Να πάρω μια ανάσα

Να πάρεις μια ανάσα, σε αφήνω. Άλλωστε εδώ έρχεσαι πάντα ως ξανθιά θεά για να κρυφτείς και να ξεκουραστείς.

Αλήθεια όταν σου μιλούν τα δάκτυλά μου παίρνει μια ανάσα το μυαλό(?) μου, Όμως το μυαλό (?) δεν πάει και πολύ καλά νομίζω. Σε όσα θέματα κατέχω κυλά γρήγορα, υπάρχει δημιουργικό άγχος.

Τα προβλήματα ξεκινούν όταν δεν ξέρω που πάνε τα 4 … αγριεύει η σκέψη μου και όλο φτιάχνει σενάρια διαχείρισης που σαφώς καταλήγουν σε ανασφάλειες, φόβους, φοβίες … η απλή αποτυχία φαντάζει τέρας έτοιμο να με κατασπαράξει λες και κρίνεται η ζωή μου… Γύρω μου φωνούλες φίλων, αγαπημένων προσώπων, του παλιού μου παλτού… όλες επαναλαμβάνουν το ίδιο εμψυχωτικό μήνυμα «θα τα τα πας μια χαρά, είσαι ικανή κλπ» και έτσι το τέρας γιγαντώνεται….. και ο πανικός χτυπά την πόρτα, μαζί με την αίσθηση πως… έφτασε το τέλος….

Πιο τέλος όμως … απλά μιας αποτυχημένης προσπάθειας. ε και ? ναι αλλά αν πετύχω θα και θα…. αρχίζουν τα όνειρα, αρχίζουν τα σχέδια, αρχίζουν τα σενάρια διαχείρησης φτάνω στο που πάνε τα 4 …. φάλλος κύκλος …

Ένα νέο ξεκίνημα λοιπόν, στο οποίο δεν ξέρω που πάνε τα 4 Όλα ξεκίνησαν όταν χτύπησα την πόρτα της Λεξόκειδης …. και πετάχτηκαν παιχνίδια με λέξεις αγγλικές, ελληνικές, ανθρώποι οργανωμένοι και ένα σωρό άγνωστες διαδρομές…και τεστ οδήγησης σε άλλα κόλπα… Δεν μπορείς όμως σε έναν γέρικο σκύλο να διδάξεις νέα κόλπα

Ένα πράγμα θα σου πω αγαπητό μου εξοχικό: Την Δευτέρα ξεκινώ … ένα μήνα θα τα κάνω σκατά! Το θέμα είναι αν θα καταφέρω (στην εκπαίδευση δεν τα κατάφερα) να το διασκεδάσω, να γίνω ανεύθυνη, χαλαρή… ήρεμη… με όλους μα όσους αγαπώ να μην έχουν καμία μα καμία προσδοκία από μένα … και κυρίως αυτή η πουτάνα η συνταγματάρχης της Στελθ …. που ενώ κατοικεί μέσα μου, δεν την ξέρω καθόλου, ξεροκέφαλη, εγωίστρια, επιμένει να πολεμά και να δίνει διαταγές ακόμα και όταν η μάχη είναι χαμένη….και εδώ φαύλος κύκλος μη σου πω και φαλλός και τρομάξεις….

Σε άλλα νέα έχω πολλά να σου γράψω…

Βόλτες αγαπημένες με το παλιό μου παλτό και μια καινούρια κατάκτηση περίπτερου ναού

Αποφοίτηση των σπορακίων μου 🙂 Τι τράβηξαν όλη τη χρονιά από μένα !!!

Τα σποράκια μου! Αλέξανδρος, Δωροθέα, Νίκος με τα μπλε! Σωκράτης, Λέανδρος, Τζέιμς με τα πράσινα! Το κόκκινο δικό μου παράσημο Τα είδα από κοντά με γέμισαν με δώρα, με αγκάλιασαν !!!

Τι χρονιά και αυτή! Διαφορετική χρονιά, που φέτος μου έμαθε… για να πω την αλήθεια και τι δεν μου έμαθε! Κάθε Σάββατο, σε κάθε μάθημα είχα να πολεμήσω και να νικήσω τον δράκο της ψυχρής οθόνης για να φτάσω, στο χαμόγελο τους, στη δημιουργικότητα τους, στη σκέψη τους και να κερδίσω την προσοχή τους και …το γέλιο τους. Στόχος να αγαπήσουν τα Ελληνικά. Ευτυχώς σε αυτή την προσπάθεια είχα συμμάχους τα ίδια τα παιδιά και την Ελληνική γλώσσα. Δεν ξέρω αν θα με πιστέψει κανείς αλλά τα παιδιά τρελαίνονται να μαθαίνουν ελληνικά. Η ελληνική γλώσσα, με ένα μαγικό τρόπο, ενώνει την ανθρώπινη σκέψη με την καρδιά με σκοπό την Ψυχαγωγία.

Αααα ναι και είχα και μια πληρωμένη απάντηση σε μια γυναίκα που την έχει πάρει η κάτω βόλτα της έπαρσης … Πολλοί πιστεύουν πως οι συναισθηματικοί άνθρωποι όπως εγώ, όσο επιμένουν να λειτουργούν με το συναίσθημα γίνονται όλο και πιο αδύναμοι… Ίσως κάπου έχουν δίκιο… δεν πρέπει όμως ποτέ να υποτιμάμε το ταλέντο τους στο να πετυχαίνουν διάνα ….

Να το βέλος χεχε

«Σε άλλα νέα άρχισε το τρολαρισμα πάλι αυτό που στέλνει ανθρωπους στα νοσοκομεία με άδικα, ανούσια, χυδαία χτυπήματα κάτω από τη μέση. Επικοινωνιακό ξεκατίνιασμα με τοξικό αρνητισμό  και στόχο «ας δημιουργήσουμε ένα χάος εκεί που δεν υπάρχει για να νιώσουμε ρε παιδί μου τη βασιλεία του λιονταριού στο αίμα μας »  τσόκαρα που σέρνονται με πανάκριβες τσάντες που δανείστηκαν ως δήθεν ινφλουενσερ, τρολάρουν για τις επιδείξουν και να κερδίσουν μήπως και καταφέρουν να πουλήσουν κανένα χαϊμαλί»
Το παρόν κείμενο είναι φανταστικό (από κάθε άποψη) τρολάρισμα !!! οποιαδήποτε σχέση με πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς τυχαία.»

Μόνο που βρήκε ακριβώς το στόχο του, την έπαρση της συγκεκριμένης γυναίκας …

Αυτά … σε αφήνω Μορεάλη μου, σε παρακαλώ κάνε με αναίσθητη με αυτή την νέα προσπάθεια…..

Με το κρύο του Φθινοπώρου

Περνούν οι εποχές

Είπα να ξεκινήσω να γράφω στο εξοχικό του μυαλού (?) μου με μια γενικότητα. Ενας όμως από τους λόγους που μου αρέσει να γράφω σε ημερολόγια είναι πως η γραφή δεν ακολουθεί κανόνες. Ανοίγω ένα συρτάρι συναισθημάτων, η σκέψη διαβάζει τα δάκτυλα τρέχουν, ο κέρσορας σταματά να αναβοσβήνει και πιάνει δουλειά.

Να προλάβω! Αυτό νιώθω εδώ και πολύ καιρό. Δεν θυμάμαι από πότε ακριβώς. Σίγουρα από το Σεπτέμβριο. Φτάσαμε τέλος Οκτωβρίου Το δέντρο αγκαλιάζει το μπαλκόνι μου, αποφάσισε να αφεθεί … παραδωθεί στην γυμνια Είναι από τα τελευταία της πόλης.

Κλέβω στιγμες σε φωτογραφίες από την πόλη,

από μια μικρή εκδρομή

Ενας ακόμη περίπτερος ναός..

δικός μας, σφραγισμένος με το φιλί μας ακριβώς στο κέντρο του.

Ξέρεις δουλεύεις παρα πολλές ώρες, προσπαθείς να προλάβεις μια καταστροφή… τρέμω μην μου πάθεις κάτι … ξέρεις λατρεύω που αφήνεις δίπλα στο νεροχύτη την κούπα του πρωινού σου καφέ… αργότερα μέσα στην ημέρα πριν την μαζέψω γεύομαι τις τελευταίες γουλιές που έχεις αφήσει … αλλοίμονο, κάποιες μέρες δεν σε προλαβαίνω και την έχεις βάλει στα απλυτα…

Πόσο γέλασα με αυτό το σκυλάκο, αλλά και τον ιδιοκτήτη του που δεχτηκε να τον φωτογραφίσω

αλλά και αυτός ο μικρός φίλος του δάσους μου εκλεψε την καρδιά χωρίς καν να το καταλάβει

Ο Οκτώβριος της Μορεάλης γεμίζει όπως όλος ο Καναδάς με κολοκύθες και άλλες κολοκύθες …

και … το βάζο μου με φύλλα από το πάρκο

halloween καταστάσεις … και προσπαθώ ακόμη να προλάβω να ξεφύγω

και και πεινασμένα σποράκια σε μαθήματα μέσω κάμερας, για αυτά θα σου γράψω άλλη φορά….

αύριο 31 Οκτωβρίου ένα ακόμη μάθημα και μετά θα πάω να τα γνωρίσω από κοντά, ένα ένα έξω από το σπτίτι τους επίσκεψη… με το γνωστό πορτοκαλί χαρούμενο καπέλο της μαγισσας … και το χαμόγελό μου, φυσική παρουσία που την έχουν ανάγκη για να καταλάβουν πως είμαι άνθρωπος και όχι οθόνη.

ε θα τα γλυκάνω και όλας με δωράκια

Σπονδή στον Αύγουστο 2020

Και πάνω που ήθελα να γράψω για έναν κύκλο, μια περιπέτεια που έληξε με επιτυχία, φουντώνει ξαφνικά ένας καυγάς. Δύσκολοι οι καυγάδες ζευγαριών που γνωρίζονται και παραμένουν ερωτευμένοι για 40 χρόνια. Ξεστομίζουν διαβολικές σχεδόν θανατηφόρες εκφράσεις.

Ξεπρόβαλε η φίλη, αυτή ντε η ακραία,….. αυτή που αν την αφήναμε θα επέλεγε να πάει στο μπάνιο και να κατεβάσει ότι βρει σε χάπια…. ας πούμε ευτυχώς, την οδηγούν άλλες φίλες μέσα μου … την οδηγούν στο ξέσπασμα δακρύων, στην απάθεια της Στελθ, στην μικρή ξανθιά θεά που έρχεται εδώ να γράψει….

Μια σχιζοφρένεια την διακρίνω. Για όσους δεν με ξέρουν ίσως να με χαρακτήριζαν νευρωτική, τρελή, αυτοκατοστροφική. Όλοι κάπου έχουμε την πετριά μας και εγώ όταν έρχεται η λογική μπορώ να πω  πως με χαρακτηρίζει ως louser για όλα όσα θα μπορούσα να αξιοποιήσω αλλά δεν …

με μια φράση θέλω να πω πως είμαι ένα Δυσκίνητο Καράβι που με τα χρόνια το σκαρί του γεμίζει τρυπούλες  και μπάζει σταγόνες από παντού… και όλο και βαραίνει…

Δυσκίνητη ναι αυτό είμαι …

………..

Έκλεισε λοιπόν ο κύκλος την περιπέτειας  με πολύ θετικά αποτελέσματα για την υγεία του…

Από φθινόπωρο σε φθινόπωρο κάναμε  τις ζόρικες πίστες απλές βόλτες, και τις καθημερινές μικρές απολαύσεις τεράστιες οάσεις ξεκούρασης.

Έγιναν μέσα στο μυαλό μας  σπουδαίες πηγές δύναμης, οι βόλτες με το αυτοκίνητο σε κοντινούς προορισμούς. Ίσως και αυτή να είναι η δύναμη του δυσκίνητου … η αύρα ηρεμίας και σιγουριάς της απλής κίνησης ακόμα και αν δεν υπάρχει ηρεμία ακόμα και αν η σιγουριά είναι τόσο άθραυστη στο βάρος του φορτίου, του άγνωστου προορισμού, του σαθρού εδάφους.

και εκεί στην ουρά του γαϊδάρου, εκεί που φοβάσαι να πιστέψεις πως η επιλογή να αφήνεις τη ζωή να σε οδηγεί χωρίς να την βιάζεις εκεί που αρχίζεις να νιώθεις όλα και πάλι πήγαν πολύ καλά, εκεί να …

Αρκεί ας πούμε, μερικά ψωμάκια τυρί και ζαμπόν από το σούπερ μάρκετ μαζί με την ιδέα να βρούμε ένα ξεχωριστό σημείο για να τα φάμε μέσα στο αυτοκίνητό.

… και η μικρή εξερεύνηση οδηγεί σε ένα νησάκι που κάποιος κάπου κάποτε το έκανε κάτι …

και ο χώρος στάθμευσης μας αποκαλύπτει ένα περίπτερο ναό.

Ο νόμος είναι νόμος, ακόμα και με την πληγή ανοιχτή, ακόμα και αν τα σύννεφα απειλούν για μπόρα….

πρέπει να κατακτηθεί με ένα φιλί ακριβώς κάτω από το κέντρο του…

έφυγε το σήμα στο σύμπαν, είναι δικό μας είσαι καλά ανήκει στην συλλογή μου …

Από Σάββατο σε Σάββατο.. στην ουρά του γαϊδάρου και με την πανδημία να εκφοβίζει τις μεγάλες συγκεντρώσεις…. τσουπ τα γενέθλια μου να αποζητούν την χαρά του μοιράσματος μιας τούρτας.

Σάββατο 15 Αυγούστου…

Φύγαμε για το εξοχική κατοικία της Νεράιδας της λίμνης

Λίγα λουλούδια από τον κήπο το δώρο μου…

τα 55 χρόνια μου ξαπλωμένα σε νοστιμότατη τούρτα…

παρέα … στο σβήσιμο της ημέρας… μια χούφτα άνθρωποι γύρω από ένα υπαίθριο τζάκι…

πεφταστέρια, ευχές… και κάπου βαθιά κρυμμένη η ανάγκη να σφιχτά αγκαλιάσω, αδελφή, κολλητούς, ανίψια που ζουν σε χώρες μακρινές όπως η Αγγλία και η Ελλάδα …

Καληνύχτα με φοβάσαι δεν σε ξέχασες κάνεις…

ααα ξέχασα να γράψω πως ήρθε και ένα κολιμπρί, να μου ευχηθεί και να με αφήσει να το θαυμάσω το έχω σε βίντεο άλλα δεν μπορώ να το φέρω εδώ…

Σεσημασμένοι «Σουκουτσαρκαδώροι «

και που λες και που λες φυσάει σήμερα Οι κλέφτες της φύσης κάνουν πάρτι. Έτσι και αλλιώς δεν γνωρίζουν από πρόστιμα. Και για νόμους έχουν μόνο την προίκα του ενστίκτου που το έδωσες η φύση.

Κλέφτες και εμείς, εγώ κατά κύριο λόγο αλλά και το παλιό μου παλτό. Σεσημασμένοι, γνωστοί με το όνομα οι «Σουκουτσαρκαδώροι «, χτυπάμε κάθε Σ/Κ σε μέρη που μας επιτρέπει, ο νόμος, η τσέπη, οι αντοχές… λεία μας ότι χορταίνει τις αισθήσεις μας.

Φυσάει, φυσάει δυνατά, που σημαίνει πως αυτό που φυλάκισα έχει πια καβαλήσει το Φφφφ και κάπου πετάει …

Φυσικά και ο μεγάλος κουρσάρος είναι το παλιό μου παλτό. Με βουτά από το χέρι, με βάζει στο αυτοκίνητο, διαβάζει έναν χάρτη, όπου του κάτσει η ματιά φρενάρει και ξεκινάμε την έρευνα για τους θησαυρούς .Το προ προ ΣΚ πρώτη φώναξα , εδώ εδώ !!!

Φυσικά η επιγραφή δεν είχε κανένα ενδιαφέρον, με ξέρεις! Ναι πως το κατάλαβες; Περίπτερος Ναός, προκλητικός, μου έβγαλε τη γλώσσα!

Δεν ήξερα πως υπάρχει με άσπρο τρίχωμα. Πως σε λένε;; «Σκίουρο Αλπίνο» μου απάντησε και στη φωνή του ένιωσα το δισταγμό από την έκπληξη της εμφάνισής του. Συγγνώμη δεν σε κατακρίνω, απλά μου κάνεις εντύπωση. Έτσι ένιωσα μια φορά και εγώ όταν περπατούσα σε μια περιοχή της Νέας Υόρκης που έμεναν μαύροι, ξαφνικά μια αφράτη άσπρη άσπρη και ξανθιά … ξέπλυμα-αλπίνο….ένιωσα βλέμματα να με καρφώνουν άγρια, άλλα να σου πω ούτε που μου πέρασε από το μυαλό πως η αστυνομία θα με προστάτευε. Όπως και να το κάνουμε σε μια πόλη που όλοι έχουν όπλα, ο άοπλος ίσως είναι ο μόνος που θα γλυτώσει εκτός βέβαια αν τον χτυπήσει αδέσποτη. Γενικά η ατμόσφαιρα έχει γεμίσει με αδέσποτες ! Οι περισσότεροι διαθέτουν όπλα και αναζητούν λαίμαργα την ευκαιρία για να δρέψουν

Ουπς ξέφυγα. Το μόνο που έχω να σου ανακοινώσω κύριε Σκίουρε Αλπίνε είναι πως σε λίγα λεπτά αυτός ο περίπτερος ναός θα μου ανήκει!

Ενα σήμα στο σύμπαν θα στείλουμε και θα κατοχυρωθεί στην ύπαρξή μας. Αρκεί να σταθώ  ακριβώς στο κέντρο όταν με φιλά, απαλά στα χείλη ξανά και ξανά μέχρι χαθεί ο χρόνος, ώστε να φεύγει το σήμα στο σύμπαν…

… ακούω ότι  μου λες… αλλά τα ίδια και τα ίδια! Που είναι η είδηση. Αμ την έχασα στην επιστροφή… Κοίταζα τις φωτογραφίες και δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφία το τεράστιο κόρακα που τσιμπολογούσε, στη μέση της διασταύρωσης, τη σχεδόν σαπισμένη σάρκα ενός σκίουρου, θύμα της βίας των αυτοκινήτων.

Πόσο περίεργο, ο κόρακας σταμάτησε σχεδόν την κυκλοφορία.

Είναι ανάγκη να σου φέρω εξοχικό του μυαλού μου και το προηγούμενο ΣΚ. Έρχεται το επόμενο, δηλαδή τώρα κτυπά το κουδούνι. Πριν το ντριν

ΣΚ λοιπόν πρώτο Ιουνίου. Η βροχή με τον ήλιο στον ουρανό. Φλέρτ στο φλέρτ την κατάφερε ο μπαγάσας και άνοιξε τα τσουμπωτά της σύννεφα. Έτσι και εμείς στην διαδρομή αλλάξαμε σχέδια διαφυγής και …

Δεν είναι άλογο είναι Αγάπη! Και αγάπη είναι να κάνει δύο φορές τον κύκλο μια μικρής πλατείας με το αυτοκίνητο για να προλάβω να βγάλω το άλογο !

Φυσικά και δεν κατάλαβα ούτε μπόρεσα να βρω για πιο λόγο αυτός ο πλαστικός Πήγασος κοσμούσε την μικρή πλατεία….

Επίσης, μπορεί η ματιά μας να συνέλαβε ένα μονοπάτι δίπλα σε συνοικιακό δρόμο, να γουργούρισα λίγο στο όμορφο λουλουδάκι κοντά στο πεζοδρόμιο

Τι όμορφο που είσαι αλήθεια ….

.. όμως δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως ξαφνικά θα περνούσαμε σε έναν φιλόξενο κόσμο δάσους …

που θα κατέληγε σε μια παραλία, ένα μικρό κόλπο….

 

για να συνεχίσει παράλληλα … με το ταξιδιάρικο νερό …..

Περπατούσαμε, ήρεμα, φιλιόμασταν και κλέβαμε, οξυγόνο και διακριτικές παρουσίες ανδρών που ψάρευαν με καλάμι …

Μας αγκάλιασαν τα δέντρα με τα κλαδιά τους, και τα φύλλα μας ψιθύριζαν μυστικά του αέρα ….. Η ηρεμία ήταν διάχυτη, ένα δάσος που αγκάλιαζε με αγάπη όσα παιδιά δέντρα του δεν άντεξαν τη λύσσα του χειμώνα…

Όσα δέντρα ριζώνουν στις όχθες παλεύουν κάθε χρόνια με τα φουσκωμένα νερά. Διεκδικούν την ιδιοκτησίας του δάσους Χρόνια αντέχουν μέχρι που φτάνει η στιγμή …. Θαυμάζω τις απίστευτα τεράστιες ρίζες … και όμως δεν άντεξαν χωρίς το έδαφος… «οι ρίζες θέλουν έδαφος» αυτό είναι το συμπέρασμα και ότι κατάλαβες κατάλαβες…

Θα μπορούσαμε να περπατάμε και άλλο και άλλο, ο τεράστιος κορμός μας έβαλε σε σκέψεις …

ήταν και η μία … δυο ξεχασμένες σταγόνες…

ααα ναι ήταν και το ξωτικό που μου τράβηξε την προσοχή … καθώς έδεσε μέσα στο τόσο πράσινο την κόκκινη κορδέλα του….

και στην κορυφή του τόσο ταπεινού μικρού κορμού … να και το κουδουνάκι ντιν ντιν.. «να γυρίσετε σιγά σιγά, μόνο μην ξεχνάτε να κάνετε στάσεις στο μονοπάτι μας … το δάσος χρειάζεται τα φιλιά σας, τα πειράγματα σας, τις αγκαλιές σας όπως εσείς χρειάζεστε το οξυγόνο! » μου ψιθύρισε το καμπανάκι …

επιστροφή…. με όλα όσα υποσχέθηκα στο κουδουνάκι του ξωτικού … χαρά που πήρε! Μέχρι και το μάτι μου έκλεισε από το σπίτι του…

και με αυτά και αυτά και άλλα πολλά φτάσαμε πάλι στην είσοδο του δάσους…

…. όταν με χαϊδεύουν απαλά νιώθω πως είναι σαν να με αποδέχονται ως μαγισσούλα, έστω και ξιπασμένη, γι αυτό άφησα τελευταία αυτή τη φωτογραφία ….

Έφτασε αυτό το ΣΚ 🙂

Στο χαμόγελο του Μεγάλου Πνεύματος :)

Η πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου έχει την ευωδιά αργίας, άρα εκδρομή με διαμονή. Ο Σπούξης που έχει και βάρκα (?) τα καλοκαίρια μένει αγκαλιά με το Κρινάκι του στην λίμνη winnipesaukee που σημαίνει ¨»Χαμόγελο του Μεγάλου Πνεύματος» Οταν λέμε λίμνη εννοούμε 34 χιλιόμετρα μήκος με 264 νησάκια! Σίγουρα δεν σου δίνει κανένα δικαίωμα να την πεις νερόλακκο!!! Εκτός από την βάρκα (?) που την δένει σε μια μαρίνα κλαμπ, έχει και ένα δωμάτιο νοικιασμένο ..Να φέρετε και σεντόνια!

Χώσαμε στους σάκους μας σεντόνια, πετσέτες, μια αλλαξιά ρούχα, βρακάκια, μαγιό και την βροχή… Παίξαμε τα αγαπημένα μας παιχνίδια διαδρομής και μετά από 4 ώρες βρεθήκαμε βραδάκι …μέσα στο σκάφος του Σπούξη μου.

Σε μπλε πλαστικό ποτήρι χώθηκαν παγάκια- όνειρα και σχέδια για τον χειμώνα, λεμονάδα- αποχαιρετισμός με την φρεσκάδα των καλοκαιρινών διακοπών στην Ελλάδα, και …. οινόπνευμα- αντισηψία των πληγών που αφήνει η απώλεια …

Άδειαζαν και γέμιζαν τα ποτήρια μέσα στο μπλε σκοτάδι της βάρκας με ήχους τραγουδιών που αγαπήσαμε …  Έτσι έχουμε συνεννοηθεί με τον ξάδελφό μου, ένα ραντεβού να τα πιούμε για την απώλεια του Σκούξη. Μυστικά ξέρουμε και οι δύο, σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον, πάντα θα δηλώνουμε παρών σε αυτό το ραντεβού χωρίς ποτέ να κλείσει η πληγή. Είναι ραντεβού φροντίδας, μη και αρχίσει να σαπίζει και μολυνθεί η σκέψη… Ο πόνος είναι διαφορετικός όταν η πληγή είναι καθαρή. Δεν βρωμάει, δεν τρέχει αρρωστημένο πύον, μόνο μένει πάντα ανοιχτή, πάντα καθαρή και πονάει… και μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο αυτό.  Απλά πράγματα….  ουπς ξέφυγα!

Μέθη και όμορφα πυροτεχνήματα ζωής στις όχθες της λίμνης, στα υγρά μάτια, στη τρυφερή αγκαλιά των δύο πιο δυνατών σερνικών της ζωής μου. Είχαμε και το λίκνισμα της δεμένης βάρκας(?) που ξεκουράζεται και αναζητά ταξίδια… Το κατάλευκο και φωτεινό Κρινάκι  πάντα εκεί να μας φροντίζει, να χαμογελά και να προσπαθεί με περίσσια τέχνη να καταλάβει τα αγγλικά μου.

Το δωμάτιο φιλόξενο, το κρεββάτι αναπάντεχα νανουριστικό… η τουαλέτα έξω και κοινόχρηστη! Άγχος για τα τσισάκια μου…πάντα σηκώνομαι την νύχτα…

Το μαύρο μακρύ νυχτικό μου, με την τόσο όσο δαντέλα του,  χάιδευε προκλητικά  το υγρό χορτάρι και αναστέναζε σε  μυστικούς ηδονικούς χορούς ξωτικών μέσα στην ομίχλη της νύχτας! Εκλιπαρούσε η λίμνη να βουτήξω μέσα της, θα έβαζα σε μπελάδες πολλούς αν το έκανα, αν και είχα εμπιστοσύνη στο κολύμπι μου. Το ήθελα τόσο μα τόσο αλλά θα με θεωρούσαν ψυχασθενή αν το έκανα! «Μα είσαι με τα καλά σου τι πήγες να κάνεις βραδιάτικα μέσα στη λίμνη?????» «Να κατουρήσω» θα τους έλεγα και θα με θεωρούσαν τρελή .. και όμως ανατρίχιαζαν τα σύννεφα καθώς η ψιλή βροχούλα άγγιζε τους γυμνούς μου ώμους, φαντάσου και όλο μου το κορμί … Δροσοσταλίδες γαργαλούσαν τα δακτυλάκια των ποδιών μου…..φαντάσου και όλο μου το κορμί … Ένιωσα την ηδονή του ξελαφρώματος καθισμένη σε μια λεκάνη. φυσιο-λογικό !!!

Το αποφάσισα, η τουαλέτα έξω από τη φωλιά έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, τόσο το βράδυ που σε καλεί σε μαγικά άγνωστα ηδονικά μονοπάτια, όσο και την αυγή που σε ξυπνά για να καλοδεχθείς ένα άκρως φθινοπωρινό βροχερό τοπίο λίμνης.

Ξυπνήσαμε νωρίς, μαζέψαμε τα πράγματά μας, και εξερευνήσαμε για λίγο την μαρίνα και το χώρο που μας φιλοξένησε…

Η βροχή μαζί μας, έπαιζε σε χαμηλές νότες στα κουπλέ. Στα ρεφρέν τα έδινε όλα με καταρρακτώδεις κορώνες.

Η αγριόχηνα ετοιμάζονταν για το πρωινό της μπάνιο στην άδεια παραλία αλλά …

την συνέλαβα την άτιμη… με το βλέμμα της σχεδίαζε χάρτες για την αποδήμηση της σιγά σιγά

Είχε φτάσει η στιγμή του καφέ, και της εξερεύνησης της λίμνης. Στην προκυμαία δεμένα όλα τα σκάφη

Το password είναι password και καλά θα κάνει να μείνει password για  να μου χαμογελάς με την παιδική σου αταξία και να ξεχνά η ματιά σου  τον κρυμμένο πόνο της απώλειας. Δεν θα το καταλάβω ποτέ!!! Θα μείνει έτσι το passoword να είναι passoword και θα εργασθώ σκληρά για αυτό.

Θα πάμε με το σκάφος σε άλλη όχθη να φάμε.. σχεδόν το μόνο σκάφος μέσα στη λίμνη. Τι σημαίνει βρέχει?, έτσι κάνουμε εμείς στο σόι μας …

Η πυξίδα με γαργαλούσε. Έλα να χαθούμε σε προσκαλώ, σε προκαλώ, φυσικά και μόνο αν καταφέρεις να με καταλάβεις…

Νερό παίρνουν νερό αφήνουν με καπετάνιο τον Σπούξη αργός και μεθοδικός… να του ζητήσω να γκαζώσει να σηκωθεί η μύτη στον ουρανό? μπα…Γαρυφάλλε … Προσοχή μην δημιουργήσουμε κύμα.

Είπαμε η συγκεκριμένη λίμνη είναι Λίμνη,! έχει κώδικα κυκλοφορίας σε στενάκια και περιπολία για την σωστή εφαρμογή ααα ναι έχει και βενζινάδικα !!!

Η λίμνη αχ αυτή η συγκεκριμένη λίμνη …. Όσο έβρεχε τόσο την ερωτευόμουν όσο την ερωτευόμουν τόσο προσκαλούσε το Δία μεταμορφωμένο σε βροχή να της κάνει έρωτα.. Γυμνή από κόσμο, με τις προκυμαίες άδειες να μετρούν την στάθμη της, τις αντοχές της, ..ήξερα πως όσο την προκαλώ τόσο δυνατός θα είναι και ο οργασμός που θα μου προκαλέσει…

Θα καταφέρω να φτάσω άραγε… λυσσασμένα με προκαλούσε με την καλλίγραμμη γύμνια του…

Στο παιχνίδι του φλέρτ, έπρεπε να περάσουμε από το στομαχάκι πρώτα, άρα να κουρσέψουμε.

Πλάκα μου κάνεις; Με δύο τόσο δυνατούς κουρσάρους πεινασμένους οι θησαυροί ήταν δεδομένοι, καλά κρυμμένοι σε γνωστό λημέρι…

Τα άψυχα στροβιλίζονται δίπλα μας για να τους δίνει πνοή η ψυχή μας παίζοντας μαζί τους. Απολαυστικό το κρασί, περισσότερο γιατί από την πρώτη στιγμή έπιασα με την άκρη του ματιού μου, με πόση αγάπη και χαρά το διάλεξε ο μικρός Σπούξης. Ήταν δικό του παιχνίδι, το ήξερα, του είχε δώσει νόημα και πνοή όταν το επέλεγε από τον κατάλογο, όπως ακριβώς τα παιδιά που μπαίνουν σε ένα κατάστημα παιχνιδιών. Η μικρή σφραγίδα χαμόγελου για την χαρά του που είμασταν εκεί και παίζαμε με τα παιχνίδια του.

Έτσι όταν θέλησε να μάθει πως παίζεται το παιχνίδι των άψυχων και πως φτάνουν τα μηνύματα στο σύμπαν, απλώς τον έβαλα να κοιτάξει μέσα από αυτό που ο ίδιος είχε διαλέξει -το λευκό φίνο κρασί – και περιέγραψα τις όμορφες ζωγραφιές που έβλεπα ουσιαστικά στα μάτια του…

Του μίλησα για το ευτυχισμένο μπουκάλι κρασί μέσα στον πάγο βολεμένο, σκεπασμένο με πετσέτα… Αδειάζει το «είναι» του στα ποτήρια και μας ευθυμεί …μας γεμίζει … και μετά μένει άδειο…

ποτέ μην πεις στο σύμπαν πως είναι άδειο… θα τρομάξεις με τον απέραντο χώρο που έχει για να απλώνει την ψυχή του… για εκείνον του μιλούσα μόνο που δεν το ήξερα ούτε εγώ ούτε εκείνος…. το κατάλαβα μετά όταν γέλασε μέσα από την καρδιά του… και τον άκουσε το σύμπαν

Η μυστήρια ομορφιά του τοπίου, η δύναμη της βροχής στο παιχνίδι του άσπρου-μαύρου, άντε καλά και η χαρά μου να μπει ένα τόσο όμορφο κομμάτι στη συλλογή των περίπτερων ναών μου, παρότρυναν  το παλιό μου παλτό να μου προτείνει να κάνουμε δικό μας με ένα φιλί στο κέντρο του…Περπατήσαμε τα δυο μας στην προκυμαία δεμένοι με πλεγμένα δάκτυλα για την μυστηριακή τελετή .. το παλιό μου παλτό με ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα…

Συγκλονιστικός περίπτερος ναός, ικανός να συλλάβει και να στείλει το μήνυμα της δύναμης του φιλιού μας, με τέλειο εξοπλισμό σκεπής

Ξεκάθαρες οδηγίες χρήσης στο κέντρο του στο πάτωμα …

και στην οροφή εσωτερικά …

Μέσα στο «χαμόγελο του Μεγάλου Πνεύματος» όμορφη που είναι η θέα…

και μετά και μετά .. πολλά πολλά ευχαριστώ και αγκαλιές … και επιστροφή, με καφέ, σαντουιτσ τραγούδια και βροχή πολύ δυνατή βροχή..

Καληνύχτα Μορεάλη μου 🙂