T2 ο εξωγήινος

Όταν αναβοσβήνει ο κέρσορας , λίγο πριν ξεκινήσει η αυθόρμητη ροή, ανακαλύπτω πως θέλω να σου γράψω πολλά. Δεν θέλω να με καταλάβεις, δεν θέλω να υπαγορέψω στα πλήκτρα όλες τις εξετάσεις, τα αποτελέσματα τις αποφάσεις. Δεν είναι τα στοιχεία που θέλω να θυμάμαι … ωχ γιατί δεν δουλεύει ο ορθογράφος;;;; Αναγνωρίζω ένα σωρό λάθη, κάποια κύτταρα που χάνουν κάποιο γράμμα από την ακριβή τους διεύθυνση …. μάλλον επανήλθε…

Σε νέα πίστα λοιπόν, μετά από ανάκριση που μας δίνει το όνομά σου.Τ2. Χωμένος μέσα στη μάζα, δεν ξέρεις Τ2 τι κάνεις, πώς να συμπεριφερθείς, η τοξικότητα σού έχει αφαιρέσει λογική και την ταυτότητα σου, την αποστολή σου. Μεταλλάχτηκες από ανθρώπινο κύτταρο σε ένα εχθρικό κύτταρο … εξωγήινος λοιπόν … Είσαι επιθετικός, με επεκτατικές τάσεις, κυρίως όμως αυτοκαταστροφικός. Κατακτάς για αυτοκαταστροφή

Για τον τύπο σου η απόφαση είναι επώδυνη, απαιτεί θυσία και προσπάθεια…

Βλακείες, τίποτε από αυτά δεν αποτελεί λύση ή σωστή λύση χαχαχα έχω γράψει και έχω σβήσει ένα σωρό σκέψεις. Τις γράφω και μετά βλέπω μια μεγάλη ή μικρή τρύπα που μπάζει ή μια σκάλα που οδηγεί σε άλλη σκέψη. Δεν υπάρχουν λοιπόν στεγανά. Είμαι μια σπατάλη. Κοιτάζω τη ζωή μου μέχρι σήμερα και δεν μπορώ να βρω λάθος και σωστές επιλογές, βρίσκω μόνο εμπειρίες. Είμαι μία εμπειρία, αν διαβάσω σε βιβλία, σε εγκυκλοπαίδειες, φιλοσοφίες, επιστήμες υπάρχουν ένα σωρό γνώσεις, μαθηματικές ακρίβειες και θεωρήματα, με γοητεύουν αλλά τις ξεχνώ… δεν είναι δικές μου, είναι δανεικές.

Όμως λέγω όμως, αν τις ζήσω, γίνονται δικές μου… Έχασα πολλές ευκαιρίες να αποκτήσω την εμπειρία, κέρδισα όμως και πολλές, επιλέγοντας. Εμπειρίες – Επιλογές λοιπόν. Γελάω, φαινομενικά είμαι γεμάτη επιλογές στη ζωή μου, όμως η ουσιαστική επιλογή είναι μία, να δέσω τη ζωή μου με τη ζωή του παλιού μου παλτού. Συμπρωταγωνίστρια σε ένα έργο, μια ζωή διπλανής πόρτας… μια ιστορία αγάπης, τι πιο απλό

Ο άνθρωπος στο σαλονάκι και πάλι λοιπόν σε νέα πίστα, νέες εμπειρίες, νέες γνώσεις. Και πάλι γελάω, γιατί όσες εμπειρίες και αν γεμίζει ο εγκέφαλος οι γνώσεις που αποκτά δεν αποθηκεύονται σε αυτόν. Συγγνώμη που στο λέω ξανθέ μου εγκέφαλε αλλά είσαι μια τεχνητή νοημοσύνη, είμαι εγώ που σου δίνω όλα τα στοιχεία, εσύ είσαι καλοκαρδισμένα απλά κύτταρα, κύτταρα που όσο και αν το προσπαθείς να τους επιβληθείς, τρελαίνονται, σβήνουν πεθαίνουν από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκες. Και ενώ εσύ προσπαθείς να βάλεις μία τάξη στο εργοστάσιο του σώματος, του σύμπαντος, με καινοτόμες στρατηγικές, η αλήθεια, αυτή που τόσο απεγνωσμένα ζητάς μέσα από κάθε εμπειρία, αγώνες, επιτεύγματα αποθηκεύεται ως διαφάνεια, αόρατη, στην ψυχή μου, ως δίδαγμα. Η αλήθεια είναι μία, είναι δίδαγμα.

… εμπειρίες…

να σου πω κάτι άσχετο; Ένας πατέρας μου είπε: Κυρία Μάνια, ούτε να το συζητάτε, κανένα πρόβλημα, έχω ακούσει για εσάς τα καλύτερα λόγια από πέντε τελείως διαφορετικούς ανθρώπους, το όνομά σας είναι χρυσός.

…και κοκκίνισα, κοκκίνισα γιατί δεν κατάλαβα πως έγινε ακριβώς, εγώ μόνο έπαιζα, αγαπούσα, γελούσα, έκανα πειράματα… Μάθαινα και ξανά και ξανά έμενα στην ίδια τάξη… να παίζω, να αγαπώ, να κλαίω, να γελώ ….. Κοκκίνισα γιατί ένιωσα υπερηφάνεια … και τη ματαιοδοξία …

τέλος του άσχετου

Στη συλλογή φέρνω λίγες φωτογραφίες, από την τελευταία μας μονοήμερη βόλτα… πριν την τραγική είδηση του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, που έγινε πρώτη είδηση στα καναδικά μέσα ενημέρωσης και ακόμη είναι σε εξέλιξη.

Μια ανάσα η ζωή απρόβλεπτη…

Μια πίστα χιονοδρομικού κέντρου

μια φωτιά

ένα λουλούδι

μια αμβροσία

ένα σημείο συνάντησης…

ένα ηλιοβασίλεμα

Καληνύχτα Μορεάλη μου…

Ποιος έχει τη δύναμη…

Να κάνω μια ακόμα δουλειά, για το σπίτι, για τις άλλες δραστηριότητές μου ή να απολαύσω τα δακτυλάκια μου που προσπαθούν να φυλακίσουν σε λέξεις όλα έχουν συμβεί τις προηγούμενες μέρες.

Θα προσπαθήσω να τα κάνω όλα παράλληλα χαχαχα πολυεργαλείο … χαχαχαχα

Η επέμβαση, αυτή η μικρή και αθώα μιας ημέρας, έγινε την προηγούμενη Παρασκευή, με επιτυχία. Μας έστειλαν σπίτι με ένα σωρό οδηγίες. Μας γέμισαν με ένα σωρό αν και αν και αν … τότε θα πρέπει επιστρέψετε στα επείγοντα του νοσοκομείου… το εφιαλτικό ήταν πως συμπλήρωναν «…καλό θα είναι να τα αποφύγετε όμως» Σωστά αυτή η φράση δεν είναι και τόσο εφιαλτική, όμως την έχουμε ζήσει στην πράξη, πραγματικά τα επείγοντα ειδικά στα νοσοκομεία του Μοντρεάλ είναι φρίκη! Έτσι ξεκίνησε ένας μικρός αγώνας… ένας αγώνας που αν και κάποιες στιγμές το Σάββατο μας έφτασε στα άκρα, τελικά όλα πάνε καλά, τουλάχιστον μέχρι την Τετάρτη που θα ξαναπάμε για να βγάλουν το στεντ. Μη με ρωτάς τι είναι το στεντ μικρή μου Ξανθιά Θεά, μη με ρωτάς από που θα του το βγάλουν .. είναι ουρολογικά θέματα αυτά… Από κει και πέρα, βιου όψη και για αυτό … θα ξεκινήσει η σχετική και νέα ανάκρισουλα.

Έχω ένα μικρό θυμό με το «από πού κρατά η σκούφια σου» κάτι σαν ιερά εξέταση και ξαφνικούς ξεριζωμούς που συνιστούν οι χειρουργοί … Ευτυχώς, οι κάθε είδους γιατροί, είναι απλά δικηγόροι. Και αν ψάχνουν αφορμές για να αρχίσουν μια δίκη … σιγουράκι δεν έχουν καμιά απολύτως δύναμη στις αποφάσεις.

Στη ζωής του το παλιό παλτό έχει πάρει αποφάσεις σε δίκες, ως εισαγγελέας και πρόεδρος, αρκετές φορές. Βοηθός με κοφτερή ματιά κάπου βολοδέρνω και εγώ. Και το θέμα μου σε όσα προσπαθώ να γράψω δεν είναι για αυτή την παραπάνω περίπτωση, που δεν ξέρουμε ακόμα αν θα πάμε σε δίκη.

Το θέμα μου είναι μια υπόθεση που έχει αρχίσει από το 2010-11 με διάφορα δικαστήρια και αποφάσεις, και τώρα σα να ζητά οριστική απόφαση κατά τον Σεπτέμβριο. Η εμπειρία στο παιχνίδι που λέγεται «γάτα με ποντίκι» μετράει πολύ περισσότερα χρόνια, συγκεκριμένα από το 1993. Φυσικά και υπάρχουν εχθροί της εμπειρίας, όπως η κουράση … Ξέρω βέβαια πολύ καλά τη δύναμη που ονομάζεται Ψυχικό σθένος, και σε βγάζει από τη φρίκη, την παράνοια Μια δύναμη που οδηγεί στην ευλογία της ευτυχίας και που εκφράζεται με κάθε μικρό, αστείο, κωμικό, σε βλέμματα, σε αγγίγματα, σε παιχνίδια, σε ξόρκια…σε δύο χείλη κολλημένα, σε δύο μέτωπα πάντα πάντα ενωμένα… χιχιχι

Το είχα ανάγκη να γράψω ασυνάρτητα .. Αυτάααα, και ότι κατάλαβες κατάλαβες…

Αναβάθμιση και όπου φτάσει :)

Δεν ξέρω αν μου το είπε για παρηγοριά, άλλα ένας φίλος μου είπε πως τα ζευγάρια στα οποία ζει ο ένας για τον άλλον κάπως γίνεται και πεθαίνουν μαζί. Ένας άλλος, φίλος πάλι, μου είπε πως όταν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι υπάρχει τόση εξάρτηση δεν είναι φυσιολογικό.

Το πρόγραμμα της 11ης Ιανουαρίου 2023 ήταν κάπως αχμ αυτό που λέμε .. Στον Κόσμο μας . Σιγά μην περιμέναμε τις υπενθυμίσεις του ηλεκτρονικού ημερολογίου, παρόλα αυτά η ανάρτηση ήταν τρυφερή, κάτι ρε παιδί μου για να συντηρήσουμε το προϊόν. Γύρω στη 1 το μεσημέρι κοιτάζαμε τα λαϊκς και ταυτόχρονα ψάχναμε για το μπλε κτίριο,

μετά ψάχναμε την κάρτα και στη συνέχεια μια πόρτα που μας χώρισε, όχι για πολύ γιατί βλέπεις ένας χυμός και λίγη κουβέντα εκτός θέματος, μπορεί να μας γλιτώσουν από την ανατριχιαστική σαδιστικότητα. Μαρία Μαρία όριστε κυρίε, δικός μου ναι … α ώστε με αυτή την κάρτα ανοίγει η πόρτα απ έξω… Ούτε που θυμάμαι πώς τον λένε τον μάγο με τα μπλε μάτια, τη στολή και τη διαστροφή του ματάκια μέσα από τρύπες που βγαίνουν υγρά και σε καμιά περίπτωση δεν μπαίνουν μικροσκοπικές κάμερες. Βάλε μια κάμερα κάπου και κάτι θα σου δείξει που θα πρέπει να βγει, τουλάχιστον στα μάτια των περίεργων! Βρήκαμε τελικά και οι δύο το χρώμα μας, γιατί μια φορά και εμένα αυτός ο κορεάτης? που μου έβαλε παπουτσάκια χάρτινα γαλάζια και σκουφάκι και στενό μανδύα μπλε, ταυτόχρονα μου έκλεψε και το χρώμα. Βρήκαμε μαζί το χρώμα μας και το δρόμο να βγούμε από την πόρτα και ας μας έδωσαν εκ νέου ραντεβού…

Βρήκαμε και το μπλε μας αυτοκινητάκι και ξεκινήσαμε να προλάβουμε το ραντεβού έξι με επτά, ιδιαίτερο ραντεβού, Ζζ και το ρήμα «φορώ», και εγώ δεν πρόλαβα να αλλάξω που ήθελα να φορέσω κάτι πιο βραδινό για το ραντεβού μας. Άλλαξες εσύ για μένα, τα λάικ και τα μηνύματα κελαηδούσαν την επέτειο μας. Είναι κάποιοι φίλοι μας που πραγματικά ξέρουν σε τι κόσμο ζούμε εδώ και Σαράντα τρία χρόνια.

Ρεστοράν Ιταλικό με «Φέρτε το κρασί σας», φαντάζομαι δεν το ξέρατε, το ξέραμε αλλά το ξεχάσαμε ή δεν του δώσαμε σημασία γιατί κατά βάση άλλο μας μεθάει στη ζωή, όμως για πες μας σπιρτόζα Ιταλίδα … έχει κάβα λίγο πιο κείθε κύριε, με τα πόδια δύο βήματα. Διαβάζεις το βλέμμα μου, το κορίτσι θέλει κρασί και μέχρι να καταφέρω να διαβάσω τον κατάλογο, τα κολονάτα αρχίζουν να χορεύουν στον ρυθμό των 43

Απόλαυση η στιγμή που ανακαλύπτουμε μια αγαπημένη γεύση όπως το ζεστό ψωμάκι ή μια ηδονική γεύση όπως τα πορτομπέλο,

νηστικό αρκούδι δε χορεύει στον ρυθμό της παράδοσης, που μας θέλει πάντα αυτή τη μέρα να σκαλίζουμε αυτό που έχουμε, αυτό που φτιάξαμε χρόνο με χρόνο, εμπειρία με εμπειρία, αποχωρισμό ονείρων, χαρά με χαρά, απότομη με απότομη στροφή και ευτυχισμένες ευθείες. Μετά τις ιταλική πάστα, το κρασί που τελειώνει, τις ματιές μας, πάμε για το αγαπημένο μας σπορ αυτό του σκαλίσματος. Δύσκολα να πέσει από τη νούμερο ένα θέση η βροχή της Αναβύσσου, δύσκολα θα πέσει από τη νούμερο ένα όμως και η στιγμή που δονούσαμε όλο το αεροδρόμιο με την αγκαλιά μας, όπως και τόσες άλλες κάθε μία στην κατηγορία της. Κάπως έτσι μετά τις λαιμουδιές ήρθαν οι μαγουλίθρες-δες όχι δες- και τώρα βαδίζουμε γρήγορα στις πισώπλατες, ύπουλες, τρομαχτικές αγκαλιές. Λατρεύω τους απολογισμούς μας… ρε συ θέλω να το βλέπω έτσι ως παραμύθι ή το ζω πραγματικά! Θα το αδειάσω το μπουκάλι το κρασί, αντέχουμε.

Κάνει κρύο όσο και να πεις κάνει κρύο, μας ζεσταίνει το τσιγάρο μέσα στο αυτοκίνητο, όπως και το γέλιο μας στο πάτα το ποουζ γιατί έχω μια ιδέα πήγαινε να μας φέρεις… Δεν ξέχασα να αναφέρω την κρέμα καραμελέ που φάγαμε, ήταν το ίδιο φίνα και γλυκιά με τη διαπίστωση πως το τεσσαρακοστό τρίτο έτος, που προστέθηκε στη γνωριμίας μας, αναβάθμισε τη σχέση μας. Γράφω και αυτό το τελευταίο, αυτό που θέλω να εξερευνήσω, μετά το ανεξερεύνητο της ίδιας σκέψης και έκφρασης λόγου το ίδιο δευτερόλεπτο…. τι έλεγα ..

α ναι .. θέλω να εξερευνήσω τον τρόπο που κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί … έχει αρχίσει να γίνεται σαν ένας εγκέφαλος να δίνει εντολή σε δύο σώματα…. αυτό και αν είναι αναβάθμιση!

Με αυτά και κάτι άλλα (?)

Σήμερα, μετά από μια επίσκεψη στην ψυχολόγο και κομμώτρια μου Ματίνα για γενική επισκευή, είπα να φτιάξω ένα τσαγάκι περιποιημένο με κατεψυγμένες φράουλες, να χουχουλιάσω με την κουβερτούλα μου στην κόκκινη πολυθρόνα μου, να αντισταθώ στη βόλτα σε άλλα εξοχικά και να εκτονωθώ γράφοντας και κυνηγώντας τη σκέψη μου.

Το σπίτι έχει στολιστεί, με το παλιό παλτό να έχει αναλάβει την ευθύνη κάθε πρωί να σβήνει τα φωτάκια που διακοσμούν με χριστουγεννιάτικη γιρλάντα την μπαλκονόπορτα του σαλονιού. Ο μικρός μου δεν το θυμάται πάντα καθώς φεύγει αγχωμένος για το γραφείο. Είναι πολλά που τον ζορίζουν και έχει και μένα, μια να με πάει στο κομμωτήριο, μια στο μάθημα που έχω με τη μικρή μου Σέτα κάθε Τετάρτη… διάφορα μικρά άλλα και μεγάλα όπως μια μικρή επέμβαση – εύκολη με τοπική αναισθησία αλλά και μόνο που ακούει ο ανδρικός του οργανισμός το σημείο που θα γίνει … αρκεί… όπως κάτι αποτελέσματα από βίου όψη, κάτι σα να πηγαίνεις χαλαρά σε μια ευθεία με το αυτοκίνητο και να περιμένεις το χάρτη να σου δείξει πότε θα αρχίσουν τα διάφορα στροφηλίκια… και φυσικά το λόττο που ενώ είναι σίγουρος πως θα κερδίσει, κερδίζει 2 δολάρια χωρίς τα μηδενικά των 20.000.000 και δωρεάν παιχνίδια για να ξαναπαίξει.

Οι τοξότες άμα πέσουν ψυχολογικά μπλοκάρουν την ψυχή τους και συνομιλούν μόνο με τη λογική τους που σπάει κόκαλα. Τα γράφω όλα αυτά γιατί όταν περνάω από το σαλόνι και βλέπω τα φωτάκια σβησμένα, από τη μια χαμογελώ, από την άλλη θέλω να του κάνω μια σφιχτή αγκαλιά και από την άλλη πλευρά νιώθω τη δύναμη του. Που να γράψω ότι εδώ και τρεις μέρες πάλι κοιμάται στο σαλόνι. Κρυωμένη, με πυρετό μέχρι 37,9 την πρώτη μέρα.

Αυτά ξεκίνησα να γράφω την Πέμπτη, κάτι με διέκοψε, και δεν ολοκλήρωσα δεν δημοσίευσα δεν δεν…

Σήμερα έφτασε Τρίτη, Αν και δεν λέει να μου περάσει το κρύωμα την Παρασκευή το απόγευμα πήγα στη γιορτή του προσωπικού και το Σάββατο η χριστουγεννιάτικη γιορτή με τα σποράκια. Αυτό που κρατώ από τη γιορτή είναι το γέλιο των γονιών. Έπρεπε να βρουν τη φράση ¨καλά Χριστούγεννα σε όλους» μέσα από το θεατρικό μας «η Χριστουγεννιάτικη Αλφαβήτα», κρατούσαν τα σποράκια από ένα γραμματάκι και το καθένα όταν έφτανε η σειρά του έλεγε το γράμμα και κάτι σχετικό Κ οι Κουραμπιέδες της γιαγιάς, Γ η γέννηση του Χριστού…. Τέλος πάντων με τον τρόπο μου βοήθησα τους γονείς να βρουν την ευχή και ήταν αυτός ο τρόπος που τους έκανα να γελάσουν.

Τι όμορφο που είναι να γελούν οι ανθρώποι. Μερικές φορές δεν το πετυχαίνω και γελούν από ευγένεια, όμως όταν το γελιο τους είναι πραγματικό φεύγει τόσο μα τόσο το προσωπό τους.

Ήθελα να φέρω φωτογραφίες, από τις καλές που βγάζει το παλιό μου παλτό, αλλά δεν τις έχει στείλει, και αν είναι να περιμένω θα περάσουν τα Χριστούγεννα.

Σε αφήνω τώρα, να φέρω τις φωτογραφίες.

Αυτή είναι μια ζωγραφιά της Ελλα που μου αρέσει πάρα πολύ, τη στείλαμε στην Ελλάδα μάζι με άλλες…

Τα παιδιά τα έντυσα δωράκια, εδώ από την πρόβα, στη γιορτή φορούσαν όλα ασπρη μπλούζα

Αυτες είναι οι μικρές πινακίδες με το γραμματάκι που κρατούσε κάθε παιδί στη γιορτή..

και αυτό είναι και να φέρω και ένα τραγούδι άσχετο που μου αρέσει αυτό τον καιρό.

Καληνύχτα Μορεάλη μου

Στην Ελλάδα έκλαψα.

Γνωρίζαμε από την αρχή πως αυτό το ταξίδι μας στην Ελλάδα θα είχε μια διαφορετική φόρτιση. Τόσο για μένα όσο και, για πολύ περισσότερο, για το παλιό μου παλτό, ο γάμος του Ντορόν ήταν η πρώτη μας σφαλιάρα. χαχαχαχα Ήταν ο πρώτος γάμος ανιψιάς-παιδιού μας.

Θεματικό αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα λοιπόν. Όλη η προετοιμασία του ταξιδιού είχε να κάνει με τον γάμο, βασικά με το αν θα καταφέρουμε να είμαστε στο γάμο. Σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας είχαμε μοιράσει με το παλιό μου παλτό το άγχος.

Στην είσοδο του σπιτιού περιμένοντας το ούμπερ για να μας πάει στο αεροδρόμιο, με τις βαλίτσες σε στάση προσοχής, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, θυμάμαι τη χαρά μου, τα είχαμε μελετήσει όλα με ακρίβεια. Ξέρεις, το δικό μου παιχνίδι απόδειξης πως όλα έχουν προβλεφθεί, είναι αυτή η αταξία, να έχω φροντίσει μέχρι και τα ίδια ρούχα να φοράμε στο ταξίδι. χαχαχα Σαν δίδυμα αδέλφια, ίδια χρώματα στα ρούχα, ίδια παπουτσάκια χαχαχα Τρελαίνομαι για αυτό το παιχνίδι. Μπλέ μπλούζες, γκρι παντελόνια και όμοια παπουτσάκια 🙂 και … Φωτογραφίζονται, γελούν, σκορπούν λάμψη γύρω τους, στην είσοδο του σπιτιού, στο αυτοκίνητο, στο αεροδρόμιο, πεταχτά φιλιά, ματιές που στάζουν μέλι, λίγη γκρίνια και πολύ αγάπη… Τι φάγαμε στο καφέ που κάτσαμε πριν μπούμε στο αεροπλάνο, δεν θυμάμαι… Θυμάμαι όμως τις φωτογραφίες που βγάλαμε με φόντο το αεροπλάνο που θα μας πετούσε μέχρι την Ελλάδα. Εννέα ώρες ταξίδι, με μάσκα. Απογείωση από Μόντρεαλ, Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 5 και 20 το απόγευμα και προσγείωση Αθήνα Παρασκευή 9 και 30 πρωί. Θολώνει το μυαλό, το κορμί χάνει τον ρυθμό του, ζεσταίνεται όμως από τις αγκαλιές, τα φιλιά… 3 κουκλάρες ανηψιές, η αδελφή του, και η πρώτη συνάντηση με τον Κωνσταντίνο. Γεύση από τσιγάρο ελληνικό, και ένα στρωμένο τραπέζι έτοιμο να μας περιμένει, με ένα σωρό καλούδια φτιαγμένα από τα χέρια της Σήλιας. Έλαμπαν τα ματάκια της όταν πρόσφερε σε δίσκο με κάθε μεγαλοπρέπεια το αγαπημένο βούτυρο του θείου και νονού της. Και σίγουρα δεν ήταν το βούτυρο, τα καλούδια, ήταν η προσμονή της και η χαρά της.

Ζαλισμένοι απ΄ το ταξίδι, σε ένα τραπέζι όλοι καθισμένοι, ακούγαμε για τον γάμο, για διάφορες λεπτομέρειές. Φιλιά και άλλα φιλιά, κυρίως σφιχτές αγκαλιές Τα είχαμε καταφέρει, ήμασταν συνταξιδιώτες μέλη της οικογένειας της νύφης στην τελευταία εβδομάδα προετοιμασιών.

Προσπαθούσαμε να τα συνδυάσουμε όλα. Η κατασκευή των μπομπονιέρων ήταν ένα μικρό παζλ που λύθηκε και διάφορες λύσης στιγμής απ όλους μας. Δεν είναι και ότι καλύτερο να ανακαλύπτεις πως τα γυάλινα μπουκαλάκια ήταν μέσα στη σκόνη και κάπως έπρεπε να πλυθούν αλλά και να στεγνώσουν καλά πριν μπουν τα κουφέτα μέσα. Στήθηκε σαν μικρή βιοτεχνία και έπεσε γέλιο ευτυχώς είχαμε το ελεύθερο να τρώμε κουφέτα. Έτσι, μπορεί οι δύο μπομπονιέρες που έφερα στο Μοντρεάλ, να έχουν ακόμα τα κουφέτα τους αλλά έχουμε φάει πολλά κουφέτα του γάμου, τόσο πριν όσο και μετά!

Επίσης, ο θείος Πάρης εξ Μοντρεάλ, είχε το μοναδικό προνόμιο να είναι ο μόνος άντρας που παρακολούθησε την τελευταία πρόβα νυφικού, νυφικό που το κουβάλησε με την υπερηφάνεια σημαιοφόρου σε παρέλαση στην Ερμού και μέχρι το αυτοκίνητο. Ένας άντρας με τα 4 τέσσερα κορίτσια του. Γυάλιζαν τα μάτια του από την ομορφιά της νύφης, είχε και αποκλειστικές φωτογραφίες,

Η μεγάλη αποκλειστικότητα όμως είναι το χορευτικό και συγκεκριμένα οι πρόβες του. Μιλάμε για ένα χορευτικό πέντε ζευγαριών (ανάμεσα τους το ζευγάρι γαμπρός-νύφη), ένα ποτ πουρί τραγουδιών σε τσατσα, τολμώ να πω κάπως πολύπλοκο, λίγο δύσκολο και πολύ όμορφο, Αυτό το χορευτικό ήταν για τη δεξίωση μετά το γάμο και λίγο αργότερα από το πρώτο τραγούδι του ζευγαριού. Δεν υπήρχε χρόνος για παραπάνω από δύο πρόβες. Το παλιό μου παλτό εκτελούσε χρέη κριτή-θεατή αλλά και οπερατέρ, ενώ εγώ περισσότερο κριτή… Η συγκίνηση όμως, αυτή που μας έφερε πολλά πολλά δάκρυα, ήταν το ταγκό που ακολουθούσε μετά το χορευτικό και φυσικά από το ζευγάρι. Πρόβα θα μου πεις, δύσκολες φιγούρες που το έφταναν στο όριο των επαγγελματιών, ένας Νίκος που ζητούσε από την Ντόρα να τον αφήσει να οδηγήσει, και μια Ντόρα να προσπαθεί να βρει τον τρόπο να μην οδηγήσει μεν άλλα,,,, ρε παιδί μου αφού δεν ξέρεις που παν τα τέσσερα και μου ζητάς βοήθεια. Χόρευαν στην πρόβα και η ομορφιά τους, ζέσταινε την καρδιά μου, χόρευαν ταγκό και τη σκέψη μου γέμιζαν χιλιάδες εικόνες και μοναδικές στιγμές του μελλοντικού τους βίου, εκεί που θα ζωντάνευαν οι πραγματικές κινήσεις τους… Πρώτο έβαλε τα κλάματα ο θείος, μετά ο πατέρας και σχεδόν ταυτόχρονα μαζί τους και εγώ….

Στο κρεββάτι της Πέμπτης τα πράγματα ήταν πιο απλά, αρκετό γέλιο, ποτάκι, λίγο βαρέθηκα και αρκετά μου άρεσε αυτό το έθιμο του υποψήφιου γαμπρού που μέσα στα νεύρα ξεστρώνει το κρεββάτι γιατί δεν του αρέσει όπως το έστρωσαν … και πάλι απ την αρχή χαχαχαχα η Ντόρα μας έλαμπε μέσα σε ένα τέλειο φορεματάκι 🙂

Την τελευταία νύχτα πριν από το γάμο επέστρεψα στα νιάτα μου… Καντάδα, ο γαμπρός ήρθε για καντάδα, με τον κουμπάρο μαζί… θυμάσαι μικρή μου ξανθιά, όπως ο πατέρας της Ντορόν που έκανε καντάδα στη μαμα της μια μέρα πριν το γάμο, αναβίωση του ίδιου παιχνιδιού…. θα γράψω άλλη φορά για αυτή τη σκηνή…

Όλα ήταν έτοιμα, μονοδρομος ο γάμος…. Η ημέρα του γάμου ήταν μια τρέλα. Κάποιοι συγγενείς, η θεία μου πολύτιμη παρουσία για μένα… τι να σου γράψω τώρα; Θυμήσου μόνο τη στιγμή που κατέβαινε αυτή την όμορφη στολισμένη σκάλα,

για να μπεί μαζί με τον πατέρα και την μητέρα της στο νυφικό αυτοκίνητο…

, είχαμε σχέδιο ποιος πώς θα ακολουθήσει, πότε και με ποιο τρόπο θα φτάσουμε στην εκκλήσια, είχαμε την τιμή να μεταφέρουμε τις δύο αδελφές πανέμορφες συνοδοί της νύφης. Ουφ… τα καταφέραμε, αυτό έχω να πω μόνο… Ωραία η τελετή, ωραία η δεξίωση που ακολούθησε πολύ συγκινητική η στιγμή της τούρτας, αχ το ζευγάρι διάλεξε αυτό το τραγούδι αχμμμ συγκεκριμένα

αυτό

και αυτό

και το παλιο μου παλτό τους τα πάντρεψε σε ένα…. τόσα αρμονικά δεμένο όσο εύχομαι να είναι και η ζωή τους…

όσο για σένα, περήφανε θείε και εκπληκτικέ μάγε της ζωής μου, εσύ που έγινες σε αυτό το γάμο εργάτης, κούριερ, οπερατερ, οδηγός, φωτογράφος …. και μου έδωσες τη χαρά για μια φορά ακόμα να σε θαυμάζω ως το μέγα αρσενικό της ζωής μου…

αυτό… αυτό που ακούγαμε, μέσα στο αυτοκίνητο κάνοντας βόλτα στο κέντρο του Μοντρεάλ πριν φύγουμε για Ελλάδα