Με τα όνειρα έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Ας το πούμε σχεδόν αχαλίνωτη. Αρκετές φορές τα καταφέρνω και επεμβαίνω ώστε να αλλάξω την πορεία τους, κάτι σα να ξυπνώ μέσα στο όνειρό μου και να το συνεχίζω αλλάζοντας την πορεία του σεναρίου κατά πως με βολεύει !!!
Τις περισσότερες φορές όμως το απολαμβάνω, σα μια καλή ταινία ας πούμε, όπου το παράλογο φτιάχνει μια πλοκή με τόση μα τόση συναισθηματική νοημοσύνη!
Έχω ξυπνήσει, φοβισμένη, στενοχωρημένη, με πανικό, βιασμένη, έχω ξυπνήσει μετά από αστυνομική, θριλερική, κατασκοπική δικαστική περιπέτεια, μονολογόντας «πσσσ γαμάτη ταινία!!!» , με έχουν κυνηγήσει, έχω κυνηγήσει, έχω μάθει να πετώ στον ύπνο μου νιώθοντας πως είναι αρκετά τα πόδια μου για να με φτάσουν στα σύννεφα. Έχω δει όνειρα που θεωρώ πως είναι υπονοούμενα μελλοντικών γεγονότων τα οποία έχω τσεκάρει ως γ@μημένες συμπτώσεις !!!
Ο συναισθηματικός κόσμος των ονείρων μου είναι απίστευτα δυνατός. Δεν βλέπω όνειρα. Τα ζω με κάθε συναισθηματική φόρτιση, τόση όσο να με ξυπνά. Έχω ξυπνήσει λοιπόν με τόσα νεύρα μετά από «ονειρικό καυγά» με το παλιό μου παλτό, που του έχω πει «μην μου μιλάς έχω νεύρα μαζί σου γιατί τσακωθήκαμε στο όνειρό μου, περίμενε να μου περάσει»
Στα χρόνια που έχουν περάσει το παλιό μου παλτό έχει βιώσει στο συζυγικό μας κρεββάτι απίστευτες καταστάσεις. Τον έχω ξυπνήσει με τα γέλια μου, ξεκαρδιστικά γέλια από μια κωμική ονειρική ταινία, του έχω διηγηθεί όνειρα και όνειρα, γεμάτα πάθος ένταση, γέλιο, έρωτα, ταξίδια, μυστήριο…
Αυτό που βίωσα προχθές όμως ως όνειρο δεν το είχα ξανανιώσει. Με ένα τίτλο «Η απόλυτη θλίψη της απώλειας» Προφανώς επηρεασμένη από την πανδημία.
Σε ένα νοσοκομείο, ένας βαριά άρρωστος πέθαινε. Η ένδειξη του θανάτου του σε ένα ιατρικό όργανο στον τοίχο δίπλα του. Ένα μακρόστενο κυλινδρικό «δοχείο» με μια μικρή λίμνη από μέλι και ένα ζουζούνι μια πανέμορφη μύγα να πεταρίζει σε κάθε αναπνοή του αρρώστου, να ακουμπά στην λίμνη με το μέλι και να πετά πάλι, ξανά και ξανά… μέχρι να έρθει η ένδειξη θανάτου… «Να πετά μακρυά χωρίς να επισκέπτεται πότε ξανά την μελολίμνη !
Βγήκα έξω από το δωμάτιο, συνεπαρμένη από τον θάνατο του αρρώστου, άρχισα να περπατώ πέρα δώθε στο διάδρομο, μέχρι που με πλησίασε μια νοσοκόμα. «Ο σύζυγός σας πέθανε» μου ανακοίνωσε. Ότι με είχε συνεπάρει μετατράπηκε σε μια βουβή θλίψη, με δάκρυα να κυλούν στα μαγουλά μου καθώς η νοσοκόμα συνέχιζε… » Το άγημα για τον σύζυγό σας θα είναι έτοιμο σε λίγο και μάλιστα αποφασίσαμε να παραχωρήσουμε και το λαμπατέρ του κυρίου Παπαγεωργίου ως μέγα συνοδευτική τιμή» Ναι του αξιζει το καλύτερο συλλογιζόμουν, όμως πραγματικά δεν με ένοιαζε τι έλεγε, μόνο θλίψη και δάκρυα που δεν μπορούσα να σταματήσω…. μια φωνή μέσα μου τραγουδούσε… «δεν είσαι πια εδώ …» και καθώς πάλευα με το στοίχο «για μένα μια ζωή θα είσαι εδώ» …
Ξύπνησα…
Με κλάμα, με αναφιλητά με δάκρυα που μούσκευαν το μαξιλάρι μου, με τόση μα τόση θλίψη…
το παλιο παλτό δίπλα μου με ρωτούσε… τι έχεις? πες μου … συμβαίνει κάτι ή είναι όνειρο? «όνειρο είναι» του είπα και συνέχισα να κλαίω …. στην αγκαλιά του…
Σώπα σώπα σσσσ … θέλω να μάθω … μη μου πεις τώρα … μετά …σσσσ
Η φύση με καλούσε, πήγα και έκανα τσισάκια, γρήγορα επέστρεψα στο κρεββάτι. Το κατούρημα με ηρέμησε ! Ήρεμη ξάπλωσα και άρχισα να αφηγούμαι με κλειστά μάτια το όνειρο στο παλιό μου παλτό … με πήραν και πάλι τα κλάματα… και στο τέλος … γαλήνη και πάλι… στην αγκαλιά του…
Πίνοντας τον καφέ μας,το παλιό μου παλτό με ρώτησε αργότερα… «Το λαμπατέρ τι σχέση είχε στο όνειρό σου»???. Του εξήγησα με κάθε σοβαρότητα πως ήταν μεγάλη τιμή καθώς ήταν ενός διάσημου επιστήμονα !!! Ξεκαρδιστίκαμε στα γέλια !!!! Το Σάββατο πέρασε ήρεμα, χαρούμενα…
Πάντως παρόλο που έχω στην πραγματικότητα βιώνω τη θλίψη της απώλειας της μητέρας μου και δύο ξαδέλφων μου…. πρώτη φορά βίωσα τέτοιας ένταση θλίψη … και αυτό που συνειδητοποιώ είναι πως στην πραγματικότητα αν ποτέ βιώσω αυτή την θλίψη στην πραγματικότητα τότε… μόνο αν ξυπνήσω θα την τιθασεύσω… αλλιώς θα πρέπει να καταφέρω να κοιμηθώ … και να μείνω εκεί στον παράδοξο ύπνο του δικού μου κόσμου.
τι λέω ?
Είναι σίγουρα πως κατά φροιντ είναι κάποια ψυχική διαταραχή !
Αλλά μου λείπει η μαμά μου, κάθε που άκουγε όλα τα τρελά μου όνειρα γελούσε και μου έλεγε «δεν είναι τίποτε, είχες ξεσκέπαστο των πωπω σωυ !!!» χαχαχαχα
Συνεχίζω να την ευχαριστώ γιατί με τον τρόπο της με βοήθησε να πατώ στη Γη χωρίς να μου ψαλιδίσει ούτε στο ελάχιστο την φαντασία μου…
Η μαμά μου ήταν όλα τα λεφτά … αυτό έχω να πω …
φέρνω το λαλα
καληνύχτα 🙂
.jpg)
Καληνύχτα 