

Μεγάλο Σάββατο, απογευματινό καφέ στη Μαίρη και μετά ο κύριος και η κυρία στην εκκλησία. Λίγο Φως να τονώσει την αισιοδοξία στη φωλιά μας να θυμηθώ του χρόνου να πάω σε άλλη εκκλησία. Παράδοση στο σπίτι με μούφα μαγειρίτσα με μανιτάρια κρασάκι και τα αγαπημένα μας τυράκια. Μπορεί να κόκκινα αυγά να πέτυχαν αλλά φέτος είχα τη χαρά να τρώμε μόνο τους δικούς μου μαχητές. Αν ο καθένας έπρεπε να φάει το δικό του σπασμένο αυγό, το παλιο μου παλτό δεν θα είχε φάει ούτε ένα. Το παλιό παλτό ήταν ο μεγάλος νικητής.

Κυριακή του Πάσχα, ντριν το τηλέφωνο… η χαρά της πρόσκλησης από τη Μαίρη ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Βρεθήκαμε σε μεγάλο τραπέζι, με τους γιους, την κόρη και τα εγγόνια της Μαίρης και του Γεράσιμου. Πάσχα ελληνικό με ρακί, κοντοσούβλι, και πολύ πολύ θαλπωρή. Έτσι η Κυριακή του Πάσχα απέκτησε άλλο χρώμα από αυτό που υπολογίζαμε πως θα μας βγει! Όμως το παλιο παλτό σταθερή αξία στον πρωταθλητισμό του κόκκινου αυγού. Το αυγό του έσπασε και του Γεράσιμου που είχε φτάσει στον τελικό της προηγούμενης βραδιάς… Φυσικά, από κει και πέρα το χάος ο μικρός Γεράσιμος, η μικρή Μαρία και ο μικρός Ευάγγελος ανέλαβαν με συνοπτικές διαδικασίες να σπάσουν όλα τα αυγά χαχαχαχαχα. Χαρούμενη ημέρα

Τι έχεις πάθει με τις ψευδαισθήσεις παιδί μου??? Ε τι να έχω πάθει.. να κοίτα :

όχι, ποτέ, εσύ;

Άνοιξη και φουσκοδεντριές σου λέει μετά. Λίγο χορτάρι έχει βγει ίσα ίσα να στολίσουμε με τα σποράκια μου τα ψεύτικα πρωτομαγιάτικα στεφάνια μας με χάρτινα πολύχρωμα λουλούδια… Ο ήλιος όμως με γαργαλά με ανοιξιάτικη διάθεση…

Καληνύχτα μορεάλη μου

Μια μεγαλοσαλάτα

Ε καλά τώρα, το έχεις κάνει συνήθεια τον τελευταίο καιρό να μου φέρνεις μόνο τις σαλάτες του μυαλού σου. Σταμάτα να με πιάνεις από τα μούτρα γιατί γενικά, έχει αλλάξει λίγο η ψυχολογία μου. Τώρα είναι πιο ευδιάκριτο, ξέρεις καθώς γερνάμε γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κρυβόμαστε. Κάτι όπως οι ρυτίδες στο πρόσωπο, έτσι και οι διάφορες γρατζουνιές της ψυχής με τα χρόνια μάλλον γίνονται πιο βαθιές.

Η μαλούμα θα είχε τα γενέθλιά της, τη σκέφτομαι έντονα και πριν από λίγο καιρό μου έλεγε η Αγγελική πως με τα χρόνια έχει κληρονομήσει το υπερβολικό άγχος της. Δεν πάω πίσω τελικά, θυμάμαι που μου είχε πει πως όταν κάποιο γεγονός της χτυπά την πόρτα, η πρώτη της σκέψη έχει δείγματα πανικού, οπισθοχώρησης… ε λοιπόν όσο περνούν τα χρόνια νομίζω πως της μοιάζω σε αυτό. Μπορεί πάλι και όχι. Ας μην ξεχνάμε είμαι και τεμπέλα εκτός από ξανθιά και θεά.

Το θέμα είναι, πως αυτή η σαλάτα, αυτό αχ δεν είμαι καλά, αχ γιατί όλα στο μυαλό μου γυρνούν με οριακή ταχύτητα πανικού, με πιάνει όταν ακριβώς δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος πανικού. χαχαχαχαχα μόλις θυμήθηκα αυτό που έλεγε η μαλούμα…. της Μάνιας να της βάζετε δύσκολα, μόνο τότε δεν την πιάνει η τεμπελιά της… Ίσως λοιπόν να έχω κάποια αλλεργία, φοβία, τεμπελιά στη χαρά.

Να χαίρομαι μόνο όταν υπάρχει η ανάγκη να με βλέπουν οι άλλοι χαρούμενη, πσσσσ τι είπα τώρα? Αντε να ψάξει τώρα κάποιος να ψυχαναλύσει χαχαχαχαχα

Την Παρασκευή που δεν δούλευα πήγα και κράτησα συντροφιά για πρώτη φορά στη Σοφία την κόρη της Μαίρης. Πολλά προβλήματα υγείας αυτό το παιδί, τρεις εβδομάδες στην εντατική μέχρι να την ηρεμήσουν από τις επιληψίες. Έτρεχε και δεν έφτανε η Μαίρη… και την μια μέρα βγήκε η κόρη της από το νοσοκομείο και την επόμενη έπρεπε να πάει στην κηδεία του αδελφού της που έφυγε ξαφνικά από καρδιά την Τετάρτη. Μου έδωσε ευκαιρία να κάνω μια όμορφη πράξη για την ψυχή του αδελφού της και έτσι τη μοναδική μέρα της αργίας μου της πρότεινα να κρατήσω τη Σοφία για να πάει όλη η οικογένεια στην κηδεία. Ευτυχώς ήταν ήρεμη η Σοφία, αγγελούδι που κοιμόνταν. Αυτά είναι ζοριλίκια.

Τέλος πάντων, όλα πάνε καλά στα δικά μου. Δεν ξέρω πότε θα σκάσει δουλειά στην καθημερινή μου εργάσια και θα τρέχω με ρυθμούς πανικού, ίσως μεγαλοδευτέρα, ή ακόμη χειρότερα μεγαλοπαρασκευή… Σπάσιμο οι πασχαλινές αργίες στο Μόντρεαλ. Επίσημη αργία από το κράτος η καθολική Μεγάλη Παρασκευή. Την Παρασκευή καθόμουν, το Σάββατο όμως είχα σχολείο. Ερχεται Μεγάλη Εβδομάδα, την όποια θα δουλεύω κανονικά. Το παλιό παλτό όμως δεν θα δουλεύει Μ. Παρασκευή και Δευτέρα του Πάσχα. Έκανε όνειρα να μου κάνει έκπληξη να πάμε στον ξάδελφό μου σκεπτόμενος πως το Μ. Σάββατο δεν έχω σχολείο. Και σωστά το σκέφτηκε, μόνο που σε αντίθεση με εκείνον δουλεύω στις δικές του αργίες… Καθολικοί, Ορθόδοξοι, σαλάτα.

… αν με ρωτάς για αυγά θα βάψω, μαγειρίτσα θα φτιάξω αυτή τη μούφα με τα μανιτάρια… Με τα χεράκια μου θα αγοράσω τσουρέκι και κουλουράκια… και θα στολίσω και το σοκολατένιο κουνελάκι που μου έδωσε ο μικρός μου Θωμάς.

Μη με κοιτάς, έχω διαβάσει για να διορθώσω τόσα κείμενα από τον παπά, που Εκκλησία δεν θέλω να πάω… έχω και κάτι μικρό αμαρτίες που πρέπει να επικοινωνήσω με τον Θεό…. και να πω και την αλήθεια αυτό το καθολικοι, ορθόδοξοι, ευαγγελιστές, μάρτυρες, προτεστάντες … τον σταυρώνουμε συνέχεια…

Τέλος πάντων σαλάτα είπαμε ,,,, και ως σαλάτα έχουμε κλείσει εισιτήρια τη Μεγάλη Πέμπτη γι αυτή την παράσταση.

Μια μικρή ανάταση ψυχής….

Αμα είναι να γίνουν σαλάτα όλα ας γίνουν με μαγικό τρόπο..και πολυπολιτισμικά

Καληνύχτα Μορεάλη μου

Το call girl της επέμβασης :)

Μόνη στο σπίτι… με σένα στη γραμμή…

Το προηγούμενο Σάββατο πήγαμε στην αγαπημένη μας λίμνη να συναντήσουμε την νεραίδα Απλώθηκε το βλέμμα σα λαδιά μέσα στη λίμνη και να γίνει ένα με το πράσινο των δέντρων…

.

Γεμίσαμε καλοκαιρινές ευωδιές, τσαχπίνα μπύρα, ψάρια σε ψησταριά, δυνατή σκορδαλιά, φρέσκα χόρτα από τον κήπο, απολαυστικός καφές … και τέλος πάντων,  όπως έγραψε και το παλιό μου παλτό,

«OK, μπορεί φέτος να μην πήγαμε στην Ελλάδα, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να χαρούμε το καλοκαίρι… locally! Με αγαπημένους φίλους και πολλές θαλασσινές και ελληνικές γεύσεις, τσιπούρες, σολομό, γαρίδες, σκορδαλιά, χόρτα… κουβεντούλα, ηρεμία και αγάπη. Η ομορφιά και η χαρά της ζωής ζωγραφισμένη σε τέσσερα χαμόγελα. Ευχαριστώ γι αυτό το πολύτιμο δώρο»

Στην εβδομάδα που πέρασε οι φίλες μου έπιασαν η κάθε μία τα πόστα μάχης του μονομάχου. Με αρχηγό τη Στελθ που τώρα τελευταία έχει αποκτήσει μια λοχαγό που δεν μας αρέσει και θα την ξηλώσουμε σιγά σιγά … τι έλεγα .. α ναι,με αρχηγό την Στέλθ που να το πω λίγα παραπάνω νεύρα τα είχε… τι έλεγα όμως … α ναι οι φίλες μου έκαναν διάφορες δουλειές σπιτιού. Όλα να μας περιμένουν μετά την επέμβαση, καθαρά και περιποιημένα.

Η εξέταση για τον covid ήταν μια ήρεμη εμπειρία. Αρκετά οργανωμένοι στο εξεταστικό κέντρο, το παλιό μου παλτό είχε ραντεβού την Τετάρτη, δίπλα του και η μικρή θεά σαν την πορδή, χωρίς να έχει λόγο να κάνει την εξέταση απλά μήπως και χρειαστεί το αποδεικτικό. Τυπική διαδικασία το τέστ, με όλα τα μέσα προφύλαξης. Η μικρή ξανθιά το διασκέδαζε. Όπως στο σχολείο, να περπατά σε γραμμές-ράγες σαν τραινάκι, να υπακούει στα στοπ και σε όλες τις οδηγίες και φυσικά να μένει χαλαρή ακούγοντας την ομορφιά της ήρεμης αναπνοής της… σχεδόν δεν κατάλαβε την λεπτή μπατονέτα σιλικόνης που πέρασε από το ρουθούνι της μέσα στο λαιμό…

Το πιο διασκεδαστικό σε μια ξένη χώρα είναι όταν συναντάς σε διάφορα γραφεία, υπηρεσίες νοσοκομεία, Έλληνες στο προσωπικό. Εκεί αρχίζει να πλέκεται μια όμορφη πάντα σχέση έξτρα στοργής. Κάπως έτσι η μικρή θεά ένιωσε ακόμη πιο άνετα όταν δεν χρειάστηκε να δώσει εξηγήσεις για το «φρεσκούλης» στη διεύθυνση του μέιλ της….

όλα καλά λοιπόν και για το τυπικό του θέματος, αρνητικοί και οι δύο. Άρα και το οριστικό πράσινο φως για την ημέρα και ώρα της χειρουργικής επέμβασης…. μόνο που….κάπου το ξέραμε… σωματικά αυτή τη φορά υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην είμαστε…

και δεν είμαστε …. φτάσαμε μαζί μέχρι το χώρο της προετοιμασίας… μιλήσαμε με την νοσοκόμα, γελάσαμε, και έβαλε αυτή την ρόμπα των ασθενών.Λίγη ώρα μετά,με φιλί και λογάκια, δίναμε ραντεβού για αργότερα  …

Μόνη στο σαλονάκι και πάλι, χωρίς αριθμό αυτή τη φορά χωρίς την χαζή οθόνη που δείχνει και καλά την πορεία…. Η Ρουμάνα γκόμενα του παλιού παλτού,  με πλησίασε περίπου 2 ώρες αργότερα.. Ο μονομάχος μου πήγε καλά… περιμένουμε να ξυπνήσει, δεν μπορείτε να το δείτε … ούτε στο δωμάτιο … πολιτική του νοσοκομείου για τις κλινικές που έχουν ασθενείς με χημειοθεραπείες, «απαγορεύονται οι επισκέπτες και συνοδοί»…

Πως να της εξηγήσω … Πρώτη φορά η Στέλθ αποφασίζει ήρεμα να υπακούσει στην προτροπή «Πήγαινε σπίτι να ξεκουραστείς, θα τον φροντίσουμε εμείς » Το δάκρυ που δεν κύλισε ψιθύρισε «αν ήξερες… » Αλλά και πάλι δεν κύλισε, γιατί πια η δύναμη που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα μας έχει αρχίσει να ξεπερνά τα σώματα, ακόμα και αν αυτά έχουν ανάγκη το άγγιγμα ως ποιοτικό εκλεκτό παυσίπονο…

Μόνη στο σπίτι, έκλεισε η πόρτα … έκανα σωστά που έφυγα? Μίση ώρα αργότερα τον άκουσα στο τηλέφωνο. Με ζήτησε με το που αχνοξύπνησε  Με πήραν τηλέφωνο, ..τον άκουσα με άκουσε… συγχρονίσαμε τις ανάσες μας!  Από την ανάνηψη, στο δωμάτιο…φωνή και εικόνα … καλά είναι … διασκεδάζουμε την διαφορετικότητα, με βίντεο κλήσεις με μηνύματα, συγχρονίσαμε τις αισθήσεις μας  … είμαι το κολ γκερλ του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Οι νοσοκόμες της μονάδας ίδιες … τις ξέρουμε,από τον Νοέμβριο, μια από αυτές Ελληνίδα, η μικρή Στεφανία …

κάπως έτσι πέρασε η Παρασκευή 24 Ιουλίου, λίγος ύπνος λίγο κουτσομπολιό… βράδιασε και η φωτογραφία που μου έστειλε από την θέα του δωματίου …πανέμορφη…

παυσίπονα, διάφορα φάρμακα, και η ομορφιά του δωματίου μαγικός σύμμαχος …

και ήρθε το Σάββατο … και μέχρι τώρα που γράφω ακόμη δεν έχουμε την ποθητή κάθαρση …

Σωματικά νιώθω ξεκούραστη, μόνο που ο ύπνος, αν και έχει άπλα, απλά,  δεν έχει την ίδια ποιότητα. Στα ανεπαίσθητα ξυπνήματα χρειάζονται λίγο χρόνο  οι αισθήσεις για να συντονιστούν με τις δικές του…

 

 

 

Σεσημασμένοι «Σουκουτσαρκαδώροι «

και που λες και που λες φυσάει σήμερα Οι κλέφτες της φύσης κάνουν πάρτι. Έτσι και αλλιώς δεν γνωρίζουν από πρόστιμα. Και για νόμους έχουν μόνο την προίκα του ενστίκτου που το έδωσες η φύση.

Κλέφτες και εμείς, εγώ κατά κύριο λόγο αλλά και το παλιό μου παλτό. Σεσημασμένοι, γνωστοί με το όνομα οι «Σουκουτσαρκαδώροι «, χτυπάμε κάθε Σ/Κ σε μέρη που μας επιτρέπει, ο νόμος, η τσέπη, οι αντοχές… λεία μας ότι χορταίνει τις αισθήσεις μας.

Φυσάει, φυσάει δυνατά, που σημαίνει πως αυτό που φυλάκισα έχει πια καβαλήσει το Φφφφ και κάπου πετάει …

Φυσικά και ο μεγάλος κουρσάρος είναι το παλιό μου παλτό. Με βουτά από το χέρι, με βάζει στο αυτοκίνητο, διαβάζει έναν χάρτη, όπου του κάτσει η ματιά φρενάρει και ξεκινάμε την έρευνα για τους θησαυρούς .Το προ προ ΣΚ πρώτη φώναξα , εδώ εδώ !!!

Φυσικά η επιγραφή δεν είχε κανένα ενδιαφέρον, με ξέρεις! Ναι πως το κατάλαβες; Περίπτερος Ναός, προκλητικός, μου έβγαλε τη γλώσσα!

Δεν ήξερα πως υπάρχει με άσπρο τρίχωμα. Πως σε λένε;; «Σκίουρο Αλπίνο» μου απάντησε και στη φωνή του ένιωσα το δισταγμό από την έκπληξη της εμφάνισής του. Συγγνώμη δεν σε κατακρίνω, απλά μου κάνεις εντύπωση. Έτσι ένιωσα μια φορά και εγώ όταν περπατούσα σε μια περιοχή της Νέας Υόρκης που έμεναν μαύροι, ξαφνικά μια αφράτη άσπρη άσπρη και ξανθιά … ξέπλυμα-αλπίνο….ένιωσα βλέμματα να με καρφώνουν άγρια, άλλα να σου πω ούτε που μου πέρασε από το μυαλό πως η αστυνομία θα με προστάτευε. Όπως και να το κάνουμε σε μια πόλη που όλοι έχουν όπλα, ο άοπλος ίσως είναι ο μόνος που θα γλυτώσει εκτός βέβαια αν τον χτυπήσει αδέσποτη. Γενικά η ατμόσφαιρα έχει γεμίσει με αδέσποτες ! Οι περισσότεροι διαθέτουν όπλα και αναζητούν λαίμαργα την ευκαιρία για να δρέψουν

Ουπς ξέφυγα. Το μόνο που έχω να σου ανακοινώσω κύριε Σκίουρε Αλπίνε είναι πως σε λίγα λεπτά αυτός ο περίπτερος ναός θα μου ανήκει!

Ενα σήμα στο σύμπαν θα στείλουμε και θα κατοχυρωθεί στην ύπαρξή μας. Αρκεί να σταθώ  ακριβώς στο κέντρο όταν με φιλά, απαλά στα χείλη ξανά και ξανά μέχρι χαθεί ο χρόνος, ώστε να φεύγει το σήμα στο σύμπαν…

… ακούω ότι  μου λες… αλλά τα ίδια και τα ίδια! Που είναι η είδηση. Αμ την έχασα στην επιστροφή… Κοίταζα τις φωτογραφίες και δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφία το τεράστιο κόρακα που τσιμπολογούσε, στη μέση της διασταύρωσης, τη σχεδόν σαπισμένη σάρκα ενός σκίουρου, θύμα της βίας των αυτοκινήτων.

Πόσο περίεργο, ο κόρακας σταμάτησε σχεδόν την κυκλοφορία.

Είναι ανάγκη να σου φέρω εξοχικό του μυαλού μου και το προηγούμενο ΣΚ. Έρχεται το επόμενο, δηλαδή τώρα κτυπά το κουδούνι. Πριν το ντριν

ΣΚ λοιπόν πρώτο Ιουνίου. Η βροχή με τον ήλιο στον ουρανό. Φλέρτ στο φλέρτ την κατάφερε ο μπαγάσας και άνοιξε τα τσουμπωτά της σύννεφα. Έτσι και εμείς στην διαδρομή αλλάξαμε σχέδια διαφυγής και …

Δεν είναι άλογο είναι Αγάπη! Και αγάπη είναι να κάνει δύο φορές τον κύκλο μια μικρής πλατείας με το αυτοκίνητο για να προλάβω να βγάλω το άλογο !

Φυσικά και δεν κατάλαβα ούτε μπόρεσα να βρω για πιο λόγο αυτός ο πλαστικός Πήγασος κοσμούσε την μικρή πλατεία….

Επίσης, μπορεί η ματιά μας να συνέλαβε ένα μονοπάτι δίπλα σε συνοικιακό δρόμο, να γουργούρισα λίγο στο όμορφο λουλουδάκι κοντά στο πεζοδρόμιο

Τι όμορφο που είσαι αλήθεια ….

.. όμως δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως ξαφνικά θα περνούσαμε σε έναν φιλόξενο κόσμο δάσους …

που θα κατέληγε σε μια παραλία, ένα μικρό κόλπο….

 

για να συνεχίσει παράλληλα … με το ταξιδιάρικο νερό …..

Περπατούσαμε, ήρεμα, φιλιόμασταν και κλέβαμε, οξυγόνο και διακριτικές παρουσίες ανδρών που ψάρευαν με καλάμι …

Μας αγκάλιασαν τα δέντρα με τα κλαδιά τους, και τα φύλλα μας ψιθύριζαν μυστικά του αέρα ….. Η ηρεμία ήταν διάχυτη, ένα δάσος που αγκάλιαζε με αγάπη όσα παιδιά δέντρα του δεν άντεξαν τη λύσσα του χειμώνα…

Όσα δέντρα ριζώνουν στις όχθες παλεύουν κάθε χρόνια με τα φουσκωμένα νερά. Διεκδικούν την ιδιοκτησίας του δάσους Χρόνια αντέχουν μέχρι που φτάνει η στιγμή …. Θαυμάζω τις απίστευτα τεράστιες ρίζες … και όμως δεν άντεξαν χωρίς το έδαφος… «οι ρίζες θέλουν έδαφος» αυτό είναι το συμπέρασμα και ότι κατάλαβες κατάλαβες…

Θα μπορούσαμε να περπατάμε και άλλο και άλλο, ο τεράστιος κορμός μας έβαλε σε σκέψεις …

ήταν και η μία … δυο ξεχασμένες σταγόνες…

ααα ναι ήταν και το ξωτικό που μου τράβηξε την προσοχή … καθώς έδεσε μέσα στο τόσο πράσινο την κόκκινη κορδέλα του….

και στην κορυφή του τόσο ταπεινού μικρού κορμού … να και το κουδουνάκι ντιν ντιν.. «να γυρίσετε σιγά σιγά, μόνο μην ξεχνάτε να κάνετε στάσεις στο μονοπάτι μας … το δάσος χρειάζεται τα φιλιά σας, τα πειράγματα σας, τις αγκαλιές σας όπως εσείς χρειάζεστε το οξυγόνο! » μου ψιθύρισε το καμπανάκι …

επιστροφή…. με όλα όσα υποσχέθηκα στο κουδουνάκι του ξωτικού … χαρά που πήρε! Μέχρι και το μάτι μου έκλεισε από το σπίτι του…

και με αυτά και αυτά και άλλα πολλά φτάσαμε πάλι στην είσοδο του δάσους…

…. όταν με χαϊδεύουν απαλά νιώθω πως είναι σαν να με αποδέχονται ως μαγισσούλα, έστω και ξιπασμένη, γι αυτό άφησα τελευταία αυτή τη φωτογραφία ….

Έφτασε αυτό το ΣΚ 🙂