Με αυτά και αυτά σε παραμελώ. Θα τα καταφέρεις και φέτος παρόλο που το γόνατο σου έχει αρχίσει να γκρινιάζει έντονα.
Ένα παυσίπονο υπόθεση.
Την έπεισα, άφησε και φέτος την μικρή ξανθιά θεά να κάνει την δασκαλίτσα στο νηπιαγωγείο. Διδάσκουμε ελληνικά κάθε Σάββατο. Ένατη χρονιά. Φέτος έχω λίγα σποράκια 11.
Για πες τα ονόματα τα θυμάσαι;
Ναι τώρααα ειμαστε μαζί εξι Σάββατα… Δημήτρης, Δωροθέα, Ματθαίος, προνήπιο και νηπιαγωγείο Αδριανός, Χαρίκλεια, Γεωργία, Νέλλη-Αλεξία, Σωτήρης, Βικτωρία, Ουρανία, Στέφανος. Τα μετράω σε κάθε γωνία που στρίβουμε, στου διαδρόμους μη και μου χαθεί κανένα! Και εκκλησία πήγαμε για αγιασμό, και στη γιορτή είπαμε το τραγούδι μας και καταπληξαμε τα πλήθη !!!
Δεν σου είπα, μας έβαψαν την αίθουσα- δική μας και φέτος, μόνο δική μας-,έμαθα να αγαπώ τις αδυναμίες της. Κάτασπροι οι τοίχοι φέτος, η μικρή ξανθιά τρόμαξε… άρχισε να ψάχνει στο πιντερεστ να βρει τρόπους να χώσει τα σποράκια στη μαγική χώρα ..
Είδα τα τραίνα των εποχών. Ξεσήκωσα την αρχική ιδέα Χρωματιστά χαρτόνια χάρακας, ψαλίδι, κόλλα, τους μήνες για βαγόνια.
Πινελιά δική μας λίγη μαγεία εποχής σε κάθε φουγάρο μηχανής.
Τώρα γιατί αυτή η φωτογραφία κουνιέται … είναι ένα θέμα που θα πρέπει να συζητήσω με το κουνιστό μου !!!
Η μικρή ξανθιά έχει πάντα την αγωνία. Κάθε χρόνο όλο και κάτι σκαρώνει ως διακόσμηση, ως εργαλείο για όλη τη χρονιά. Το να τους μάθει κάτι στα αγγλικά θα ήταν πιο εύκολο, αλλά εδώ προσπαθεί να τους εμπνεύσει την αγάπη για τα ελληνικά. Φέτος είναι ιδιαίτερα χαρούμενη καθώς σκέφτηκε πως τα σποράκια θα αγαπήσουν τις εποχές, … απλή ιδέα έξτρα πινελιά. Βάλαμε τα γενέθλια μας στο τραίνο της κάθε εποχής, στο βαγόνι του μήνα !
Ετσι σε κάθε μήνα θα φορτώνουμε τα καλούδια του στα βαγόνια… στο τέλος της χρονιάς αυτή η ασπρίλα θα έχει εξαφανιστεί …
Οταν έβγαλα αυτές τις φωτογραφίες δεν είχε μπει ακόμη ο Οκτώβριος Τώρα το βαγόνι κουβαλά ένα ΟΧΙ και πολλά πολλά ελληνικά σημαιάκια που έφτιαξαν τα σποράκια μου! ωωω ναι καταφέραμε να χρωματίσουμε με Γαλάζιο τις σωστές γραμμές.
Αστα αυτά… πες μου για τα σποράκια σου …
Φέτος είμαστε αγέλη λιονταριών… μια πολυλογού, μια κλαψάρια, μια υπάκουη και μια ηγετική. Τις παίζω στα δάκτυλά μου σαν να τις αναγνωρίζω ως κομμάτι του χαρακτήρα μου… Το δύσκολο είναι, όταν η πολυλογού αποφασίζει να κλάψει … η κλαψιάρα αποφασίζει να γίνει πολυλογού, η υπάκουη … βουρκώνει πιεσμένη από κάτι που δεν έχω καταλάβει και η ηγετική απλά απουσιάζει… εκεί η μικρή ξανθιά χάνει τα αυγά και τα πασχάλια…
σαν να προσπαθείς να ανασυγκροτήσεις τα μπερδεμένα κομμάτια του εαυτού σου και λείπει η ηγετική μου μορφή χαχαχαχα
Άμα γεια σου! Πάντως εύκολη τάξη μου φέτος, δηλαδή όχι και τόσο, γιατί μπορεί να έχω τον Σωτήρη που μιλάει άριστα ελληνικά, σαν παιδί ελληνικού νηπιαγωγείου, άλλα έχω και τον Δημήτρη και τον Αδριανό, με προβλήματα συγκέντρωσης…
Η παρηγοριά μου ο Στέφανος, σποράκι που φέτος είναι μεγάλος, δεύτερη χρονιά μαζί μας… Τι παρηγοριά δηλαδή; Τα ίδια μαθαίνουμε για δεύτερη χρονιά και δεν θυμάται τίποτις…
συκέ δασκάλα είσαι το ξέρουμε αυτό… να πω να πω αυτό που κάνει την διαφορά φέτος;…
Νομίζεις πως το έχεις καταλάβει; για να σε ακούσω!!
Έτοιμοι στην σειρά, βγαίνουμε από την τάξη … τραγουδάμε… και πάντα πάντα νιώθω ένα χεράκι να κουρνιάζει στην παλάμη μου…Όλου του κόσμου τα πλούτη στην παλάμη μου Το τσουμπωτό τρυφερό τόσο δα χεράκι του Ματθαίου, μόλις πριν από λίγες μέρες έκλεισε τα τέσσερα. Υπάκουος μέσα στην τάξη, μελετηρός, συμμετέχει στα πάντα, τόσο όσο ντροπαλός… όταν είναι να βγούμε έξω μπαίνει στη σειρά… βαγονάκι … μα σαν αρχίζω να περπατώ ούτε και ξέρω πως … προλαβαίνει και έρχεται ακριβώς πίσω μου, τόσο όσο για να σκαρφαλώσει και να γραπωθεί το χεράκι του στην παλάμη μου….
Είναι ο μικρότερος σκέφτομαι … και τον αφήνω … μα ξέρω πως είναι.. πως να το πω… πες το … αγγίζει το ανύπαρκτο μητρικό μου ένστικτο …
άντε τώρα να μαζέψω την ηγετική όταν γίνεται κλαψάρια !!!
αυτάααα καληνύχτα Μορεάλη μου …
Καληνύχτα 