Τι μου είπες πως κάνει ο φόβος; Ξέχασα …

Από αναβολή σε  αναβολή έρχομαι και εξαφανίζομαι.

Ξεκίνησε ο Σεπτέμβριος φορτωμένος με αυτή τη γλύκα της που λατρεύω. Το άνοιγμα των Σαββατιανών σχολειών. Γίνομαι μέλι η μικρή θεά στη σκέψη της όμορφης αυτής απασχόλησης. Σοκαρισμένη βέβαια, 5 ώρες μάσκα και προσωπίδα … ιδέες, προτάσεις από δω και από κει,

Πέντε Σεπτεμβρίου παίζουμε, κάνουμε φωτογράφιση, σε ένα πάρκο τι σημασία έχει … σημασία έχει που λειτουργούμε ως ερωτευμένα σχολιαρόπαιδα, ποζάρουμε ο ένας στον άλλον … θαυμάζει ο ένας τον άλλον … Κάπου εκεί και ο κύριος Σκίουρος Μοντέλος…

 

μας παρακολουθεί και ξεσηκώνει πόζες για την επόμενη φωτογράφισή του. Πρώτη φορά συνάντησα σκιουράκι που μόλις κατάλαβε πως τον φωτογραφίζω, κοντοστάθηκε και πόζαρε ως σουπερ έμπειρο μοντέλο.

Αναβολή έναρξης των Σαββατιανών σχολείων για το πρώτο Σάββατο του Οκτωβρίου. Προσπαθώ να κάνω εικόνα  στη σκέψη μου την έννοια της φούσκας μέσα στην οποία θα λειτουργεί η τάξη μου ώστε να οργανωθώ Με βάση τις εγγραφές θα έχω περίπου 15 σποράκια. Νιώθω το βάρος της ευθύνης. Μπούρδες, πταίσμα μπρος σε αυτά που φορτώνουμε στα παιδιά. Τα παιδιά δεν πρέπει να φορούν μάσκα. Τελεία και παύλα.

Από κει και πέρα στα δικά μας εδώ, τα παροικιακά… τα Σαββατιάνα παλεύουν να ανοίξουν αλλά … Οι φοβίες. Αχ αυτές οι φοβίες του Έλληνα. Είναι τρυπούλες. Τέτοιες τρυπούλες αναζητούν ο φθόνος, ο εγωισμός, το μίσος. Βρίσκει η χρόνια αντιπαλότητα την ευκαιρία και μαζί με την αναποφασιστικότητα … γιγαντώνει την  ευθυνοφοβία, ανθρωπάκια που φωνασκούν και έχουν άποψη ενώ στην ουσία άγονται και φέρονται από τις φοβίες τους….

και εκεί που πάει να χωθεί σε κάποια τρυπούλα φόβου μου (πως τελικά θα καταφέρουν και δεν θα ανοίξουν τα σαββατιανά) ο θυμός… ξαφνικά ,

Δεν φοβάμαι έρωτα μου όσο έχω εσένα δεν φοβάμαι τίποτε γιατί πως να το κάνουμε ξαφνικά μου ανακοινώνεις πως διαβάζεις Ινδική Φιλοσοφία. Με κάθε λεπτομέρεια αρχίζεις να μου περιγράφεις τις ανώτερες και κατώτερες αξίες… σε ακούω υπνωτισμένη,

με γουργουρίζει ο ήλιος και να με γαργαλά η φωνή σου στα αυτάκια μου…. εκεί στην Oka 

Εκεί οι μηχανόβιοι αράζουν μαζί με άλλους …

… φυσικά και έχουμε ξαναπάει… έχουμε βγάλει πολλές όμορφες φωτογραφίες

….Αυτή τη φορά προσέχω  κάτι που προσπαθεί να αγγίξει τον Ουρανό

«Στα παπούτσια τα παλιά μας» τι και ποιος και γιατί και πότε και που …. Καβαλάμε και εμείς το παγκάκι …

… και απολαμβάνουμε διάφορα της φύσης κάδρα ….

τι μου είπες πως κάνει ο φόβος? ξέχασα χαχαχα

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Στο πέρα δώθε

… ΟΚΑ έχουμε πάει… πάω μια στιγμή με ένα κλικ να θυμηθώ… κλίκ Οκα το χλωμο Πρόσωπο

 

Το παλιό μου παλτό έβγαλε τις πυξίδες του… Όταν θέλω εκδρομή το παλιό παλτό βγάζει τους μαγικούς χάρτες. Προετοιμάζει μια ομορφιά … Μια Κυριακή πριν… αφήσαμε τις δουλειές του σπιτιού να γκρινιάζουν και χωθήκαμε στα αναπαυτικά καθίσματα του ενεργού ουρανού. Μουσική, ανοιχτά παράθυρα και το έγκλημα προμελετημένο. Όλες οι λεπτομέρειες για το πως θα πάμε στην Οκα στο συγκεκριμένο σημείο, αποβάθρα. Όμως θέλαμε να δούμε εκείνα τα αυτοκίνητα που ερχόντουσαν από απέναντι πως έφτασαν ως εκεί. Ο στόχος μας το πέρασμα του ποταμού …

Αστραψαν τα ματάκια μας στην ιδέα πως θα μπαίναμε σε κάτι … που θα μας μετέφερε κάπως….ας μην γελιώμαστε το ειδαμε ως λουνα πάρκ και ας ήταν μια πλατφόρμα φέρι που μεταφέρει αυτοκίνητα οδηγούς και επιβάτες απέναντι. 

 

Τα χέρια του… τα πιο όμορφα χέρια … εκλεκτικά σε ότι αγγίζουν … μεθοδικά, δυνατά, γεμάτα αυτοπεποίθηση. 

Αααα να η πινακίδα το λέει καλύτερα…. 

Τι είναι αυτό ?

είναι εξω από το δημαρχείο του χωριού…(μάλλον)

 

Σαν έχεις τόσο μεγάλη καρδιά, κούκλος είσαι κυρ πειρατή μου… θα μπορούσαμε να μάθουμε πιο πολλά … όμως εμείς αναζητάμε άλλο..

 

Τι είναι αυτό?

Πάντα ήθελα να βγάλω μια τέτοια φωτογραφία … να δω ακριβώς τι βλέπει το τραίνο… 

σα να φορά παρωπίδες … να πάμε και με τραίνο μια φορά … 

 

Στην προβλήτα, μηχανόβιοι παρέα μεγάλη…

Ωραίες μηχανάρες, τις έβγαλαν να τις λιάσουν … 

αααα ώστε εκεί πάνω έχει τα μυστικά του τιμόνια  το ξωτικό… ο καπετάνιος…Να με πας ίσια ίσια κείθε …

 

Πέρα δώθε … εμείς στο πέρα  πάμε

 

και συναντιόμαστε με το δίδυμο αδελφάκι που πάει στο δώθε ….

 

Η ατάκα της μικρής απόδρασης… Νιώθεις την αλμύρα? …

όχι της θάλασσας, της ζωής στο πέρα δώθε …  

 

 

Οκα.Το Χλωμό Πρόσωπο Ηρεμεί :)

Μια κοντινή εκδρομή στη περιοχή Οκα

 

Περίπου νομίζω 50 χιλιόμετρα από το Μοντρεαλ. Ινδιάνων περιοχή που παράνομα μπορείς να αγοράσεις αφορολόγητα τσιγάρα … γελάμε ακόμη με τις ταμπέλες

 

Βάλαμε μπροστά τον  ενεργό ουρανό…

Στο δρόμο συναντήσαμε την ψευδαίσθηση των Καναδών. Τεχνητή λίμνη, άμμος, ξαπλώστρες.

Γελάω χωρίς να απογοητεύομαι….. βαθιά η γνώση πως αυτό (?) δεν είναι παραλία…

Οι νέοι το διασκεδάζουν!!! Το ίδιο και  εμείς στην σύντομη εκπαιδευτική μας βόλτα σε αυτό το πάρκο (?)

 

Το παλιό μου Παλτό με την φωτογραφική μηχανή σα μικρό παιδί παίζει το καλοκαιρινό δημοσιογραφικό παιχνίδι «ρεπορτάζ κώλου»

Εγώ προτιμώ τον μαύρο χορευτή … σε μαθήματα πιο αισθησιακού χορού .. χμμμ μάλλον σαλσα …που να ξέρω …το λίκνισμα με μαγνητίζει …

Δίνουμε την υπόσχεση πως την επόμενη φορά θα έρθουμε με τα μαγιο μας για να χορέψουμε στο αφρό και…. συνεχίζουμε…

ω… αγελάδες ..Δεν ξέρω που θα σταματήσεις … θέλω φωτογραφία τους….

 

η καλή  μας αγελάδα που βόσκει στη λιακάδα για να κατεβάσει γάλα, να το κάνουν το γνωστό τυράκι Oka χιχιχι

 

 

 

Δρόμος και μια εκκλησία πολύ πολύ ψηλή φαίνεται στα δεξιά…

Φτάνουμε κοντά της … θέλει να φτάσει στον ουρανό

Ένας μόλος με ένα ζωγραφικό δρώμενο … μια πόρτα …τι θέλει να πει η ζωγράφος …

δεν καταφέρνει να μου το μεταδώσει …ούτε από τη μια ούτε από την άλλη

Τα είχα δει μόνο σε ταινίες … μεταφέρουν αυτοκίνητα από την μια πλευρά του ποταμού στην άλλη …

 

 

Επιστροφή στον μόλο, η μέρα γλυκαίνει απίστευτα…

ζευγάρια,

άνθρωποι με σκύλους, άνθρωποι με το ποδήλατό τους συντροφιά…

άνθρωποι με συντροφιά την ύπαρξή τους

απολαμβάνουν την ηρεμία …

ερωτεύονται, ονειρεύονται  …και εγώ και εγώ .. συγκεντρωμένη ηρεμώ

πως γίνεται να μην …όταν ο ουρανός έχει τόσο όμορφη ενεργητικότητα

το φθινόπωρο λατρεύει τα ηλιοβασιλέματα …

και εγώ τον φακό του παλιού μου παλτού …

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂