Η χαρά στα σκέλια (ντροπή)

Αν το σκεφτείς …

Αν το σκεφτείς, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο για εμένα και το παλιό παλτό, να καβαλήσουμε το αυτοκίνητο και να πάμε δύο ώρες πήγαινε ταξίδι στην Οτάβα. Ούτε και το φτάσαμε είναι τόσο ιδιαίτερο, σε μια πόλη [που έχουμε εξερευνήσει όλες τις εποχές.

Έτσι τι μένει; Εκτός από μια σχετική μικρή ταλαιπωρία, ένα μικρό σοκ για το πόσο έχει πάρει τα ύψη η βενζίνη, μένει αχμμμ μένει η χαρά. Η χαρά τραγουδιών στη διαδρομή, η χαρά του σκληρού αλλά φωτεινού ήλιου στις φωτογραφίες, .. η θέα της τουλίπας που ανοίγει …

Η χαρά του περιπάτου πιασμένοι χέρι χέρι σε ένα μεγάλο σημείο συνάντησης των ανθρώπων της πόλης.

Η χαρά γενικώς που σου δίνει ένα χάμπουργκερ πατατούλες, πανέ κρεμμύδια, μια μπύρα, η σερβιτόρα, οι άνθρωποι στα διπλανά τραπέζια, τα φιλιά μας και τα χάδια σου σε δημόσιο χώρο καθώς και το κυνήγι του ήλιου γιατί επέλεξα να φορέσω κοντομάνικο αν και το ξέρω καλά πως τέτοια εποχή όπου δεν έχει ήλιο κάνει κρύο λέμεεε… όχι η μπύρα δεν βοήθησε να ζεσταθείς μικρή μου…

Ας μην ξεχνάμε στις χαρές και το ρεπορτάζ. Ειδικά το φωτο-ρεπορτάζ του παλιού μου παλτού

και για να συμπληρωθεί το σετ χαράς προσθέτω και τη χαρά των καινούριων μου δαντελωτών εσωρούχων, σε ένα μπλεμωβ χρώμα… να περίπου σαν και αυτά της φωτογραφίας.

Κάπως έτσι ολοκληρώνεται η χαρά στα σκέλια (ντροπή!!! ) που μας έπιασε σε αυτή την πρώτη ανοιξιάτικη εξόρμηση…

Να θυμηθώ να γράψω πως το Σάββατο, που δεν είχα τη βοηθό στο σχολείο, τα 14 παιδιά μού φάνηκαν Γολγοθάς. Ήρθε η άνοιξη, τα τερατάκια της τσέπης μου άρχισαν να με κοροϊδεύουν

Η κάρτα για τη μαμά πέτυχε με κούρασε όμως πολύ, το χειρότερο ο Κώστας έχει ξεφύγει τελείως και μαζί με Λέανδρο, Γιώλγο και Θωμά κάνουν μια συμμορία ανυπακοής σχετικά επικίνδυνης. Η ανοχή, με μόνη αντίδραση τη συνεχή λεκτική μου επέμβαση, με έφτασε σε σημείο να αποκτήσω τέτοιο εκνευρισμό, που έχασα τον έλεγχο του προγράμματος, των κινήσεων μου κλπ. Δυστυχώς, παρόλο που δεν το θέλω καθόλου, αυτό το Σάββατο θα έχουμε τιμωρία και αναφορά στην Υπεύθυνη. Ήδη έκανα αναφορά στη γιαγιά του Κώστα.

Επίσης, να θυμηθώ να γράψω πως την Κυριακή το βράδυ άρχισαν να με πονούν οι αμυγδαλές μου Σήμερα δεν με πονούν σχεδόν καθόλου, αλλά έχω ένα βήχα γαργαλιστικό και ένα τεστ που πρέπει να επαναλάβω το απόγευμα μάλλον.

Θυμήθηκα και τα εγραψα αυτά… αλλά μην ξεχάσω να γράψω πως εγκρίθηκαν οι ημερομηνίες της αδείας μου, έτσι…. σσσσσσ καλά να είμαστε …. εκεί να δεις χαρά στα σκέλια !!!!

σσσ συγκρατημένα αισιόδοξη 🙂

Το αριστούργημα των δακτύλων μου :)

Κάποιος με ρώτησε πόσες κατηγορίες μπλόγκερ υπάρχουν. Πιστεύω πως οι κατηγορίες είναι δύο. 

Στη μια κατηγορία ανήκουν οι μπλόγκερς που   έχουν ως σκοπό, να γράψουν κάτι  για να τo διαβάσουν οι άλλοι, με την ελπίδα κάποια στιγμή να αναγνωριστούν οι λαμπρές τους απόψεις. 

Στην άλλη κατηγορία έχουν ως σκοπό να γράψουν κάτι για να τo διαβάσουν ο ίδιοι με την ελπίδα να μην φτάσει ποτέ η στιγμή που θα ξεχάσουν πόσο λαμπρή είναι η ζωή τους. 

Η Λαμπρή ζωή μου, η Κυριακή μου, είναι η εκδρομές που κάνω μαζί του. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Σκοπός να ταξιδέψουμε, όπου μας βγάλει, με μουσική, με συζητήσεις, με παιχνίδια. Αναψυχή  

Ο καιρός είναι πάντα σύμμαχος. Έτσι και στην εκδρομή την ημέρα της Λαμπρής. 

Η βροχή, χαρούμενη χόρευε. Η βροχή είναι πάντα χαρούμενη γιατί ταξιδεύει και αυτή μαζί μας Με την δική της μουσική, συζητήσεις, παιχνίδια. 

Η πόλη μας υποδέχεται με χαρά, και την δική της γλύκα. Σιρόπι σφενδάμου και άλλα καλούδια.

Η αγαπημένη μας Ιρλανδική παμπ. Μας προσκάλεσε με την εξωτερική της ομορφιά μια χιονισμένη μέρα στις πρώτες μας επισκέψεις στην Οτάβα

Έγινε η δική μας γωνιά γιατί μας αρέσει αυτή η σούπα θαλασσινών 

Σε αυτή μας όμως την Λαμπρή ανακαλύψαμε έναν πειρασμό της κολάσεως. Τριών ειδών σοκολάτα σε ένα απλό καθημερινό κομματάκι μους σοκολάτας.. Τόσο απλό τόσο λιτό…απέριττη νοστιμιά που ανακάλυψε για μένα και μόνο για μένα το παλιό μου παλτό 

Μου αρέσει να χαμογελούν οι άνθρωποι … το γκαρσόνι την ημέρα της Λαμπρής θέλησε να βγει φωτογραφία με το αριστούργημα των δακτύλων μου… (παλιοδουλειά, κάποιος έπρεπε να μαζέψει το σιρόπι σοκολάτας από το πιάτο )

Στην επιστροφή παίζουμε με τις λέξεις… 

και εκείνο που λάτρεψα την ημέρα της Λαμπρής είναι η απάντηση σου στη λέξη ¨Μοναξιά». 

«Δεν έχω νιώσει ποτέ Μοναξιά και γιατί είμαι τυχερός καθώς νιώθω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπούν και με φροντίζουν, 

αλλά και γιατί πάντα έχω στο μυαλό μου ανθρώπους που αγαπώ και φροντίζω και εγώ.»

Όμορφη και φέτος η λαμπρή, επιστρέψαμε σήμερα Σάββατο και στο σχολείο. Την τελευταία μισή ώρα τσουγκρίσαμε αυγά 

και φάγαμε κουλουράκια και τσουρέκι

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

Χειμερία νάρκη ή σάλσα στο χιόνι? :)

Η υπομονή δεν είναι ένα χάπι που το παίρνεις και σου περνάει το ζόρισμα. Είναι μια άλλη παράλληλη διάσταση που αν και δεν ανήκει στην πραγματικότητα οφείλει να είναι πραγματική για να μην μας παρασύρει σε νοθευμένα όνειρα. Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι όποιος έχει υπέρμετρη φαντασία, πολλά όνειρα, πάθος για ζωή …όλα τα θετικά στον υπέρμετρο βαθμό μπορεί να καταντήσουν …χμμμ πως το άκουσα τώρα τελευταία ? α ναι τοξικά … Θεωρώ πως η αυθεντικότητα η καθαρότητα και η ειλικρίνεια των αισθήσεων μας, αν  τροφοδοτούν την φαντασία, τα όνειρα, το πάθος μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε σε όση ποσότητα τα διαθέτουμε, χωρίς να φοβόμαστε πως θα μας πετάξουν από την άλλη πλευρά του χαντακιού. Δεν υπάρχει «τοξικό καλό» πως να το κάνουμε … και αυτό γιατί υπάρχει ένα συστατικό που λέγεται «ειλικρίνεια»

Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράψω για το ταξίδι μας, πρόσφατη απόδραση Κυριακής. Η εβδομάδα ξεκίνα πάντα από μια Κυριακή … Τι έλεγα α ναι ξεκίνησα να γράφω αλλά δεν τα μπορώ εγώ μια ξανθιά αυτά τα φιλοσοφικά

Οττάβα, το κρύο τσουχτερό αυτό είναι το δεδομένο της ζωής εδώ, ο άνθρωπος όσο και θα το ήθελε δεν μπορεί να πέσει σε χειμερία νάρκη … και για να πω και την αλήθεια δεν ξέρω αν θα το ήθελε…ο μηχανόβιος το μικρό παιδί, ο καλλιτέχνης, ο μουσικός, ο χορευτής όλοι μπορούν να βρουν τρόπο να εκφραστούν μέσα από την κίνηση δηλαδή τη δημιουργία …

Της αρέσει καμιά φορά να φιλοσοφεί … με μια ζεστή κούπα κακάο ή τσάι στα χέρια της …της αρέσει επισής να βγάζει φωτογραφίες ..

Αυτός είναι ο μηχανόβιος του χιονιού …δύσκολο να τον πετύχεις στην πόλη ..γυρνοβολά σε χωράφια

 

Στη πρωτεύουσα πάλι όπως πέρσι έτσι και φέτος εκμεταλλεύονται το παγωμένο κανάλι και το μετατρέπουν στο μεγαλύτερο φυσικό παγοδρόμιο του κόσμου επτά χιλιόμετρα

απο κει και πέρα …

 

.

Στην είσοδο της έκθεσης φέτος δέσποζε ένα γλυπτό απο πάγο, ενα βαγόνι αφιερωμένο στην μνήμη των βετεράνων.

 

 

το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό γλυπτών πάγου μια γοργόνα από την Ιαπωνική συμμετοχή

 

 

και λίγο πιο κοντά…

 

και φυσικά οι μικροί δημιουργοί

 

αλλά και οι μεγάλοι …χιχιχι εχω βάλει και εγώ ένα κομματάκι …

ένας μεγάλος κουβάς με κύβους, διαλέγεις το βουτάς λίγο σε νερό και τσουπ το κολλάς καθώς παγώνει το νερό …απλά πολύχρωμα πράγματα…

σε άλλες εποχές μπορούσαν να σου σώσουν τη ζωή καθώς μπορούσαν να σε βρουν μέσα στα χιόνια

… ένα μνημείο ….

Κάποια στιγμή για να ζεσταθούμε με το παλιό μου παλτό βρεθήκαμε να μαθαίνουμε σαλσα …

Σαλσα στο χιόνι με έναν χορευτή να μας δείχνει τα βήματα από σκηνής …χμμμ αυτό χωρίς συνοδευτική φωτογραφία εικόνα !!!

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂

 

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΕΙ?

Από την εκδρομή στην επαρχεία του Οντάριο την Κυριακή 🙂

περισσότερα να εξερευνήσουμε με τα αγγλικά να είναι η πρώτη γλώσσα

Όταν τρέχεις πληρώνεις… και αρκετές φορές και με την ίδια σου ζωή

Πήγαμε να δούμε ένα γνωστό μας! Αρχιτέκτονας που μένει σε μια περιοχή ικανή να τον εμπνέει

Μετά από παααρααα πολλά μπουρδου μπουρδου, ήξερα πως ο χρόνος δεν μας έφτανε να επισκεφτούμε την Οττάβα και τις τουλίπες της. Κοίταξα το παλιό μου παλτό με το χειλάκι μου προς τα κάτω αν και ήμουν αρκετά χαρούμενη που είχαμε γνωρίσει έναν ακόμη άνθρωπο δεύτερης γενειάς με πολύ καλά Ελληνικά μιας και στο σπίτι: νόμος από μικρά να μιλούν μόνο Ελληνικά 🙂

Το σπίτι του κοντά σε ένα τεράστιο ποταμό που όλο του σχεδόν το μήκος είναι προστατευόμενος βιότοπος (πάνω από 30 χιλιόμετρα νομίζω).

Πήγαμε να τον εξερευνήσουμε λίγο με το αυτοκίνητο για να ξανα έρθει το χειλάκι μου προς τα πάνω χιχι.

Χωθήκαμε σε έναν από τους δρόμους για να φτάσουμε στις όχθες του ποταμού

Αυτό που μου έκανε εντύπωση για άλλη μια φορά σε αυτή τη χώρα είναι η αρμονική  ευγενική συνύπαρξη

αυτή προσπάθησα να αποτυπώσω στις επόμενες φωτογραφίες

γι αυτό και δεν θα γράψω πολλά μπουρδου μπουρδου

ζήλεψα που δεν είχαμε το χρόνο να κάτσουμε με τις ώρες,

ετσι στο τιποτε, στο πουθενά

Πρώτη φορά βρέθηκα τόσο κοντά σε ελεύθερες αγριόχηνες. Τις είχα δει στον ουρανό του Μόντρεαλ σε τεράστια V να πετούν στην αρχή της άνοιξης.

Εδω τις συνάντησα στη γη πια… τόσο ήρεμες τόσο ελεύθερες, και χωρίς ίχνος φόβου ή περιέργεια για τον άνθρωπο….

μια πάπια ξύπνησε για λίγο από το χουζούρη της στον ήλιο. Κοίταξε το τεράστιο αυτοκίνητο που περνούσε από την άσφαλτο.

Στην άσφαλτο είναι!!! σκέφτηκε όχι στο χορτάρι …

και καθώς οι ρόδες και ο φωτογραφικός μου φακός την πλησίαζαν

αυτή…

ξανακουλουριάστηκε… σε μια όμορφη ευγενική τρυφερή στιγμή συνύπαρξης 🙂

Χρόνια πολλά σε κάθε Κωνσταντίνο και Ελένη σήμερα 🙂 🙂 🙂